De schoonheid rond Van in het oosten van Turkije

Voordat autobommen, gevechten en aanslagen een einde maakten aan een relatief rustige periode in het verre Oosten van Turkije was dit een fantastisch en uniek stuk Midden-Oosten om doorheen te reizen. De bezienswaardigheden zijn eeuwen oud en je hebt hier echt het gevoel dat je een duik in de geschiedenis neemt. Tel daarbij op de onwijs vriendelijke Koerdische bevolking, die ons overal gastvrij en enthousiast ontvangen heeft en je begrijpt dat we bij elk bericht over nieuw geweld en het huidige reisadvies voor Turkije een beetje meer verdrietig worden. Hopelijk wordt het gauw rustiger en weer wat stabieler in deze mooi regio, zodat nieuwe reizigers de omgeving van Van en Mount Ararat in het oosten van Turkije kunnen gaan ontdekken. Zoals je hier kan lezen is het dat zeker waard!

Eerste kennismaking met de stad Van

Na een karig ontbijt in ons hotel zitten we al snel in een minibus op weg naar Van. Onderweg worden we getrakteerd op geweldige uitzichten over het Van-meer en zien we huizenhoge hooistapels en herders met kuddes vee, die qua aantal niet onder doen voor die in Kyrgyzstan. De landschappen lijken eindeloos en de tijd zou hier zomaar al een paar jaar stil kunnen staan.

De landschappen in Koerdistan zijn schitterend, maar op het Van meer na wel gortdroog

Twee uur later zijn we er en als we onze bagage hebben achtergelaten in een hotel dat ons aanstaat lopen we wat rond door de hoofdstraat, de Cumhuriyet Cadessi. Van blijkt een verrassend hippe, moderne stad te zijn, waar veel dames geen hoofddoek dragen en de kleding minstens zo modern is als in Istanbul. We brengen eerst een bezoek aan een museum, waar we kennis maken met de Urartiërs, een volk dat ooit in het huidige Turkse Koerdistan, West-Iran en Irak leefde. De vondsten zijn gerangschikt per vindplaats en omdat we de komende dagen verschillende van deze plekken zelf gaan bezoeken is dit erg gaaf om te zien.

het Van kasteel en omgeving verkennen

Met de bus gaan we even later naar de eerste oude Urartiër stad, het gebied van het Van-kasteel. We beklimmen de rots met de resten van de oude vesting, vanwaar we een prachtig uitzicht hebben over de oude stad beneden. Van de meeste gebouwen zien we alleen nog de fundamenten uit een latere periode, maar twee Moskeeën zijn heel mooi gerenoveerd. Na de afdaling doen we verwoede pogingen de moskeeën van dichtbij te zien, maar slootjes, hekken en landbouwgrond maken het ons onmogelijk. Het wordt een heerlijke struintocht tussen kleinschalige akkertjes door, waarbij we een half uur later moeten concluderen dat we waarschijnlijk het beste gewoon kunnen omkeren. Wel worden ons nog vijf komkommers toegeworpen: cadeautje van de boer. Binnenkort proberen we het nog eens vanaf de andere kant.

Het Van kasteel in het Oosten van Turkije is ook mooi van een afstand

Als we teruglopen nemen we nog een kijkje bij een andere moskee, zomaar aan de kant van de weg en in geen reisgids terug te vinden. De sfeer is er heerlijk sereen en in stilte zitten we even om alles in ons op te nemen. Als we weer buiten zijn om richting de bushalte te lopen krijgen we spontaan een lift aangeboden van een groepje werkmannen, één van onze vele kortdurende, maar erg gastvrije ontmoetingen. Vlakbij ons hotel worden we afgezet en zo hebben we nog net wat tijd om een beetje te winkelen voor het donker wordt.

