Vanochtend verlaten we Zuid-Afrika tijdelijk om in Swaziland te gaan rondkijken. We hebben niet heel erg veel contant geld meer en er zouden in Swaziland niet al te veel plekken zijn om te pinnen, dus hebben we gisteren en eergisteren geprobeerd nog wat Zuid-Afrikaanse Rand bij te pinnen. Je kunt namelijk in Swaziland met Randen betalen. Helaas waren het de laatste en de eerste dag van de maand, in Zuid-Afrika blijkbaar een reden tot massaal naar de pinautomaten en vervolgens naar de winkels om het verdiende geld uit te geven. Op beide plekken stonden dan ook ongelooflijke rijen, erger dan het beeld wat je altijd van Rusland hebt. Geen doorkomen aan en met een behoorlijk grimmige sfeer, dus nemen we de gok maar om met minder geld en minder eten op voorraad de bergweg richting Bulembu op te rijden.
Swaziland Dag 1, Bulembu
De weg is schitterend en nog maar onlangs door de Zuid-Afrikaanse overheid geasfalteerd. Op veel plekken zijn stopplaatsen gemaakt, waar je van het geweldige uitzicht kunt genieten. Geologisch is dit een heel bijzonder gebied, met enorm veel verschillende gesteenten. Overal staan bordjes om je op de verschillende bodemsoorten te wijzen en op een hooggelegen stopplek zijn alle steensoorten verzameld om uit te leggen hoe ze zijn ontstaan. Erg leuk gedaan allemaal en super interessant.
In een uurtje rijden we van Barberton naar de grenspost vlak voor het Swazi voormalig-mijnwerkersstadje Bulembu. De formaliteiten aan beide kanten duren niet lang en voor we het weten rijden we Swaziland in, waar meteen duidelijk is dat de wegkwaliteit hier heel anders is dan in het grote buurland, waar we net vandaan komen. Grote gaten in het asfalt laten ons een paar keer flink met de bodem van de auto over de grond schrapen. Oeps… sorry verhuurder.
De grens van Zuid-Afrika naar Swaziland bij Bulembu
Bulembu is een stadje waar begin vorige eeuw korte tijd veel mijnwerkers hebben gewoond om asbest uit de grond te halen. Met de langste kabelbaan ter wereld werd dit in zes uur tijd naar Zuid-Afrika vervoerd, waar 20 kilometer verderop, in Barberton, het eindstation van deze kabelbaan was. Als tegengewicht stuurde Zuid-Afrika steenkool terug omhoog. In die periode was Bulembu één en al bedrijvigheid, om korte tijd later, toen de mijnen in 2001 in onbruik raakten een spookstadje te worden. De rijden gekleurde mijnwerkershuisjes, allemaal hetzelfde formaat en op gelijke afstand van elkaar gebouwd, stonden jarenlang leeg. Tegenwoordig hebben investeerders een lodge in het stadje gevestigd en allerlei toeristenactiviteiten gestart en raken steeds meer huizen weer bewoond. Verschillende gebouwen uit de tijd van de mijnwerkers staan nog leeg en verpauperen terwijl je ernaar kijkt , zoals de bioscoop. Deze zou eigenlijk op slot moeten zitten, zo horen we later, maar de deur is open en binnen treffen we een urbex-walhalla, waar Yvonne zich uitleeft met de camera en Vera een complete voorstelling opvoert op het oude toneel, waar ook het filmdoek hangt. Pas later horen we dat het verboden is om hier naar binnen te gaan en dat er instortingsgevaar is van bijvoorbeeld de planken vloer, waar we inderdaad wat gaten in zagen zitten.
Iets verderop is van het beginstation van de kabelbaan een museum gemaakt. Veel is gelaten zoals het is aangetroffen, dus de oude bakjes waar het asbest in vervoerd werd en de machines staan er nog. Verderop in een tweede gebouw zijn mijnwerkersspullen tentoongesteld, onder andere machines, maar ook de spullen uit het ziekenhuisje waar soms levensgevaarlijk verwonde mijnwerkers behandeld werden. Het is een boeiende middag. We hebben verschillende keren contact met lokale bevolking en vooralsnog ervaren we vooral hierdoor Swaziland als een stuk vriendelijker dan grote buur Zuid-Afrika.
Bulembu, geweldig dorp in Swaziland
We lunchen in het speeltuintje van het stadje, waar de lokale jeugd zich over ons verbaast. Ze vragen ons het hemd van het lijf en willen niet geloven dat Yvonne leerkracht is. Ze willen graag op de foto en begrijpen niet waarom we de foto’s niet meteen kunnen geven. We laten ze hun naam en de naam van hun school opschrijven, zodat we hun foto’s kunnen opsturen. Hun EIGEN adres weten ze niet en we betwijfelen of er hier straatnamen zijn, want op alle huisjes zien we opeenvolgende nummers staan, ongeacht in welke straat ze staan.
Na deze uitgebreide stop gaan we de auto weer in, anders komen we nooit op onze bestemming. Het volgende stuk weg is erg bijzonder. Een kilometer buiten het dorp zien we een bordje waar staat dat de asfaltweg over 150 meter ophoudt, maar we hebben sinds we het dorp uitreden al geen asfalt meer gezien. We komen bij een slagboom waar we onze gegevens moeten noteren en het stuk weg wat we dan zien scoort inderdaad hoog in de onbegaanbaarheidslijst. Zo hebben we ze nog niet vaak gezien, laat staan zelf gereden. Mul zand en hoge hellingspercentages, diepe kuilen en geulen en af en toe wat grind. Maar o wat een prachtig landschap. En de kwaliteit van de weg draagt wel weer bij aan het echte reisgevoel.
