Op en top Azië in Cambodja

Azië! Waar de mensen zonder problemen op straat een dutje doen, te midden van ronkende, toeterende verkeerschaos en waar ze pyjama’s dragen als modieuze dagkleding. Azië.. waar vol nooit vol is, niets gaat zoals je verwacht en je jezelf blijft verbazen, elke keer als je de straat op gaat. En daar waar Thailand toch zeker wel bepaalde standaarden op het gebied van luxe heeft en je er het echte Aziatische avontuur slechts in verre uithoeken nog vindt geeft Cambodja je nog veel meer het idee dat het leven één grote willekeur is. Een weg blijkt zomaar ineens niet veel meer dan een hobbelig pad en de vooraf gereserveerde motorbike moet nog uit een ander kantoortje komen op het moment dat je een half uur na de afgesproken ophaaltijd eindelijk het eerste teken van leven ziet. Maar is dat niet juist de charme van het land? Wij sloten Cambodja in elk geval al gauw in ons hart. Vanwege de vele keren dat het land ons die verwondering liet voelen over de Aziatische stijl die anderen wellicht “geen stijl” zouden noemen.

Onze eerste verwonderingen in Cambodja

Bijgekomen van alle grensperikelen van de dag ervoor, waarbij we met slechts zeer veel moeite de juiste stempels in ons paspoort kregen, gaat vandaag onze rondreis door Cambodja echt beginnen. Om 8 uur worden we bij het kantoortje verwacht, waar we gistermiddag 2 kaartjes hebben gekocht voor de bus naar Sihanoukville. We zullen dan op de motorbike-taxi naar het busstation worden gebracht, op kosten van het bedrijfje, waar om kwart over 8 onze bus zal vertrekken. Aldus het plan zoals aan ons gepresenteerd. Tegen acht uur verzamelen meer mensen hier, hoewel we anderen ook wel op eigen gelegenheid achterop een motortje zien hoppen en richting het station verdwijnen. Ach, wij hebben geen haast en wachten wel af. Om 10 over 8 komt er ineens toch een bus voorgereden en daar moeten wij in, samen met nog enkele wachtenden. O nee, toch er weer uit. Nee, wij moeten nog even weer gaan zitten. Uhm… of toch… nee, NU snel-snel op de motorbike-taxi, tóch naar het busstation. Chaos alom, wát een organisatietalent hebben deze mensen, welkom in Cambodja! Even later zitten we, tot ieders verbazing, toch nog in de goeie bus en tuffen we de bebouwde kom uit.

Cambodja is echt en stapje terug in de tijd in vergelijking met Thailand

Mocht jou zo’n start in Cambodja wel enerverend genoeg lijken, zonder dat je vooraf de zorgen van het regelen van een visum hebt, dan kan je de visum aanvraag ook uitbesteden. Wel zo relaxt. En sla je de oplichterspraktijken bij de grens ook graag over, vlieg dan rechtstreeks naar de hoofdstad Phnom Penh.

De armoede meteen buiten Koh Kong is enorm. Mensen wonen in houten hutjes, zonder enig sanitair en zonder water. Wonder boven wonder rijden we over een splinternieuwe weg van nog geen 2 jaar oud. Ook de grote, betonnen brug over een rivier is nog maar net klaar en vormt een groot contrast met de triestige omstandigheden van de mensen in deze omgeving. Een uurtje later komen we aan bij een tweede brug, maar deze is nog in aanbouw, met financiële steun van Thailand. De bus wordt op een zijspoor gezet, de oude weg, niet meer dan een zandpad eigenlijk. Of we allemaal ons hele hebben en houwen uit de bus willen sjouwen en naar de “ferry” willen lopen, even verderop.

Onze eerste veerboot in Cambodja

Wat ze hier in Cambodja een “ferry” noemen is in onze ogen wel lichtelijk overdreven. De veerboot van ongeveer 5 bij 6 meter bestaat uit een zelf getimmerd vlot met twee enorme dieselmotoren aan de zijkant en grote lekkende kieren tussen de planken. Samen met 2 tot de nok toe bepakte auto’s, 2 volledig uitpuilende minibusjes en nog zo’n 100 andere mensen drommen we op het bouwsel. We vinden het wel wat krapjes, maar ach, vooruit… We kunnen tenslotte zwemmen. De veerboot zelf heeft andere ideeën. Die komt eenvoudigweg niet van z’n plek met deze belading. Gek genoeg is dat voor de veerman een grote verrassing. Een man of 30 moeten er weer af en hup, daar gaan we. Als ook de anderen over zijn kunnen we verder in de nieuwe bus, die hier voor ons klaarstaat.

Ons hele hebben en houden uit de bus en op de “veerboot”

Een kilometer of 50 verderop blijkt nog een rivier, met ook weer een bijna voltooide brug. Bijna… Het hele circus gaat dus opnieuw, met als enige verschil dat de veerboot hier bestaat uit een veel kleiner vlotje, balancerend op twee losse bootjes en daar een motor achter gehangen. We redden het weer met droge voeten en verder gaat het weer. De vierde rivier is weer overspannen door een fonkelnieuwe en goed overrijdbare brug en als we nog een aantal Western-achtige stadjes gepasseerd zijn komen we aan het eind van de middag aan in Sihanoukville. Helaas is het weer niet helemaal wat we van een badplaats verwachtten, dus zoeken we gauw een beschut plekje.

JA.. Cambodja is echt Azië 😉

Sihanoukville

Al vroeg op onze eerste dag in Sihanoukville hebben we in de gaten dat deze plaats bepaald niet ons ding is. Een ritje op de motorbike door het binnenland is nog leuk, maar de enorme plastic troep en de dikke witte buiken op het strand, omgeven door magere, bedelende kindjes zijn bepaald niet waarvoor we naar Azië afgereisd zijn en dus is de keus snel gemaakt. Morgen gaan we verder en we boeken alvast 2 kaartjes voor de bus naar Kampot. Hadden we gisteren al een heerlijke Khmer-soep gehad bij een straatstalletje, vandaag worden we weer aangenaam verrast door de Khmer Amok en –curry

Naar Kampot

Vroeg in de ochtend maken we de 2 uur durende trip naar Kampot. In opperste verbazing vragen we ons af waarom de auto’s en busjes in dit land pikken wat ze door de Cambodjanen wordt aangedaan. Hoe komen sommige van deze, toch al ruim gepensioneerde, brikken nog vooruit?! Op één minibusje tellen we 15 mensen. Op het dak. Verschillende paren voeten steken door de open achterklep naar buiten en zo te zien zitten er binnenin het busje nog minstens 15 man, vrouw en kind. Mét bagage! Ook het vervoer met paard en wagen is hier nog heel gewoon, of een stel koeien voor een houten kar.

Vervoersmiddelen in Cambodja worden maximaal vol geladen

In Kampot struinen we over de markt, waar we op een kraampje de meest vreemdsoortige producten zien liggen naast het kraampje waar het net geslachte varken gewoon in onderdelen hangt te wachten op een koper en tegenover de kippen slacht- en kaalplukkerij. Van hygiëne hebben ze hier nog nooit gehoord en diervriendelijk staat klaarblijkelijk niet in het Khmer-woordenboek.

We lopen nog wat door het centrum en langzaam verdwijnt het laatste restje onaangename gevoel dat we op onze hoede moeten zijn. Een gevoel dat we sinds de oplichterspraktijken bij de grens hadden, onder andere door het voortdurende geschreeuw van tuktuk-mannetjes en de verkoop- en bedeltrucks van alle andere mensen die we ontmoet hebben in Sihanoukville. De mensen in Kampot lijken oprecht nieuwsgierig en we hebben het gevoel eindelijk in het echte Cambodja te zijn aangekomen. We zien er graag meer van en op de motor bezoeken we wat naburige dorpjes, onderweg voortdurend toegezwaaid en begroet door de lokale jeugd en zelfs volwassenen. We voelen ons bijzonder relaxt en weer helemaal echt in Azië.