Hoşap kasteel

Rond 10 uur rijden we de stad uit om naar het Hoşap kasteel te gaan. We maken een flinke omweg en na bijna een uur wordt duidelijk waarom. We komen langs de wegafzetting van de weg die we eigenlijk hadden moeten nemen. Wij bussen nog even verder en het landschap wordt steeds ruiger. Woestijnachtige vlaktes worden afgewisseld met kale bergen van gekleurd steen. Verderop ligt Iran en dat is te merken aan de strenge controle op de andere weghelft. Wij mogen doorrijden en na nog een flink aantal bochten zien we, hoog op één van de grillige rotsen, het kasteel staan. Eenmaal boven, bij de ingang, blijkt dat het kasteel gesloten is wegens restauratiewerkzaamheden, maar een gids die hier met zijn tour-groep is verzekert ons dat er niet veel bijzonders te zien is aan de binnenkant. We genieten van het uitzicht op de verdedigingswerken rondom het kasteel en het dorpje ernaast en nemen dan de volgende dolmus terug.

De poort en het uitzicht op de omgeving van Hosap Castle

çavustepe

Dit keer zijn ook wij aan de beurt om onze paspoorten te trekken bij het checkpoint en bij de meeste voertuigen wordt ook in handschoenenvakjes en kofferbak gekeken. Rijbewijzen worden ingenomen en geregistreerd, dus het duurt even voor we door kunnen. In de tussentijd wordt er tussen de auto’s door geparadeerd met grote geweren, terwijl in de verte voor de zoveelste keer deze week een militaire helikopter overvliegt. Iets wat ons erg is opgevallen in Turkije is dat ze graag soldaatje spelen en dat werkelijk in elke kleine plaats een militaire basis is, die door jonge soldaatjes, zeer serieus en zwaar bewapend, bewaakt wordt. Af en toe komen we rijdende tanks tegen, waarbij het geweer bovenop dreigend ronddraait. Dit is dan ook één van de weinige dagen in het oosten van Turkije dat we ons even wat minder prettig voelen. Gelukkig worden de rijbewijzen dan alweer uitgedeeld en we kunnen verder. Zodra we de controle achter ons laten zijn we meteen weer de enigen op de weg.

De wegen in de omgeving van Cavustepe zijn stoffig en, op een aantal schaapskuddes na, verlaten

Een half uurtje later zijn we bij çavustepe, een 2800 jaar oude Urartiër vesting op een heuvel. Heel veel is er niet meer van over en de verhalen die een aanwezige gids ons vertelt geloven we maar voor de helft, maar het uitzicht over de omringende heuvels en het plattere deel er tussen is weer fantastisch.

Nogmaals een rondje Van

De volgende ochtend gaan we terug naar de omgeving van het kasteel in Van en dit keer lopen we aan de andere kant om de vesting heen. Zo komen we heel makkelijk bij de restanten van de oude stad, waar we eergisteren niet in konden slagen. Van veel gebouwen rest alleen nog puin, maar de twee prachtig gerestaureerde moskeeën die we eerder zagen zijn ook van dichtbij erg mooi. De conciërge van beide gebouwen arriveert ook net en zo kunnen we ook even een blik aan de binnenkant werpen.

De prachtige moskeeën van de oude stad Van

Vandaag begint voor de Turkse jeugd het schooljaar weer en om dat te vieren krijgt de gouden Atatürk, op het plein voor ons hotel, een bloemenkrans voorgeschoteld. Wij vinden het een goeie zaak dat de school weer begint. Misschien hebben we tijdens onze laatste dagen in Turkije nu wat minder last van de jongetjes die ons elke minuut van de dag, zodra ze onze neus zien, belagen met hun geroep en gekrijs en hun gebedel om geld. Nu nog graag iets minder hordes “hello-where-you-from-mannen” en we zijn helemaal gelukkig.