Als we een uurtje later weer asfalt tegenkomen voelt dat als een ongelooflijke luxe. Ook hier bij de Maguga Dam en de Hwane Dam is het landschap één en al fantastisch mooie heuvels en er is bijna geen verkeer op de weg, dus erg relaxt. Wel loopt er veel vee aan de kant, en af en toe wil er een koe vlak voor onze auto oversteken. Een uurtje later komen we aan bij Buhleni Farm, een oude boerderij waar een stuk of 10 chalets op het bosachtige terrein staan. Het enige geluid is dat van de koeien die in de verte loeien en wat blaffende honden. Verder is het helemaal stil en als het donker is maken we een kampvuurtje naast ons chalet, terwijl op de achtergrond de krekels chirpen. Wat een heerlijke reisdag was dit.
De lange reis naar Swaziland
Swaziland Dag 2, Mantenga Cultural Village
We treffen twee ijsklompjes aan in hun slaaptentjes. Het was vannacht zo koud dat de kids al vroeg helemaal verkleumd wakker worden. Nadat de zon helemaal op is warmt alles snel weer op en gaan we op weg naar Mantenga Cultural Village. De weg om er te komen gaat door prachtige natuur en het laatste stuk volgen we een bijzonder fotogeniek stroompje, met in de achtergrond de bergen rond de Ezulwini vallei. Er wordt gewaarschuwd voor krokodillen, maar we zien er geen. Wel weer apen, tientallen.
Eenmaal in het dorpje worden we rondgeleid en het valt meteen op dat veel gebruiken en de manier van rangschikken van hutten erg lijken op die van de Shangaan mensen, waar we vorige week waren in Hazyview. Dan is het tijd voor een voorstelling met veel trommels en enthousiaste geluiden van het Afrikaanse deel van het publiek. Het is dan ook een aaneenschakeling van opzwepende ritmes en Vera moet even wennen aan het geluidsniveau. Als ze tenslotte mag meedansen is ook zij enthousiast.
Een eindje verderop is een stroompje met een mooie waterval. Hier picknicken we, nieuwsgierig gadegeslagen door Vervet aapjes. Gelukkig hebben de apen hier nog niet geleerd dat mensen voedsel bij zich hebben en ze laten ons verder met rust. Een hele tegenstelling tot sommige plekken in India, waar je echt belaagd kan worden door brutale apen. Na onze mag Vera nog even paardrijden op een ranch aan de kant van de hoofdweg. Ze wordt er helemaal blij van en zit stralend in het zadel. Het had van haar nog wel veel langer mogen duren, maar wij vinden de dag wel weer lang genoeg en we brengen het laatste stukje middag op onze rustige boerderij door.
Mantenga cultural village, Swaziland en paardrijden in Swaziland
Swaziland Dag 3, Mlilwane Wildlife Sanctuary
Na het ontbijt, als iedereen weer opnieuw is opgewarmd, springen we weer in de auto op zoek naar wild. In Mlilwane Wildlife Sanctuary hebben we dat snel gevonden. In het prachtige landschap zien we een zonnende krokodil van dichtbij, veel zebras, gnoes en impala’s. Hier zien we ook overal van die typisch Afrikaanse bomen en een aantal termietenheuvels, voor het echte Afrika-gevoel.
Swaziland Dag 4, terug naar Zuid-Afrika
Alweer onze laatste dag in het enorm relaxte Swaziland, met z’n supervriendelijke bevolking. Via een heleboel kleine dorpjes, waar we op veel plekken nog alleen hutjes van riet zien staan als bebouwing, niet bepaald Center Parks, komen we bij de grens met Zuid-Afrika. Deze zuidelijke grens is een stuk populairder dan die bij Bulembu, maar nog steeds kost het ons niet veel tijd om aan de andere kant te raken. Met een “see you next year” en een grote glimlach worden we door de medewerkster aan de grens uitgezwaaid. Onderweg zien we, zowel in Swaziland als in Zuid-Afrika regelmatig wild, zoals wilde zwijnen, giraffen, impala’s en apen.
Eenvoudige hutjes langs de kant van de weg in Swaziland
Het is een lange reisdag vandaag en pas aan het eind van de middag komen we in Saint Lucia aan. Ons verblijf staat aan de rand van het dorp en vanaf het terras van het restaurant hebben we een schitterend uitzicht over de Saint Lucia Wetlands en het strand. Van de vele Vervet aapjes in de tuin kijken we al niet meer op, die hebben we inmiddels al zoveel gezien, maar de mangoesten, die in een soort van familie-optocht komen langs-snuffelen op zoek naar eten, zijn een leuke afwisseling.
Dit reisverslag is een vervolg op het Reisverslag Mpumelanga Zuid-Afrika. Lee ook het volgende reisverslag over Kwazulu Natal Zuid-Afrika.
Lees meer over Afrika:
Wat een mooie foto’s! Lijkt me wel bijzonder zo’n spook dorpje maar is het niet gevaarlijk met restjes asbest enzo?
Het is een hele gave plek, ben bezig met een gallery met nog meer foto’s. Asbest is pas gevaarlijk als de steen bewerkt wordt en er vezels ontstaan. Hier is alleen de asbest, dus als steen, uit de grond gehaald. De verlaten gebouwen schijnen, net als zoveel urbex-locaties, gevaarlijke vloeren te hebben, maar daar wisten wij op dat moment niks van en wij vonden dat gevaar zelf ook nogal meevallen, anders hadden we Vera zeker niet op het podium van de oude bios een complete uitvoering laten doen. 🙂