Xian en Luoyang in het hart van China

China is groot en ook al hebben we er 3 maanden de tijd gehad, nog altijd hebben we het gevoel slechts een fractie van dit immense land gezien te hebben. In het hart van China is de bekende stad Xian een plek die vrijwel elke tour door het land van het midden aandoet en een paar honderd kilometer westelijker vindt je het iets minder bekende Luoyang. Het was uitgerekend hier, in het hart van China, dat we ons stukken minder stoorden aan de minder sociale gewoonten van dit eigengereide volkje. Daardoor hebben we optimaal kunnen genieten van de indrukwekkende, historische monumenten en het leven van alledag.

Na een drukke reisperiode in Guizhou, waar we van bus in taxi in minibusje gingen, zijn we best wel een beetje moe als we, midden in de nacht en na bijna 30 uur, in Xian aankomen. Onze trein heeft een flinke vertraging opgelopen, onze ogen vallen bijna dicht en we denken dan ook dat we lichtelijk beginnen te hallucineren als we allemaal schimmige gedaantes in dekens gewikkeld op straat zien. Als we beter kijken zien we dat hele gezinnen buiten op straat liggen, sommigen hebben zelfs een bed neergezet en dit is dus duidelijk niet de rij voor de beste kaartjes voor Justin Bieber in het Gelredome. Pas later horen we dat iedereen bang is voor een nieuwe aardbeving, na die van gisteren en dat er daarom door duizenden buiten op straat geslapen wordt. Wat een bizarre gewaarwording.

Aankomst in een chaotisch Xian

Als we eindelijk de trein uit mogen is het een gedrang om één van de weinige taxi’s. Het lijkt wel alsof heel China vanavond in Xian is aangekomen en echt iedereen NU een taxi nodig heeft. We doen ons best, maar niemand lijkt behoefte te hebben aan buitenlandse klandizie. Waarom zou je ook moeite doen het gebrabbel van die langneuzige types uit het Westen te verstaan als je ook gewoon een Chinees kan meenemen, die je wél begrijpt. Ons adresbriefje van het gereserveerde hotel is ook nog eens niet in het Chinees, dus lezen waar we heen willen kan eigenlijk niemand. Uiteindelijk krijgen we iemand zover om het telefoonnummer dat we bij ons hebben te bellen en de instructies die gegeven worden te volgen. Zo komen we er toch. Denken we.

In het hart van China kom je weinig correct Engels tegen

Helaas blijkt pas dat dit niet het goeie hotel is als de taxi alweer weg is en we worden lopend in de juiste richting gestuurd. Al slalommend om de vele slapende hoopjes mens, die overal op de stoep liggen, zoeken we verder, maar ook na een uur nog geen hotel. Uiteindelijk lukt het met een nieuwe taxi en een behulpzaam meisje dat wel wil meerijden, nadat er door het “verkeerde” hotel opnieuw aanwijzingen zijn gegeven. Om half 4 ‘s nachts hebben we dan toch onze nieuwe slaapplek gevonden.

Het Terracotta Leger van Xian

Na een paar dagen van bijna niks, afgewisseld met lekker eten, een museumbezoek en het broodnodige shoppen in de grote stad is het vandaag weer tijd voor actie. De zon is nog maar net op als we de deur uit gaan, met de bus naar één van dé attracties van China: het terracotta leger van Xian.

Al voor 9 uur hebben we onze kaartjes te pakken en in een compleet lege hal aanschouwen we de duizenden manshoge figuren die de tombe van keizer Qin Shi Huang al meer dan 2200 jaar bewaken. We zijn wat teleurgesteld dat we niet echt dichtbij kunnen komen en daardoor de details van de beelden niet goed kunnen zien, maar het aantal soldaten is echt overweldigend. Gelukkig zijn er in de tweede hal een aantal goed bewaard gebleven figuren in een glazen kast tentoongesteld en kun je daar zo dichtbij komen als je wil. Voordat het echt druk wordt zijn we uitgekeken en terug in de stad nemen we nog een kijkje in de Moslimwijk. ‘s Avonds eten we heerlijk in deze drukke, maar gezellige wijk. Voor 6 euro krijgen we een gigantisch bord vol lamsvlees met groenten, een schaal aubergines met rundergehakt uit de oven en aardappels. We kunnen er weer even tegen!

Het wereldberoemde terracotta leger van Xian

verder naar Luoyang

De, volgens onze reisgids 4 uur durende, treinrit naar Luoyang blijkt in werkelijkheid 5 en een half uur te duren, maar doordat we ergens halverwege om onduidelijke redenen 2 uur stil gaan staan doen we er zelfs meer dan 7 uur over. We verwachten dat een hotel vinden rond onze aankomsttijd, 10 uur ‘s avonds, lastig is, maar we hebben bij de eerste poging meteen prijs.

Treinkaartjes Kopen in China

Kaartjes kopen voor de trein in China is, zeker als je geen Chinees spreekt, niet makkelijk. We trekken er dus eerst maar eens een ochtendje voor uit om naar het station te gaan en de juiste kaartjes te bemachtigen voor de rit naar Taiyuan die we overmorgen willen maken. Het leuke van dit deel van China is dat je overal langs leuke tempeltjes komt, die volop in gebruik zijn door de lokale bevolking. De rit naar het station is geen straf. Helaas krijgen we bij aankomst al snel het woord te horen dat we in China als eerste kenden, en dagelijks met enige regelmaat te horen krijgen: Mayo! Inmiddels is dit ons meest gevreesde woordje, omdat het betekent dat ze weer eens iets niet hebben, niet kunnen, niet willen (vaak) of niet begrijpen (heeeel vaak).

