Salamansa – thuis in een vissersdorpje in Kaapverdië

Salamansa is de plek in Kaapverdië waar we uiteindelijk het langst zijn gebleven. Het lot bepaalt dat de geplande vier nachten er uiteindelijk zeven worden. Door een zandstorm vanuit de Sahara is het zicht rond de datum van onze retourvlucht te slecht om te landen op Sao Vicente. We krijgen nieuwe vluchten toegewezen, drie dagen later. En zo wordt het vissersdorpje Salamansa echt ons thuis voor even. Stel je een authentiek Kaapverdiaans dorpje voor, op slechts tien kilometer van de hoofdstad van Sao Vicente. Toch voelt het als een wereld van verschil. Wij vonden ’t er heerlijk. Houd je van Kaapverdië? Dan zul je van Salamansa houden.

Ons thuis in Salamansa

Na een week op Santo Antao komen we aan in de haven van Mindelo. Onze vooraf geregelde taxi is er niet. Een telefoontje leert dat “mister DJ” honger heeft gekregen en eerst even moest eten. Tien minuten later is hij er, om ons in zijn flitsende pick-up naar Salamansa te brengen. We laten hem eerst nog een stop maken op de markt, voor verse groenten en fruit. Daarna ga ik nog gauw de supermarkt door, voor de rest van de levensmiddelen. We zijn inmiddels lang genoeg in Kaapverdië om te weten dat de dorpjes slechts een paar winkeltjes hebben, waar alleen het hoognodige verkrijgbaar is. Dat zal in Salamansa niet anders zijn. Zodra we de heuvels rond Mindelo over zijn, blijkt het dorp dat in zicht komt inderdaad slechts een verzameling vaal gekleurde huizen rond een plein te zijn. De twee parallelle hoofdstraten zijn verhard, maar verder zijn het wat zandpaadjes van weggewaaid strandzand.

Salamansa, ons thuis op Sao Vicente – inclusief hond

Bij de enige splitsing van het dorp nemen wij de weg langs het strand. Al gauw komt, aan een onverhard zijweggetje, ons Kite House in zicht. Het is veruit het mooiste huis in de omgeving, waarvan wij op de onderste verdieping mogen wonen. Twee slaapkamers, een keuken en een chillruimte met hangmat en matras zijn alles wat we nodig hebben. Alles is schoon en netjes en met twee stappen staan we op het strand. Een dag later blijkt dat er zelfs een hond bij het appartement hoort. De viervoeter is nooit ver van onze voordeur vandaan. Nadat we hem onze restjes kip gevoerd hebben, volgt hij ons zelfs bij een wandeling van meer dan tien kilometer.

Oud en Nieuw Kaapverdische stijl

We vallen direct met de neus in de boter, omdat we aankomen op dertig december. Na een eerste verkenningsronde over het strand valt de avond en slapen we al vroeg. De volgende ochtend worden we gewekt door muziek en het geluid van een vrachtwagen. Die komt een aantal flinke geluidsinstallaties met boxen leveren, die direct worden aangesloten en vier dagen lang alleen af en toe even op pauze gaan. Oud en nieuw wordt groots gevierd op Sao Vicente en helemaal in Salamansa. Dat zien we ook als we in de middag een rondje door het dorp maken. Mensen knippen, stylen en verven elkaars haar, de meest hippe outfits worden aangetrokken.. aan alles is te zien dat ze in Salamansa wel van een feestje houden.

onze buren in Salamansa

’s Avonds tussen zes en acht is er stilte voor de storm, maar dan gaat de deurbel. Lang en hard wordt er gebeld. Als we open doen staat er een groepje kinderen met instrumentjes te zingen. Er volgt nog een groepje, en nog één. Feestende mensen trekken van geluidsinstallatie naar geluidsinstallatie, om te dansen. Als om twaalf uur de kerkklokken worden geluid en beide vuurpijlen worden afgestoken verwachten we dat het feest misschien nog een paar uurtjes zal doorgaan. In werkelijkheid wordt er de volgende ochtend nog steeds gedanst en gedronken, op het moment dat wij onze gordijnen open doen. En ook de dagen erna gaat het feest nog in fases verder.

Wandelen naar Baia das Gatas

Om de kakafonie van nieuwjaarsmuziek en feestgedruis even te ontvluchten, maken we op de eerste dag van het nieuwe jaar een lange wandeling. Vanuit ons strandhuisje lopen we, via een verzameling zandpaadjes langs de kust, naar Baia das Gatas. Vanuit de Sahara waait er inmiddels een zandstorm deze kant op, dus het zicht is beperkt. Toch zien we goed hoe mooi het vulkanische landschap hier gevormd is. Hier en daar passeren we uitgedroogde moddervlaktes met grote scheuren, een bizar gezicht. Ondertussen beuken de golven op dit stukje ruige kust. Voor onze geplande nieuwjaarsduik in Baia das Gatas vinden we het uiteindelijk wat te grijs en onaantrekkelijk. Alleen Rosalie is dapper en plonst erin. Wij genieten vooral van de gekleurde, houten vissersbootjes die hier op het droge liggen. Hun eigenaars zijn de mannen van Salamansa. Die hebben het nog te druk met feestvieren en zullen pas over een dag of wat weer uitvaren om vis te vangen.

