“What is your good name?” Het Engels van de jongen die ons aanspreekt als we onderweg een stop maken bij één van de weinige toeristische trekpleisters van het slaperige stadje lijkt haast prehistorisch. Als ik hem vriendelijk uitleg dat je in het Engels van tegenwoordig het woordje “good” weg laat kijkt hij verongelijkt en een seconde later is hij verdwenen. Zo had ik het niet bedoeld hoor. En dan was ik nog wel netjes. Heel anders dan de jongen aan wie we de weg vragen naar Mahansar en die ons eerst niet begrijpt en ons dan openlijk uitlacht… “Mehenser, MEhEnsErrrr” roept hij uit. Ja, daar willen we naartoe: MEhEnsErrrr.
Mahansar Fort
We moeten nog een paar keer naar de weg vragen, maar aan het eind van de middag komen we aan in Mahansar Fort, ons verblijf voor 5 nachten. Mahansar ligt in het Noordoosten van Rajasthan, ongeveer 40 km van Jhunjhunu en 20 km van Churu, in het gebied Shekawati. Shekawati staat bekend vanwege zijn haveli’s, rijkelijk versierde koopmanshuizen die in deze regio uitbundig beschilderd werden. Mahansar fort is in 1768 gebouwd in opdracht van Thakur Nahar Singh Ji en tegenwoordig opgesplitst in 2 gedeeltes. Mahansar Fort is een Heritage Hotel en eigendom van 1 van de 2 zoons van de zevende Thakur van Mahansar. Het andere deel van het fort, Narayan Niwas Castle, had de Thakur aan zijn andere zoon, de huidige thakur, nagelaten en dit gedeelte van het oude kasteel is nog geheel in oude staat. Je vindt hier 12 compleet verschillende kamers, verspreid door het fort. Er is er bijvoorbeeld 1 in de toren op de hoek en boven de poort vind je de heritage suite room, waar wij verbleven.
Het mooie fort Mahansar in Rajasthan
Met zo’n kamernaam voel je jezelf meteen een echte maharadja als je er binnentreedt. Een dergelijke kamer in een gerestaureerd vijf sterren kasteel, zoals je ze in India veel tegenkomt, zal je ongetwijfeld een fortuin kosten, wij sliepen in het Narayan Niwas hotel voor net iets meer dan 30 euro per nacht, inclusief ontbijt. Voor het diner in de “dining hall” betaal je nog eens €6,50 per persoon.
De heritage suite room
De heritage suite room bevindt zich boven de poort, die toegang geeft tot het binnenste deel van het kasteel. Bij binnenkomst door de dikke, houten deur is het zaak om goed te bukken, want het is maar een klein deurtje en de balk erboven is hard! Je komt dan op een schattig, minuscuul binnenplaatsje met zitje en de deur naar de badkamer. Aangrenzend is een zitgedeelte met 2 verhoogde zitjes, waar je uitzicht hebt over de ingang van het kasteel aan de ene kant en aan de andere kant is de binnenplaats, waar ’s ochtends de koe gemolken wordt voor verse melk. Voor de deur naar de eigenlijke slaapkamer staat nog een eetkamertafel en is nog een klein zitje. De slaapkamer is ruim zat en het bed prima, met in de winter voldoende warme dekens en voor de hete maanden is de kamer voorzien van een airco. Het houten meubilair is allemaal antiek, terwijl de originele, vervagende muurschilderingen je een idee geven van hoe rijkversierd en sjiek het er hier ooit uitgezien heeft.
De heritage suite room in Narayan Niwas Castle, Mahansar
De thakur van Narayan Niwas Castle
We hadden Vera voor vertrek verteld dat we bij een prins gingen slapen in een kasteel, om haar er ook een beeld bij te geven. Dit plaatje moest na aankomst een klein beetje worden bijgesteld. De thakur had bepaald niet veel charmante, adellijke trekjes en zat eigenlijk vrijwel de hele dag pruimtabak kauwend in de eetzaal, depressief voor zich uit te staren. Hij had een behoorlijk dwingende manier van converseren, waardoor het soms voelde alsof we ongehoorzaam waren als we die dag iets anders gingen doen dan wat hij had “voorgesteld”. Als we na de eerste dag thuiskomen als het al donker is klinkt het “you’re late” haast alsof er “you’re grounded” achteraan zal komen.
De thakur van Narayan Niwas Castle in Mahansar Fort
Deze Thakur was ronduit bot tegen onze Indiase vriend, die toevallig ook degene was die ons rondreed, en daarmee in het hokje “chauffeur” werd geplaatst. Hij werd daarom alleen schoorvoetend toegelaten tot de eetzaal en bij vertrek kregen we nog even een gepeperde rekening voor de extra diensten die ons daarmee verleend zouden zijn. Helaas was dit even een bittere nasmaak aan het verder zo perfecte verblijf in Mahansar, zelfs nadat die rekening na een kort gesprekje weer even snel verdween als hij gekomen was.
Mahansar in Shekawati, Rajasthan
Mahansar, een pareltje in de woestijn
Mahansar is één van de stilste plekken in India waar we ooit geweest zijn en ’s avonds zie je duizenden sterren boven je twinkelen. Eén van de best bewaard gebleven beschilderde haveli’s van Shekawati bevindt zich op loopafstand en ook het dorpje Ramgarh, met zijn prachtige chhatri’s en meer beschilderde haveli’s is vlakbij. De mensen in Mahansar zijn nog oprecht vriendelijk en behulpzaam en je komt hier weinig andere reizigers tegen, al helemaal niet van buiten India. Wij hebben een heerlijke tijd gehad in Narayan Niwas Castle. Onze kamer was perfect, het uitzicht vanaf het dak en de toren fantastisch en het dorpje Mahansar is een authentiek, stoffig woestijndorpje, ver verwijderd van de platgetreden paden in de rest van Rajasthan.
Lees meer over Azië:
Wat een enorm gave slaapplek, geweldig toch voor dat soort prijzen! Wij sliepen in Rajasthan ook een aantal keer in van die pareltjes, maar dit is wel een hele fraaie. Mocht ik ooit een keer teruggaan……
Ja, is echt een heerlijke plek, zeker naartoe gaan als je in de buurt bent Ivonne!
Leuk stuk ! En een mooie plek. Frappant alleen dat de Thakur zo anders lijkt. Tijdens mijn bezoek stookte hij dagelijks een houtvuur bij het binnenplaatsje bij de eetzaal en we voerden veel gesprekken. Over zijn familie, wat er veranderd was in dat deel van India. Dat de moslims veel geld verdienen als metselaars in de Golfstaten en dat daarom de moskeen zo mooi opgeknapt werden, terwijl de Hindu’s geen geld hadden. En ook dat ze wat van de mores hadden meegenomen zodat je nu veel gesluierde vrouwen ziet, die je inderdaad vroeger helemaal niet. En nog heel veel andere onderwerpen. Al was hij inderdaad slecht verstaanbaar door zijn gepruim en wat slissende manier van praten. Maar altijd een hoffelijk heer die inderdaad wel wat hing aan gewoontes zoals zeven uur borreltijd, maar nooit anders dan behulpzaam was, een treinkaartje regelde, iemand regelde die met me meeging naar de Golden Room etc.
We hebben een enkele keer ook zo’n gesprek met hem gehad over de dingen die je als toerist niet zo makkelijk ziet in India. Ook dat houtvuur was er nog, maar hij zat daar dan ook vaak gewoon wezenloos in te staren. Ik kreeg soms het idee dat hij een depressie had ofzo. Ik had er een beetje een dubbel gevoel bij.