Narlai – tulbanden, sari’s en paarden in Rajasthan

Wij zijn dol op de stoffige, traditionele woestijndorpjes van het échte Rajasthaanse platteland. Narlai is zo’n dorpje. Ongeveer halverwege tussen Jodhpur en Udaipur ligt Narlai, niet zo ver van het imposante Kumbalgarh fort en de Arravalli Hills. Een hoofdweg is er niet, om in Narlai te komen. Vanuit welke windrichting je ook naar Narlai reist, je zult altijd de kleine weggetjes door allerlei andere stoffige woestijndorpjes moeten nemen. Onderweg zie je Rabari herders met hun kuddes schapen en geiten rond trekken door het droge, verlaten landschap. Hier dragen de dames nog kleurrijke sari’s en schitterende sieraden. Tulbanden worden door de meeste mannen nog gedragen. Ik hou van dit soort traditionele plekken. Onze meiden zijn dol op paarden. Laten ze díe nou ook nog hebben in Narlai en je begrijpt dat dit de perfecte plek voor ons is, om een paar dagen door te brengen.

Aankomst in Narlai via Rani Railway station

We vieren voor het eerst Diwali in India, bij onze vrienden in Pushkar. Daarna gaan we naar Narlai, waar we 2 nachten op een stoeterij voor Marwari paarden zullen verblijven. Of eigenlijk net buiten Narlai, in een gehucht op een paar kilometer afstand. Vanuit Ajmer reizen we met de trein naar Pali, het dichtstbijzijnde treinstation bij Narlai. Als we de trein uit stappen worden we door de hele trein nagekeken. Het is duidelijk dat iedereen zich afvraagt wat die Europese toeristen hier gaan doen.

In traditioneel Narlai zie je nog volop tulbanden en sari’s

Dat vragen we onszelf ook wel een beetje af, want ons vooraf afgesproken vervoer zien we nergens. De trein rijdt verder en de paar andere passagiers die zijn uitgestapt vertrekken allemaal, zodra ze zich eerst 10 minuten aan onze kinderen vergaapt hebben. Ik mail naar degene die ons vervoer geregeld heeft, maar weet dat ze zelf niet op de stoeterij is. Ik vraag me af of ze mijn berichtje zal zien, maar korte tijd later horen we dat de chauffeur er inmiddels zou moeten zijn. Nóg tien minuten later is dat inderdaad zo!

In een grote, stoere auto rijden we Pali uit, de Rajasthaanse woestijn in. We verbazen ons hoe groen die woestijn hier is. Rond Pushkar is er toch meer zand. Dorre prikkelbosjes en groepjes bomen staan hier overal. We verbazen ons opnieuw, dat er ook aan kleinschalige landbouw gedaan wordt. Eerder vond ik dat ook al zo bijzonder om te zien, in de omgeving van Pushkar en op het platteland rond Udaipur. Het landschap is plat, met hier en daar een gekke rotsformatie.

Rabari met hun vee onderweg in de omgeving van Narlai

In één van de dorpjes moeten we even wachten op een verkeersopstopping: een herder in witte kleding, met knalroze tulband, steekt met zijn enorme kudde geiten de weg over. Een grote stofwolk hangt om ze heen. Ook in het landschap buiten de dorpjes zien we zo nu en dan Rabari met hun kuddes rondtrekken. Een kleine 3 kwartier later zien we bovenop een heuvel 2 enorme Hindoebeelden. Het blijkt een grote tempel te zijn. Een minuut later rijden we het erf op van de stoeterij. Laten we hopen dat er geen speciale festivals of feestdagen zijn de komende 2 dagen, met zo’n tempel binnen gehoorsafstand.

Welkom op de stoeterij en eerste ronde paardrijden

Onze auto staat nog niet stil, of een Indiase dame komt met een schaal naar buiten. Vanuit enkele boxen kijken de bekende Marwari paarden nieuwsgierig naar buiten. Naar goed Hindoe gebruik worden we welkom geheten met een bindi van kleurpoeder op ons voorhoofd en een ketting van Afrikaantjes om onze nek. Gezegend en wel kunnen we van onze welkomstthee en -snacks genieten en daarna onze kamer bekijken.

Welkom op de Marwari stoeterij in Narlai, die kamer boven de stallen is de onze

De gastenkamer in het hoekje van ons erf vangt nog net de laatste zonnestralen. Die schijnen precies op het sierlijke, enigszins afbladderende houtsnijwerk boven de deur. Wij slapen in de familiekamer pal boven de stallen van de paarden. Dat betekent dat we een enorm dakterras hebben boven de rest van de stallen. Lekker in het winterzonnetje, in de late middag, genietend van het landschap met bizarre, zwarte rotsen in de gouden gloed.