Verder door Oostelijk Turkije naar Doğubayazit

Het is vandaag een treurige, grijze dag als we ons verplaatsen naar Doğubayazit en de aparte vulkanische landschappen die we onderweg zien komen daardoor niet echt tot hun recht. Hoe dichter we bij het grensstadje komen, hoe meer de mensen in de dorpjes en bij de tenten er als zigeuners uit gaan zien. Gewone huizen zien we nauwelijks meer en grote herdershonden aan kettingen komen al blaffend om de hoek kijken als ons busje, het enige voertuig op de weg, langs rijdt. Doğubayazit doet, met al zijn bedelaars en bijzonder arme bevolking, niet erg vriendelijk aan en gelukkig vinden we snel een slaapplek. Vanaf het dakterras krijgen we in de loop van de middag zicht op het Ishak Paşa Paleis, hoog op een tegenoverliggende heuvel, maar de zandstorm houdt aan en we besluiten de bezichtiging ervan tot morgen uit te stellen.

het Ishak Paşa Paleis

Verwachtingsvol schuiven we onze gordijnen opzij. Als het helder weer is zou je de hoogste berg van Turkije, de Ararat, vanuit ons raam kunnen zien. Teleurgesteld schuiven we de gordijnen weer snel dicht. Nog steeds niks dan stof en wolken in de lucht. Tegen de middag gaan we toch omhoog om het Ishak Paşa Paleis van dichtbij te zien en, ondanks de klungelige restauraties aan grote delen van het paleis, blijkt dit meer dan de moeite waard. Er zijn nog veel originele details aan de poorten te zien en de gastenkamer in het Harem is heel erg mooi.

Het Ishak Pasha paleis in Dogubayazit

De machtige Mount Ararat

Een vage schim in de laaghangende wolken geeft ons de volgende ochtend vroeg enig idee van de plek en de omvang van Mount Ararat. Gedurende de ochtend onthult de berg steeds meer van zijn schoonheid en tegen het eind van de ochtend is zelfs de sneeuw op het bovenste deel te zien. De top blijft de hele dag in wolken gehuld, maar tijdens een wandeling over de dorre, woestijnachtige vlakte van dit desolate stukje Koerdistan krijgen we wel een steeds duidelijker beeld. We zitten een tijdje op de gebarsten zandbodem, tussen de harde grassprieten en vetplanten en genieten van het uitzicht. We vragen ons af achter welke spriet de bandieten zich verstopt zullen hebben, die hier zo nu en dan toeristen ontvoeren of beroven, maar alles wat wij zien is een enorme leegte en een gigantische berg. Ook de enkele nomadententen heel in de verte vaardigen vandaag niemand af om toeristen aan te vallen met hun bijtgrage honden, dus het blijft een relaxte middag.

Al om 5 uur gaat onze wekker. Even vragen we ons geïrriteerd af wie er bedacht heeft om vrijwillig zo vroeg op te staan, maar als we naar buiten kijken zijn we dat al snel vergeten. De lucht is helemaal helder en de donkere schim van Ararat staat duidelijk aan de nog donkere hemel. Zelfs de tweede en iets lagere Ararat is in de verte te zien. Terwijl het langzaam licht wordt zien we beide bergen steeds duidelijker en dan vallen de eerste zonnestralen op de grote vulkaan. Het duurt nog even tot de zon echt boven een andere bergrug uitkomt, maar in de tussentijd kleurt wel de hele omgeving rood. Een magisch moment als de zon dan echt boven de gigantische vulkaan tevoorschijn komt. Wauw, wat is dit mooi!

Mount Ararat heeft iets magisch, vooral rond zonsopkomst

Zonder twijfel is Koerdistan het deel van Turkije waar het de fijnste herinneringen aan hebben. Wat zou het toch super zijn als bezoekers weer op een veilige manier van haar cultuurschatten en gastvrije bevolking konden genieten. Op dit moment lijkt dit helaas nog niet mogelijk. Steden als Diyarbakir zijn verwoest door gevechten tussen Koerden en het Turkse leger en zo nu en dan vinden er opnieuw aanslagen plaats. Ik kan alleen maar hopen dat de lieve mensen die we ontmoet hebben veilig zijn. 🙁

Ga naar al mijn Bestemmingen blogs, of kies een andere bestemming »