Malatya is de eerste stad die we aandoen na een week in het vrij toeristische Cappadocië doorgebracht te hebben. Ondanks dat Cappadocië schitterend is, voelt Malatya voor ons als een verademing. Doe ons maar een echte stad, het echte leven. En wat voor een echte stad is Malatya. De vriendelijkheid van haar inwoners is ongekend. Dit verhaal is dan eigenlijk ook vooral een ode aan de geweldige mensen die we ontmoet hebben tijdens onze rondreis door Turijke.
Tegen de avond staan we dan op het busstation in Malatya en meteen worden we geholpen de juiste bus naar de stad te nemen. Ook als we in het centrum uitstappen hebben we onze reisgids nog maar nauwelijks gepakt om ons te oriënteren of er wordt al van meerdere kanten hulp aangeboden. Zo hebben we, dankzij de vriendelijke Turken, al snel een goed en betaalbaar hotel gevonden.
Vriendelijke Turken in Malatya
Ook de bus naar het dorpje Yesilyurt hoeven we de volgende ochtend niet zelf te zoeken, we worden er door een jongen heen gebracht. Een andere passagier in de bus vertelt ons dat zijn vader in Yesilyurt woont en hij wijst ons waar we er het beste uit kunnen. Zijn uitnodiging voor thee slaan we af, we willen graag aan de wandel.
vriendelijke ontvangst in Malatya
We zien in het dorp verschillende mooie, oude houten huizen en als we een volgende bocht om gaan staan we ineens voor een eeuwenoude moskee met een houten minaret. De moskee wordt gerestaureerd en de bouwvakkers roepen hard dat we thee moeten komen drinken. We zijn nu al blij dat dit een Moslimland is, wat zou er van ons worden als al deze gastvrije Turkse mensen LaoLao of andere zelfgestookte drank zouden drinken…
We horen dat de moskee al in 1338 gebouwd is en zo te zien is de laatste restauratieronde al een hele tijd geleden. Ik neem wat foto’s en joviaal biedt één van de mannen aan dat ik in de houten minaret mag klimmen om foto’s van boven te nemen. Bezorgd vragen wij ons af of Allah dit wel zo’n goed idee zal vinden, maar als de aanwezige dorpsoudste ook goedkeurend knikt waag ik het erop en klim naar boven. Het ding schudt behoorlijk heen en weer, maar biedt een mooi uitzicht over het dorp.
De eeuwenoude moskee in Yesilyurt
Als we afscheid hebben genomen duurt het niet lang of we krijgen een lift aangeboden. Wij lopen echter liever naar Gündüzbey, het volgende dorp, dan zien we nog wat van de omgeving. Bij de slagerij van Gündüzbey krijgen we elk een beker Ayran, zoute yoghurt, in de handen gedrukt en vol belangstelling worden we door de mannen die gezellig buiten zitten gade geslagen. We zijn nog niet ver, of een vrouwtje roept alweer “çay”. We doen maar even of we niks horen, want anders komen we nooit ergens en we wandelen wat rond.
Als we op de terugweg langs een huis komen waar we eerder de bewoners gegroet hebben worden we binnen gevraagd. We kunnen eigenlijk niet weigeren en voor we het weten drinken we zelfgemaakt kersensap en krijgen we perziken, druiven en gedroogde abrikozen uit eigen tuin voorgezet. Rond als een ton lopen we terug naar een bushalte, waarbij we niet op of om kijken; stel je voor dat we nóg meer moeten eten of drinken! De bus komt al snel, maar bij de volgende halte ontkomen we er niet aan: een man met een grote zak net geplukte abrikozen stapt in en natuurlijk moeten we daarvan proeven. Er slechts één nemen is geen optie, dus na elk twee abrikozen lachen we en steken goedkeurend onze duim omhoog.
Malatya bezoek je niet voor de highlights, maar puur voor de sfeer
Terug in Malatya stappen we over op een andere bus, want we willen nog wat zien van de oude stad met zijn karavanserai, medressa en bekende Ulu moskee. Ook dit keer hoeven we niet zelf te zoeken, maar een oud mannetje loopt met ons mee om de weg te wijzen naar de moskee. Bij het afscheid nemen krijgen we elk nog een pruim en een perzik toegestopt.
De moskee is kort geleden hersteld en de oude mozaïeken zien er erg mooi uit. De rest van de oudheden vinden we niet erg bijzonder en ze liggen ook ver uit elkaar. Bij 37 graden vinden wij het weer welletjes voor vandaag. We lopen terug naar waar we uit de bus zijn gestapt. Als we nog maar een paar minuten op een bus staan te wachten stopt er een auto die z’n raampje open heeft: “city?” Uhm… ja. Wijsvinger naar de achterbank. We stappen in en weg zijn we. De jongen spreekt verder geen woord Engels, maar vind het duidelijk leuk ons mee te nemen. Als bedankje geven we hem een pruim, haha.
We denken, zoals je begrijpt, met plezier terug aan Malatya. Aan welke plaats heb jij goeie herinneringen vanwege de fijne bevolking?
Reis verder in Turkije:
