Titicaca, meer dan Uros alleen

Tot mijn verbijstering las ik van de week in een blog over het Titicacameer, dat dit meer volgens de schrijver niet de moeite van het bezoeken waard was, omdat de rieteilanden van de Uros-indianen daar niet veel voorstellen. Als het enige wat je doet de veel te toeristische rieteilanden bezoeken is, een kort stukje varen vanuit Puno, begrijp ik deze conclusie helemaal. Wie echter verder dit hoogst bevaarbare meer ter wereld op gaat, naar het eiland Amantani of Teguile, en daar ook nog eens minimaal 1 nacht blijft overnachten, zal waarschijnlijk heel anders denken over Lago Titicaca.

de Uros eilanden

Iedereen die met de bus naar Puno reist, het startpunt van excursies aan de Peruaanse kant van het Titicacameer, zal daar waarschijnlijk enigszins onstabiel op zijn benen staan door de bochtige busrit op hoge snelheid en de plotselinge hoogte. Vanuit Puno zijn de Uroseilanden gemakkelijk te bezoeken, met één van de vele toerbureautjes. Verwacht een zekere variant op het aapjes kijken, zoals dat ook gebeurt bij de Longnecks in Noord-Thailand en de Himba in Namibië, waarbij de Uros indianen krampachtig proberen hun souvenirs aan je te slijten en de jongste generatie om het hardst “un sol” roept zodra je ook maar je camera uit je tas probeert te halen. Ze grijnzen je aan met een mond vol bruine, rotte tanden, van alle lollies en andere zoetigheid die onwetende toeristen voor ze meenemen. Een afspraak bij een tandarts krijgen ze er dan helaas niet bij. Nadat je 1 of 2 eilanden bezocht hebt sta je binnen een half uur weer in Puno. Ons bezoek aan deze rieteilanden was de eerste ervaring waarbij ik me realiseerde dat het niet okee is om kinderen van alles te geven op reis!

De Uros eilanden in Titicaca zijn slechts een half uurtje van Puno, maar worden druk bezocht

Amantani

Voor een bezoek aan Amantani ben je iets meer tijd kwijt, als je het goed wil doen blijf je minimaal 2 dagen en dus 1 nacht, maar deze tijd is dit eiland absoluut waard. Wij hebben er zeker geen spijt van gehad en hadden nog best een nachtje langer willen blijven, zeker ook omdat het 3 uur varen is, enkele reis.

In de kleine haven van Amantani worden we bij aankomst opgewacht door vrouwen in klederdracht: gekleurde rok, witte blouse met bloemen en zwarte hoofddoek. Al spinnend en breiend zitten ze daar op ons te wachten. Wij mogen mee met een omaatje van een jaar of 60. Ze is de oudste van het stel en, zoals zal blijken als ze voor ons uit de berg op rent, ook de snelste. Gelukkig hebben we op de boot een spiekbriefje Quechua gekregen en dit ook al even geoefend, zodat we haar kunnen vragen wat minder snel te gaan. In haar huisje worden we warm en hartelijk welkom geheten door haar lieve man. In het kleine en benauwde keukentje kookt ze voor ons op houtvuur een aardappelsoep en groente met aardappels en vis, allemaal erg lekker en voedzaam. We krijgen het even wat benauwd als het deurtje naar een klein hok, grenzend aan de keuken, open gaat, met daarin wel 30 cavia’s, maar gelukkig eten ze die alleen op feestdagen.