In dit deel van China kom je overal actieve tempels tegen

In dit Mayo-geval zijn de softsleepers uitverkocht en met wat handen- en voetenwerk maken we duidelijk dat het dan maar 2 onderste bedjes van een hardsleeper moeten worden. Dat betekent dat we iets gaan doen wat we eigenlijk echt niet van plan waren: met 4 Chinezen in een niet afsluitbaar hok, dat onderdeel is van een 60 personen tellende coupé, als sardientjes 3 hoog gestapeld gaan slapen. We hebben echter geen keus, tenzij we nog 2 dagen langer in Luoyang willen blijven en zóveel is er hier nou ook weer niet te beleven.

Eerste Buddhistische tempel van China

Met de twee kaartjes op zak gaan we op zoek naar bus 56, die prompt komt langsrijden en zowat voor onze neus stopt. We trekken een kort sprintje en springen er gauw in. Wow, twee meevallers op één dag, is dat even on-Chinees! We rijden de stad uit, naar de Baima Si, de eerste Buddhistische tempel van heel China. We negeren de kermis aan souvenir- en wierookwinkeltjes voor de deur en zijn verrast door de stilte die er in het complex zelf heerst. Er lopen meer monniken dan toeristen rond en rustig bekijken we het prachtig onderhouden terrein met z’n eeuwenoude gebouwen en bomen. Dit is weer eens een echt mooie, oude tempel, zoals we ze een paar jaar geleden in Beijing zo interessant vonden.

In Luoyang is de Baima Si zeker een tempel die je moet bezoeken

De Longmen Grotten

Voor Longmen, één van de topattracties van Luoyang, staan we vroeg op, om weer vóór de busladingen toeristen aan het geheel te kunnen bekijken. Longmen is een grote groep, uit de rotsen uitgehouwen tempels en nissen, waar dan weer Buddha’s en andere gestalten in elk formaat binnenin zijn uitgehakt. Vooral de bergen aan de westkant van de Li-rivier zijn dichtbevolkt met een ontelbaar aantal nissen en de grootte van sommige grot-tempels en beelden is erg indrukwekkend. Alles is met de hand uit de harde rotsbodem uitgehouwen, zelfs de 17-meter hoge, zittende Buddha in de Fengxian-grot en de bijna even hoge medebewoners van deze tempel. We brengen hier, van de ene verbazing in de andere vallend, heel wat tijd door.

Op de terugweg gaan we nog bij de Guanlin Miao aan, een tempel ter ere van vechtersbaas Guan Di, op de plek waar zijn hoofd begraven ligt. De tempel ziet er bijzonder mooi en kleurig uit, maar erg veel bijzonders is er verder niet te zien.

Een ander must see in Luoyang zijn de Longmen grotten

En weer een treinreis in China

De rest van de middag relaxen we wat en bereiden we ons geestelijk voor op de treinreis naar Taiyuan. Eenmaal op het station begint het aapjes kijken, waar we soms een beetje moe van worden, meteen alweer. Minstens 50 paar ogen staren onze kant op en alles wat we doen wordt nauwkeurig gevolgd. Onze buurman begint een heel verhaal tegen ons, uiteraard in het Chinees. We pakken ons vertaalboekje en het point-it aanwijsboekje erbij, zoals altijd met als gevolg dat er in een paar tellen zeker 10 Chinezen om heen staan. Een meisje van een jaar of 20 komt ook nieuwsgierig dichterbij, maar zodra we haar groeten rent ze al blozend en bijna hyperventilerend terug naar haar vriend. Eén van de mannen wil Peters rugzak wel eens tillen en verder worden onze boekjes gebruikt om alles te vragen wat ze willen weten. Dit is voor het eerst dat we zo open en gezellig contact hebben hier in China en dat het taalprobleem eens een keer geen barrière lijkt te vormen. Een enkeling kan wat Engelse woordjes en ook het meisje dat eerst wegrende durft nu dichterbij te komen en gaat uiteindelijk zelfs met ons op de foto. Zo wordt het een gezellige boel. Gelukkig maar, want de trein heeft bij aankomst al een vertraging van een uur.

We blijken niet de enige Westerlingen te zijn en, slim als ze zijn bij de kaartverkoop, zitten we met het Duitse stel in één hokje. Dat betekent dat er nog maar 2 Chinezen bij passen en dat scheelt weer de helft aan naar kaas geurende voeten en naar eieren ruikende scheten.

We horen dat de trein via Pingyao naar Taiyuan rijdt en dat betekent dat we er een stationnetje eerder uit kunnen en dan meteen op de juiste plek zijn, zonder nog eerst twee uur in de bus te hoeven. Misschien handig als we nog een keer zelf kaartjes gaan kopen: eerst informeren of er een trein naar de eindbestemming gaat, voordat we aannemen dat dit niet zo is. Ondanks dat we er als een berg tegenop zagen valt ons de treinreis alles mee en ook al slapen we niet veel, we stappen de volgende ochtend een stuk frisser uit dan we van te voren verwacht hadden. Ach, China valt zo nu en dan best een beetje mee. 🙂

Wanneer zag jij enorm tegen een reis op en bleek het uiteindelijk wel mee te vallen?

Ga naar al mijn Azië blogs, of kies een andere bestemming »