Het grote houten bed staat er waarschijnlijk al sinds de koloniale tijd. Ook de decoraties in de kamers zijn allemaal historische voorwerpen. Eén van onze meiden mag op het matras in de brede vensterbank slapen, hoe cool! Veel tijd om in onze kamer te zijn, krijgen we niet. We kleden ons gauw om en gaan weer naar beneden. De paarden worden namelijk al opgezadeld. We gaan een eindje rijden. Voor de paardenmeisjes dé reden om hier naartoe te reizen, voor mij een uitgelezen kans om op een relaxte manier rond te kijken in Narlai en de omgeving.

Onze sfeervolle slaapkamer bij de stoeterij in Narlai

Onze paarden hebben duidelijk zin in een ritje en kunnen haast niet stil staan om ons te laten opstijgen. Gelukkig gaat hun verzorger mee, om de Marwari waar de meisjes op zitten te leiden. Wij rijden zelf, maar omdat we allemaal hetzelfde tempo volgen van de lopende verzorger, is dat in heel relaxt gangetje. We gaan een eindje door het dorp, waar we vol belangstelling bekeken worden, maar wij ook onze ogen uitkijken. Veel vrouwen dragen traditionele sieraden, zoals enorme neusringen en schitterend bewerkte, gouden oorbellen. Mannen dragen de dikke, bewerkte, zilveren armbanden van de Rabari. Buiten het dorp komen we herders tegen die met hun dieren op weg zijn naar huis.

De laatste zonnestralen verlichten het Rajasthaanse platteland. Magisch, dat licht in India, aan het einde van de dag. Wij maken een kleine ronde, want in het donker worden hier buiten het dorp geregeld nog luipaarden gezien en die komen we liever niet tegen. Als we de ranch weer naderen, horen we de bellen van de tempel. Gelukkig geen muziek, slechts de normale avond Puja. Pfieww.

Zo cool: paardrijden op echte Marwari paarden in Narlai

Wil je ook hier slapen en paardrijden op het platteland in Rajasthan, buiten het gebaande pad? Wij hebben van begin tot eind genoten hier bij Horse India. Een alternatief is deze ranch in de buurt van Udaipur. Die proberen we graag een volgende keer!

Struinen door minuscule dorpjes rond Narlai

Onze accommodatie staat op steenworp afstand van een aantal enorme, fotogenieke rotsformaties én een droogstaande rivier. Op net iets meer afstand zijn een paar minuscule dorpjes, waar de tijd lijkt stil te staan. In de vroege ochtend maak ik een wandeling door één van die gehuchten. Ik zie kinderen zichzelf klaarmaken voor school, mannen hun vee voeren, of zelfs scheren en de eerste vrouwen met hun wasgoed naar de pomp lopen. Nieuwsgierig word ik bekeken. Een enkeling durft zelfs een gesprekje te beginnen, uiteraard in het Hindi. Nadat ik alle 50 de woorden die ik beheers heb gesproken wordt er gelachen, krijg ik thee aangeboden. Ik sla het aanbod af en slenter verder.

Traditioneel boerenleven in de dorpjes rond Narlai

Vrouwen dragen neussieraden en de oudere dames hebben tatoeages in hun gezicht. Dit schoonheidssymbool van vroeger zie je steeds minder, zelfs op het platteland. Jonge meiden dragen hier, in tegenstelling tot in grotere dorpen en zeker in steden, nog wel een sari. In deze omgeving is moderne kleding überhaupt niet te koop, lijkt het wel.

Terug naar de ranch

Inmiddels rammelt mijn maag en lijkt een ontbijtje in de zon plotseling toch aantrekkelijker dan wandelen. Als ik terug loop naar de ranch, door het niemandsland tussen de dorpjes en langs de droge rivier met de grote keien, kom ik verschillende mannen en vrouwen tegen. Lopend zijn ze onderweg, wie zal zeggen waarheen? Een vrouw heeft een enorme zak op haar hoofd, die er zwaar uitziet. In haar oren schitteren kleurrijke oorbellen. Een in witte doeken gehulde man met witte tulband loopt met een karige lunch voorbij.. of zal het een laat ontbijtje zijn?

