Inmiddels zijn we alweer een maand thuis van de wereldreis die we met ons gezin maakten, ruim een maand zelfs. De tijd is voorbij gevlogen, misschien nog wel sneller dan op reis. Het feit dat we op donderdagavond thuis kwamen en de meiden op maandag naar school gingen en ik zelf aan het werk, heeft daar waarschijnlijk alles mee te maken. “Is dat niet veel te snel?” heb ik vaak gehoord de afgelopen tijd. Nee, het was goed zo. Ons huis was de eerste weken niet direct opgeruimd en brandschoon, maar minstens 10 keer schoner en netter dan veel plekken in Azië waar we geweest zijn. En het is uiteindelijk allemaal goed gekomen. Alles heeft alweer z’n vaste plekje gevonden. Toch was het af en toe best hectisch om alles op te pakken. Hoe dat er precies uitziet, zo’n eerste maand na een wereldreis met gezin, vertel ik je in dit blog.
Appeltje, eitje én retedruk
Eigenlijk is er in de maand na onze wereldreis alweer zoveel gebeurd, dat ik niet goed weet waar ik moet beginnen. Appeltje, eitje voelt het, terwijl het toch retedruk was vaak. Gek genoeg had ik verwacht daar veel meer last van te hebben, me veel opgejaagd te voelen, weer in het Nederlandse ritme. Dat is totaal niet het geval. Ondanks dat we direct dingen moesten gaan regelen en we geen seconde hebben stil gezeten, voel ik me er relaxed onder. Ook een cultuurshock was er niet echt. Peter en ik hebben dit natuurlijk al een keer eerder gedaan. Misschien heb ik de herinneringen aan hoe erg wennen het was van toen wel opgeblazen, waardoor het dit keer alleen maar mee is gevallen. En een wereldreis met kinderen, terwijl je een reisblog bijhoudt, is ook niet bepaald altijd een zoete krentenbol. Zeker niet als je niet kunt stil zitten en veel wilt zien en ervaren, zoals wij. En rust in alle hectiek: die kun je zelf creëren, op elk moment. Als je het zelf wilt. 🙂
Een wereldreis met gezin is niet altijd een zoete krentenbol
Na 8 maanden routes en accommodaties uitzoeken, in treinen en bussen hobbelen, leuke en educatieve activiteiten voor kinderen zoeken, ook op plekken waar die er nauwelijks zijn, motivatie vinden om spelling, rekenen en lezen te doen en dat huiswerk überhaupt in te plannen in drukke reisschema’s, valt je leven oppakken in het luxe, geplaveide Nederland erg goed mee. In elk geval voor ons. 🙂 Onze laatste missie in Kuala Lumpur is het kopen van nieuwe, Westers uitziende kleding. Onze meiden gaan beginnen op een andere school, waar we nog geen 24 uur na aankomst al een kennismaking hebben. Dát is dus het allereerste dat we doen in Nederland, nadat we onze auto naar de garage hebben gebracht. We kijken waar de lokalen zijn en schudden handjes met de nieuwe meesters. Dat laatste is na vertrek in het staartje van de Coronatijd en 8 maanden Azië een beetje een verrassing: er worden blijkbaar weer handen geschud in Europa. 🙂
Verder zijn we die eerste dagen vooral druk met ons huis weer ons thuis maken én het uitpakken van onze backpacks, de dozen met kleding en spullen die we voor vertrek hebben opgeborgen. De meeste tijd besteden we aan het vervangen van beschadigde spullen in huis. De huisoppassers hebben zeker hun best gedaan het huis schoon achter te laten, maar zij hebben in 8 maanden tijd meer kapot gemaakt met 2 dan wij in 8 jaar tijd met 4. Gelukkig is het meeste makkelijk vervangbaar, maar die wc-brillen moeten wel gehaald en gemonteerd worden en de gordijnrails was een speciale, waarvoor we moeten zoeken waar het ook alweer te koop is. Een béétje jammer is de verkleuring van ons composieten aanrechtblad, die ontstaan is doordat ze er een hete pan op hebben gezet. We noemen het maar “een extra aandenken aan onze wereldreis”, want vervangen is gewoon too much voor die lichte verkleuring die het is.
