Jhunjhunu

Rode hond in Jhunjhunu

Jhunjhunu. Grote kans dat je die naam nog niet eerder gehoord hebt. Deze stad in het Noordwesten van de kleurrijke staat Rajasthan in India is ook niet meteen de eerste plaats waaraan je denkt als je de grote Indiase toeristische trekpleisters voor je geest haalt. Toch is het de provinciehoofdstad van Shekawati, een streek die bekend staat om zijn geweldig mooie haveli’s, kleurrijk beschilderde en met houtsnijwerk en smeedijzeren hekken versierde koopmanshuizen van enkele eeuwen oud. Jhunjhunu stond ook op ons programma en gek genoeg fascineerde de stad met al zijn bewoners en zijn bijzondere sfeer ons vanaf de eerste seconde.

pelgrimsoord

Veel echt spectaculaire toeristische trekpleisters heeft Jhunjhunu niet. Daarvoor hoef je hier dus niet naartoe te komen. De haveli’s zijn vergelijkbaar met die in de andere plaatsen in Shekawati en niet allemaal voor het grote publiek toegankelijk. Ook de trap-put (stepwell) is niet meer dan een kort bezoekje waard. Toch trekt de plaats veel bezoekers, maar dat heeft voornamelijk te maken met de Rani Sati tempel. Deze tempel hoort tot de beroemdste tempels van Rajasthan en zelfs wij, als niet Hindu’s, vonden deze tempel toch net een beetje meer speciaal dan de vele tempels die we al in India zagen. Veel pelgrims uit Calcutta komen hier op bedevaart en ook wij lopen er een behoorlijke tijd rond.

Sani Rati tempel JhunjhunuSani Rati tempel Jhunjhunu

Rattenriool

Op de één of andere manier weten eeuwenoude wijken met smalle steegjes en vervallen bouwwerken ons altijd te intrigeren. Zo ook in Jhunjhunu, waar we na ons bezoek aan de Sani Rati tempel door de achterafstraatjes onze weg zoeken naar de ruïne van het kasteel. De wijk om het kasteel heen is een oude Moslimwijk, waar gelovige gezinnen met grote aantallen kinderen in kleine huizen dicht op elkaar wonen. Een echte volksbuurt. Kippen scharrelen tussen geiten in de nauwe gangen, voor een afbladderende deur zit een oude man op een stoepje en naast ons stroomt roodgekleurd water door het open riool. Een schuw meisje met een Arabisch boek in de armen geklemd komt ons tegemoet. Snel loopt ze ons voorbij, terwijl ze zich nog één keer schichtig omdraait om ons te bekijken. Ze vormt nogal een contrast met het groepje schreeuwende kinderen en enkele vrouwen die we in een mum van tijd achter ons verzameld hebben, om ons al trekkend en duwend naar de hooggelegen ruïne te vergezellen. We hebben een flashback naar ons bezoek aan Diyarbakir in Turks Koerdistan, met een soortgelijke sfeer en minstens even grote aantallen kinderen.

JhunjhunuJhunjhunu

Rode hond

Als we weer een hoek omslaan zien we hem. De rode hond. Duidelijk heeft hij dorst gehad, want het rode water uit het riool heeft zijn bek en zijn pootjes rood gekleurd. We vragen ons af wie de veroorzaker van deze vervuiling is en ook of er morgen met blauw geverfd gaat worden en er hier dan ineens een paarse hond zal zitten. Veel tijd om erover na te denken hebben we niet, want behalve de steeds groter wordende meute achter ons worden we nu ook her en der gevolgd door nieuwsgierige ogen van binnenplaatsen en uit openstaande keukens. Mensen roepen en zwaaien en iedereen wil wel even aandacht van die witte vreemdelingen, met hun baby op de rug en een peuter aan de hand.

rode hond in Jhunjhunurode hond in Jhunjhunu

Uitzicht over Jhunjhunu

Als we de poort van het kasteel bereiken hebben we inmiddels zo’n grote verzameling kinderen om ons heen dat onze Indiase vriend, met wie we gekomen zijn, zich geroepen voelt een groot deel van hen weg te sturen. Met de echte die-hards achter ons aan vervolgen we onze speurtocht over trappen en door gangetjes, naar het dak van de niet bepaald spectaculaire ruïne. Vanaf dit dak en de kasteelmuren heb je een schitterend uitzicht over de bonte verzameling huizen en moskeeën beneden. Als de moskeeën net op dat moment één voor één beginnen met de oproep voor het middaggebed is de sfeer bijna magisch en even worden we teruggezet naar de vele steden in Oost-Turkije die we bezochten. Dan valt ons oog op de veroorzaker van de rode rivier in de straten beneden en degene die indirect schuldig is aan de rode kleur van de hond. Op één van de daken daar beneden worden tientallen, zojuist roodgeverfde, sari’s opgehangen. Rood is een erg geliefde kleur onder de Indiase vrouwen en nu dus ook de laatste mode voor minstens nog een aantal dorstige honden in Jhunjhunu.

uitzicht over Jhunjhunuuitzicht over Jhunjhunu vanaf het fort

de puinhoop die Jhunjhunu heet

Voor de straathonden is de rode rivier van Jhunjhunu hun dagelijkse drinkwaterbron, terwijl de kinderen in de volkswijk waar de rivier doorheen stroomt ’s zomers worden lek gestoken door malaria-verspreidende muggen en ze het hele jaar door worden belaagd door vieze vliegen. De koeien stikken in de vele plastic zakjes die overal rondslingeren en die zo heerlijk naar etenswaren ruiken. Zo heeft iedereen zijn eigen plaaggeesten hier in Jhunjhunu en als onze Indiase vriend zich dan nogmaals opwindt over de hordes duwende en schreeuwende jongetjes achter ons denken wij aan de luxe die we thuis, in ons schone Nederland straks weer zullen aantreffen en als zo gewoon ervaren. Voor ons betekent Jhunjhunu tijdelijk ongemak, voor hen de keiharde realiteit. Wij zuchten nog eens en glimlachen. Naar Jhunjhunu en zijn bewoners.

Ga naar al mijn India blogs, of kies een andere bestemming »

Meld je aan en ontvang 4x per jaar Yvonne Magazine in je mailbox!

7 reacties op “Rode hond in Jhunjhunu

  1. Jenny - ikreis.net zegt:

    Dit klinkt inderdaad als een fascinerende stad. Maar ook als een plek waar ik niet meteen naar toe zou gaan tijdens een eerste reis naar India 🙂

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *