Het is alweer meer dan 25 jaar geleden dat in Zuid-Afrika de apartheid werd afgeschaft. Op papier hebben zwarte en witte mensen evenveel rechten en dezelfde plichten. Mogen ze naar dezelfde scholen en dezelfde bioscoopvoorstellingen. Ze hebben allemaal hetzelfde stemrecht. Toch zien we de zwarte en de witte bevolkingsgroep nog altijd erg a*p*a*r*t, zo niet mijlenver uit elkaar.
Nog altijd scheve verhoudingen
Witte mensen rijden in chique, grote auto’s, terwijl de zwarte bevolking zich meestal verplaatst in propvolle taxibusjes. De grote huizen in de dure wijken worden voornamelijk bewoond door witte mensen, terwijl diezelfde huizen door zwarte schoonmaaksters worden gepoetst. Ook de tuin doen en dingen repareren lukt de witte bevolking hier niet zelf, voor een paar dubbeltjes per uur hebben ze zwarte tuinmannen, klusjesmannen en boodschappenjongens in dienst.
Groot verschil in huizen van de zwarte en de witte bevolking in Zuid-Afrika
De werkloosheid en laaggeschoolde rotbaantjes zijn vrijwel allemaal voor de zwarte bevolking, terwijl de touwtjes nog altijd in handen zijn van de witten. Zuid-Afrika is nog een jonge democratie en alle veranderingen hebben tijd nodig, maar de verhoudingen zijn nog flink scheef in dit land.
Wij hebben, tijdens onze maand in Zuid-Afrika, in 7 appartementen geslapen en allemaal waren ze in het bezit van witte eigenaren. Dit terwijl het totale percentage blanken in Zuid-Afrika nog geen 10% is. Al deze appartementen werden schoongehouden door zwarte schoonmaaksters, die op deze manier hun familie konden onderhouden. Ook de boerderijen en fruitplantages zijn allemaal nog altijd in handen van de blanke boeren. Wellicht dat bij meer gelijkheid en een betere verdeling van alle Zuid-Afrikaanse rijkdommen door zijn vruchtbaarheid de beruchte erfaanvallen ook in de geschiedenisboeken zouden verdwijnen, wie zal het zeggen.
Slechtbetaalde baantjes in Zuid-Afrika
Volgende generatie en toekomst
Ook de volgende generatie lijkt nog niet zoveel verandering teweeg te brengen. Blanke kinderen en jongeren worden door hun ouders met de auto naar school gebracht en weer opgehaald. De donkere kinderen zien we al van jongs af aan lopend, soms kilometers ver, naar school gaan. Een enkeling heeft een fiets.
In de grote steden schijnt er al wel verandering te zijn en zijn er ook zwarte advocaten, tandartsen en ingenieurs, maar op het platteland gaat het langzaam. En ook in de buitenwijken van Johannesburg rent de blanke, Afrikaans sprekende bevolking in te dure sportkleding rondjes door het park, terwijl hun huis en tuin ondertussen door een donkere landgenoot worden onderhouden. Wat ik hiermee zeggen wil? Alleen dat er in dit prachtige land, dat zo mooi is qua natuur, nog een lange weg te gaan is om te bewerkstelligen wat Nelson Mandela ooit voor ogen had: vrijheid en gelijkheid voor iedereen!
Zal de tijd uiteindelijk het nog altijd zo aanwezige verleden langzaam laten vervagen? Wat denk jij?
Lees meer over Afrika:
Wij hebben een rondreis gedaan in de Westkaap in 2004 en ik vond het dégoûtant hoe de zwarte medemens daar toch nog op veel plekken als een stuk vuil wordt behandeld. Na het lezen van je blogpost over het Krugerpark wil ik er ook erg graag eens naartoe, maar de “afgeschafte apartheid” houdt me tegen. Ik vond het geen fijn land eerlijk gezegd.
Het verschil tussen de witte en de zwarte bevolking viel me zo erg op. Verder vond ik het een erg mooi land, de natuur is fantastisch en de cultuur zo rijk. Ik had er een gesprek over met een donkere jongen. Hij was er heel nuchter over: het kost gewoon meer tijd. Hij heeft gelijk denk ik, zeker als ik het dan vergelijk met India, waar het kastensysteem officieel ook al jaren is afgeschaft. Op papier!