De laatste stop van onze wereldreis: Kuala Lumpur
En dan weer “gewoon” naar school en aan het werk
Voor we het weten zijn we 3 dagen verder en is het maandagochtend. Ik stap in de auto, die inmiddels alweer een beurt en keuring gehad heeft en aangemeld is voor wegenbelasting en verzekering. Onze trouwe, bijna veertienjarige Opel rijdt als vanouds, na bijna 8 maanden stilgestaan te hebben. Ook voor de klas staan voelt alsof ik het gisteren nog gedaan heb. En dat terwijl ik kleuters doe, waar ik nou niet direct veel ervaring mee heb. Via mijn oude werkgever ben ik weer in dezelfde invalpool beland, waar ik de laatste 2 maanden voor vertrek ook gewerkt heb. Dit betekent dat ik me nog even niet druk hoef te maken over vergaderingen, oudergesprekken, overleggen en rapporten, maar wel steeds weer een nieuwe werkplek, klas en daarbij horende uitdagingen krijg. Het betekent ook dat ik ’s middags al voor 5 uur weer thuis ben en de verhalen van de meiden kan horen.
En die raken niet uitverteld! Zelfs de oudste, die in Maleisië meermaals van streek is, omdat ze echt niet naar Nederland terug wil en al zeker niet naar school. Ik had gehoopt dat ze met een verandering van school nu eindelijk zonder tegenzin zouden gaan. Dat het zo’n enorm verschil zou maken en ze zelfs in de weekenden school zouden missen, had ik nooit gedacht. In de weken die volgen zien we ze verder opbloeien. Ze komen in die paar weken vrijwel dagelijks met feiten en weetjes thuis van de thema’s waarover ze werken en waarvan zelfs wij geen idee hadden. Het lijkt wel alsof ze meer leren dan voorheen in een heel jaar. Van de halfjaarlijkse toetsen die ze direct in de eerste week na thuiskomst in hun nieuwe klas mogen maken, heb ik weinig verwachtingen. Ook daarmee blijk ik ernaast te zitten. De resultaten zijn super goed. Maar het allerfijnste is dat ze binnen no-time worden opgenomen en we onze oudste dochter weer zien stralen, zoals ze dat voorheen alleen in de vakanties deed!
Dit keer zijn het enthousiasme en plezier na thuiskomst gebleven
In no-time in het ritme
Vanaf de eerste woensdag is ook Peter weer aan het werk. Ondanks dat er nog genoeg in en rond huis gedaan moet worden, zitten we daardoor snel weer in een ritme. Dat het, na een erg koud en nat voorjaar, uitgerekend nu boven de 30 graden en zonnig is, lijkt ons te helpen dat ritme makkelijk te vinden. “Daar heb je niet echt een goeie dag voor uitgekozen” zegt de buurman puffend, als ik in het zonnetje de heggen sta te kortwieken. “Het is wel benauwd” zegt mijn moeder, bij een bezoekje. Ik vind het heerlijk! En benauwd is het zeker niet. In de jungle van Maleisië, dáár is het pas benauwd.
Was het dan alleen maar zo makkelijk? Zeker niet. Die eerste week sta ik 3 minuten voordat de kinderen naar school moeten nog kasten en dozen overhoop te trekken, omdat ze blijkbaar hier 2 keer in de week gym hebben en ik geen idee heb waar ik nog 2 schone gymbroekjes vandaan moet halen. Diezelfde avond zegt er eentje “ik heb een omgekeerde Delhi Belly“. Inderdaad is 2 keer brood op een dag en een gebrek aan rijst duidelijk niet zo fijn voor onze ingewanden. Verschillende keren zijn we lichtelijk in de stress, omdat iedereen graag zo gauw mogelijk met ons wil afspreken. Liever gisteren dan vandaag. Snappen we heel goed, willen wij ook best, maar er zitten nou eenmaal maar 24 uur in een dag.