Prachtige mensen op het platteland van Rajasthan

Als ik de poort naar onze binnenplaats door stap, zie ik dat onze dames zich ook niet verveeld hebben, tijdens mijn ochtendwandeling. Ze helpen mee met voeren en borstelen van de paarden. Ze vertellen honderduit over hun plannen voor vandaag: meer borstelen, manen vlechten en nog een rit maken door de omgeving. Zelf word ik uitgenodigd om mee te gaan naar een tempel een halfuurtje verderop. Na het ontbijt vertrek ik samen met onze gastvrouw en haar vriendinnen om een speciale puja te gaan doen. Ik begrijp inmiddels zoveel van India dat ik geen poging doe om te vragen waarom die puja niet kan bij de tempel bij ons om de hoek. Ik geniet gewoon van de tocht in de open jeep, met de wind in mijn haren.

Na het tempelbezoek rijden we terug naar Narlai, door cowboystadjes in een woestijnlandschap met hier en daar heuvels van grote, ronde, zwarte rotsen. Op de stoeterij wordt hard gewerkt. De paarden krijgen behalve een borstelbeurt zelfs een massage. “Mama, kijk! Hij is in slaap gevallen!” Inderdaad ligt één van de veulens te slapen met het hoofd op de schoot van onze oudste. Hij vond de massage zo lekker.

We hebben allemaal een heerlijke tijd op de paardenranch bij Narlai

Na de late lunch worden de paarden opnieuw opgezadeld. We maken een grote ronde door de omgeving. Dit keer gaan we het weidse landschap in en trekken we langs landbouwgrondjes en kleine stukken bos. De hoeveelheid groen en het grote aantal luchtwortels van de bomen verrast me. Het doet echt tropisch aan.. en dat midden in dit dorre landschap, midden in Rajasthan. Opnieuw sluiten we de dag af met het steeds lager wordende, magische middaglicht. Zo mooi!

Ervaring met paardrijden is helemaal niet nodig om te kunnen rijden op de Marwari paarden. Kinderen en beginners rijden op de meest rustige paarden en er gaan minimaal 2 begeleiders mee. Eén rit van anderhalf uur per dag is inclusief in ons verblijf, maar tegen betaling kun je langer rijden.

Vanaf de rug van een paard kun je maximaal genieten van de omgeving van Narlai

Laatste ochtend in Narlai

Ook de laatste ochtend word ik weer vroeg wakker, van het zonnetje dat door ons slaapkamerraam naar binnen schijnt. Vandaag maken we samen nog een rondje door de verzameling huizen die het dichtstbijzijnde gehucht vormen. Midden op het pleintje staat een enorme, heilige boom. Aan de zijkant staat een boerderijtje, dat haast lijkt te bezwijken onder haar schamele dakpannen. De koeien hebben blijkbaar vannacht niet in de stal geslapen, maar ervoor, op het pleintje. Een ouder echtpaar is druk bezig de koeienvlaaien te verzamelen en naar binnen te brengen. Die worden gedroogd, om er vervolgens op te koken. In India wordt niks verspild, zeker niet op plekken als Narlai. Het echtpaar lacht ons vriendelijk toe. Wat een fotogenieke verschijning vormen ze ook: hij met een enorme tulband, waar bij haast door te lijkt worden opgeslokt en zij met haar schitterende, traditionele sieraden en rode sari.

Wat verderop worden we hartelijk begroet door twee dames die samen op weg zijn met een enorme vracht spullen op hun hoofd. De jongste van de twee zet alles even op de grond, om te poseren voor een foto. Daarna lopen ze weer verder, alle spullen op hun hoofd balancerend alsof het niks is. Indiase vrouwen lijken altijd zo sierlijk hun zware werk te doen, prachtig om te zien. Met een beetje pijn in ons hart keren we om. Het is tijd om onze spullen te pakken en naar het treinstation in Rani terug te keren. Wij gaan terug naar Pushkar, waar over een paar dagen de kamelenmarkt begint.

Onze laatste ochtend in Narlai

Vervolg van je reis door India

Vanuit Narlai kun je heel makkelijk doorreizen naar Udaipur in het Zuiden of Jodhpur in het Noorden. Wij reizen terug naar Pushkar voor de kamelenmarkt, maar komen een paar maanden later opnieuw in deze regio, om Holi te vieren in Jodhpur. Ook bezoeken we dan het platteland rond Jodhpur, waar we Nilgai en andere dieren spotten én de Bishnoi stam bezoeken.

Heb jij het platteland van Rajasthan in India al eens bezocht? Zou je een paar dagen in Narlai je wel wat lijken?

Ga naar al mijn Azië blogs, of kies een andere bestemming »