Java buiten het gebaande pad in Windusari

Dat Java een mooi eiland is zien we tijdens de vele uren die we er in de trein reizen. Geweldige natuur met hoge vulkanen en heuvels vol bossen zien we, maar ook schitterende rijstterrassen en kneuterige dorpjes, waar de mensen nog altijd van die rijsthoedjes dragen en de tijd stil lijkt te staan. Dit is het Java zoals we het kennen uit de boekjes. En de Conimex reclame natuurlijk. 😉 In Yogyakarta nemen we de tijd om het echte Java beter te leren kennen, zoals die dag dat we in Windusari terecht komen.

Net buiten de Borobudur begint het echte Java al

De entreeprijs, de drukte en ook de hype rondom de Borobudur laten je allemaal merken dat het hier om een toeristische highlight gaat. Gek genoeg stap je direct buiten de deur het echte Java weer binnen en zijn mensen aan het werk in hun winkeltjes of restaurantjes en worden op de akkers heerlijke lokale producten verbouwd. Als je 5 minuten later ook de viewpoints, hotels en homestays achter je hebt gelaten is het heuvelachtige, groene Java het enige dat nog rest. In de dorpjes verdienen de mensen hun brood met het maken van tofu en mie, of met het pottenbakken. Op de akkers worden casave, papaya’s, tabak en rijst verbouwd. Het groene heuvelland wordt elke kilometer aantrekkelijker en in de verte doemen wat hogere pieken op.

fabriekjes en mooie landschappen van Java op weg naar Windusari

Aankomst in Windusari

Ongeveer een uurtje ten noorden van de Borobudur, over steeds smallere en bochtigere weggetjes, is aan de linkerkant een nóg kleiner weggetje, van betonplaten. Het lieflijke landschap van rijstvelden, akkertjes, snel stromende riviertjes en wuivende bomen in alle soorten en maten maakt plaats voor een mooi uitzicht over de wijde omgeving. Een paar honderd meter verder wordt de weg te steil en te smal voor de auto en een lokale winkeleigenaar heeft op een paar vierkante meter een parkeerplaats met een bordje er boven gemaakt. Of we even 60 cent willen betalen om onze auto tijdelijk achter te laten.

Als we uitgestapt zijn blijkt al gauw dat we een enorme bezienswaardigheid zijn, met onze blonde meiden. Andere toeristen zien we niet, maar die moeten er soms wel zijn, gezien het parkeergeld en het bordje dat het gebruik van de wc 2000 Rupiah kost. We lopen het bochtige dorpsweggetje omhoog en kopen bij een klein winkeltje aan huis wat kroepoek en drinken. Een gesprekje met de aangroeiende verzameling nieuwsgierige dames blijkt lastig. Waar we normaal gesproken de offline versie van Google translate gebruiken schieten we daar nu niks mee op, aangezien blijkbaar niemand kan lezen en schrijven. Achter ons komt een boertje de weg naar beneden, met in zijn kielzog 3 buffels.

De eerste spontane ontmoetingen in Windusari

Gastvrij Java

We nemen afscheid en klimmen door, maar nog geen 50 meter verderop worden we enthousiast binnen uitgenodigd bij een familie die eigenlijk op bed kruidnagels zit te “pellen”. Hier blijkt maar weer hoe gastvrij de bevolking op Java is. Meteen wordt water voor ons ingeschonken en worden we aan een lange tafel neergezet. Op tafel staan potten zelfgemaakte koekjes en die moeten we allemaal proberen voor we er zelfs maar over mogen denken verder te gaan. We besluiten nu echt nergens meer op in te gaan, omdat ’t erop lijkt dat we anders nooit het dorpje uit komen, dus alle roepende geluiden negeren we maar min of meer. Een groepje kinderen volgt ons tot we aan de rand van het dorp een houten kiosk zien staan.

En hop, het volgende huis alweer binnen – gastvrij Java

Eindelijk echt de natuur in

Bij de kiosk wordt ons om entree gevraagd. Het is niet helemaal duidelijk of de anderhalve euro nou voor het wandelpad is, of voor de Selogriyo tempel waar het pad eigenlijk naartoe leidt. We betalen en lopen verder, over een stenen pad dat al gauw de mooiste uitzichten biedt over een landschap van alle denkbare kleuren groen en bruin. Windusari wordt achter ons steeds kleiner. Terwijl wij naar boven lopen komen dorpsbewoners van alle leeftijden ons tegemoet met takken, bladeren en hele boomstammen op hun hoofd, rug of motortje. Bovenop een heuvel zitten twee mannen met hun vogeltje in een kooitje takken met een plakkerige stroop tussen de tralies door te duwen. De mannen op Java en hun vogeltjes… 🙂

Java op haar mooist

Als we door lopen komen we meer dorpsbewoners tegen op het smalle, bochtige pad en worden we na elke bocht op mooiere vergezichten getrakteerd. We hadden geen idee, dat er zoveel tinten groen bestaan. Een rijstboer bemest zijn akker, terwijl de zon haar gouden licht over de wuivende plantjes laat schijnen. Hier en daar staan palmbomen en in de verte zijn akkers met andere gewassen. Dit is Java op haar mooist. Om de tweehonderd meter staat aan de rand van het pad een bamboe vlonder met afdak, bedoeld om te rusten of de lunch te eten voor wie op het land aan het werk is. Wij zitten er minutenlang van de wonderschone omgeving te genieten.

Windusari is zo puur Java – echt genieten

De Selogriyo tempel van Windusari is verdwenen

Tenslotte klimmen we, daar waar de heuvels dichter naar elkaar toe lijken te leunen, omhoog via een trap die naar de Selogriyo tempel moet leiden. Boven wacht ons een hartelijk welkom van een groep werkende mannen, die een mooie, nieuwe trap aan het maken zijn. We krijgen lachend weer elk een kopje water aangereikt. Als we ook de laatste paar treden hebben gelopen zien we daar… een puzzel!

De Selogriyo tempel ligt in verdiepingen uitgespreid op het gras, bouwtekening ernaast. Ook dit is Java, haha. De tempel is er even niet, maar over een jaartje is hij weer helemaal mooi. En een Unesco werelderfgoed. Geen idee hoe snel het zal gaan daarna, maar we hopen dat deze vredige plek, die het echte Javaanse leven ademt nog lang zo zal blijven als wij het vandaag aangetroffen hebben. Wie dit stukje Java bezoekt kan de beroemde rijstterrassen van Tegallalang op Bali wel overslaan, hier valt niet aan te tippen.

Even geen Selogriyo tempel in Windusari, wel schitterende natuur

De mannen van Java en hun vogels

De afdaling gaat sneller dan onze reis naar Selogriyo toe en een half uurtje later zien we de buitenrand van Windusari weer opdoemen. Als we dichterbij komen zien we een vrouwtje druk bezig het kaf van het koren te scheiden, of hoe je dat bij rijst dan ook maar noemt. Fotogeniek is het in elk geval, het lijkt wel alsof we een schilderij binnen stappen. Een andere dame veegt haar uitgespreide rijstkorrels aan en op het dorpsplein is een duivenwedstrijd aan de gang. Een mannetje met een tiental duiven achterop de motor rijdt heen en weer de berg op en elke paar minuten komt er een stel duiven terug vliegen. De eigenaren staan ze vol trots op te wachten. De mannen van Java en hun vogels.. het blijft een dingetje.

En terwijl de dames in Windusari hard werken zijn de mannen ook druk.. met hun vogels

Als we Windusari door lopen naar onze auto beseffen we maar weer al te goed: het is de reis en niet de bestemming. Het waren slechts 3 kilometer maximaal, maar op wat een mooie reis heeft Java ons hier weer getrakteerd.

Ook naar Windusari

Vanuit de Borobudur ben je, met eigen vervoer, in een uurtje in Windusari. De rit er naartoe zal je zeker niet vervelen, want de landschappen worden almaar mooier. Met het openbaar vervoer kan je ook naar Magelang reizen en daar een taxi regelen voor de laatste 5 kilometer. In Windusari zelf kan je nog niet overnachten, maar in en om het nabijgelegen Magelang zijn verschillende prima opties. Van hieruit ben je in een kwartier in Windusari.

Ga naar al mijn Indonesië blogs, of kies een andere bestemming »