Aravalli, India – met baby op rondreis

Wij zijn er klaar voor, onze eerste keer India met baby! Twee weken hebben we, om Pushkar en de Aravalli range en omgeving te verkennen. Officieel is onze dochter net geen baby meer, maar erg veel verschil maakt het niet met 14 maanden natuurlijk. We hebben licht gepakt, maar omdat we nogal wat spullen meenemen voor het project dat we in Pushkar bezoeken zijn het toch nog best wat kilo’s die we bij ons hebben. Dat is even lastig bij het overstappen op Utrecht centraal, maar eenmaal op Schiphol maken we voor het eerst eens gebruik van zo’n burgerlijk karretje, waar je bagage zo fijn op kan. Na het inchecken zijn we van de meeste spullen tijdelijk verlost. Op naar de priority rij voor de scan, hekje open en meteen aan de beurt.. ideaal zo’n kleine mee op reis.

De vliegreis naar India met baby

In de wachtruimte krijgen we vast even een voorproefje voor India met baby: “Can I take picture of baby?” De baby beslist anders. Die keurt de paparazzi geen blik waardig en gaat haar eigen weg. Zodra het boarden begint ontstaat er onmiddellijk een enorme rij. We hoeven echter nog geen seconde te wachten. Komt u hier maar hoor: priority boarding. Hadden we al gezegd dat zo’n kleine mee op reis ideaal is? 😉

Tijdens de take-off valt Vera in slaap. Dit is echter niet van lange duur, want ze wil alles zien en meemaken en we maken menig tour door het vliegtuig. Zowel de landing als het claimen van de bagage verlopen voorspoedig, hoewel we in eerste instantie één van de handbagagetassen achter laten in het vliegtuig. Die met de paspoorten, visa, pasjes en voor duizenden euro’s camera’s en apparatuur erin. Oeps. Gelukkig ligt de tas tien minuten later, als het vliegtuig eindelijk leeg is, nog altijd in het bagagevak op ons te wachten.

Voor het eerst onderweg naar India met baby

Aankomst in Delhi

Al snel zitten we in een prepaid taxi naar ons guesthouse in Gurgaon. Overal ruikt het weer als vanouds naar houtvuur en verbrand plastic. We verblijven op een heerlijk rustige plek, nabij het hectische Delhi, maar erg lastig te vinden, aangezien niks is aangegeven en het midden in een chique woonwijk ligt. Nadat we iemand uit bed hebben gebeld worden we verbaasd aangekeken. Of we een reservering hebben. Uhm… ja, die ene… die we nog via de mail bevestigd hebben een paar weken terug. De baas wordt uit bed gebeld, maar die weet blijkbaar ook van niks.

Gelukkig is er nog een kamer vrij van het geboekte soort en worden we daar snel geïnstalleerd, maar van slapen komt voorlopig nog even niks. Vera vond de hele reis blijkbaar toch wel een dingetje en heeft geen zin om te kalmeren. Het Deryan slaaptentje is echt geen optie nu en staat er werkeloos bij. Tussen ons in lijkt haar een betere plek, waar ze dan, een uurtje later, uiteindelijk ook in slaap valt.

Onze eerste treinreis in India met baby

Na een erg kort nachtje zitten we om twaalf uur in de taxi naar het Gurgaon treinstation. Ruim op tijd om de trein van half twee te halen, zo denken we. Zelfs met deze verkeerschaos. Vera kraait van plezier om de koeien, honden en vogels, bussen, autoriksja’s en vrachtauto’s die ze ziet. Ze lijkt India nu al minstens zo mooi te vinden als wij. Al om kwart voor één staan we op het perron.

Na een korte nacht slaap verder met de trein

Na een half uurtje wachten met een steeds groter wordend publiek, komt de trein er (zo vroeg?) al aan. Pas tegen de avond, als we ons afvragen of we er bijna zijn en de tickets nogmaals bekijken om te achterhalen wat ook alweer onze aankomsttijd zou moeten zijn, zien we dat de trein eigenlijk om half één al vertrokken zou zijn, ware hij op tijd geweest. We vonden het al zo gek dat de trein geen vertraging had. De Goden zijn blijkbaar met ons.

Het valt ons op hoe India veranderd is sinds ons eerste bezoek vijf jaar geleden. Overal verschijnen strakke reclameborden, de metro wordt steeds verder uitgebreid, het aantal shopping malls groeit aanzienlijk en de sari verdwijnt steeds meer uit het straatbeeld, net als enorme aantallen kleurrijke armbanden die de vrouwen dragen. Zeker in de grote steden wordt traditionele kleding alleen nog maar door de laagste kasten gedragen en spijkerbroeken zijn er overal en in grote aantallen, zowel bij mannen als bij vrouwen. Armbanden zie je nog wel, maar in minder uitbundige vorm. Later deze reis zien we in de dorpjes dat het daar echt nog heel anders is, maar het zal waarschijnlijk een kwestie zijn van een paar jaar zijn, voor je ook daar een heel ander India aantreft.

Ook treinen zijn duidelijk niet dé plek voor Vera om te slapen en redelijk oververmoeid leggen we het laatste stuk af. Tot ze van een medepassagier een heerlijke appel krijgt. Kan ze die eten dan, vragen wij ons af, met schil en al? Blijkbaar wel. In een mum van tijd is hij verdwenen, ook al heeft ze nog maar twee en een halve tand. Blijkbaar zat er nieuwe energie in. Of was dit misschien een speciale “happy” appel uit Goa? 🙂

Vanuit de trein zie je goed hoe India verandert

Na de laatste etappe van deze enorme reis, een korte taxirit naar het inmiddels donkere Pushkar, zijn we weer thuis. We slapen in onze vertrouwde kamer in dit woestijnstadje, met morgen weer uitzicht over de prachtige heuvels die deze plek omringen. Snel eten we nog wat en dan duiken we erin.

Terug in Pushkar

In ons hoofd was Pushkar zo’n rustige plek met overal gladde wegen. Met de buggy naar buiten dus, want een baby in India is nog steeds een baby en dus hebben we, naast de draagzak, ook de buggy meegenomen. Op de luchthaven en het treinstation bleek dit ideaal, zeker met de bagage, die we ook nog moesten dragen en we zijn nu al blij dat we hem bij ons hebben. Echter, binnen vijf minuten zijn we nu alweer terug om hem om te ruilen voor de draagzak. De chaos buiten blijkt toch iets groter te zijn dan we onthouden hebben. Soms hebben mensen zo’n selectief geheugen.

De chaos buiten iets onderschat.. toch maar met draagzak op pad

Na een kwartier slalommen tussen koeien, hun vlaaien, toeterende motortjes en verkopers door zijn we aan de andere kant van het dorp, waar we onmiddellijk Ramsingh tegen het lijf lopen. Hij neemt ons mee naar het nieuwe onderkomen van Shakti: de Indiase variant van Villa Kakelbont. De kids lijken meteen uit alle hoekjes van de wijk te komen en zijn erg enthousiast om Vera te zien. Vera is iets minder enthousiast en wil het liefst IN mama kruipen. Dit verandert ook de komende drie kwartier niet, dus we houden het bij een kort bezoek voor vandaag. Gelukkig went het snel en komt ze de volgende dagen steeds meer los, helemaal als we de volgende avond op visite zijn geweest bij de familie Luhar, waar ze enorm in de watten wordt gelegd.

Het Aravalli gebergte

Omdat we verwachten dat India met baby ietsje anders zal zijn dan toen we nog met z’n tweeën waren hebben we een auto met chauffeur gehuurd om ons in een week in en rond de Aravalli range rond te rijden. In India nog altijd heel betaalbaar. Met chauffeur Anil gaan we op weg naar Ranakpur. Na drie uurtjes snelweg nemen we een afslag naar een bochtige weg vol kuilen, maar de uitzichten over de Aravalli heuvels en de bossen zijn prachtig, net als de kleine dorpjes waar we doorheen komen. Hier halen de mensen hun water nog uit de put en wordt het zelfgebouwde waterwiel, bediend door twee ossen, nog volop gebruikt om het land te irrigeren. Hoewel de benzinemotor aardig op weg is om de ossen te verdringen.

