Naast de highlights zien wij ook graag de onontdekte plekjes van een land of regio. Sterker nog, die onontdekte plekjes, daar genieten wij meestal tien keer zo veel van als van die highlights. Het heeft vast te maken met mijn drang om het onbekende te ontdekken. Als kind wilde ik al het allerliefste van alles ontdekkingsreiziger worden. Zonder internet zocht ik ladingen informatie over het tropisch oerwoud in de Amazone, wilde ik die bijzondere stammen ontmoeten, die daar wonen. Nog altijd voel ik me op reis het liefste ontdekkingsreiziger, als we weer eens spontaan een heel tof, onontdekt plekje gevonden hebben. Een aantal van die gave plekken en ervaringen deel ik in dit blog met jou.
Onontdekte plekjes op Java in Windusari
Ongeveer een uurtje ten noorden van de Borobudur, over steeds smallere en bochtigere weggetjes, is aan de linkerkant een nóg kleiner weggetje, van betonplaten. Het lieflijke landschap van rijstvelden, akkertjes, snel stromende riviertjes en wuivende bomen in alle soorten en maten maakt plaats voor een mooi uitzicht over de wijde omgeving. Een paar honderd meter verder wordt de weg te steil en te smal voor de auto en een lokale winkeleigenaar heeft op een paar vierkante meter een parkeerplaats met een bordje er boven gemaakt. Of we even 60 cent willen betalen om onze auto tijdelijk achter te laten.
Eén van onze vele ontmoetingen in Windusari
Onze aankomst in Windusari is niet onopgemerkt gebleven en voor we het weten zitten we bij de mensen binnen, voorzien van wat te drinken en zelfgemaakte koekjes. Op bed zit een dametje de geoogste kruidnagels te “pellen”. Weer buiten genieten we van het lokale leven. De mannen zijn druk in de weer met hun duiven, terwijl op de akkers een vrouwtje het kaf van het koren scheidt, met een van bamboe gevlochten zeef. En dan hebben we het mooiste nog niet gezien. Net buiten het dorp leidt een slingerend paadje naar een eeuwenoude tempel. Onderweg worden we getrakteerd op vergezichten over een heuvelachtig landschap van alle denkbare kleuren groen en bruin. In een apart blog lees en zie je meer Windusari.
op ontdekkingsreis in een bruisende Nederlandse studentenstad
Wie zou ooit gedacht hebben dat je in een bruisende studentenstad als Groningen het gevoel kunt hebben op ontdekkingsreis te zijn?! Ook in Europa zijn onontdekte plekjes en dus zelfs ons eigen land. En dat nog wel midden in het centrum, waar cafeetjes en restaurants hun terrasjes gezellig buiten zetten, zodra de zon gaat schijnen. In de vele hofjes lijkt het echter alsof je een compleet andere wereld binnen stapt. Hier zie je het lokale leven, of maak je er zelfs deel van uit. Knoop een gesprekje aan met één van de bewoners, speel mee met hun kids of geniet in stilte op een bankje.
Het Pepergasthuis van Groningen ligt in “een andere wereld”.
Het Pepergasthuis is onze persoonlijke favoriet. Zodra we de massiefhouten deuren achter ons dicht laten vallen, verstomt het geluid van de stad. Eén van de zijkanten van het hofje wordt gevormd door de Pepergasthuiskerk. Ooit was er een directe verbinding tussen het kerkje en het gasthuis. Iedereen is welkom om er een kijkje te nemen, of een dienst bij te wonen. Het Pepergasthuis is ooit gesticht voor pelgrims die naar Groningen kwamen, maar later werd een deel voor oudere stadjers ingericht en een deel als “dolhuis”. Op zondag konden de “dollen” tegen betaling bezichtigd worden. Tegenwoordig zijn de huisjes rond het hofje allemaal bewoond door huurders. Eén van hen staat net haar was op een rekje te hangen, als we op één van de bankjes genieten van de rust hier. Verschillende bomen zijn deels hol en in één daarvan heeft een vogel een nestje gemaakt. Zo leuk!
Terug in de tijd in Roemenië
Bucovina bezoeken is als tijdreizen in Europa. Zodra je deze regio in Roemenië binnen rijdt, rúikt het gewoon naar vroeger. De geur van brandhout in het ene dorp, die van vers gebakken brood met een vleugje rommelzolder in het volgende. Op straat kijk je je ogen uit. Het lijkt haast alsof je één groot museum binnen gaat. Krakende houten karren, vol vers gemaaid hooi, worden door stevige paarden voortgetrokken. Een rimpelig vrouwtje, met kleurige hoofddoek en dito schort, schrobt haar wasgoed in een tobbe. De buurvrouw is al wat verder, daar wappert de kraakheldere lakens en shirtjes al aan de waslijn op het erf.
