Een paar uurtjes ten Westen van de beroemde rijstterrassen van Ping An vind je een stukje plattelands China off the beaten track en zo on-Chinees, dat zelfs wij het er aangenaam vonden. De meeste buitenlandse toeristen vinden de weg naar het land van de Miao en de Dong nog altijd niet en het percentage Han Chinezen is acceptabel, zodat we hier het gevoel hadden even te kunnen ontsnappen uit het China dat ons zo irriteerde. De Chinese toeristen die er wel komen hobbelen eigenlijk allemaal naar de voor bezoekers mooi gemaakte Miao en Dong toeristendorpjes, met wind- en regenbruggen en tamboerstorens die eruit zien alsof ze er gisteren zijn neergezet. Reden voor ons om juist die dorpjes links te laten liggen en op zoek te gaan naar de authentieke Miao en Dong, waar varkens in de goot wroeten en kippen over de erven scharrelen, terwijl kinderen van variërende grootte schreeuwend achter elkaar aan zitten. Deze echte dorpjes, die in China door velen als vies gezien worden, vind je door simpelweg naar één van de bekendere dorpjes te gaan en van daaruit een wandeling in de omgeving te maken.
Het Land van de Dong
Vanuit Sanjiang nemen we de bus naar Chengyang, een Dong-dorpje met een grote en erg mooie Fengyu Qiao, ofwel een wind-en-regen brug. Bij een gloednieuw entreehuisje mogen we eerst elk 30 yuan aftikken, voor we bij het oversteken van de bijzondere, houten brug belaagd worden door vrouwtjes die souvenirs willen verkopen. Ook hier ontkomen we niet aan deze regelmatig terugkerende bron van ergernis in China: nieuwe entreehuisjes waar je geacht wordt voor het domste ding een fikse prijs te betalen, om vervolgens de handtastelijke verkoopsters van je af te moeten slaan, waarna je in een soort van circus terecht komt waar de minderheden van de omgeving een dansje opvoeren. De Chinese toeristen vinden het allemaal prachtig. Ze laten zich er van alle kanten bij op de foto zetten en kopen massa’s souvenirs, maar wij zijn er iets minder van gecharmeerd. Doe ons maar de dorpjes waar niemand danst of in kleurrijke klederdracht loopt die eigenlijk voor feestdagen bestemd is, maar waar gewoon wordt gekaart, gerookt of op het land gewerkt.
Chengyang is een prachtig Dong dorpje, helaas verpest door de Chinese manier van toerisme uitmelken
Gelukkig zijn dergelijke dorpjes in de omgeving van Chengyang nog voldoende te vinden (voor zo lang als het duurt) en we wandelen dus al snel het dorp uit om een kijkje te nemen in enkele ervan, die op loopafstand liggen. De Dong dragen blauwe jasjes en zwarte broeken, hoewel velen hun traditionele kleding hebben ingeruild voor een shirt en spijkerbroek. Ze wonen in zelfgebouwde huizen van donker hout en hebben een ingenieus systeem van waterraderen en aquaducten gebouwd van bamboe, om hun rijstvelden van water te voorzien. In elk dorp is een tamboerstoren of trommeltoren, waar vroeger de trom aangaf als er vijanden in aantocht waren, maar waar tegenwoordig oude mannetjes zitten te praten, te kaarten of Mahjong te spelen. Datzelfde gebeurt ook in de vele wind-en-regen bruggen, die gebouwd zijn zonder ook maar een enkele spijker te gebruiken.
Gelukkig zijn er in de omgeving van Chengyang nog genoeg authentieke Dong dorpjes te vinden
Naar Zhaoxing
Onze informatie over welke van de twee busstations de juiste is voor de bus naar Zhaoxing blijkt niet te kloppen en we lopen nog een kilometer of wat extra naar het andere station. De eerstvolgende bus gaat helaas pas over 3 uur, dus als we de kaartjes gekocht hebben gaan we nog even internetten. Rond 11 uur halen we onze spullen uit de luggage-storage en zoeken een plaatsje in de bus. Konden we tot nu toe altijd de enkele Chinese rokers nog overtuigen hun peuk uit te doen als we er last van hadden, nu staat de bus al blauw, want bijna iedereen aan boord lijkt te roken. We hebben dus geen illusies daar ook maar iets aan te kunnen doen en schuiven ons raampje wat verder open.
We rijden Sanjiang uit en passeren bergen met oneindig veel theeplantages en rijstterrassen, die we al heen en weer schuddend door een blauwe walm van sigarettenrook gadeslaan. Na een uur of twee houdt de weg ineens op te bestaan en belanden we in dikke bagger met rode modder, graafmachines en vrachtwagens. De bus ploegt er dapper doorheen, hoewel we soms spectaculair heen en weer klotsen en denken dat het ding het nu echt begeeft. Een half uur later zijn de werkzaamheden voorbij, maar asfalt zien we niet meer, tot aan de afslag ongeveer anderhalf uur voor Zhaoxing. We passeren dorpjes van de Dong-minderheid met geweldige wind-en-regen bruggen en tamboerstorens, waar de vrouwen in klederdracht inkopen doen op de markt.
Bustocht langs slechte wegen en Dong dorpjes
Soms stoppen we om kippen of kuikens in te laden en als de verveling tijdens deze lange busrit bijna dreigt toe te slaan worden we weer wakker van een spetterende ruzie om een zitplaats. Een nieuw bewijs dat het land van Dong en Miao niet in China ligt, want daar maak je geen ruzie in het openbaar vanwege gezichtsverlies, zo hebben we geleerd. Bemoeit in Nederland het bejaarde deel van de bus zich met dit soort akkefietjes, hier gaat de hele bus er vol op in en ruim een half uur wordt er gediscussieerd over wie er recht heeft op de zitplaats. Uiteindelijk moeten beide vechtersbazen er alweer uit voor de beslissing is gevallen.
Zhaoxing, in het hart van het land van de Dong
Wij rijden een groene helling met nog meer Dong-nederzettingen en mooie rijstterrssen naar beneden, naar Zhaoxing, dat we in de diepte al zien liggen. Helaas is de luxe slaapgelegenheid al vol en belanden we weer eens in een houten slaapkeet, wel met een erg mooie kamer, maar ook met alle geluiden van de buren en onderburen. Dat mag de pret echter niet drukken, want het is een geweldig leuk dorp, waar de bewoners hetzelfde doen als ze al eeuwen doen en met maar liefst 5 tamboerstorens en minstens even veel overdekte bruggen. Koeien lopen met of zonder begeleidende hoeder door de straten en de boeren komen volgepakt van het land naar beneden.
De omgeving van Zhaoxing is fantastisch om lopend te verkennen
Met de bus gaan we een heel eind de berg weer omhoog, om al wandelend via enkele leuke dorpjes terug te lopen naar Zhaoxing. In al deze dorpjes worden verschillende nieuwe, houten huizen gebouwd. Heel precies wordt alles met de hand op maat gemaakt en in elkaar gepast. De bouwers benaderen ons met nieuwsgierigheid en een open houding, een nieuwe ervaring voor ons in China, en verschillenden bekijken onze foto’s. Wederom wordt Peter opgemeten om te zien hoe lang hij wel is. Op de rijstvelden zijn de boeren aan het werk om alles op tijd klaar te krijgen en in veel van de vakken staat al water. We steken verschillende stroompjes over en genieten van het stralende weer en de vele bloemen en vlinders.
Te voet naar Jitang
Tussen de paardenkarren, handkarren, koeien en boeren met manden, takken en stro op de rug begeven we ons op de hoofdweg richting de noordelijke poort van het dorp. We gaan naar Jitang, een dorpje waar helaas geen bus naartoe gaat, maar dat wel weer bovenop een berg ligt. Dat betekent klimmen, en steil ook. Jitang is leuk, nog erg ongerept, maar volgens ons toch minder charmant dan Tang An, waar we gisteren waren. De sfeer is prettig en zo blijven we toch lang hangen.
Verder naar Congjiang
De volgende ochtend zijn we iets te vroeg voor de bus naar Congjiang en dus kunnen we nog net zien hoe, onder luide protesten, twee dikke varkens worden gewogen en verkocht. Op de markt is ook de vrouw alweer aangekomen die behalve een heleboel kippenvlees het vlees van twee nog duidelijk herkenbare honden verkoopt. Wij houden het voor het ontbijt maar even op een appel en een cakeje, dat lijkt in elk geval de beste optie.
In Jitang en op de markt van Zhaoxing beleef je het echte leven zoals de Dong het al jaren doen
Een paar dorpjes verder moet er getankt worden, maar de rij wachtenden op brandstof lijkt vandaag nog belachelijker dan wat we tot nu toe in China al hebben gezien. Er staan zeker 20 vrachtwagens in een lange rij opgesteld en een man of 30 staat ook nog eens met lege jerrycans vol verwachting naar de pomp te kijken. Blijkbaar heeft onze chauffeur veel vrienden of een boel gezag, want we mogen asociaal voordringen en even later rijden we alweer. Nou ja… rijden. We hotsen en klotsen over een weg in aanbouw en moeten Laos nu toch echt teleurstellen als het om de slechtste-weg-ooit-trofee gaat.
Congjiang blijkt een erg Chinees stadje te zijn, waar de hotels nog naar ouderwetse Chinese maatstaven worden schoongemaakt. Het kost ons dus de grootste moeite wat acceptabels te vinden, maar komen uiteindelijk bij een splinternieuw en luxe hotel, waar we voor het astronomische bedrag van 13 euro een sjieke kamer betrekken. Buitenlandse toeristen zijn in Congjiang duidelijk een zeldzaamheid, want we worden overal uitgebreid aangestaard en nagekeken.
In al die Dong dorpjes wordt je nieuwsgierig bekeken door tientallen verlegen kinderen
Miao of Hmong in Basha
Naar Basha, een dorp van 5 aan elkaar gegroeide Miao- of Hmong- gehuchten, gaat geen bus en daarom regelen we een taxibusje. We vallen met onze neus in de boter, want er is net een delegatie dure Chinese meneren op bezoek geweest en dus hebben alle mannen uit het dorp hun jaagkostuum aan en hun ouderwetse, grote geweer over de schouder. Ter demonstratie schieten ze er zelfs eentje af. Blijkbaar hebben ze allemaal dezelfde kapper, want bij allemaal is de buitenste rand van hun hoofd kaalgeschoren en bovenop is het haar lang en in een knot of staart samengebonden. Zelfs kleine jongetjes lopen er al zo bij, heel bijzonder.
Baisha is een dorp van 5 aan elkaar gegroeide Miao of Hmong gehuchten
We overleggen net of we terug zullen gaan naar Congjiang, óf de chauffeur extra betalen om naar Yintan, een Dong nederzetting in de bergen, te rijden als we worden aangesproken door 3 Chinese dames op reis. Zij willen ook naar Yintan en we passen makkelijk allemaal in ons taxibusje. Zo kunnen we de kosten lekker delen.
Meer Dong in het verkeerde Yintan
De kwaliteit van de weg is bedroevend en we doen er een behoorlijke tijd over. Onze chauffeur is er ook nog nooit geweest en nadat hij bij een splitsing de weg heeft gevraagd zet hij ons er bij het volgende dorpje uit. We zijn nauwelijks de eerste bocht om als hij merkt dat hij zich vergist heeft en dat dit niet het goeie dorp is. Pech gehad, want wij vinden het hier nu al te leuk om meteen weer de auto in te duiken. Vrouwen en kinderen dragen kleurige, zelf-geweven, -geverfde en -geborduurde kleding en bekijken ons nieuwsgierig. De huizen zijn een soort van Villa Kakelbonts, maar dan zonder verf en de tamboerstoren is voorzien van vele dieren in houtsnijwerk. Kippen en eenden snateren door de straat en overal staan enorme droogrekken voor mais of stro.
De Dong in het verkeerde Yintan
Yintan blijkt 3 kilometer verder te liggen en is een soortgelijk dorp, maar dan groter, beter onderhouden, met 2 torens en aangelegde paadjes EN…. ah, een entreekaartje. Gelukkig lijken de inwoners hier nog niet zo verpest als in Chenyang en het is leuk ook hier een tijdje rond te lopen.
Dong dorp Yintan
Terug naar de Bewoonde Wereld
De weg naar Rongjiang is er één vol buffels en kuilen, die ons buschauffeurtje gelukkig allemaal weet te ontwijken en rond de middag stappen we over op de bus naar Leishan. In de omgeving van Leishan zijn volop interessante Miao dorpjes, waar de vrouwen wel heel bijzondere kapsels hebben en in de kleurrijkste kleding rondlopen die we in China gezien hebben. Op het station van Leishan kunnen we enkelen van hen bewonderen, voor onze bus naar kaili vertrekt. Helaas blijft het daar voor ons bij, want we reizen dezelfde dag door naar grote stad Kaili. Voor iedereen met meer tijd in deze regio is de omgeving van Leishan absoluut de moeite waard.
Ook Dong en Miao dorpjes bezoeken?
Wil jij de regen- en windbruggen en de tamboerstorens en beltorens van de Dong en de Miao met eigen ogen zien? Vanuit Guilin, in het bekende karstlandschap, ben je met de bus in zo’n 2 uurtjes in Sanjiang, vanwaar je almaar naar het Westen reist. Houd rekening met slechte wegen en vertraging als je met het openbaar vervoer reist en verwacht niet dat de Han-Chinezen die de hotels beheren de moeite doen je te begrijpen, maar de ervaring en de fantastische cultuur die je hier vindt is het absoluut waard.
Heb jij ook ooit een onontdekt stukje “China” gevonden, dat eigenlijk amper voelt als China, zoals dit stukje land van de Dong en Miao?
Tja, ik twijfel ook over China, juist door de Chinezen. Terwijl ik toch echt wel het landschap etc wil zien, maar goed. Jij hebt het hier weer prachtig vastgelegd Yvonne! Zo genieten we ook gewoon mee. Wel vind ik het altijd moeilijk om die kinderen zo vies en in oude kleren te zien, maar goed, zolang ze zelf maar wel gelukkig zijn..
Kan alleen maar zeggen dat je twijfel terecht is. Die Chinezen dat was echt onze grootste irritatie tijdens die reis van 18 maanden waarvan we 3 maanden in China waren. Dit gebied voelde echt als een break van de rest van China.
Lijkt me een heel bijzonder stukje China. Ik zou graag nog eens terug willen naar China 🙂
Dit stukje China is zeker de moeite waard en zo anders dan veel andere plekken, het voelde voor ons als een verademing. 🙂
Wat heerlijk, authentiek China! Ook ik werd gek van alle door Chinese gemaakte toeristische attracties. Of het feit dat ze aan mijn haar wilde zitten, ben nogal en blond en dat vonden ze daar heel bijzonder. 🙂 Wij zijn in het niet toeristische gedeelte van Hainan geweest, dat was ook bijzonder. Ik heb nog nooit een Dong en Miao dorp bezocht, maar het lijkt me heel bijzonder. Prachtige foto’s ook, de typische Chinese sfeer spat er van af, mooi!
Nou, die ergernis over de “aangepaste” Chinese attractie komt nog regelmatig terug naar boven hier. En dat aan het haar zitten: zelfs vandaag hier in Lissabon werd door Chinese toeristen aan het haar van onze kindjes gezeten… grrrr… Maar sommige gebieden, zoals dit stukje zijn echt fantastisch. Ergens jammer dat ik door de Chinezen niet meer terug wil, want kan me voorstellen dat er nog veel meer moois te ontdekken is… zoals dat gedeelte van Hainan waar je het over hebt.
Prachtig die omgeving en wat een heerlijke reis van het gebaande pad, precies waar ik van houd. Die bruggen zag ik al eerder op foto’s en die lijken me geweldig. Wanneer reisden jullie hier? Ik ben benieuwd of het ov nog steeds zo “slecht” is, of dat het tegenwoordig wel meevalt.
Goed informatief stuk. Mooie foto’s En inspirerend. Nooit in dat deel geweest. Ligt wel op de route van iets dat ik nog wil gaan doen.
Dank je wel. Nou ben ik wel nieuwsgierig welke route dat is. 🙂