Het platteland van het Arravalli gebergte is prachtig

De Ranakpur Jain tempel is mooi, maar minder indrukwekkend dan we verwacht hadden. Zijn we verwend met alle tempels die we al gezien hebben in ons leven? Of missen we de levendige sfeer die er vaak in andere tempels is? Er gebeurt weinig hier. Toch is Vera groot fan van de enorme stenen olifant in het midden en dwalen we ruime tijd tussen de vele marmeren zuilen door. De schaduwen vallen elke paar minuten weer anders en steeds zien plekjes er daarom weer nieuw uit.

Ranakpur, onze eerste stop onder aan de Aravalli heuvels

Nog een kwartiertje slingeren we na deze stop door de Aravalli heuvels, tot we bij hotel Aranyawas zijn, waar we een fantastisch huisje hebben, tussen eeuwenoude bomen, met uitzicht over de heuvels en de rivier beneden. Terwijl Vera een laat middagslaapje doet genieten wij op het balkon van de natuur: vogels en apen gaan van tak naar tak.

Kumbhalgarh

De weg naar het Kumbhalgarh fort is zeer de moeite waard en misschien nog wel mooier dan het fort op zich. Overal zijn kleinschalige boeren aan het werk, in het dorpje Saira is de markt in volle gang en kinderen roepen en zwaaien ons toe. De landschappen door de Aravalli heuvels zijn schitterend en doen haast Birmees aan, alsof dit gebied al eeuwen niet veranderd is. Het is een heerlijke dag, waarop we weinig toeristische highlights, maar des te meer geweldige, simpele dingen zien. Eén van de mannen die naast de weg aan het werk is brengt ons, lopend, naar zijn dorpje toe. We ontmoeten zijn familie en kijken binnen in het eenvoudige huisje, waar graan gemalen wordt met een heuse molensteen. Vera vindt vooral hun geiten en buffel interessant.

Kumbhalgarh, in het midden van de Aravalli range

In en om Udaipur

We verlaten de Aravalli heuvels en maken een prachtige rit door het dorpse gebied rondom Udaipur. Boeren ploegen hun land om, vrouwen halen water bij de put en ook hier zien we weer veel waterraderen, die bediend worden door ossen.

We nemen een kijkje in de levendige Eklingji tempel en het prachtige meer er pal achter en daarna bij de rustige Sas Bahu tempel, die niet meer in gebruik is, maar minstens even mooi aan het water ligt. In Udaipur nemen we onze intrek in één van de vele verdiepingen tellende hotels met dakterras. Het uitzicht over de ghats is super en we brengen hier de hele rest van de middag door, genietend van heerlijk Indiaas eten.

Na een ontspannen ochtendje op het dakterras van ons hotel gaan we met de auto op weg naar Shilpgram, waar deze week een festival plaatsvindt met folklore uit heel India. Blijkbaar ook een favoriet uitje onder lokale Indiërs, want het ziet zwart van de mensen. En allemaal willen ze wel even in Vera’s wang knijpen. Als we vervolgens terug knijpen vinden ze dat maar niks en snappen ze een heel klein beetje dat dit voor een jong kind ook niet leuk is. Een heel klein beetje. Helaas zijn er na elke bocht weer honderden nieuwe Indiërs, die dit nog niet weten. Na een uurtje of wat houden we het daarom voor gezien. Vera lijkt echter steeds minder onder de indruk van alle fysieke en verbale aandacht van India en lijkt zich ondanks de totale onderdompeling in dit nogal aanwezige land uitstekend te vermaken.

