Reizen met kinderen is niet voor iedereen weggelegd en voor sommige mensen klinken onze reisplannen als een regelrechte nachtmerrie. Wij worden van bepaalde vooruitzichten ook weleens licht zenuwachtig, maar over het algemeen genieten we enorm van het reizen met kinderen. Onderstaande gebeurtenissen zijn gelukkig een uitzondering. Het zijn stuk voor stuk momenten waarop we even dachten: “wiens idee was deze reis ook alweer?”. Achteraf komen we er soms nog wel eens op terug, als momenten als deze in de schaduw staan van opnieuw een geweldige reis. We willen jullie die gniffel ook niet onthouden, dus: enjoy!
18 haarspeldbochten, 3 te veel
Door een miscommunicatie tussen ons en de Sri Lankaanse chauffeur gaan we niet naar Ella over de korte, rechte weg, waarbij we zo snel mogelijk van A naar B gaan, maar nemen we de langere, toeristische route. Eén onderdeel van die reis heet “the 18 bends” en is DE trots van dit deel van Sri Lanka. Een gloednieuwe weg, die via 18 steile haarspeldbochten afdaalt naar het stadje beneden. De bochten zijn zelfs genummerd en onze oudste peuter telt enthousiast de nummertjes mee. Ze wordt echter steeds stiller en dat komt niet omdat ze niet tot 18 kan tellen. Ook de jongste laat zich amper meer horen en als ik dan die bleke snoetjes zie weet ik genoeg. Ik wil de chauffeur nog vragen om te stoppen, maar een fractie van een seconde later gaat het, net na bocht 15, al mis. Het geluid en een nat gevoel op mijn been zorgen dat ik niet eens hoef te kijken wat er is gebeurd. Nog voordat ik iets kan doen of zeggen klinkt er een tweede buuurp en ook Peter heeft een mooie herinnering aan de “18 bends” op zijn kleren. Had ik al gezegd dat reizen met kinderen geweldig is?
Eigen vervoer maakt reizen met kinderen makkelijker, maar 18 haarspeldbochten is wat te veel
Mot in het vliegtuig
Dat half 10 ’s avonds niet een ideale vertrektijd is met 2 peuters, dat weten we. Al 2 keer eerder hebben we ervaren dat onze kinderen dan gewoon moe zijn, maar niet gaan slapen vanwege de opwinding van het vliegen. De vorige 2 keren was de jongste echter nog te klein om veel heibel te maken, maar dit keer was ze duidelijk aanwezig. En het er niet mee eens. Dat weten de mensen die voor ons zaten ook. De kleuter, die ook al lekker geïrriteerd is door slaapgebrek schroomt op zo’n moment niet om lekker mee te doen en zodra ze per ongeluk wordt aangestoten trekt ze ook haar mond open. Fijn, 2 van die protesterende koters, die elkaar bijna een oog uitsteken. Uiteraard voel je jezelf op zo’n moment erg bezwaard, maar als de hele mot 10 minuten heeft geduurd is het lang. Een half uur later liggen ze als engeltjes te slapen en ook op de volgende vlucht laten ze zich niet meer horen. Tijd voor ons om opgelucht adem te halen. En nu echt af te spreken geen late avondvluchten meer te nemen.
Gekletter in een restaurant in India
Ons ritje van Mehansar Castle in het nog vrij onontdekte Shekawati naar de luchthaven van Delhi, India duurt een stuk langer dan verwacht. We komen dan ook de ene na de andere onverharde weg tegen en hotsen en klotsen tergend langzaam richting vliegveld. Het helpt ook niet echt mee dat het inmiddels pikdonker geworden is. Dan is reizen met kinderen echt even afzien. Gelukkig zijn we ruim op tijd vertrokken en na een uur of 5, als de kinderen van dan ruim een jaar en net 3 de achterbank wel een beetje gezien hebben, komen we eindelijk in een wat grotere plaats. We besluiten te stoppen om wat te eten, maar inmiddels zijn de kids zo moe dat ze daar helemaal geen zin in hebben en het gejammer van de oudste in de auto wordt alleen maar ietsje zachter in het restaurant. De jongste, die zich de hele dag al niet zo fit voelt, hangt wat slap op mijn schoot en ik besluit haar de avondfles met melk te geven. In een mum van tijd heeft ze die leeg en net als ik denk dat ze misschien zo futloos was van de honger, lanceert ze de volledige inhoud van de fles en horen we het gekletter op de tegelvloer van het restaurant. Gelukkig is dit India en zonder blikken of blozen dweilt de bediening in een mum van tijd alles op, om ons met dezelfde vriendelijke glimlach van daarvoor te woord te staan. Er wordt zelfs een doek gebracht om mijn broek schoon te maken, die er inmiddels niet echt meer uitziet zoals je dat zou wensen vlak voor een intercontinentale vlucht. Uiteraard hebben we toen we weggingen een dubbele fooi achtergelaten.
