Aan Chiang Rai kan Chiang Mai niet tippen

Chiang Rai wordt een stuk minder bezocht dan Chiang Mai. Begrijpelijk, want waar Chiang Mai nog vrij makkelijk bereikbaar is door dagelijkse vluchten of de bekende nachttrein vanuit Bangkok, ligt Chiang Rai echt in een uithoek in het verre Noordelijke puntje van Thailand. Voor ons juist dé reden om er toch een kijkje te gaan nemen, en aangezien we er op doorreis van Luang Namtha in Laos naar Chiang Mai toch doorheen komen ook een logische stop. We zijn blij dat we die stop gemaakt hebben, want Chiang Rai en vooral haar omgeving blijken prachtig!

Vanuit Noord-Laos op weg naar Chiang Rai

Kramp! Daarmee word ik vanochtend wakker. Zo’n erge kramp in mijn nekspier dat bewegen zelfs onmogelijk is. Lastig, zeker als je een bus te halen hebt. Uiteindelijk lukt het met veel moeite, een flinke hoeveelheid tijgerbalsem en wat hulp van Peter toch om op te staan, maar we verwachten half dat we nu we zo laat zijn tot de plastic “bijzetstoeltjes” in de bus veroordeeld zullen zijn.

Als onze tuktuk het busstation opdraait en ons onze bus gewezen wordt vragen we toch nog een keer na: die mooie, grote, glimmende bus… zonder bijzetstoeltjes… onze bus? Echt?! Nog veel verbaasder zijn we als we een uurtje gereden hebben over het nieuwe, strakke, door China aangelegde asfalt: we zweven gewoon. Naarmate de route bergachtiger wordt en de Lao steeds witter, beginnen we langzaam te begrijpen dat die zakjes die uitgedeeld werden geen afvalzakjes waren. Al rochelend wordt menige maaginhoud in het zakje gedeponeerd. Gelukkig worden sommige geluiden ons bespaard door de kneiterharde Laotiaanse muziek die door de bus schalt, maar toch zijn we blij als we bij het busstation van het grensstadje Ban Huay Xai aankomen.

Bergachtig Noord-Laos op weg naar Chiang Rai

Een tuktuk brengt ons naar de grens aan de Mekong, waar we erg snel de nodige uitreisstempels in ons paspoort krijgen, om met de boot naar Thailand over te varen. De Thaise collega’s zijn zo mogelijk nog makkelijker met het uitdelen van de inreisstempels; we worden nauwelijks een blik waardig gekeurd. Inmiddels is het al zo laat dat we besluiten een nachtje in Chiang Khong te blijven, om morgen verder te gaan. Niet meteen naar Chiang Rai zelf, want we horen dat je vanuit Chiang Saen een fijne tocht op de motorbike kan maken door de Gouden Driehoek.

De Gouden Driehoek ligt ruim een uur ten Noorden van Chiang Rai. Met een motorbike / scooter kan je dit gebied zelf vanuit Chiang Rai verkennen, voor een euro of 5 kan je jezelf de hele dag uitleven. Zie je een scooter huren niet zitten, dan kan je ook een auto met chauffeur huren in Chiang Rai. Reken op 50 euro voor een dag. Zeker als je de auto met meer mensen deelt een prima optie.

Op een motorbike of scooter Thailand ontdekken is heel gaaf en geeft een ongelooflijk gevoel van vrijheid. Wees jezelf er wel van bewust dat het niet geheel zonder risico is. Val je, of krijg je een ongeluk, dan zijn de rapen gaar, want in de meeste gevallen ben je niet verzekerd.

De omgeving van Chiang Rai op de scooter verkennen? Voorkom vervelende souvenirs achteraf!

Van Chiang Khong naar Chiang Saen

Zodra we het Thaise Chiang Khong binnenlopen wanen we ons in het paradijs: hier hebben ze alles! Zelfs meer dan 1 supermarkt, waar ze spullen verkopen die niet over de datum of nagenoeg uitverkocht zijn. En dan het eten: overal stalletjes, met eten in overvloed. We zijn helemaal gelukkig, zeker als we ‘s avonds aan de Thaise bbq zitten: eten zoveel je wilt voor minder dan 2 euro.

De volgende ochtend vertrekken we met de songthaew richting Chiang Saen, een eind verderop aan de Mekong. Als we bijna halverwege zijn wordt er ineens een scooter in de bak bij gehesen: een gevalletje pech onderweg. Het plan van de chauffeur verandert blijkbaar en in het volgende dorp blijft de scooter waar hij is, maar worden wij verzocht over te stappen op ander vervoer.

Een songthaew is een pickup of open minibus waar achterin 2 rijen met bankjes staan. Een afdakje biedt bescherming tegen de zon en eventueel regen en voor nog minder dan wat de bus kost kan je zo tussen de Thai van A naar B reizen. De songthaew is de langzaamste vorm van openbaar vervoer en stopt frequent.

Reizen met het openbaar vervoer in Thailand is soms een belevenis op zich

Met wat handen- en voetenwerk, omdat in deze regio amper Engels wordt gesproken, vinden we ander vervoer en een uurtje later komen we dan toch aan in Chiang Saen. We lunchen en genieten we van het plattelandsleventje zoals dat hier voor onze neus plaatsvindt. We bezoeken een aantal tempels en ruïnes uit de tijd dat Chiang Saen een bloeiende hoofdstad van één van de Thaise Koninkrijkjes was en het kleine, maar interessante National Museum met vondsten uit de regio. We zoeken een fijne kamer voor de komende 2 nachten en reserveren alvast 2 scooters voor morgenochtend.

De Gouden Driehoek verkennen

Op de scooter trekken we erop uit. We zijn nieuwsgierig naar de “Golden Triangle”, ooit het opiumparadijs van Azië, nu blijkbaar op sommige plekken een grote toeristenkermis, waar kinderen in klederdracht voor 5 Baht op de foto willen. Van hoog op een heuvel kijken we uit over het drielandenpunt, waar de Mekong duidelijk Laos van Birma en Thailand scheidt en ondanks de wat lawaaiige lokale toeristen om ons heen kost het niet veel moeite om de sfeer van vroeger te voelen. De heiige, dichtbeboste heuvels zo ver ons oog reikt, de bochtige Mekong met hier en daar een eilandje. Hier gebeurde het ooit. Vervolgens snorren we verder naar Mae Sai. Dit grensplaatsje, waar veel toeristen een dagje oversteken naar Birma om een nieuw Thais visum te krijgen, laten we links… uhm rechts…. liggen. Wij willen namelijk graag de Doi Tung op met de scooter.

Maak van de kinderen in ontwikkelingslanden geen bedelaars door te betalen om ze te fotograferen of door ze snoep, pennen of geld te geven! Wees vriendelijk, maar zeg duidelijk nee tegen bedelen, op wat voor manier dan ook.

De Doi Tung is een berg met geschiedenis. Op de grens met Birma hebben zich hier heel wat drugsoorlogen en -oorlogjes afgespeeld, maar tegenwoordig is het een oase van rust. Je vindt hier verschillende projecten om de locals te helpen bij het duurzaam gebruik van het land, in plaats van alles maar plat te branden voor de verbouw van opium. Via de prachtige, veelkleurige landschappen, vaak dichtbegroeid met allerlei soorten bomen en struiken, komen we bij de Wat Phra That Doi Tung op ruim 1300 meter hoogte. Het laatste stuk volgen we een pad met honderden klokken om vanuit de tuin van de tempel uit te kijken over een groot deel van Noordelijk Thailand. Hier voel je jezelf heel klein en besef je pas hoe zo’n uitgestrekte gebied Noord-Thailand is.

De Golden Triangle ten noorden van Chiang Rai

Na het bezoek aan de tempel rijden we letterlijk over de grens met Birma, over een erg hooggelegen stuk weg. De vergezichten zijn fenomenaal en vaak 360 graden rond, maar de weg is bochtig en soms een heel stuk steiler dan Peter zou willen. Sommige stukken in de afdaling hebben een dusdanig hellingspercentage dat je het gezien moet hebben om het te geloven. We passeren dorpjes van Yai, Lahu en Akha en komen, wonderbaarlijk genoeg, aan het eind van de middag geheel ongeschonden beneden aan. Vanaf hetzelfde mooie uitzichtpunt bij de “Golden Triangle” waar we eerder waren genieten we van de zonsondergang, waar we de Mekong steeds roder zien kleuren.

Regen in Chiang Rai

Regen! Met bakken komt het sinds de vroege ochtend uit de hemel vallen. We twijfelen nog even om lekker de hele dag binnen in onze kamer te blijven, maar besluiten dan toch de rugzakken weer op de rug te hijsen om te gaan kijken of het in Chiang Lai misschien droog is.

Tevergeefs, want ook in het door Westerlingen geheel ten onrechte als Chiang Rai uitgesproken stadje regent het. Gelukkig weten we ons prima te amuseren in het Hilltribe museum, waar we van alles aan de weet komen over de kleding, gebruiken en leefwijze van de minderheden van Noord-Thailand. Ook zien we in een film dat de Phadaung, het deel van het Karen-volk waarvan de vrouwen traditioneel ringen om hun nek dragen en ook HET volk waarvoor nog altijd busladingen toeristen naar de dierentuin-achtige dorpjes afreizen, enorm worden uitgebuit. Ze worden gedwongen de ringen te dragen en zich aan de toeristen te showen, in die zin dat ze 180 Baht (iets meer dan 3 euro) per maand krijgen als ze de ringen niet dragen en 1500 (30 euro) als ze die wel dragen. Werken in Thailand mogen ze niet en terug naar Birma, waar ze eigenlijk wonen, kunnen ze niet.

De Wat Rong Khun in Chiang Rai

De beroemde Wat Rong Khun in Chiang Rai

In het museum is onze interesse gewekt om nog wat andere dorpjes van bergstammen te gaan bekijken en dat kan in de schitterende omgeving van Mae Salong. Omdat we geen zin hebben voor te veel geld langs té toeristische dorpjes gereden te worden doen we lekker decadent en huren voor morgen een auto met chauffeur. We kunnen dan zelf weten waar we hoe lang willen blijven en het is uiteindelijk ongeveer even duur als een dag-tour voor ons tweeën.

Met de bus gaan we vervolgens naar de gloednieuwe Wat Rong Khun, een sprookjesachtige tempel, geheel in het wit. Het geheel is nog niet af en de voltooiing zal nog zeker 50 jaar duren. De ontwerper had het vast goed met Antoni Gaudi kunnen vinden. Wij weten niet zo goed wat we met deze beroemde tempel aan moeten. Hij staat op het programma van elke bezoeker aan Chiang Rai en we willen het graag een mooie tempel vinden, maar gek genoeg doet het bizarre gebouw ons weinig, ondanks dat hij zo gaaf afsteekt tegen de blauwe lucht en dat de details prachtig zijn om te zien. Jaren later zijn we hier opnieuw en voeg ik deze tempel een beetje schoorvoetend toe aan mijn blog over de coolste tempels van Chiang Rai.

Terug in de stad kijken we nog rond bij de Wat Phra Kaeo en vanaf de Doi Tung heuvel hebben we een mooi uitzicht op de heuvelachtige omgeving van Chiang Rai. We wandelen rond en zien schitterende tuinen in een groene omgeving. Hier genieten we meer van dan een highlight als de Wat Rong Khun.

Vanuit Chiang Rai opnieuw naar de grens met Birma

Om 8 uur Aziatische tijd (bijna half 9), stappen we met onze jonge chauffeur Bee in de auto. Hij blijkt een leuke vent en we vermaken ons wel met hem. In een uur tijd rijden we door de bijzonder mooie, groene omgeving van Chiang Rai naar het Akha museumdorp Ban Lorcha.

In de omgeving Chiang Rai is Ban Lorcha absoluut een mustsee!

Ban Lorcha is een dorp waar, met hulp van een organisatie, de Akha laten zien hoe zij leven en als toerist krijg je een kijkje in de wereld van hun tradities en rituelen. Als we de dorpspoort gepasseerd zijn worden we getrakteerd op een welkomstdans (klik voor geluid) en al lopend door het dorp komen we nog wat dingen over deze bevolkingsgroep aan de weet die we nog niet eerder hadden gezien of gehoord. Dat ondertussen het echte Akha leven gewoon doorgaat blijkt wel, als onder luid geschreeuw een varken (klik voor geluid) de berg af wordt getild, door twee mannen. Poten en snuit worden vastgebonden en klaarblijkelijk gaat het beest geslacht worden, maar dat wachten wij verder niet af.

We rijden verder naar de omgeving waar de Kuomintang, door de communisten verdreven uit thuisland China, jarenlang opium verbouwden en heroïne verhandelden. Tegenwoordig is de rust in Mae Salong en de omringende dorpjes op de grens met Birma wedergekeerd en is de opium vervangen door thee en andere producten. De weg er naartoe is steil en bochtig en we zijn erg blij dat we niet zelf hoeven te sturen, zeker omdat we ook nog eens links moeten rijden, een extra moeilijkheid. De uitzichten over de met theeplanten en lycheebomen begroeide hellingen zijn weids en overweldigend. Onze camera maakt overuren.

Prachtige begroeiing op de hellingen tussen Chiang Rai en Mae Salong

Mae Salong

Aangekomen in Mae Salong rijden we eerst het dorp weer uit, bijna loodrecht omhoog, naar de betrekkelijk nieuwe Princess Mother Pagoda. Als de enige andere toeristen verder gaan is de stilte hier sereen en we horen niks anders dan het ruisen van de bomen in de wind. We kunnen kilometers ver alle kanten uit kijken over het omringende berglandschap van Thailand en Birma, want in tegenstelling tot de afgelopen dagen is het extreem helder. Wat mooi!

Als we in Mae Salong een hapje gegeten hebben gaan we bij een guesthouse van één van de vele Chinezen informeren om te paard een aantal dorpjes te bezoeken. Onmiddellijk hebben we een kop Chinese thee voor onze neus staan, maar helaas gaat het paardrijden niet door. De paarden zijn al vertrokken om te grazen en het kost te veel tijd om ze te gaan zoeken, dus we bezoeken eerst nog een theeplantage. Lopend gaan we dan nog naar een Lisu-dorp, één van de minderheden hier in het noorden. Dat de modernisering ook hier toeslaat is aan alles te merken. Alleen oma loopt nog in traditionele kleding rond, de jeugd hangt in spijkerbroek op z’n eigen hangplek rond en de schotelantenne van de buren is nog groter dan die hier. Toch zijn er ook nog kleine, traditionele dingetjes zoals het drogen van sojaproducten op het dak en de worsten die ernaast hangen.

De Princess Mother Pagoda en de thee bij Mae Salong

De middag loopt al tegen zijn eind als we door het prachtige landschap terugrijden naar Chiang Rai. Het licht is zo mooi in de steeds lager zakkende zon en dik anderhalf uur later zijn we terug in het guesthouse. Geen idee wat we morgen in Chiang Mai gaan aantreffen, maar aan wat we de afgelopen dagen in Chiang Rai en haar omgeving hebben gezien kan het vast niet tippen! Collegablogger Diana was er in elk geval wél erg enthousiast over ziplinen in de jungle rond Chiang Mai, iets wat zeker super tof klinkt.

Ben jij al eens in Chiang Mai of de omgeving van Chiang Rai geweest? Hoe heb jij dit ervaren?

Ga naar al mijn Azië blogs, of kies een andere bestemming »