Sas Bahu temple en Shilpgram met baby

‘s Avonds gaan we nog naar de culturele voorstelling in Bagore ki Haveli, waar we vijf jaar geleden ook zo’n leuke avond hebben gehad. Vera swingt lekker mee met de muziek en dans en vindt de poppenvoorstelling fantastisch.

Meer Rajasthaans platteland

De volgende ochtend gaan we weer op pad. Eerst naar de begraafplaats van de lokale koninklijke familie, Ahar. Al sinds meer dan driehonderd jaar worden de maharadja’s en maharani’s hier begraven. Het is een prachtige verzameling oude cenotafen.

Vervolgens verlaten we de stad, om het Rajastaanse platteland weer op te zoeken. Dit blijkt een perfecte bestemming voor India met baby te zijn, want hier kan ook Vera lekker rond waggelen, zonder dat we ons druk hoeven te maken om de chaos en eventuele gevaarlijke situaties. De weg die we nemen heeft Anil zelfs nog nooit gevolgd (waar internet al niet goed voor is) en hij is, net als wij, blij verrast met wat hij ziet. Geweldig mooie, golvende landschappen met hier en daar kleine, authentieke dorpjes. Regelmatig stoppen we even om een praatje te maken, of bij de mensen binnen te kijken. Anil blijkt niet alleen een prima chauffeur, maar ook een uitstekende gids en vertaler. In het dorpje Alsigarh loopt hij met ons mee, in een grote cirkel om het dorp heen, van boerderij naar boerderij. Een erg bijzonder kijkje in een zo andere wereld dan die van de Indiase steden, laat staan de Westerse wereld.

Het platteland van India is perfect om met baby te verkennen

Oudjaarsavond in India

Was het in onze beleving vijf jaar geleden in Jodhpur totaal uitgestorven op oudejaarsavond, vandaag wordt ons door iedereen gevraagd wat we vanavond gaan doen en krijgen we een beetje de kriebels als de één na de ander ballonnen en slingers op zijn rooftoprestaurant ophangt. Tegen het eind van de middag schalt luide muziek van verschillende daken en om tien uur is de herrie oorverdovend. We kunnen elkaar in onze eigen kamer zelfs niet eens verstaan! Wonderbaarlijk genoeg slaapt Vera overal doorheen, zelfs de enorme vuurwerkbommen die van tijd tot tijd afgaan.

Terugreis naar Pushkar en dan naar Nederland

Enigszins brak maken we de terugreis naar Pushkar, met halverwege een tussenstop bij Fort Anjana, in weer zo’n heerlijk dorpje, net buiten Deogarh. Het fort ligt op een kale rots boven het dorpje en bestaat uit een prachtige facade, met daarachter de ruïnes van de oude kasteelvertrekken en tempel. Vanaf het randje van de tempel genieten we in stilte van onze op de markt gekochte lunch, uitkijkend over het platteland om ons heen. Dan gaat het verder naar Pushkar, waar onze rondreis eindigt, om nog een paar dagen bij onze vrienden door te brengen.

fort Anjana

Op vier januari gaan we in één ruk terug naar huis, een reis van vierentwintig uur. Van begin tot eind een enerverende gebeurtenis, met als hoogtepunten de honderden ratten op de rails onder de wachtende trein in Ajmer, de feestende kakkerlakken in de keuken van diezelfde trein, de luierexplosie van Vera bij aankomst in Delhi, die we in een donkere taxi zo goed mogelijk verhelpen en de koude terugkeer in Nederland. Als we ‘s ochtends heel vroeg onze wijk inlopen suizen onze oren nog na van India en eenmaal thuis duiken we alle drie gauw ons bedje in. Ons India-avontuur is voorbij en eerlijk is eerlijk: India met baby is écht anders, maar wat een bijzondere reis was het weer.

Ben je op zoek naar tips voor een reis naar India met baby? Kijk dan eens hier.

Ga naar al mijn Azië blogs, of kies een andere bestemming »