Europeanen hebben de klok, wij hebben de tijd!

In Marokko en ook in de rest van Noord-Afrika, luidt een gezegde: Europeanen hebben de klok, wij hebben de tijd! En dat klopt. Vanaf het moment dat we landen in Agadir merken we hoeveel trager alles lijkt te gaan, maar hoeveel gezelliger het lijkt te zijn. Jezelf druk maken is hier ook nergens voor nodig, alles komt toch wel vanzelf op z’n pootjes terecht. Is het niet vandaag, dan wel morgen.

Zodra we geland zijn zoeken we eerst een mogelijkheid om een Marokkaanse SIM-kaart te kopen, zodat we een telefoontje kunnen doen naar onze eerste accommodatie. We hebben afgesproken even te bellen na de landing, zodat de sleutel naar ons appartement gebracht kan worden. Een Marokkaanse sim-kaart krijgen schijnt aan deze kant van de luchthaven niet mogelijk en we zoeken eerst onze autoverhuurder op, die zich in het rijtje met minuscule kantoortjes bevindt, meteen na de douane. De vriendelijke autoverhuurder vertelt ons dat de beste plek om een SIM-kaart te kopen in het centrum is. Hij biedt, ergens in het begin van de bureaucratische rompslomp om een huurauto mee te krijgen, aan om even voor ons te bellen naar onze accommodatie. Het telefoonnummer dat we hebben gekregen en dat de man probeert te bellen bevindt zich echter niet binnen het bereik van een telefoonpaal. Misschien lukt het straks. Inshallah.

Na aankomst op de luchthaven in zonnig Agadir zoeken we eerst de autoverhuurder

Blijkbaar is het computersysteem voor de autoverhuur niet zo geavanceerd, want we staan minstens een half uur te wachten aan de balie, tot alle papierwerk is afgehandeld en we de sleutel van ons gedeukte en bekraste koekblik meekrijgen. Als we eigenlijk al klaar zijn om te vertrekken probeert de verhuurder nogmaals voor ons te bellen, ook al staat er al minstens een kwartier iemand achter ons te dringen om ook een huurauto op te halen. Dit keer lukt het en we spreken af bij het appartement met de broer van de mevrouw die ik aan de lijn heb. Zij is de stad uit en haar broer zal de sleutel over een half uur bij ons komen brengen, Inshallah. Prima, lijkt ons.

Dat is echter gerekend buiten de chaotische verzameling huurauto’s op de parkeerplaats, ogenschijnlijk naar willekeur ergens neergezet. Als eindelijk het juiste mannetje van onze verhuurder is opgescharreld kost ‘t ook minstens een kwartier om alle kruisjes te zetten op het formulier. Die kruisjes duiden de reeds aanwezige schade aan. Gelukkig weten we hoe ’t in dit soort landen gaat en we maken ons dan ook niet te druk dat het halve uur al voorbij is nog voordat we vertrokken zijn.

Als we eindelijk vertrekken belanden we midden in de avondspits van Agadir

Midden in de avondspits zigzaggen we ons een weg naar ons appartement, een handmatig in onze navigatie ingevoerd stipje. Het stipje vonden we met behulp van coördinaten, omdat het adres dat we kregen schijnbaar niet bestaat. Als we er eindelijk zijn komen we aan bij… een lege plek, midden tussen een aantal huizenblokken en lage appartementencomplexen. Toch maar even bellen dan, met onze Europese sim-kaart, voor 2,50 per minuut? Ik besluit nog één poging te wagen en stap uit om iemand te vragen of het dichtstbijzijnde appartementencomplex misschien het juiste adres is. Uiteraard loopt er precies dan, op wat brutale pre-pubers na, niemand buiten.

Als ik langs het eerste portiek kom loopt er wel een oudere man naar buiten. In mijn beste Frans vraag ik of dit het adres op mijn briefje is. Wazig kijkt hij me aan. Ik leg hem onze situatie uit en hij stelt voor om voor mij naar het telefoonnummer te bellen dat op datzelfde briefje staat. Of het aan zijn bereik ligt of aan zijn handigheid met elektronica weet ik niet, maar hij toetst minimaal 5 keer het nummer in en start tussendoor de telefoon ook een keer of 3 opnieuw op, terwijl hij ondertussen wat mompelt. Minstens 10 minuten later krijgt hij eindelijk iemand aan de telefoon. Met een stoïcijns gezicht wordt de telefoon in mijn handen gedrukt. Ik ben met stomheid geslagen, als dezelfde stem die ik een uur geleden sprak, me aan de andere kant van de lijn vertelt dat ik zojuist met haar broer heb kennis gemaakt. Dit is de man die de sleutel komt brengen en hij liep juist naar buiten bij wat ONS appartement blijkt te zijn. Waarom hij dat dan niet meteen zei toen ik hem aansprak of het liet merken zodra hij ’t telefoonnummer van zijn zus herkende? Werkelijk geen idee.

