In Kwazulu Natal leven veel mensen op het platteland nog op de traditionele manier, zoals ze dat al vele eeuwen doen. Hun huisjes, rondavels, zijn gemaakt van klei, met een dak van stro. Een familie heeft verschillende huisjes, die dichtbij elkaar staan, op een omheind stuk land. In een dorpje wonen verschillende families bij elkaar. Ik bezocht zo’n dorpje in de Drakensbergen, een paar kilometer van onze overnachtingsplek. De auto parkeerde ik beneden, aan de doorgaande weg, om over een onverhard pad naar boven te lopen, naar het op de heuvel gebouwde dorpje.
Nog voordat ik de sleutel uit het contact heb gehaald ben ik al ontdekt en een groepje nieuwsgierige kinderen komt naar beneden lopen. Ze staan er wat verlegen bij en zijn duidelijk verrast als ik hen vraag of ze me hun dorp willen laten zien. Zodra we samen naar boven lopen over het stoffige pad voel ik links en rechts een hand in de mijne en als ik ze aankijk krijg ik een grote glimlach.
Verlegen Zulu kinderen in Drakensberg
Op het erf van één van de families zit oma in de schaduw. Ik maak kennis met haar en vraag of iemand het leuk vindt om me te laten zien hoe ze wonen. De twee oudste kleindochters stemmen verlegen in. In eerste instantie lijkt er nauwelijks iemand Engels te spreken, maar dit blijkt verlegenheid, want op al mijn vragen komt een timide, maar duidelijk antwoord.
Twee leuke meiden en hun oma in het Zulu dorpje in Drakensberg
Het blijkt een echt boerendorpje. De meiden, een tweeling van 14, laat me eerst giechelend het varkenskot zien en de kraal met een stel koeien. Vader is met de rest van de koeien op pad, zo’n 40 stuks, terwijl hun broertje van 9 de 35 geiten hoedt op een veld aan de overkant. Er scharrelen ook wat ganzen en kippen rond en een waakhond houdt de boel onopvallend maar scherp in de gaten. Tussen hun huisjes staat een zelfgemaakt apparaat. Het blijkt bedoeld te zijn om de mais van de omliggende akkers te malen, voor meel. Deze mensen zijn volledig zelfvoorzienend. Er zijn zelfs twee zonnecollectoren voor stroom. In Westerse ogen lijken ze misschien arm, maar hier in Zuid-Afrika hebben ze in principe alles wat zij nodig hebben voor hun bestaan. Alleen kleding moet worden gekocht en dat is, zo te zien, al lange tijd niet meer gebeurd.
Dit Zulu dorpje is voor het grootste deel zelfvoorzienend
Inmiddels komt de moeder van het gezin eraan met een kruiwagen. In de kruiwagen ligt de was, die ze bij de waterput gewassen heeft. Even later hangen de schone schooluniformen van de kinderen vrolijk te wapperen aan de omheining van het dorpje. De tweeling gaat graag naar school, want zij willen later graag dokter en sociaal werker worden. Het valt me op dat de moeder er nog zo jeugdig uitziet. Dat blijkt te kloppen, ze is nog maar 26. Op haar 12de werd ze voor de eerste keer moeder, van de tweeling die er nu lachend bij staat. Sindsdien heeft ze samen met de andere vrouw van haar man 15 kinderen op de wereld gezet.
Veel kinderen en veel was in het Zulu dorpje
Omdat het gezin steeds groter wordt zijn ze begonnen aan de bouw van een extra kleien huisje. De bouw kan lang duren, omdat geld of tijd ineens weer ontbreken. Tegenwoordig zie je ook steeds meer rechthoekige kleien huisjes, met een golfplaten dak, soms links en rechts er aan vast nog een rondavel. De Zulu’s hebben een geheel eigen cultuur, vol van tradities, en ze blijven op een bewonderenswaardige manier vasthouden aan hun eigen manier van leven, ook wat betreft huisvesting. In het ene huisje is de keuken, in het volgende wordt geslapen door de mannen en in weer een andere door de vrouwen. Als ik afscheid neem wordt mij “go well” toegeroepen, de traditionele manier om van een bezoeker afscheid te nemen, precies zoals ik in één van de Zulu cultural villages die we bezochten heb gehoord.
Drakensberg, kwazulu Natal, Zuid-Afrika
De volgende dag rijden we weer over de hoofdweg langs hetzelfde Zulu dorpje. Ik stop even om wat gebruikte kleding van Vera en Rosalie af te geven en beloof nogmaals om thuis de foto’s die ik heb gemaakt af te drukken en op te sturen. Ze bedanken me, maar ik bedank hen: voor het bijzondere kijkje in hun leven en hun cultuur. Een indruk van het leven in het echte Zuid-Afrika. “Go well” hoor ik weer. “Stay well” zeg ik terug.
In een klein dorpje in Drakensberg kreeg ik een bijzonder kijkje in het leven van de Zulu
Heb jij weleens een echt Afrikaans dorpje bezocht?
Lees meer over Afrika:
Ik heb met veel plezier de foto’s bekeken en het verhaal gelezen. Ik zou heel graag willen weten welk dorpje dit was. Ik ben mij aan het voor bereiden voor onze reis naar Zuid Afrika. Wij vertrekken volgende week donderdag