Wie zijn dat toch, die mensen die schoolpennen uitdelen aan kinderen in Laos, India, afgelegen dorpjes in Noord-Thailand of Cambodja! Ooit heeft iemand bedacht dat je die arme kindjes daar blij maakt met schoolpennen. Zo heeft de toerist een goed gevoel en de kinderen iets dat bijdraagt aan hun ontwikkeling. Zo kunnen ze tenminste schrijven op school. Dan zijn er nog de mensen die koekjes uitdelen en chocola, want ieder kind heeft toch zeker recht op iets lekkers in deze wereld. Heel lief bedoeld, maar zo ontzettend niet okee. Schoolpennen uitdelen aan kinderen, of zoetigheid of eigenlijk wat dan ook, heeft verstrekkende gevolgen… die je vast niet had voorzien, maar wel mede veroorzaakt. Lees hier waarom je beter geen schoolpennen aan kinderen uitdeelt en wat je beter kan doen in plaats daarvan.
Onschuldig snoetje
Stel, je loopt in de prachtige natuur van Laos, een eind buiten Muang Ngoi. Je geniet van de schoonheid van Zuidoost Azië. Je nadert een paar eenvoudige hutjes en vanuit de deuropening van één ervan komt een jongetje van een jaar of 6, met een onschuldig snoetje naar jou, een voor hem onbekende toerist die toevallig langs loopt. Hij ziet er keurig uit, ondanks dat hij een bepaald niet begeerlijk thuis lijkt te hebben, zonder stroom of stromend water. Een broertje komt ook op ’t geluid af, een plastic speelgoedpistooltje op je richtend, met een grote, ondeugende grijns.
“Hello, what’s your name?” Ach, wat schattig, ze spreken Engels. Je praat wat terug, maar het volgende antwoord had je misschien niet meteen verwacht: “gimmie skoelpen!” De snoetjes zijn ineens iets minder onschuldig en vanuit hun eenvoudige onderkomen komt een derde broertje, dat op je broekzak begint te kloppen. “gimmie money” Met z’n drieën roepen ze nu om het hardst en ook de paar andere kinderen uit het gehucht zijn gealarmeerd. Het laatste dat je nog hoort van het eerst zo vredige dorpje, als je snel de bocht om loopt, is “skoelpen, bonbon, chocolaaaaate!”
Onschuldige kinderen vragen om schoolpennen, door toeristen aangeleerd gedrag
Overal ter wereld
Bovenstaande situatie hebben we helaas al in allerlei variaties overal ter wereld meegemaakt. Op de Uroseilanden in Peru hadden de kinderen geen enkele gezonde tand meer in hun mond, vanwege het vele snoep dat door toeristen werd uitgedeeld. Een tandenborstel en tandpasta gaven ze er blijkbaar niet bij. In Thamel, de backpackerswijk in Kathmandu, Nepal, renden vliegensvlugge jochies met verpakte melk terug naar de winkel. De melk, zogenaamd voor hun zieke babybroertje, werd daar terug verkocht aan de winkeliers, waarna ze met het geld konden doen wat ze wilden. Naar school gaan is niet meer nodig, als je op je 8ste al zo’n lucratief handeltje kunt hebben.
De kinderen in India zijn de meest enthousiaste skoelpen-vragers die we zijn tegengekomen. Ze zullen niet lang hoeven aarzelen op je af te stappen om je te vragen om een pen, snoep of geld. In veel andere landen zijn de kinderen vaak in eerste instantie erg verlegen, maar vooral waar veel toeristen komen en de kinderen gewend zijn aan contact met buitenlanders zullen ze ook hier op je afrennen en je achterna lopen. In Gambia rende trouwens vrijwel nooit iemand achter ons aan. Dat schijnt elders in Afrika weleens anders te zijn.
schoolkinderen in Gambia krijgen hulp en schoolspullen op school
De verstrekkende gevolgen van jouw schoolpen
Nou ja, hoor ik je nu denken, maar ik geef ook geen snoep of andere slechte dingen. Ik geef een schoolpen, omdat ik wat wil geven waar ze wat aan hebben. In India werd me meerdere keren verteld door volwassenen dat ze het vreselijk vinden als toeristen hun kinderen schoolpennen geven. Wat voor de kinderen een onschuldig spelletje is, vragen om een schoolpen, leidt namelijk tot het vragen om steeds meer en grotere spullen, het vragen om geld en uiteindelijk:
- Kinderen die verwachten dat toeristen hen alles geven wat ze vragen.
- Kinderen die met toeristen meelopen en heel ver gaan om te krijgen wat ze graag willen.
- Kinderen bij wie normen en waarden steeds verder verwateren.
- Kinderen die hele dagen bedelend op straat rondhangen in plaats van in de schoolbanken te zitten.
- Kinderen die zich bezig houden met “scams”, zoals het terugbrengen naar de winkel van spullen waarvoor ze eerst bij jou gebedeld hebben.
- Kinderen die terechtkomen in de prostitutie, omdat ze ten prooi vallen aan verkeerde types die ook op straat rondhangen.
- Kinderen die van straat worden geplukt door bendes, die de kinderen gebruiken om voor hen te bedelen.
Dat had je vast niet verwacht. En ook niet gewild. Maar dit is wel een gevolg dat jouw onschuldige schoolpen of chocolaatje kan hebben.
Schoolkinderen zonder uniform in India
Wat kan ik doen in plaats van schoolpennen uitdelen aan kinderen?
Je zou schoolpennen of schriften kunnen kopen bij een lokale winkelier in het land waar je bent, om die vervolgens te doneren aan scholen waarvan je ziet dat ze het nodig hebben. Op deze manier krijgt de lokale middenstand een flinke boost en worden de spullen eerlijk verdeeld onder de kinderen die dat nodig hebben. Bijkomstig voordeel van spullen pas kopen in het land zelf is dat je niet je halve vakantie met een zware tas hoeft te sjouwen.
Geef nooit geld, zo verdwijnt er ook geen geld, dat goedbedoeld gegeven wordt en in verkeerde handen eindigt, zoals we zelf helaas ooit aan den lijve ondervonden hebben. Sinds die ene keer zijn we weer terug bij onze oude overtuiging: we geven alleen materiaal, dat we zelf op de juiste plek brengen.
Schoolspullen brengen in Noord-Thailand
Vraag voordat je spullen koopt en geeft of dat wat jij wilt kopen wel nodig is. Misschien verwacht je dat de school blij zal zijn met schoolpennen, maar als er gisteren net met het laatste geld is geïnvesteerd in nieuw schrijfmateriaal zou dat een beetje zonde zijn.
Wil je toch een lach toveren op dat leuke, onschuldige snoetje, waar je meteen vanaf het eerste moment een klik mee hebt? Geef de kinderen aandacht, maak grapjes, leer ze een trucje of een leuke tongbreker. Door je tijd te investeren geef je de boodschap dat ze belangrijk voor je zijn en dat is voor veel kinderen heel wat waardevoller dan een schoolpen. Toen we in de woestijn in Rajasthan door een groepje kinderen achtervolgd werden, al gillend om geld en snoep, zijn we gestopt om even contact met ze te maken. Onze eigen kinderen hebben toen gezellig met ze gespeeld bij de tent die ze thuis noemden en een paar dagen later dronken we in een vergelijkbare situatie bij één van de families een kopje thee, waarvoor we een (kleine!) fooi hebben gegeven bij ‘t afscheid.
Kinderen en nomadenfamilies in de woestijn in Rajasthan
Komt er een kind op je pad waarvan duidelijk te zien is dat ’t honger of dorst heeft? Is er geen horde andere kinderen in ’t zicht? Eten of drinken kopen dat ’t kind in kwestie ter plekke kan nuttigen is ook een optie! Wij hebben eens een extra maaltijd gekocht aan een straatstalletje in Cambodja, voor een kereltje dat in no time alles opschrokte om daarna snel weer met de noorderzon te vertrekken en we hebben ook eens een gezin in India op deze manier aan een broodnodige maaltijd geholpen. Overleg bij twijfel met locals over je idee.
Je kan ook goede projecten ondersteunen, zoals het Big Brother Mouse Project in Laos, dat “book party’s” geeft in afgelegen dorpjes en zo leuke boeken ter beschikking stelt aan alle kinderen. En toeristen vrijwillig Engelse les laat geven op een reguliere basis, zodat de kinderen deze taal echt kunnen leren. Big Brother Mouse wordt grotendeels gerund door lokale, jonge mensen, die op die manier meteen een baan en een inkomen voor hun gezin of familie hebben. Wij zamelden geld in om zo’n book party te sponsoren, voor 250 euro hebben 200 kinderen een eigen boek gekregen en bleven er nog eens 100 boeken achter op school om te ruilen als hun eigen boek uit was.