Overnachten bij locals op Amantani is een geweldige ervaring

Op Amantani is er nog nauwelijks elektriciteit en geen stromend water. De w.c. staat buiten, aan de achterkant van het huisje en wordt doorgespoeld met een emmer water die ernaast staat. Dat belooft wat voor de komende koude nacht, want op deze hoogte koelt het na zonsondergang flink af. Na de lunch klimmen we naar de hoogste top, waar we vanuit de tempel van PachaPapa de zon zien onder gaan, met om ons heen niets anders dan het eindeloze meer en de lucht: fantastisch! Terug beneden schuiven we aan in het keukentje, waar dan ook de dochter, schoonzoon en kleinkinderen zitten te eten. Na het diner worden we gehuld in traditionele kleding en gaan we naar het enigszins toeristisch aandoende feest in het dorpshuis, waar oma en opa ons alle hoeken van de dansvloer laten zien. Als we later naar huis lopen heerst er op het eiland een oorverdovende stilte en de sterrenhemel en de maan zorgen voor het enige licht dat er is. ‘s Nachts valt ons de kou erg mee, we hebben dan ook wel een hele stapel dekens op ons bed liggen. De volgende ochtend ligt er wel ijs, maar de zon warmt alles al snel weer op.

De avond valt op Amantani

Taquile

We nemen afscheid van ons omaatje op Amantani en vervolgen de reis naar het eiland Taquile, een uurtje verderop. Tijdens een prachtige wandeling, met blauwe uitzichten over het meer, komen we enkele spinnende en breiende kinderen tegen, die tegelijkertijd ook nog de schapen hoeden. Bijzonder. Wat een compleet ander leven hebben kinderen op plekken als deze toch en hoe volwassen lijken ze daarbij vaak al. Dit eiland staat bekend om zijn breiende mannen en dat leren ze al op jonge leeftijd. Jongens die goed kunnen breien zijn hier enorm populair en vinden later makkelijk een vrouw, terwijl de kneusjes die wat minder vlot insteken, omslaan, doorhalen en af-laten-gaan alleen overblijven. Of een man al getrouwd is kun je meteen zien, ongetrouwde mannen dragen een gebreide muts met een wit kwastje. De meisjes weven en maken de meest ingewikkelde kledingstukken en armbandjes, die je als toerist ook kunt kopen. Uiteraard.

Taquile eiland in het Titicaca meer

De boot van Taquile terug naar Puno doet er ook weer 3 uur over, een tocht waarbij je niet anders kunt doen dan achterover leunen en ontspannen in de heerlijke Peruaanse zon.

Back to Basics

Zo rustig als het 10 of 20 jaar geleden was op Amantani en Taquile is het zeker niet meer en overdag zul je er redelijk wat andere toeristen tegenkomen. Velen van hen komen echter voor een dagtocht en tegen het eind van de middag keren de meesten weer terug naar het vasteland. Als je dat doet mis je echter de ervaring van de eilanden zoals ze altijd geweest zijn. Je mist ook de redelijk primitieve omstandigheden waarin je hier overnacht, zonder elektriciteit of stromend water, dat is waar.

De zon zien ondergaan boven het eindeloze Titicacameer en de maan zien opkomen, terwijl de sterren al boven je flonkeren en waarbij je werkelijk helemaal niets anders hoort dan de wind, doen je echter alle eventuele ongemakken van die vrij primitieve overnachtingsplek zeker weten vergeten. Laat je dus niet afschrikken door het vooruitzicht van een wifi-loze avond of het slapen in een simpele kamer, zonder douche of bad. Je zult genieten van de rust en de sfeer op deze eilanden en als je een paar dagen niet inlogt op Facebook draait de wereld ook nog wel door.

Rust en natuur zijn er in overvloed op de eilanden in het Titicaca meer

Het is voor ons alweer een paar jaartjes geleden dat we op Amantani hebben overnacht, maar ik kan me het gevoel toen we ’s ochtends weer verder voeren nog precies herinneren. Alsof je de bijzondere mensen en een plek die je al jaren kent moet achterlaten, alsof je afscheid neemt van je eigen huis en haard.

Kun jij de Westerse luxe een paar dagen missen als de ervaring die je ervoor terugkrijgt erg speciaal is?

Ga naar al mijn Bestemmingen blogs, of kies een andere bestemming »