wandeling Salamansa naar Baia das Gatas

Het strand van Salamansa

Als we terug zijn in Salamansa besluiten we het strand wat verder te gaan verkennen. Eigenlijk is het een aaneenschakeling van verschillende stranden, waarbij het strand bij ons huis het langste is. In eerste instantie lijkt het niet veel, aangezien de vuilcontainer en flessenbak van het dorp in de zandduinen geparkeerd staan. Glasscherven en afval waaien in het rond. Gelukkig wordt alles weer opgeruimd, zodra het leven na het Oud en Nieuwfeest weer begint. Op wat aangespoelde spullen na, is het strand zelf wel schoon. Twee houten bouwwerken, die eruit zien alsof ze bij de eerste de beste windvlaag omver geblazen worden, huisvesten een kitesurfclub en een pannenkoekenhuis. De pannenkoeken uit de houten schuur van Zoë schijnen heerlijk te zijn, maar onze meiden hebben alleen oog voor de branding en de spullen op het strand.

Begin januari start het surfseizoen. Zo knap, hoe ervaren kitesurfers overeind weten te blijven en de stoerste stunts uithalen met hun boards en vliegers. Bij de houten surfschool kun je spullen huren en ook een les doen, onder leiding van een instructeur. De openingstijden zijn ons niet helemaal duidelijk geworden, maar tussen drie en vijf lijk je de meeste kans te maken.

Het strand van Salamansa – struinen en kitesurfen

Al struinend hobbelen we van strandje naar strandje. Daar waar het strand ophoudt, zijn hoge zandduinen gevormd en een stukje verder donkergekleurde heuvels. Onderweg verbazen we ons, dat we zelfs ergens een graf tegenkomen, bestaand uit keien, een houten kruisje en wat bloemen. Een stoere zeebonk die hier vergaan is, of…? De wind trekt flink aan hier en de zee is wat te wild voor onze meiden. Voor een struintocht is dit strand echter perfect. Uiteindelijk worden de paadjes die de stranden verbinden steeds smaller en lastiger te volgen, maar met een beetje moeite kun je helemaal doorlopen naar de plek waar witte kliffen aan zee grenzen. Wat een mooie plek is dit.

Sao Vicente ontdekken vanuit Salamansa

Wij kiezen er bewust voor om tijdens onze dagen in Salamansa geen auto te huren. Relaxen, wandelen en van het strand en het dorpse leven genieten is wat we er willen doen. Daar heb je helemaal geen auto voor nodig. Toch willen we graag nog wat meer van Sao Vicente zien. Daarom gaan we een ochtend met een 4×4 op pad. Joao Coelho woont al jaren op Sao Vicente en kent het eiland beter dan zijn eigen handpalm. Zijn Cabo Verde Safari laat je de prachtigste plekjes zien. Die zijn vooral bereikbaar door de onverharde en echt slechte wegen van het eiland te volgen.

Een 4×4 tour is een toffe manier om Sao Vicente te ontdekken

Een leuke excursie, die je makkelijk zelf kunt ondernemen is, die naar de top van Monte Verde. Vanaf deze hoogste berg van Sao Vicente heb je het beste uitzicht over het eiland. Als er geen zandstorm is dan, of bewolking. 😉 Neem de aluguer naar Mindelo, die meestal eens per uur rijdt. Laat je aan de voet van de berg afzetten en lopen maar. In ongeveer anderhalf uur maak je de steile klim naar boven. Een taxi nemen kan ook, voor tweeduizend Escudos ben je heen en terug vanuit Mindelo, of Salamansa. Het kan boven flink waaien en behoorlijk fris zijn in de wintermaanden.

Met de discobus naar de stad en weer terug

Misschien wel hét leukste aan onze hele week in Salamansa, is de discobus. Er rijden twee aluguer-busjes heen en weer tussen Mindelo en Salamansa. Wij hebben de mazzel om vrijwel elke keer als we naar de stad gaan, of terug, de discobus te treffen. De chauffeur is een jonge gast met een enorme bos krullerig, zwart haar en een flitsende zonnebril. Zo nu en dan raast hij luid toeterend en met een bloedstollende snelheid nog een rondje door het dorp, op zoek naar iemand die de laatste lege plekjes wil opvullen. Altijd staan de raampjes én de radio vol open. De dorpelingen zijn net zo dol op hun discobus als wij. Zingen en swingen is haast onvermijdelijk als je aan boord stapt. Ook al kun je armen en benen amper bewegen in de vaak overvolle bus, genieten van de leukste Kaapverdiaanse muziek zul je.

Zingen en swingen is haast onvermijdelijk in de dicobus van Salamansa

Ook naar Salamansa

Op dit moment is er slechts één plek waar je als toerist kunt verblijven in Salamansa. Je verblijft echt in een klein, Kaapverdiaans dorpje, tussen de lokale bevolking. Dat vind ik juist positief, maar dat is misschien niet voor iedereen zo. Zoek je een meer levendige plek, met supermarkten en andere voorzieningen op korte afstand, dan is Salamansa niet jouw plek. Houd je van ruimte, natuur en een lokale ervaring? Dan is Salamansa een perfecte keus.

Ga naar al mijn Afrika blogs, of kies een andere bestemming »