Aouli – Urbex en een gave kloof nabij Midelt in Marokko

Aouli is een voormalig mijnwerkersdorpje in de gelijknamige kloof ten noorden van Midelt. Midelt ligt aan de Noordkant van de Hoge Atlas, op de doorgaande route van Fez naar Merzouga. Veel toeristen passeren deze plaats dagelijks, maar vrijwel niemand neemt de moeite om de omgeving te verkennen. Zonde, want op een half uurtje ten noorden van Midelt rijd je geleidelijk een hele mooie kloof in en uiteindelijk kom je uit bij een interessant mijnwerkersdorp, waar je hele toffe foto’s kunt maken. Houd je van Urbex fotografie, dan zit je in Aouli zeker goed.

De rit naar Aouli

Als je Midelt uit rijdt, passeer je eerst een vlakte waar meer plastic en vuil te zien zijn dan planten en struiken. De wind heeft hier vrij spel en neemt alle lichte materialen mee. Je vraagt je hier echt af of je wel op de juiste weg bent, naar die mooie Aouli kloof. Als je een klein half uur later de eerste bochten en heuvels passeert, laat je de bewoonde wereld en het vuil echt achter je. De enige levende wezens die je tegenkomt zullen een schaapsherder met z’n vee zijn. En dan kom je bij die brug. Een brug waarvan je even twijfelt of het wel veilig is om er overheen te rijden. Als je genoeg moed verzameld hebt krijg je een halve hartverzakking zodra je bijna aan de overkant bent, als de laatste balken vrijwel allemaal los blijken te liggen. Hout bonkt op metaal, als de balken naar boven schieten en weer terug klappen. Je hebt ’t gehaald.

De beruchte brug naar Aouli

Nieuwe huizen tussen de ruïnes

Inmiddels volg je een rivier met een twijfelachtige kleur water. Groen en rood lijken beiden aanwezig. De kale heuvels waar je doorheen rijdt worden steeds hoger en na een minuut of tien arriveer je in het eerste deel van het dorpje Aouli. Tegen een steile heuvel zijn vrij nieuwe, gepleisterde huizen tussen de ruïnes uit de vorige eeuw gebouwd. Even verderop staan de overblijfselen van de oude lood- en zilvermijn. Een gammele spoorbrug van ijzer en hout leidt naar een gat in de berg aan de overkant van de rivier. Dit is de perfecte plek voor wie van Urbex fotografie houdt. Tot onze verbazing spelen er kinderen in deze troosteloze omgeving en worden we onmiddellijk op de thee gevraagd.

In Aouli wonen en spelen ook kinderen

Geschiedenis van de Aouli mijn

In de jaren ’30 van de vorige eeuw zijn de Fransen hier begonnen met de mijnbouw, om lood en zilver uit de bergen te halen. Het lood werd tot in de jaren ’60 naar Noord-Frankrijk geëxporteerd om daar verwerkt te worden in brandstof. In de bloeiperiode woonden en werkten hier tussen de 3000 en 6000 mijnwerkers. Toen de Franse kolonisten in 1962 vertrokken, is de mijnbouw nog tot de jaren ’80 voortgezet. Toen was de mijn niet langer rendabel en werd het gebruik van lood in benzine ook verboden. Bovendien zorgde een overstroming ervoor dat veel van de gebouwen plotseling in een dikke laag modder kwamen te staan.

De gebouwen van de oude mijn werden onder een laag modder bedekt

Op zoek naar mineralen en edelstenen

Al gauw werd Aouli een spookdorp. De mensen vertrokken, maar hun huizen en alle gebouwen die hoorden bij de mijn bleven staan. Enkele decennia later kwamen de mensen echter terug, op zoek naar edelstenen en mineralen in de bestaande tunnels en de omgeving van de mijn. Ze namen hun intrek in de oude gebouwen die de Fransozen achterlieten of bouwden nieuwe woningen als ze de middelen hadden. De tunnels zijn kilometers lang. Mijnwerkers gaan vaak helemaal alleen en met slechts een lampje op hun hoofd en een tasje voor hun vondsten naar binnen.

Met slechts een lampje op hun hoofd verlaten de mijnwerkers hun gezin

De oude bioscoop

Eén van de Marokkaanse families die in Aouli woonde toen de mijn nog door de Fransen werd beheerd, woont ook op dit moment weer in het dorp. De toenmalige bioscoop en het appartement erboven behoort hen toe. Als de dag van gisteren weten ze nog hoe de overstroming in de jaren ’80 ervoor zorgde dat het dorp van de ene op de andere dag een compleet ander uiterlijk kreeg. Na hevige regenval steeg het water in de kloof zo snel, dat iedereen hals over kop naar hoger gelegen grond moest vluchten. Alle laag gelegen gebouwen liepen in een mum van tijd onder water, op veel plekken tot bijna aan het plafond van de begane grond. Toen het waterpeil van de rivier weer zakte bleef een dikke laag modder achter. In de bioscoop is een groot deel van de oude mozaïekvloer nog altijd bedekt met zand en modder. Houd je van Urbex fotografie, dan kun je jezelf in de bioscoop helemaal uitleven. Als je de eigenaar met de sleutel tenminste kunt vinden.

De oude bioscoop van Aouli, onbruikbaar geworden met de zondvloed

Dagje Aouli: de mijnen bezoeken en prachtig wandelen

Wij waren slechts anderhalf uur in Aouli, maar je kunt jezelf hier makkelijk langer vermaken. Zo heb je meer gelegenheid om contact te maken met de mijnwerkers. Hun verhalen zijn echt de moeite waard. Ook kun je, als je dat wilt, mee de mijn in. Zorg dan wel voor geschikte kleding en schoeisel. Met kinderen is dit minder handig. Als je de verlaten gebouwen betreedt, houdt er dan rekening mee dat de vloeren niet allemaal meer stevig zijn. Dat geldt overigens voor alle constructies in de omgeving. In de omgeving van Aouli kun je prachtig wandelen. Rijd door tot het vervallen dorp helemaal bovenop de heuvel, of begin onderaan bij de rivier. Je kunt hier alle kanten op en het is overal mooi.

Net als bij elke Urbex locatie zijn ook de constructies in Aouli niet altijd stevig meer

Houd jij ervan om dit soort Urbex locaties te bezoeken op reis? Ik vind het heerlijk, om er rond te struinen en te fotograferen. Tijdens een eerdere reis door Marokko bezochten we ook al een gave locatie vlakbij Sidi Ifni. Dit zijn de bezienswaardigheden die Marokko voor mij de moeite waard maken.

Ga naar al mijn Afrika blogs, of kies een andere bestemming »