De jungle in Maleisië, daar is het pas benauwd
Als je als leerkracht op 1 juni thuiskomt en het half juli zomervakantie is, kun je nou eenmaal niet eerst rustig aan beginnen, als je niet 3 maanden onbetaald thuis wilt zitten. Bovendien denk ik echt dat het helpt om weer in een ritme te komen. Wij kiezen er daarom bewust voor, om naast het opppakken van het werkende en schoolgaande leven, niet direct onze dagen van de eerste tot de laatste minuut vol te proppen. Er is zoveel dat we nog “eventjes” moeten doen, maar we willen niet geleefd worden door onze agenda’s. Dat hebben we na onze vorige wereldreis al achter ons gelaten. Het valt alleen niet altijd mee om dat vast te houden, in een land waar alles steeds sneller lijkt te gaan en iedereen het alsmaar drukker lijkt te krijgen. Het duurt dus een tijdje voor we echt iedereen weer hebben ontmoet, maar eigenlijk is het een maand na thuiskomst ook alweer alsof we er al tijden zijn en alles normaal z’n gangetje gaat.
Van verveling naar piekdrukte
En dan… slaat de verveling toe. Haha, nee hoor, zo erg is het niet. Maar ergens eind week 4 zegt er iemand: “pffff, ik verveel me”. Daar had ik al op gerekend. “Dat is heel goed, word je creatief van” zeg ik dus, terwijl ik blij ben dat ik dit al voorzien had. Waar we eerst best wel uitzagen naar wat regelmaat en vooral een eigen plek met goed werkend en schoon sanitair, lijkt een roadtrip door Europa nu ineens erg aanlokkelijk. Wist ik wel. 😉 En dus heb ik een half jaar geleden, ergens in Thailand, al een rondje Europa georganiseerd voor de zomervakantie. Toen we vorige keer thuis kwamen van wereldreis, wilden we op dag 3 eigenlijk alweer op reis. Ook toen gingen we in de zomervakantie met onze eigen auto naar de Balkan. Dit keer gaan we opnieuw voor ontspannen in Kroatië, maar nu kiezen we voor Istrië en niet voor de onontdekte kant van het land. Na een kleine week maken we dan nog een rondreis door Slovenië en Slowakije. In de spaarzame vrije momentjes die er alweer ontstaan, werk ik de details van die trip uit.
Vorige keer bezochten we ook 2 eilanden in Kroatië, dit keer blijven we in Istrië
En dan, vind ik ineens iets in mijn mailbox dat die laatste 2 weken voor de zomervakantie helemaal verandert. Een vacature waar met grote knipperende letters mijn naam boven lijkt te staan, maakt dat ik op vrijdagmiddag een sollicitatiebrief schrijf, in plaats van een nieuw blog. Na het weekend zit ik op sollicitatiegesprek en een dag later heb ik een nieuwe baan! Een arbeidsvoorwaardengesprek en kennismaking met nieuwe collega’s en kinderen volgen. Langzaam dringt het tot me door. Na de vakantie ben ik één van de 2 juffen van groep 3A op een dorpsschool vlakbij huis. Super leuk dit, maar samen met de afscheidscadeautjes voor leerkrachten, extra zwemdagen onder schooltijd, rapport/toets-gesprekken, slaapfeestjes en een tennistoernooi van onze eigen kinderen is het ineens piekdrukte.
Hebben we tóch nog het gevoel dat we die vakantie volgende week écht, écht nodig en verdiend hebben. 😉 Dat we kort geleden nog de mooiste tempels van Bangkok én George Town bezochten, schildpadjes uit hun ei zagen komen op Redang eiland, door de jungle van Taman Negara liepen, Diwali én Holi vierden in India, in de jungle en in het water de meest bijzondere dieren zagen tijdens een rondreis over Borneo, de sloppenwijken in Mumbai bezochten, de woestijn rond Bhuj in trokken, op de Thakhek loop in Laos alle soorten van vervoer uitprobeerden, van Hanoi naar karstbergen en eilanden reisden in Noord-Vietnam… dat lijkt tenslotte al een mensenleven geleden.
Het lijkt al een mensenleven geleden, dat we Holi vierden in India
Meer weten over hoe we tot het besluit kwamen om deze reis te maken? Lees dan zeker even mijn blog dat ik een jaar geleden schreef, over dat we opnieuw voor langere tijd naar Azië gingen vertrekken. Lees verder in mijn vorige blog als je benieuwd bent wat de kosten van zo’n wereldreis met kinderen voor 8 maanden zijn.
Heb je nog meer vragen over onze reis, of onze thuiskomst? Ik hoor ze graag in de comments of via een privébericht. 🙂