Zo’n Aziatische markt blijft bijzonder

De hoofdstad Phnom Penh

Als we verder gaan kunnen we er nog 1 aan ons lijstje Azië-ervaringen toevoegen: 4 uur over een bijzonder hobbelige weg, in een bus zonder schokbrekers. Als je daar de belaging van zeker 10 fruit verkopende kinderen bij de lunchpauze (om kwart voor 10 ’s ochtends) bij optelt kom je op een wederom erg bijzonder ritje.

Gelukkig doet het opgeklaarde weer aardig z’n best om er wat van te maken en inderdaad: zo kan Phnom Penh er best mee door… zo lang je neus en mond dichthoudt. Dat is zeker nodig tijdens het ritje op een moto-taxi (motortje), lekker Aziatisch met z’n drieën door het chaotische verkeer van de Cambodjaanse hoofdstad. Phnom Penh is namelijk echt een wereldstad in vergelijking met het platteland waar we de afgelopen dagen waren. Na afloop van ons eerste moto-taxi ritje concluderen we dat we dit een toch wat té authentieke ervaring vonden, maar we zijn in elk geval nog net op tijd bij de Laotiaanse ambassade. Hier regelen we met het nodige papierwerk het visum voor onze komende weken in laos. De terugweg doen we dan toch maar in de tuktuk.

chaos op de weg in Phnom Penh

Onze reis door Cambodja was onderdeel van een lange reis door Azië. Heb je minder tijd te besteden en wil je maximaal genieten van je tijd in het buitenland? Laat dan vooraf je visum regelen door iemand die daar snel en vakkundig in is. Zo houd je zelf meer tijd om te genieten van de heerlijke chaos in Azië.

En ondanks dat Phnom Penh een wereld van verschil is met de rest van het land doet het in veel opzichten toch wel weer dorps aan. In de dagen die komen bekijken we in het national museum bekijken de Khmer-kunst van de voorbije 10 eeuwen. Zo zien we veel beelden die uit Angkor gered zijn, voordat de Rode Khmer zich erop kon uitleven. Ook het Tuol Sleng museum, de voormalige S-21 gevangenis van de Rode Khmer, is een must see in de hoofdstad van Cambodja. Het is zeker geen museum voor gevoelige tiepjes en ook wij zijn onder de indruk van de sadistische manier waarop hier duizenden mensen zijn gemarteld en vermoord, onder wie ook kinderen. En Choeung Ek is nou ook niet bepaald een plek om van op te vrolijken. Je wordt er stil van als je beseft hoe enorm veel leed hier geleden is, van hoeveel mensen de resten hier nog altijd liggen. Nog steeds worden er stukken bot gevonden en flarden van half vergane kledingstukken liggen verspreid over het terrein. In een speciaal gebouwde toren liggen de schedels van bijna 9000 hier vermoorde mensen opgestapeld. Onvoorstelbaar!

De mooie en de gruwelijke bezienswaardigheden van de Cambodjaanse hoofdstad

Het nationaal paleis is qua entree nogal buiten proporties in vergelijking met wat je voor andere dingen hier betaalt en vergelijkbaar met waar lokale mensen hier een week voor werken. Het is binnen inderdaad erg mooi, maar het geheel haalt het niet bij z’n grote voorbeeld in Bangkok. Om 11 uur / half 12 gaan overal de deuren dicht en worden we naar buiten gedirigeerd: middagpauze.

We lopen wat rond op zoek naar iets te eten. Naarmate we de wijk in lopen zien de mensen er steeds beroerder uit. Hier en daar ligt een enkeling zelfs op straat. Zo zien we ook kinderen, vuil en alleen, op straat liggen. Onbegrijpelijk dat je 300 meter verderop een bedrag betaalt om even rond te kijken, waar mensen hier minstens een week van zouden kunnen eten. We zouden wel wat willen doen om ze te helpen, maar ja: wie help je dan, en hoe? Iets om hier in Cambodja zeker extra over na te denken! Helaas.. ook dat is Azië.

Ga naar al mijn Cambodja blogs, of kies een andere bestemming »