Terug in de tijd op het platteland van Bucovina
De beschilderde kerken zijn de reden dat de meeste bezoekers naar Bucovina komen. In een dag kun je een rondje maken en aardig wat kerken en kloosters zien. De kloosters van Moldovita, Sucavita en Suceava zijn de highlights van de regio, maar toch komen we er geen enkele andere Nederlander tegen. Dan doen we ook één van de minder bezochte kloosters aan. Het Patrauti klooster is echt nog een onontdekte parel, waar we zelfs de enige bezoekers zijn. Het gras rond de oude, houten kerk en het beschilderde stenen kerkje staat op sommige plekken kniehoog en de weinige aangeplante struiken zijn verdord. De schilderingen aan de buitenkant zijn deels verdwenen, maar die aan de binnenkant zijn des te indrukwekkender. Wij lopen de beheerder tegen het lijf, die geen Engels spreekt, maar ons wel meeneemt naar de zolder van de oude houten kerk en ons laat zien hoe vroeger de (houten!) kerkklok geluid werd.
Vergeten mijnwerkersstadje in Marokko
Aouli is een voormalig mijnwerkersdorpje in de gelijknamige kloof ten noorden van Midelt. Midelt ligt aan de Noordkant van de Hoge Atlas, op de doorgaande route van Fez naar Merzouga. Veel toeristen passeren deze plaats dagelijks, maar vrijwel niemand neemt de moeite om de omgeving te verkennen. Zonde, want op een half uurtje ten noorden van Midelt rijd je geleidelijk een hele mooie kloof in en uiteindelijk kom je uit bij een interessant mijnwerkersdorp, waar je hele toffe foto’s kunt maken. Als je de bouwvallige, houten brug halverwege durft te passeren tenminste. 😉
Onvoorstelbaar dat mensen hier zo leven
Tegen een steile heuvel zijn vrij nieuwe, gepleisterde huizen tussen de ruïnes uit de vorige eeuw gebouwd. Even verderop staan de overblijfselen van de oude lood- en zilvermijn. Een gammele spoorbrug van ijzer en hout leidt naar een gat in de berg aan de overkant van de rivier. Tot onze verbazing spelen er kinderen in deze troosteloze omgeving en worden we onmiddellijk op de thee gevraagd. Een andere inwoner neemt ons mee naar de oude bioscoop, die niet veel meer dan een indrukwekkende ruïne is. Hij laat ons zien hoe hoog het water kwam, toen de rivier een aantal jaren terug overstroomde en alle huizen aan de weg zijn vernield. Wat een troosteloze, maar tegelijkertijd mooie en historische plek is dit.
Als enige toeristen een in Kaapverdiaans dorpje
Stel je een authentiek Kaapverdiaans dorpje voor, op slechts tien kilometer van de hoofdstad van Sao Vicente. Toch voelt het als een wereld van verschil. De twee parallelle hoofdstraten zijn verhard, maar verder zijn het wat zandpaadjes van weggewaaid strandzand. In het dorpje zijn slechts twee winkeltjes met een minimale voorraad. Restaurants zijn er niet en er is slechts één accommodatie. Daar slapen wij: in een visserswoning pal aan het strand van vissersdorpje Salamansa. Nou ja, slapen…
Even ons thuis in Kaapverdië – Salamansa
We vallen direct met de neus in de boter, omdat we aankomen op dertig december. Na een eerste verkenningsronde over het strand valt de avond en slapen we al vroeg. De volgende ochtend worden we gewekt door muziek en het geluid van een vrachtwagen. Die komt een aantal flinke geluidsinstallaties met boxen leveren, die direct worden aangesloten en vier dagen lang alleen af en toe even op pauze gaan. Oud en nieuw wordt groots gevierd op Sao Vicente en helemaal in Salamansa. Feestende mensen trekken van geluidsinstallatie naar geluidsinstallatie, om te dansen. Vier dagen lang! Wij wandelen tussendoor over het uitgestrekte, lege en winderige strand en gaan snorkelen tussen de zeeschildpadden. We verplaatsen ons over het eiland met de lokale aluguers, volgepakt met mensen, boodschappen, kippen en geiten. Dit is genieten tot en met!
Eerste kennismaking met India in Gorakhpur
Als we de grens tussen Nepal en India oversteken, vragen we het ons af: zullen wij tot de groep mensen horen die van India houden of zullen we het land haten? Een middenweg lijkt er niet te zijn. De chaos aan de andere kant van de grens is overweldigend. Vrachtwagens staan al ronkend te toeteren, riksja’s rijden er bellend tussendoor en de politie jaagt met een stok bedelende mensen, met ledematen zo dun als luciferstokjes, weg. We kunnen nog net de laatste twee zitplaatsjes in de bus naar Gorakhpur bemachtigen, zij het dat deze plaatsjes geen stoelen, maar een simpele verhoging naast de chauffeur zijn. Opgevouwen tussen drie mannen, twee vrouwen en een schare kinderen komen we zo achteruitrijdend India binnen.
eerste keer India – chaos op straat
De chaos op de weg is enorm. Iedereen fietst, rijdt en loopt door elkaar en de toeters op vrachtwagens en bussen zijn oorverdovend. De zon is een rode bol in een blauwe lucht, achter een dikke, grijze waas van luchtvervuiling en vocht. Op de velden worden de laatste overblijfselen van wat tot vorige week rijstplanten waren platgebrand. Als we eindelijk in Gorakhpur aankomen is het donker. Toch is ook dan goed te zien hoe vies de stad is. Bij daglicht is Gorakhpur nog viezer dan ’s avonds. Stof waait op vanonder de bezems van veegmannetjes, vuil staat in brand en rookt en stinkt een eind weg, kinderen én volwassenen plassen en poepen in de goot, graatmagere straathonden en redelijk dikke koeien scharrelen tussen vuilnis en elke verkeersdeelnemer doet z’n best zoveel mogelijk lawaai te produceren om gezien te worden. We worden er stil van. Onvoorstelbaar dat wij toch na deze eerste keer India zoveel van dit land zijn gaan houden.
Gastvrij Malatya in het Oosten van Turkije
In Malatya kunnen we werkelijk geen stap verzetten of we krijgen thee, vers fruit uit de tuin of zelfgemaakte zoetigheden aangeboden. Als we op straat lopen, stopt er steeds iemand om ons een lift aan te bieden. Het voelt hier alsof we als koning en koningin ontvangen worden. Overal. En dat terwijl we de taal niet spreken. En komen we niet binnen, als we uitgenodigd worden, dan krijgen we wel perziken en pruimen toegestopt. Na een dag hebben we minstens een kilo in onze rugzak zitten.
Gastvrij Malatya in Turkije
Bezienswaardigheden zien we er amper, maar vriendelijke Turken des te meer. Hoewel de volledig houten, Middeleeuwse minaret van een even oude moskee echt fantastisch is. Als we nog maar een paar minuten op een bus staan te wachten, om terug te gaan naar onze accommodatie, stopt er een auto die z’n raampje open heeft: “city?” Uhm… ja. Wijsvinger naar de achterbank. We stappen in en weg zijn we. De jongen spreekt verder geen woord Engels, maar vind het duidelijk leuk ons mee te nemen. Als bedankje geven we hem een pruim, haha.
Onontdekte plekjes op de Zijderoute
Er is haast geen route die zo tot de verbeelding spreekt als de Zijderoute. Wist je trouwens dat er niet één Zijderoute is, maar er verschillende routes zijn? Wij legden in China een groot deel van één van die routes af. Hier hebben we ons vaak ontdekkingsreizigers gevoeld. Bijvoorbeeld in Kuqa, want ook in Kuqa wordt geen woord Engels gesproken. Een hotelkamer bemachtigen is dan ook even een dingetje. De man achter de frontdesk snapt echt helemaal niks van wat we willen en wij begrijpen geen snars van wat hij allemaal terug roept. Zoals al vaker gebeurd is hier in China, als we weer werden aangekeken met zo’n blik van “ach de stumperds kunnen niet praten”, wordt ook nu weer een pen gepakt. We voelen het al aankomen… en… ja hoor: meneer schrijft even voor ons op wat hij wil vertellen. In het Chinees!
Vriendelijke trotse Oeigoeren in Kuqa
Een wandeling door de oude wijk van Kuqa is een belevenis. Hier wonen de vriendelijke, trotse Oeigoeren. Velen bouwen druk aan een nieuw huis, met prachtig houtsnijwerk, in mooie kleuren geverfd, maar we zien ook nog veel oude, lemen huisjes en huizen met wit pleisterwerk. De stad lijkt hier wel een museum. Het leven speelt zich grotendeels op straat af, waar het in de zomermaanden pas vanaf een uurtje of acht wat koeler begint te worden. Op het plein worden meloenen en ander fruit verkocht en een man probeert z’n schapen te slijten aan de rijdende slager. Op de marktdag wordt de koopwaar op ezelskarren wordt aangevoerd. Vee, groenten, fruit, scherp geslepen messen en stoffen zijn volop te koop. De moderne wereld lijkt hier, op deze bruisende markt, naar een ander universum te zijn verdwenen. Hoe heerlijk is het, om daar rond te struinen!
Meer onontdekte plekjes en ervaringen van mij als ontdekkingsreiziger
Nu ik zo bezig ben met het delen van onontdekte plekjes wereldwijd, komen we steeds meer herinneringen van gave plekken en bijzondere ervaringen in me op. Ik zou met gemak dit blog twee keer zo lang kunnen maken, maar dan wordt het ook zo’n lange zit. En ik ben eigenlijk wel benieuwd: wanneer voelde jij jezelf een ontdekkingsreiziger? Wat was jouw tofste onontdekte plekje dat je onderweg bent tegengekomen?
