Onze kinderen weten niet beter dan dat we reizen. Elke maand gaan we op pad. Soms naar de andere kant van de wereld en soms op een paar uurtjes rijden van huis. Onze meiden hebben meer van de wereld gezien dan veel mensen in hun hele leven zullen zien. Tijdens een lang weekend kastelen bezoeken in Luxemburg, alweer wat jaartjes geleden, grapte ik tegen ze: “Natuurlijk eten we straks een ijsje, het is tenslotte maar 1 keer vakantie! … Deze maand” Daarbij realiseerde ik me ineens hoe bizar het is, om elke maand met ze kastelen te ontdekken, lange wandelingen te maken door bijzondere landschappen, bootje te varen, op safari te gaan, intercontinentale vluchten te maken en ze onder te dompelen in allerlei culturen. Al die dingen doen we, omdat WIJ dat leuk vinden. Maar… hoe leuk vinden de kids dat reizen nou echt?
Enthousiasme om nieuwe dingen te ontdekken
Een uurtje later zijn we in de kasteelruïne van Bourscheid, waar kinderen tot 6 gratis naar binnen mogen en wij als volwassenen een audioguide mee krijgen in onze eigen taal. Het duurt slechts een paar seconden voordat we de beide audioguides hebben moeten afstaan en enthousiast wordt er van het ene naar het andere cijfer in de burcht gelopen. Ondertussen doet de oudste, die op dat moment 4 is, hardop verslag aan ons van wat ze interessant vindt: “mama, in de middelste eeuwen was hier een ophaalbrug” en “weet je wel dat dit de koestal was in de 18e eeuw?” Zelfs nadat wij onze aandacht allang verloren zijn en samen met de jongste fantaseren over het ijsje dat we zo gaan uitzoeken bij het restaurantje loopt ze het ene na het andere vertrek binnen.
Groot enthousiasme om het kasteel van Bourscheid te verkennen
Zelfs ziek nog geïnteresseerd
De dag erna is het 30 graden als we van het bergstation van de kabelbaan naar het lager gelegen kasteel van Vianden lopen. De vierjarige heeft last van haar buik en ze zweet van de inspanning, maar een negatief geluid horen we niet. Haar interesse in wat er binnen in het kasteel te zien is, blijkt opnieuw groot. Vol verwondering ligt ze op haar knieën voor een maliënkolder te kijken en samen met haar zusje van 2 danst ze op de kasteelmuziek die uit de luidsprekers aan het plafond komt. Opgelucht realiseer ik me dat het blijkbaar meevalt. Ze wekken in elk geval niet de indruk het vreselijk te vinden dat we ze hier “mee naartoe gesleept hebben”.
Ook in Vianden 2 blije meiden
Maar hoe wordt een verre reis dan ervaren?
Nou is Luxemburg ook dichtbij huis natuurlijk en kunnen we ons de lange vluchten naar Zuid-Afrika nog wel herinneren, waarbij beide meiden ons duidelijk te verstaan gaven dat ze het ECHT heel ver vonden. Tijdens onze korte vakantie in Luxemburg komt de oudste daar toevallig uit zichzelf nog even op terug: “Ik mocht een keer een slang om mijn nek en een hagedis vasthouden en dat vond ik heel leuk”. Dat ze überhaupt nog een herinnering aan onze middag in dat reptielenparkje in Drakensbergen heeft vind ik opmerkelijk. Toch krijgen we regelmatig dit soort opmerkingen. Later vraag ik haar nog eens naar hoe ze de vlucht er naartoe eigenlijk vond. “Oh” zegt ze luchtig, “dat vond ik niet zo ver hoor”. Blijkbaar was de reis zelf dan toch leuk genoeg.
Onze Zuid-Afrika reis wordt geregeld nog even herinnerd
“Wanneer gaan we eindelijk weer naar India?”
Op de laatste dag van ons lange weekend lopen we de bekende kerk van Clervaux binnen. Onze kleuter vertelt trots dat ze wel weet hoe ze moet bidden. Ze doet haar handen tegen elkaar, buigt haar hoofd en zegt: “Namasté! Zo zeg je hallo tegen God. Een kerk is ook een soort tempel hè?!” Een dag later, alweer thuis, vraagt ze me wanneer we nou eindelijk weer naar India gaan. Ze wil wel weer eens een tempel zien en aan de bel slingeren, want dat kan in de kerken hier in Europa niet. Een kaarsje branden is blijkbaar toch minder interessant. Op mijn vraag of ze niet blij is dat we nu net weer eventjes thuis zijn kijkt ze me aan alsof ik iets heel vies gezegd heb. Die ene blik, in combinatie met het gestuiter van de jongste als ze hoort dat we volgende maand ein-de-lijk weer gaan vliegen zegt me genoeg. De kids vinden het ook leuk. Echt leuk!
“Wanneer gaan we eindelijk weer naar India?”
Soms krijgen we de vraag hoe we dit toch eigenlijk betalen, zo vaak op vakantie. In een apart blog vertel ik je precies waar we dat allemaal van doen. Tipje van de sluier: besparen op de kosten en keuzes maken! Ons lange weekend Luxemburg kostte ons net iets meer dan 200 euro. Inclusief benzine en entrees. Precies de prijs van dat paar laarzen en die jas die ik 2 maanden geleden in de stad zag. En beiden niet echt nodig had. 😉