Big Brother Mouse is één van de beste projecten die we zijn tegengekomen
Heb je minder geld en tijd te besteden en wil je toch wat doen? Volg een workshop of doe een tour die de gemeenschap waarin de kinderen wonen ondersteunt. Zo heb je in Delhi, India de Salaam Baalak Trust City Walk, waarbij de straatkinderen van toen je een kijkje in het straatleven van Delhi nu geven. Het project ondersteunt de straatkinderen van Delhi met onderwijs, onderdak en medicatie.
Wil je graag nog meer doen en op een bewuste manier de lokale bevolking helpen? Dat kan op vele manieren, zoals je in dit artikel leest.
En jij?
Tot zo ver mijn eigen, duidelijke mening. Denk 2 keer na voor je wat doet en verwar je eigen goede gevoel niet met het idee dat je doet wat ’t beste is voor de ander. En wat doe jij? Geef jij wel eens aan kinderen of bedelaars? Of geef je op een andere manier iets terug? Ik hoor ’t graag in de reacties!
Lees meer over Persoonlijk:
Ik neem nog wel eens wat groentezaden mee, niet zozeer voor kinderen, maar wel om het gezin weer wat extra eten te kunnen laten telen, doorgaans hebben ze wel een lapje grond. Officieel mag je geen zaden meenemen, maar goed verpakt in de koffer heb ik nog nooit last gehad. Waarom koop ik ze daar niet? De kwaliteit van de zaden in de meeste Aziatische landen is bedroevend, vandaar. Ik neem ook nog wel eens een spelletje mee naar een school. Laatste keer een memoryspel, waar de leerkracht erg blij mee was omdat ze zo de kleintjes op speelse wijze nieuwe Engelse woorden kan leren.
Klinkt als een goed idee! En ja, soms doe je weleens iets dat goed lijkt en dan inderdaad officieel niet mag. 🙂
Helemaal mee eens Yvonne! En zelf ook in het verleden aan den lijve ondervonden tijdens mijn reizen. Misschien ook nog een tip: informeer als je op reis bent of er in de omgeving van waar je bent een (kleine) organisatie actief is die kansarme kinderen helpt. Ga daar eens een kijkje nemen naar de projecten die al zijn opgezet en vraag naar wat er eventueel nodig is. Onze stichting in Pangandaran Indonesië: http://www.meraihbintang.info ontvangt soms reizigers uit Nederland die interesse hebben in het zinvol helpen van kansarme kinderen. Win win situatie.
Op zich een goed initiatief, jullie stichting, maar ik vind de maandelijkse kosten wel hoog moet ik zeggen. Wij sponsoren ook al jaren 2 meiden in India, maar de prijs is daar een stuk lager, terwijl de kosten in India redelijk vergelijkbaar zijn volgens mij?
Hi Yvonne,
Ik fotografeer ook en ga nu voor het eerst met mijn camera naar Azië, Indonesië, wat doe je als men geld vraagt voor het maken van foto’s van bijv. kinderen of andere mensen?
Sorry voor de late reactie, je bericht was in de spam beland. Het is aan jou om te bepalen of je wel of geen geld geeft als mensen daarom vragen. Weet wel dat dit bedelen in de hand werkt. Om die reden heb ik er zelf minder moeite mee als het een oud opaatje of omaatje is, maar in het geval van kinderen geef ik nooit!
Goed dat je hier aandacht aan besteed Yvonne en een heel herkenbaar verhaal. In Azië spreken kinderen je om de haverklap aan voor pennen enz. Ik geef bewust nooit iets aan kinderen. Sommige mensen in mijn omgeving vinden dat zielig, maar ik weet ook heel goed wat de consequenties zijn. Dat wil echter niet zeggen dat ik nooit iets doe. Het ondersteunen van een lokale organisatie is ook een goede optie. Zo bezochten wij ooit een weeshuis in Lesotho. De eigenaresse (missionaris) was een Engelse die getrouwd was met een Nederlandse man. Dit echtpaar doet ontzettend goed werk in dit kleine dorp en helpen vele wezen met HIV. We hebben daar inderdaad iets achtergelaten, maar wisten dat het goed terecht zou komen. Ook heb ik daar vingerpoppetjes achtergelaten waar ze heel blij mee waren. Deze konden ze goed in de kleuterklas gebruiken. Zo hebben alle kinderen er baat bij. Overigens heb ik hier ook schoenen voor twee zusjes gekocht. Deze kinderen kwamen we per toeval tegen bij de rivier en ze liepen gewoon op touwtjes met een beetje leer. Er zaten geen zolen meer onder de schoenen. Dit vond ik echt heel triest. We hebben vervolgens bij onze lokale gids gevraagd of we iets voor deze zusjes konden betekenen zonder dat de moeder zich opgelaten zou voelen. Hij kon het gezin persoonlijk en wist zeker dat ze het erg op prijs zouden stellen. We hebben toen schoenen voor ze gekocht.
Ik kan het ook niet hebben als broers/vaders hun jonge kinderen op straat laten bedelen. Deze kinderen zitten vaak ‘s avonds laat op straat omdat ze nog niet voldoende hebben verdiend. Heel sneu. Aan de ene kant wil je ze graag helpen want dan kunnen ze eindelijk naar huis. De andere kant van het verhaal is dat ze daags nadien weer op straat zwerven omdat bedelen loont. Als toeristen niets aan deze kinderen geven, is het op een gegeven moment niet meer interessant voor de familie. Ik hoop dan natuurlijk dat deze kinderen niet in een ander circuit terecht komen. Je weet nooit of je het goed doet. Ik geef in ieder geval geen geld, pennen of snoep aan kinderen en ondersteun liever lokale organisaties.
Grappig om te lezen dat je ook eens schoenen hebt gekocht, goed verhaal ook! Ik zag bij het project in India waar we inmiddels 5x geweest zijn 1 van de meiden (toevallig 1 van de 2 van wie wij al 10 jaar de opleiding betalen) dat ze half kreupel liep. Toen ik vroeg hoe dat kwam liet ze zien dat haar schoenen veel te klein waren. Ik heb nieuwe gekocht en de schoenen omgewisseld zonder dat anderen het zagen. 🙂
Interessant en goed artikel. Ik heb hier vaak aan gedacht en het er met reizigers ook weleens over gehad. We hebben hier nog heel veel pennen, potloden, schriftjes, boeken etc. liggen maar die geven we aan ouders of aan schooltjes. Bij het overdragen is het ook weer belangrijk dat er veel mensen bij zijn zodat de kans op diefstal slinkt. Ik ben er zelf liever niet bij omdat ik niet de ‘blanke’ wil zijn die dingen komt brengen, maar soms gaat het niet anders. Hier in het dorp (in Laos) kent men me en is het alweer anders.
Als het in het Engels was had ik het op GoLaos e.d. gezet, nu kijk ik hoe ik het evt. kan delen.
Goed dat je dit ook met reizigers wel eens bespreekt. Jij hebt er denk ik nog een betere kijk op, omdat je er woont en dingen regelmatig meemaakt en ziet. Ik snap helemaal waarom je er bewust voor kiest er dan als blanke liever niet bij te zijn, maar inderdaad soms is ‘t niet anders. Lief dat je dit wilt delen! Dank je wel daarvoor. 🙂
Helemaal mee eens, jaren geleden in Egypte werden wij ook al gewaarschuwd dat de jongetjes je tas willen dragen voor een klein fooitje en daardoor niet meer naar school gingen. Dit was namelijk lekker snel verdiend!
Tijdens onze reizen ben ik ook erg kritisch geworden t.a.v. alles wat te maken heeft met het tonen van tradities van de locale bevolking ter vermaak van de toeristen.
Inderdaad ook een goed punt om op te letten! Zelf hoorde ik gelukkig destijds al vooraf over de Karen die in Thailand als in een soort dierentuin zouden worden tentoongesteld. Wij zijn er toen ook niet naartoe geweest, maar veel mensen weten dit gewoon niet en gaan wel.
Helemaal eens Yvonne. Hoe moeilijk het ook is – en ja, ik heb me er in een ver verleden ook wel eens schuldig aan gemaakt – geef niets! Ik heb zelf in Afrika het dwingende gezeur van kinderen om van alles als heel vervelend ervaren. Daar zag ik ook dat ze er apathisch van werden. Dat ze gingen zitten wachten tot ze weer iemand om iets konden vragen in plaats van wat van hun leven te maken. Daar wil ik in ieder geval niet meer aan meewerken. Dus al heel lang geef ik uit principe niets. Niet hier en niet daar. Totdat mijn kinderen zich er in Albanië een keer mee gingen bemoeien. Toen had ik helaas toch weer even een moment van zwakte…
Ook een van de redenen waarom we nooit iets geven. Het kan heel onschuldig ogen maar je kan er wel grote problemen mee veroorzaken. Misschien niet helemaal hetzelfde maar ook zwervers geven we uit principe niks, we kopen niks bij straatverkopers en dat soort mensen. Meestal zitten daar ook nog eens criminele organisaties achter. Je ziet er misschien zielig uit maar je ken nooit het gehele verhaal en wat je nu eigenlijk doet. Daarom is het goed dat je het bespreekbaar maakt en mensen er op wijst.
Wat goed dat jullie hier ook zo bewust mee bezig zijn. Zelf kopen we wel bij straatverkopers, omdat het voor hen waarschijnlijk hun enige manier van inkomen verdienen is. In veel landen waar we komen zijn winkels ook onbereikbaar voor veel mensen en is het veel gebruikelijker om op straat je spullen te verkopen. Maar het is goed dat ieder voor zichzelf daar een keuze in maakt en ik denk dat jezelf bewust zijn van dingen al heel veel scheelt!
Heel goed dat je hierover schrijft Yvonne! Tijdens mijn minor Ontwikkelingsvraagstukken hebben we het ook over dit soort zaken gehad, maar daarvoor had ik eigenlijk ook geen besef van de invloed die vakantiegangers en reizigers hebben op mensen hun leven door hetgeen wat ze doen/geven/zeggen. Ik ga het artikel voor je delen op Facebook!
Wat goed dat ze daar op een opleiding aandacht aan besteden zeg, super! Inderdaad zijn wij zelf door ervaren en zien wat anderen doen en hoe daarop gereageerd werd steeds een beetje “wijzer” geworden op dit gebied. Sommige dingen weet je gewoon niet als je de eerste keer naar bv Azië vertrekt!
Zo had ik er zeker niet naar gekeken. Goede eyeopener.
Ik had hier eerlijk gezegd nooit zo over nagedacht en dit artikel was wel een beetje een eye-opener! Ik ben het eens met wat je zegt, maar vind het soms ook behoorlijk lastig om te bedenken wat ik wel zou kunnen doen…
Dat is ook lastig en veel dingen hebben we ook pas ontdekt na zelf gezien en ervaren te hebben.. bij sommige gevolgen sta je niet stil. 🙂
Jeetje wat een verhalen! Ik ben in 46 landen geweest maar zoiets nog nooit meegemaakt. Andersom wel; in de sloppenwijken van Johannesburg vond ik het juist jammer dat ik niets bij me had! Maar geeft stof tot nadenken.
Dit zijn echt nog maar een paar voorbeelden, we hadden zo nog een blog met voorbeelden kunnen vullen. Apart dat je zelf een heel andere ervaring hebt. Misschien dat het aan de “soort” landen ligt, of de plekken?
Ik kocht in het verleden al regelmatig spullen in het land zelf en liet ze dan achter bij de school of op een andere plek die mij van te voren aangeraden was. Lang geleden (op één van mijn eerste reisjes naar Marokko) riep een gids daar dat het ten strengste verboden was om spullen, snoep of geld aan de mensen te geven “You are making beggers of my people”zei hij toen. Inmiddels heb ik, net als jij, meer geleerd van allerlei praktijken achter het bedelen en ben het helemaal eens met je verhaal.
Wat ik trouwens ook super vind is het oefenen van Engels met kinderen (en soms ook volwassenen).
Wat goed van die gids! Zo zouden er meer moeten zijn, dan zet je mensen wel meteen aan het nadenken. 🙂
Een woord: EENS!
THX! 🙂
Wat een goed en verhelderend artikel! Ik gaf hooguit snoepjes, maar dat is inderdaad ook niet zo’n goed idee. Dank voor de eye opener 🙂
Fijn dat het je aan het denken heeft gezet. Bij sommige dingen sta je gewoon niet stil en je bedoelt het gewoon goed!
Ik koop liever eten voor iemand dan dat ik pennen of ballonnen geef.