aankomst bij ons appartement in Agadir in de laatste zonnestralen van de dag

Hij laat ons uitgebreid het appartement zien en vertrekt weer, om morgenochtend terug te komen als we weer verder reizen. Inshallah.

De volgende dag zijn we op zoek naar ons volgende appartement, na een fantastische rit door de anti-Atlas. In Tafraoute moeten we de sleutel van het appartement ophalen bij Jamal, die werkt op één van de campings die het dorp rijk is. De camping zou zich ongeveer een kilometer buiten het dorp bevinden, maar aangezien afstand in dit soort landen net zo relatief is als tijd rijden we toch alweer even zoekend rond. Een aardige jongen op een brommer waarschuwt ons dat de straat die we in willen rijden op verboden terrein ligt is en vraagt ons waar we naartoe willen. Als we de naam van de camping noemen roept hij uit “Ah Jamal?!” Uhm… ja?! En in plaats van ons uit te leggen hoe we bij Jamal komen draait hij zich zonder aarzelen om en gebaart ons hem te volgen. Hij brengt ons er gewoon persoonlijk naartoe, maakt een praatje met de eigenaar van de camping, wacht tot Jamal gearriveerd is en verdwijnt even vriendelijk lachend als we hem ontmoet hebben.

Een paar dagen later, als we net zijn aangekomen in een nieuw stadje, gaat Peter op pad om wat boodschapjes te halen. Niks spectaculairs, echt dat je verwacht dat hij binnen een kwartier toch echt wel weer terug is. Zeker omdat er in Marokko altijd en overal winkeltjes en marktkraampjes zijn. Meer dan een uur later komt hij binnen stappen. Niet in het zweet, omdat hij een half uur moest lopen naar de dichtstbijzijnde winkel, maar helemaal relaxt, met een papiertje in de hand met Arabische zinnen in fonetisch Engels opgeschreven. De winkelier op de hoek was nogal enthousiast om hem te ontmoeten en heeft hem een spoed-cursus Arabisch gegeven. Bovendien moest Peter ook alle oorkondes en familiefoto’s bekijken, die werden opgezocht, terwijl meer en meer nieuwe klanten in de rij kwamen staan. Hele verhalen over de familie volgen, onder andere over de ouders die ooit naar Nederland zijn geweest. De hele buurt blijft geduldig wachten, tot de meneer eindelijk klaar is met Peter.

Boodschappen doen in Marokko gaat er ietsje anders aan toe dan bij de supermarkt in Nederland

Het is alweer een paar dagen later als we vanuit het afgelegen Amtoudi terug rijden naar de iets meer bewoonde wereld. In het eerste het beste cowboystadje dat we tegenkomen zoeken we naar een bakker om wat brood voor de lunch te scoren. Op straat zien we vriendelijke gebaren, om ons terug te wijzen in de richting van Amtoudi. Dáár gaan alle toeristen naartoe. Als we ons raampje open draaien komt er meteen iemand aan slenteren om ons te woord te staan. Ah, we willen brood. Dat is geen probleem, ook al is het al na het middaggebed en is inmiddels elke winkel officieel gesloten. De beste man loopt naar een gat in de muur en komt in no time met 2 broden terug. Ik geef hem 10 dirham. “Attend” (wacht) roept hij en hij loopt terug voor het wisselgeld, 4 dirham (nog geen 40 eurocent), dat hij keurig komt brengen. Als we keren en wegrijden worden we uitgezwaaid door het halve stadje, dat inmiddels is uitgelopen.

Dit zijn slechts een paar anekdotes, over hoe wij merkten dat dit spreekwoord daadwerkelijk waar is: Europeanen hebben de klok, maar zij hebben de tijd. Zeker in het zuiden van Marokko!

Ga naar al mijn Marokko blogs, of kies een andere bestemming »