De reis van Shekawati naar Indira Ghandi Airport was lastiger dan gedacht
Weinig slaap in Noorwegen
Onze eerste echte rondreis met baby is naar Noorwegen, als de eerste spruit 9 maanden is. Thuis sliep ze inmiddels redelijk door, maar dat verandert weer zodra we op reis zijn. Het slapen in de Deryan Travel Cot is wel even een dingetje blijkbaar en ze wil vaak (meestal?) liever niet in dat reiswiegje slapen. Als ze eenmaal diep slaapt is het okee, maar voor het zover is… daar gaat heel wat geschreeuw aan vooraf. Vrij snel hebben we in de gaten dat het helpt om zelf met een hand op haar buik ernaast te gaan liggen, dus de Deryan staat regelmatig op ons eigen bed, of één van ons ligt op een deken naast de Deryan op de grond. Soms wel 2 of 3 uur lang. Niet echt de meest romantische vakantie ever. Maar wat was Noorwegen mooi en wat sliep ze na deze reis goed in haar eigen bed en op alle reizen daarna ook in dat reiswiegje.
In Noorwegen hadden we het niet makkelijk wat betreft het slapen
Fijne verrassing in het vliegtuig
Onze beste reiservaring met kinderen hebben we voor het laatst bewaard. Na onze eerste reis door India met een 14 maanden oude dreumes, zijn we op weg terug naar de luchthaven om naar huis te vliegen. Voor het gemak hebben we voor de snelle trein gekozen en we hebben de mazzel om dichtbij de keuken te zitten en zo getuige te zijn van de grootste kakkerlakkenparty ever. We verzuchten dat we ondanks de slechte hygiëne van India geen van drieën ziek zijn geworden en stappen na 6 uur in de trein in Gurgaon over op een taxi naar Indira Ghandi Airport.
Als we de trein uitstappen denken we eerst nog verbaasd dat we de weeïge etensgeur uit de trein nog steeds ruiken, maar zodra we de taxi in willen stappen zijn we er inmiddels achter dat het onze dreumes is die we ruiken. De grote vlek in de buggy en het kleffe gevoel aan de achterkant in combinatie met de geur, laten ons beseffen dat India toch nog op het allerlaatste moment haar tol eist. In no time staan we met een bloot kind te zoeken naar schone kleding, terwijl een hele horde taxichauffeurs staat te roepen dat ons kind nog ziek wordt in de koude avondlucht. De kleertjes die we uit hebben getrokken zijn niet meer te redden en eindigen in de goot. Soms is het wel eens handig, dat afvalbeleid van India.
Met de taxi en de trein op weg naar de luchthaven van Delhi
Zonder nadenken checken we onze tas met het restant aan luiers in en met 6 luiers in de luiertas stappen we het vliegtuig in. Voor een vlucht van 8 uur moet dat wel toereikend zijn, zou je zeggen. Meteen na het opstijgen ruiken we echter weer die geur en we zijn nog niet terug bij onze stoel of het is opnieuw raak. Een uur later pakken we onze laatste luier en informeren we bij het vliegtuigpersoneel naar reserveluiers. Die hebben ze. 2 Stuks. Maat 1… voor newborns. Als we ze aan elkaar plakken kunnen we nog één keer een verschoonsessie doen, maar dan hebben we echt een probleem. Gelukkig blijkt er een stel met een kindje van dezelfde leeftijd een paar rijen voor ons te zitten. We zijn nog nooit ZO blij geweest met 2 luiers.
Nooit meer reizen met kinderen?
We snappen heel goed dat bovenstaande gebeurtenissen reden genoeg zijn dat veel ouders reizen met kinderen niet zien zitten. Als je echter bedenkt dat we in de baby-, peuter- en kleutertijd in totaal zeker 15 keer op reis zijn geweest, zo’n beetje 8 maanden in totaal als je alles bij elkaar optelt… en dat dit onze enige minder fijne ervaringen zijn. Dan valt het volgens mij allemaal best mee. Wij laten ons in ieder geval hier niet door tegenhouden en hebben zin in onze komende reizen met de kinderen.
En jij? Laat jij je tegenhouden om op reis te gaan met je kinderen door dit soort scenario’s?