Wel heb ik de school waar ik les gegeven heb op Bali woordenboeken cadeau gedaan. Daar kwamen nooit toeristen…
Inderdaad en ALS we eten kopen is het ook echt nodig op dat moment. Hoewel we ook wel in overleg een pakket schoolspullen bezorgd hebben ergens.
Dank voor deze eye-opener. Je zou denken dat je de lokale kinderen er juist mee helpt. Misschien kan het nog wel op plekken waar kinderen nog niet gewend zijn aan toeristen. In ieder geval bedankt voor de tips!
Nee! Ook niet doen waar ze niet gewend zijn aan toeristen. 🙂 In no-time zijn ze “geconditioneerd” en op den duur komen er toch op de meeste plekken wel toeristen. 🙂
Helemaal mee eens! Straks in Zambia komen we ook veel langs kinderen. Wij mogen van alles kopen maar moeten we aan Plan Nederland geven en die verdeeld het onder scholen of opvangcentrums. Zo komt het dan toch nog goed terecht.
Wanneer ga je naar Zambia? Vast een hele gave ervaring!
Goed artikel. Ik herken het zeer, wat je schrijft. Kinderen die willen dat je een foto van ze maakt en dan enorm gaan bedelen en vragen om geld. Wij geven ze eigenlijk nooit direct iets. Soms voelt dat een beetje slecht, maar ik weet dat je het er alleen erger op maakt. Het blijft een lastige situatie.
Inderdaad, soms voel je jezelf vervelend om niks te geven. Lastig is dat hè?!
Goed blog ..
Wij hebben ons ook tijdens onze eerste Azië reis ‘ schuldig’ gemaakt aan het pennen verhaal. Ballonnen zou ik gezien het milieu nooit meer doen ( zelfs liever in nl niet). Pennen leken de tip in 2002 toen ww voor het eerst een reis maakten.
Twee jaar geleden deden we een tour door het oude Jakarta, we hadden tandenborstels en tandpasta gespaard in de vele hotels (4 bedden dus iedere dag alles weggestopt in een tas zodat er weEr nieuwe lag) en zeep op dezelfde manier. Ook de pakketjes door de kinderen hadden gekregen in het vliegtuig had ik bewaard. Dat hebben we aan de man van de tour gegeven…en tijdens de tour deelde zijn vrouw dit uit aan de lokale kinderen prachtig. Turkish air vliegtuigjes en verrekijkers en de andere dingen.
Dit jaar bezoeken we Sri Lanka en willen we een weeshuis bezoeken. Ik heb contact met de leiding wat te doen.ze hebben allemaal mogelijkheden.
We zullen zien
Zo te lezen zijn jullie er ook heel bewust mee bezig. Super. En in 2002 was reizen nog zo anders en ook wij wisten tijdens onze eerste Azië reis zoveel dingen niet, die we inmiddels geleerd hebben. Sri Lanka is super trouwens, hadden er vorig jaar een hele fijne vakantie. Veel plezier alvast!
Hoi,
Zelf hebben we ook deze fout gemaakt, waren net 20, eerste reis naar Cambodia, … nja echte armoede kende ik niet … we hebben er ook enkele briefjes uitgedeeld, achteraf gezien niet zo een goed idee, …
Haha, je bent jong en doet wat jou het beste lijkt… pas later leer je door wat je ziet en ervaart dat iets anders handiger is. 🙂 Leuk dat je reageert!
Ik denk dat we met onze goodwill inderdaad vaak vergeten na te denken over de lange termijn gevolgen. Kinderen leren zo snel en het afleren is heel wat moeilijker. Ook het navragen waar behoefte aan is vind ik een hele goede tip. Dat is pas echt helpen!
Inderdaad, conditioneren is zo gebeurd… zoals ik merk bij onze eigen kinderen! 🙂
Mooi artikel. Ik heb het nooit gedaan maar moet zeggen dat ik er ook nooit bij stil heb gestaan wat de eventueele gevolgen zouden zijn. Blij dat ik dit nu weet, weer wat geleerd.
Fijn dat je er wat aan gehad hebt, bij sommige dingen sta je ook gewoon niet stil. Je probeert te doen wat jou het beste lijkt in zo’n situatie. 🙂
O ja, en kinderen worden ook steeds inventiever. Zo brachten wij op Lombok een bezoek aan een schooltje. Voor de school stond een vrouw met een speelgoed-kraampje, die dacht iets te verdienen aan mensen die de school gingen bezoeken. Ook wij zijn even bij het kraampje gaan kijken toen er een klein meisje aan kwam lopen en naast ons kwam staan. Ze pakte een leuk kralendoosje van de kraam af. “For me, please?” vroeg ze aan ons, met van die grote, verwachtingsvolle bruine ogen. We keken elkaar aan en kochten voor haar dat kralendoosje van 70 cent. Het meisje bewonderde het doosje uitvoerig en bedankte ons; “Thank you, thank you very much”, zei het meisje. In onze ogen was ze er dolblij mee.
Verder kochten we niets en gingen naar het schooltje. Vlak bij de school keek ik nog eens achterom en zag dat het meisje het kralendoosje weer terug legde op de kraam. Het meisje verdween in de bosjes, wachtend op de volgende toeristen die voor haar dat kralendoosje gaan kopen. Deze ervaring alleen al was me die 70 cent al waard.
Haha, geweldig verhaal en dat je dat dan ook net ziet dat ze het terug legde. Een goede les geleerd door een klein meisje. 🙂 Leuk dat je dit hebt gedeeld!
Goed blog. Ik heb eigenlijk bij mijn reizen nooit iets van snoep, pennen, etc. meegenomen. Wat we in Myanmar met de groep hebben gedaan is naar een weeshuis gaan en daar geld aan de leiding gegeven zodat zij kunnen kopen wat ze op dat moment het beste kunnen gebruiken. Vervolgens kregen wij een banaan van de leiding en daar voelde ik me weer bezwaard over.
Haha, ja wat kan je jezelf soms bezwaard voelen als je eten aangeboden krijgt op plekken waar de mensen zelf weinig hebben hè?! In India worden wij weleens uitgenodigd bij de mensen die “thuis” (eenkamerwoning) waarvan we de 2 meiden al 9 jaar sponsoren om naar school te gaan. Er wordt dan op hun manier uitgebreid voor ons gekookt en ze dringen zo aan dat je toch vooral nog meer moet eten. Terwijl ze zelf amper genoeg hebben.
Goeie blog! Het is altijd de vraag waarom je het zou doen. Doe je het voor jezelf, dan doe het niet. Dat is mijn standpunt. Geef je donatie aan de school of ziekenhuis, maar niet aan de kinderen of zieken. Ik weet dat het niet die leuke foto met de kinderen oplevert, maar het is wel verstandig. Een maaltijd voor iemand betalen vind ik ook een goede oplossing, al ben ik daar persoonlijk ook heel voorzichtig mee. De organisatie waar ik lid van ben doet het ook zo verantwoord mogelijk en laat de Cambodjanen zoveel mogelijk zelf voorop gaan. En wat jij ook al schrijft, mensen moeten eens wat meer over de eventuele gevolgen gaan nadenken!
Inderdaad, dat is zeker een goeie vraag om jezelf te stellen! Idem bij vrijwilligerswerk! Ik ben nu wel nieuwsgierig naar de organisatie waar je het over hebt trouwens…
Ik heb het nog nooit gedaan maar wil nu naar Bali ballonnen meenemen zodat de kinderen daar iets hebben om mee te spelen. Ik kreeg deze tip van een andere reiziger maar begin me nou af te vragen of het wel een goed idee is.
Gisteren kocht ik in Bristol een maaltijd voor een zwerver. Hij leek er superblij mee en smulde ervan. Dat gaf mij wel een goed gevoel.
Die zwerver had vast een topdag door die maaltijd. Ik kan niet voor jou bepalen of het een goed idee is om ballonnen mee te nemen, maar vanwege bovenstaande doe ik ‘t zelf tegenwoordig niet meer. Heb ‘t in ‘t verleden ook weleens gedaan, tot kinderen elkaar ook begonnen te duwen en trekken en er steeds meer op af kwamen. Het werd er zo ongezellig van. 🙁
Ja ik ben het zó met je eens. Al heb ik me ook ooit ‘schuldig’ gemaakt aan het pennen en ballonnen verhaal. Niet beter wetende. Ik blijf het lastig vinden. Maar ben het absoluut eens met je dat aandacht ALTIJD werkt en eerlijk is!
Het is zeker een lastig punt! Goed om bij stil te staan en een bewuste keuze te maken. 🙂