Raksha Bandhan, het Hindoeïstische feest waarbij de broers en zussen elkaar eren door elkaar een armbandje (Rakhi) om te knopen is alweer een week geleden als er een envelop op onze deurmat ploft. Tot mijn opluchting is hij niet blauw, maar mooi roze, met één van de bekende Ghandi’s op de postzegels. Ah, de jaarlijkse rakhi envelop. Eén van de twee, de andere zal over een paar dagen wel komen.
Wat lees je in mijn blog?
Vrijwilligerswerk
Waarom wij elk jaar verblijd worden met deze bijzondere enveloppen? Dat verhaal begint bij ons eerste bezoek aan India in 2008. Tijdens onze lange reis, waarbij we nogal bleven steken in Azië en later het Midden-Oosten, kwam een kleinschalig project in Pushkar op ons pad. Indiase kinderen in dit woestijndorp, die normaal gesproken niet naar school zouden gaan, maar zouden werken of bedelen op straat kregen hier een kans op een basiseducatie. Meisjes gaan nog altijd als allerlaatste naar school in India, pas als er 1 of meer jongens van de familie gaan. Wij bleven een maand in Pushkar om de kinderen Engels te leren, maar vooral om ze te laten kennismaken met dingen die in Nederland zo vanzelfsprekend zijn: leren door te doen in plaats van door rijtjes op te dreunen, spelletjes doen met leuke materialen in de pauzes, aantrekkelijke leesboekjes met plaatjes voor elk kind te leen door een simpel bibliotheeksysteem en creativiteit in de vorm van knutselopdrachten. Sommigen hadden nog nooit een schaar vastgehad en er was veel animo voor deze lessen. We leerden de kinderen zo goed kennen.
Vrijwilligerswerk in India
Indiase zusjes
Nadat we een maand met deze kinderen in Pushkar gewerkt hebben zijn er twee zusjes waarvan wij zien dat ze de drive en de capaciteiten hebben om verder te komen in het leven. Ganga en Asha, fantastische meiden, die zich al gauw onze kleine zusjes noemen. Bij elk toekomstig bezoek aan Pushkar zoeken we hen en hun familie als eerste op, een speciale band is ontstaan.
Op het moment dat wij ze ontmoeten zijn zij 7 en 8 en we geven aan, samen met een oud-collega, hun schoolopleiding te willen betalen op een “private school”. Ze beginnen meteen en klas 1 t/m 6 van die school doorlopen ze moeiteloos. Ganga, de oudste is jaar na jaar nummer 1 van haar klas. Hun enthousiasme is groot, net als hun wil om te leren, zoals we steeds weer zien als we terugkeren naar India.
Onze 2 Indiase zusjes: Ganga en Asha
Helaas is er aan het eind van jaar 6 een probleem; binnen een paar jaar zullen ze worden uitgehuwelijkt aan de man naar wiens familie ze nu al geregeld een paar dagen toe gaan. Die nieuwe familie zal het niet waarderen als de vrouw van hun zoon te werelds en te mondig is en het huishouden niet perfect weet te doen. Daarom blijven onze 2 zusjes tegenwoordig thuis, om te koken, schoon te maken en op de kleintjes te passen.
Zo gaat dat nog steeds op het Indiase platteland, ook al wordt de sari steeds verder verdrongen en lopen veel jonge meiden ook hier tegenwoordig in jeans rond. Toch zijn oude gebruiken en tradities onverminderd belangrijk en daar hebben we dus die eerste envelop. Ganga en Asha sturen ons al sinds onze terugkeer in Nederland in 2009 elk jaar een Rakhi en sinds 2012 krijgt Vera er ook 1. Dit jaar was er voor het eerst een vierde armbandje bij voor Rosalie.
Een Rakhi Envelop op de deurmat
Indiase broer
Een paar weken na ons vertrek uit Pushkar, die eerste keer in 2008, keren we terug om er te trouwen. Hoe dat zo kwam? Dat is weer een ander verhaal. 🙂 In India speelt de broer van de bruid een belangrijke rol in de ceremonie. Daar hadden we dus een klein probleempje, maar één van de jongens daar, met wie we een speciale klik hadden bleek heel graag als broer te willen optreden. En dat is dus die tweede envelop. Inmiddels is die onzekere jongen van een jaar of 12 zelf vader en zullen zijn en onze kids elkaar over een paar maanden voor het eerst ontmoeten. Ook hij is na de basisschool moeten stoppen met school, om bij te springen in het eenvoudige winkeltje van zijn vader.
Mijn Indiase broer
Geen zin?
Is het dan allemaal zinloos, het naar school sturen van kansarme kinderen in ontwikkelingslanden? Heeft het voor onze zusjes en broer dan geen enkel nut gehad dom naar school te gaan? Integendeel! Ze hebben leren lezen en schrijven, ze hebben dingen geleerd die hen wijzer en mondiger hebben gemaakt en ze zullen er zeker alles aan doen hun eigen kinderen naar school te laten gaan en een opleiding te laten krijgen. De volgende generatie heeft zeker weer meer kansen en mogelijkheden, zoals je ook ziet bij de Mandalaschool die al menig “kind van toen” een eigen project heeft zien starten.
En jij? Heb jij ook een bijzondere ervaring met een project in een ontwikkelingsland?
Lees meer over Azië:
