De treinreis van Ella naar Haputale (of omgekeerd natuurlijk) schijnt één van de mooiste ter wereld te zijn. Dát wilden wij natuurlijk met eigen ogen zien, net als de theeplantages waar dit gebied bekend om staat. De meute achternalopen, daar zijn we echter nooit zo goed in geweest en dus besloten we om niet in Haputale, maar een stationnetje verder uit te stappen. Ergens had ik gelezen dat tussen Haputale en Idalgashinna één van de mooiste stukjes van de treinreis van Ella naar Nuwara Eliya zou zijn en dus leek het een goed idee om dat gebied al lopend te gaan verkennen. Dus mét het fantastisch mooie berglandschap vol groene theeplanten en hier en daar de theepluksters aan het werk, maar zonder de hordes andere toeristen. Het bleek een iets andere reis te worden dan gedacht.
Grote drukte station Ella
De drukte op het station van Ella is wel naar verwachting. Gelukkig staan we ruim een half uur voor vertrek van de trein in de lange rij ongeduldige Westerse toeristen en enkele gelaten lokale mensen. Als we aan de beurt zijn moet de man achter het loket even navragen waar we eigenlijk naartoe willen en bij het opschrijven van de plaatsnaam Idalgashinna op ons kaartje heeft hij even hulp nodig met het spellen. Voor 2 tweedeklas kaartjes moeten we zo’n 80 cent betalen en daarvoor mogen we met een gemiddelde snelheid van 25 kilometer per uur zo’n anderhalf uur boemelen. Na een paar minuten op een overvol perron hebben we de mazzel dat de deur van de trein zo’n beetje pal voor onze neus tot stilstand komt. Het enige wat we hoeven te doen is onze kinderen vooruit steken en het gangpad in te helpen, om gauw een paar stoeltjes te claimen. Enkele seconden later zijn alle plekjes vol. En dan zet de trein zich ook alweer in beweging. In een slakkengang hobbelen we station Ella uit.
Tip voor wie gegarandeerd een zitplaats wil tussen Ella en Haputale: Neem de bus of een tuktuk naar Demodara, zo’n 6 kilometer voor Ella. Hier is de trein nog relatief rustig en ben je zeker 1 van de weinige toeristen. Bovendien is het een erg sfeervol, ouderwets stationnetje, vlak na een spectaculaire loop en een mooie brug gelegen.
Om de drukte op station Ella te omzeilen is opstappen in Demodara een idee
Treinreis Ella naar Haputale
Het landschap rondom Ella is onwijs spectaculair. De groene theeplantages, op heuvels met bizarre helingspercentages gelegen, worden afgewisseld met bananenbomen, bloemen en watervallen. Hier en daar staat een huis of een hutje en meteen al denderen we over enkele fotogenieke maar o zo gammele bruggen. Het eerste half uur staan we ons, half uit het raam hangend, te vergapen aan de mooie landschappen. Daarna wordt het wat minder spectaculair, maar vervelen hoeven we ons zeker niet. De pindaverkoper komt langs en ook de popcorn smaakt prima. In Bandarawela wordt de trein nog wat voller en ik verbaas me over de mentaliteit van enkele toeristen, die met hun rugzak een stoel confisqueren, om daarna in de deuropening te gaan staan, terwijl oude dames en een mevrouw met een kleine baby moeten staan. Ik sta mijn stoel maar af, zodat er nog iemand kan zitten en Peter en de meiden vouwen zich op 1 stoeltje bij het raam. Als we Haputale naderen staan veel mensen op, dit is een populair station en inderdaad kan je hier heel goed een theefabriek bezoeken of de theeplantages zien.
Genieten van de treinreis Ella – Haputale
En verder naar Idalgashinna
Wij blijven zitten, een instappende medereiziger vraagt naar onze bestemming. Als we zeggen naar Idalgashinna te gaan lijkt er niet meteen een lichtje te gaan branden en stopt het gesprek abrupt. Prima, we moeten er toch bijna uit. Nog even genieten we van de bijzonder weidse landschappen hier, begroeid met eucalyptusbomen en thee, om daarna op een leeg maar pittoresk perron uit te stappen. Verbaasd worden we aangekeken door degenen die in de trein blijven en verder reizen naar Kandy. Onze zelfverzekerde indruk vervaagt met de in de verte verdwijnende trein. Idalgashinna is echt een gehucht en veel meer dan het treinstationnetje en wat gammele huisjes lijkt er niet te zijn. Het ligt hier echter schitterend, precies op een bergkam, waar het volgens de locals aan twee kanten tegelijk kan regenen.
Verder naar Idalgashinna
Gastvrij Idalgashinna
Als eerste kijken we op ons horloge. We hebben om 11 uur afgesproken met onze chauffeur, met wie we zullen terugrijden naar Ella vanmiddag, als we hier zijn uitgekeken. Hij had er tegen deze tijd eigenlijk al moeten zijn. We lopen om te beginnen het stationnetje maar eens uit, om aan het eind van het perron onze wenkbrauwen te fronsen. Er zijn hier geen wegen, maar alleen zand- en keienpaden. We slaan 1 van de 2 paden in, maar al gauw loopt het pad dood en wordt ons in houtje-touwtje Engels verteld dat we een andere kant op moeten. De beste man loopt met ons mee, maar pas nadat hij eerst voor ons alle 4 een snoepje heeft gekocht bij de enige winkel die we zien. De winkel is een houten schuurtje met een golfplaten dak van 2 bij anderhalf.
Tijdens het lopen proberen we onze chauffeur te bellen, omdat we geen idee hebben waar we naartoe aan het lopen zijn en onze begeleider ons dat ook niet echt duidelijk kan maken. Wat hij ons wel vrij snel heeft verteld, nadat we daar zelf ook achter zijn gekomen, is dat mobiele telefoons hier geen bereik hebben. Heel handig dus, dat we met de chauffeur hebben afgesproken om elkaar te bellen als we elkaar niet kunnen vinden. De meneer heeft echter wel een idee. Hij brengt ons naar het postkantoor van Idalgashinna, het enige gebouw dat perfect onderhouden is, naast de dorpsschool. Ook hier wordt meteen geprobeerd ons te helpen en worden onze kinderen van koekjes en drinken voorzien, voordat er geprobeerd wordt om met de dorpstelefoon van het postkantoor onze chauffeur te bellen. Zonder resultaat. Hij heeft vast ook geen bereik. Inmiddels is ons ook verteld dat er echt geen auto kan komen in Idalgashinna, dat de weg daarvoor echt te slecht is en de dichtstbijzijnde weg zo’n 6 kilometer van hier is.
In gastvrij Idalgashinna wilde iedereen ons wel helpen
Aan de wandel tussen de mooie theeplantages van Sri Lanka
We besluiten maar op pad te gaan, we kwamen hier immers om te wandelen en de theevelden te zien. Voor de zekerheid checken we nog even de treintijden voor de terugweg, mochten we echt niet met de auto terug kunnen. We nemen het pad boven langs de theeplantages, waarvan we vermoeden dat onze chauffeur daar eventueel naar boven zou kunnen komen en zien nog een volgende trein aankomen en weer vertrekken, een indrukwekkend gezicht, zo bovenop die bergkam. Regelmatig worden we toegezwaaid door kinderen en volwassenen die vanuit het niks achter hutjes en bosjes vandaan lijken te komen en we zijn onder de indruk van de natuur op deze hoogte.
wandelen tussen theeplantages in Idalgashinna
Even later gaat onze telefoon over. Huh?! Krakend en af en toe wegvallend horen we de stem van onze chauffeur, die vertelt dat de auto ergens beneden staat en er zo een bus naar boven komt, die hij gaat nemen. Dan wordt de verbinding verbroken, nog net voordat we afspreken elkaar over een half uur op het station te ontmoeten. Kalmpjes aan lopen we terug, maar ook een uur later nog geen spoor van onze chauffeur. Ook geen bereik meer met de telefoon trouwens.
Een gesloten theefabriek en nog meer groene heuvels
We lopen de andere kant maar naar beneden, met zo mogelijk nóg fotogeniekere heuvels vol thee en hier en hier en daar een theeplukster aan het werk. Vlak voor we het dorp echt uit lopen zien we een restaurantje. Een menukaart is er niet, maar ze kunnen rijst en curry voor ons maken. Aangezien het inmiddels lunchtijd is bestellen we 2 porties en het wachten op ons eten is bijzonder aangenaam, met dit uitzicht. Plotseling gaat onze telefoon weer. Weer een krakende stem door de waardeloze verbinding. De bus van 12 uur bleek vandaag niet te gaan en al hijgend is ons chauffeurtje op weg naar boven. Lopend. 6 Kilometer. Oeps. En dat terwijl we eigenlijk net besloten hadden om halverwege of eind van de middag de trein naar Ella terug te nemen. Tegelijk met onze lunch komt hij hijgend en bezweet boven.
Meer theeplantages in Idalgashinna
Ons plan om na de lunch de enige theefabriek van Idalgashinna te bezoeken valt in duigen, omdat de fabriek vandaag gesloten blijkt voor een belangrijke vergadering. Bezoek wordt normaal gesproken ook alleen op afspraak ontvangen. We dwalen dus nog wat verder rond tussen de groene heuvels, om daarna richting het station terug te gaan. De auto staat op 6 kilometer voor wie dwars door de theevelden loopt en minstens 8 als je een normaal begaanbaar pad volgt weten we inmiddels. Het lijkt dus de meest makkelijke optie om gewoon de trein via Haputale naar Ella terug te nemen en onze chauffeur weer het veld in te sturen. Arme ziel.
Treinkaartjes kopen in Sri Lanka een verhaal apart
Dat treinkaartjes kopen in Sri Lanka niet het meest eenvoudige deel van rondreizen door dit prachtige land is, daar waren we al achter. Reserveren via internet kan alleen op een beperkt aantal trajecten en alleen als je eerste- of tweede klas kaartjes koopt voor het hele traject dat de trein aflegt, ook als je maar een klein stukje mee reist. Voor de trein van Ella naar Haputale en dus ook voor het hele traject van Ella naar Kandy zijn alleen derde- en tweede klas kaartjes te koop en die kunnen alleen op de dag van vertrek op het station van vertrek gekocht worden. Voor de trein van kwart over 2 melden we ons dus iets na tweeën bij het loketje om onze kaartjes te kopen, maar daar is niemand te bekennen. Gelukkig zit er wel iemand buiten die ons in gebrekkig Engels uitlegt dat vlak voor vertrek een bel wordt geluid en dat pas vanaf dat moment de kaartjes gekocht kunnen worden. Aha. We wachten daarom keurig tot er een meneer met een pet aan komt lopen, die inderdaad een bel luidt, waarna er vrij efficiënt in een paar minuten kaartjes verkocht worden aan iedereen die staat te wachten. Dezelfde man zet vervolgens seinen en wissels handmatig om en geeft door dat de spoorbomen die het enige zandpad van het dorp van het spoor scheiden handmatig naar beneden kunnen. Even later stopt de trein sissend voor onze neus. Maar wat een mensen zitten er al in!
Treinkaartjes kopen in Sri Lanka betekent meestal op de dag zelf naar het loket
Terug van Idalgashinna, via Haputale naar Ella
Het tweedeklas gedeelte, waarvoor we kaartjes hebben gekocht puilt zo ver uit dat we er niet eens meer bij passen, zelfs niet op het balkon. We rennen gauw naar het stukje van de derde klasse en persen ons aan boord. We wagen een poging door te lopen naar een rustiger stukje, maar dat geven we na een meter of 3 op, waar we dan maar gaan staan. Vera wordt meteen een zitplaatsje aangeboden bij een lieve Sri Lankaanse familie op het hoekje en voor Yvonne en Rosalie staat iemand aan de andere kant op. Zo krijgen we toch nog even de echte Sri Lanka trein experience en van het landschap zien we nu een aardig stukje minder dan op de heenweg. Het is wel erg gezellig en voor ons gevoel duurt het ritje maar half zo lang nu.
Terug van Idalgashinna, via Haputale naar Ella
Idalgashinna zeker de moeite waard
Wil je ook wat anders dan dé standaard treinreis in Sri Lanka die iedereen maakt? Dan kan ik een uitstapje naar Idalgashinna van harte aanbevelen. Houd er wel rekening mee dat je hier het best met de trein naartoe, maar ook weer vandaan reist. Er is een restaurant annex guesthouse, waar je bij een familie thuis verblijft en met een fenomenaal uitzicht over de theeplantages, maar verwacht behalve het station, een klein postkantoortje, de school en een drietal schuurtjes die als winkel dienen met wat snoep, koekjes en drinken geen voorzieningen. Om de theefabriek hier te bekijken maak je het beste van te voren een afspraak, zodat je zeker in de gelegenheid bent om even binnen te kijken. Verder is Idalgashinna een echt wandelparadijs, je kan hier lopen tot je een ons weegt door heuvels vol thee, door jungle met watervallen en beekjes en kleine dorpjes op de berghellingen, die vrijwel nooit bezoekers krijgen. De ideale plek voor iedereen die een beetje van de grote toeristenroute wil afwijken.
