Luxor is bepaald niet de meest vriendelijke of gastvrije plek op aarde waar we ooit geweest zijn. Toch is Luxor een plek die we zeker niet hadden mogen missen, aangezien de musea en oudheden onwijs de moeite waard zijn. Er is gewoon heel veel te doen in Luxor. Het contrast tussen de bezienswaardigheden en de mensen die ons pad kruisen op straat is enorm. Met dit reisverslag geef ik je een klein kijkje in onze haat-liefde verhouding met Luxor.
Welkom in Luxor!
Zodra we onze neus buiten de deur steken hebben we het gevoel voor de haaien gegooid te worden en in de vijfhonderd meter naar het Luxor Museum worden we minimaal tien keer toegeschreeuwd, drie keer beetgepakt en vijf keer verwenst als we niet reageren. Daarbij neemt men geen blad voor de mond en behalve de Arabische scheldwoorden krijgen we twee keer “fuck you” naar ons hoofd. Nou, aangenaam! Welkom in Luxor.
Het museum is echter een verzameling indrukwekkende schatten en het personeel hier is wel weer heel vriendelijk. In het mummification museum zien we vervolgens hoe het proces van mummificeren in de tijd van de Farao’s in z’n werk ging en hier zijn ook de benodigde gereedschappen tentoongesteld, naast de mummies van een edelman, een baviaan, een kat, een ibis en zelfs een vis.
Oudheden en mummies in en om de musea van Luxor
Eenmaal op straat kost het ons grote moeite langs alle onbeschofte Egyptenaren te komen, die zich blijkbaar in Luxor verzameld hebben. Hoe is het mogelijk dat dit land met z’n ongekend wijze beschaving de afgelopen tweeduizend jaar zo diep gezonken is?!
’s Middags bezoeken we de Luxor tempel, maar door de manier waarop je hier over straat moet is de lol er voor ons een beetje af. De obelisk, de enorme stenen beelden bij de ingang en de gigantische laten ons echter voor een moment vergeten hoe ’t er hier buiten aan toe gaat. We vergapen ons aan deze eeuwenoude tempel, die prachtig verlicht wordt in de steeds lager hangende zon.
Mocht je toch heel graag de geweldige kunstschatten van Luxor en omgeving willen zien en een andere ervaring verkiezen? Ik heb een aantal keren van mensen gehoord die met een georganiseerde reis naar Luxor gingen en eigenlijk nergens last van hebben gehad. Zeker een overweging waard, als je het mij vraagt
De reusachtige Karnak tempel
Vanochtend staan we in alle vroegte op om naar de Karnak tempel te gaan. Als we daar om half zeven aankomen is er nog helemaal niemand en we zijn de eerste bezoekers van de dag. Het is heerlijk om in alle rust door de tempel te dwalen en langzaam de dag te zien aanbreken.
Als je in Luxor slechts 1 tempel kan bezoeken, laat het dan de Karnak tempel zijn
Het Karnak tempel complex is reusachtig en door reconstructie weer voor een groot deel in elkaar gezet. De bouwwerkzaamheden gaan nog altijd door en ondanks dat wij het een beetje zonde vinden dat er nu ook niet-originele stukken in het geheel verwerkt worden, krijg je zo wel een goed beeld van hoe enorm bijzonder de tempel ooit geweest is. Als er één tempel in Luxor is die je kan bezoeken, laat het dan zeker deze zijn! De zuilengalerij is gigantisch en nog altijd voorzien van prachtige inscripties en kleuren. De tijd lijkt hier even niet te bestaan, net als de vervelende schreeuwers die ongetwijfeld straks ook wel weer wakker zullen zijn als we straks buiten komen. Maar voor nu genieten we even, van het moois dat de oude Egyptenaren hier zo lang geleden hebben neergezet.
Het liefst zouden we morgen Luxor verlaten, maar de boot van Hurghada naar Sharm El Sheik gaat maar vier dagen per week en daarom kunnen we beter een dag later pas vertrekken. We boeken daarom een kamer in Hurghada voor overmorgen en verschansen ons de rest van de dag in onze kamer. Zelfs de lonkende Vallei van de Koningen kan ons niet naar buiten krijgen en we fantaseren over een land van tempels en tombes zonder Egyptenaren.
Na de indrukwekkende Karnak tempel verschansen we ons weer in onze kamer
Vallei van de Koningen
Eindelijk steken we dan tóch de Nijl over naar de westelijke oever en op de fiets gaan we eerst naar de tempel van Seti I. Onderweg passeren we het Ramesseum en we zien meteen dat we daar niet naar binnen gaan. Vergeleken met de tempels die we al hebben gezien is dit een zielige vertoning. Erg veel is er niet over van het originele bouwwerk en wat er staat doet niet erg mooi of gedetailleerd aan. Ook de tempel van Seti I is een beetje een tegenvaller. Er zijn nog wel mooie stukken bij, met prachtig gekleurde tekeningen en een enorme voorgevel, maar hij kan niet concurreren met de tempels van Karnak, Edfu of Abu Simbel.
We twijfelen of we wel naar de Vallei van de Koningen moeten doorfietsen. Het is nog een flink eind, het is zevenendertig graden en we hebben al verschillende tombes gezien. Uiteindelijk besluiten we toch te gaan, we zijn hier tenslotte maar één keer en we willen niet iets gemist hebben. De lange weg naar de vallei loopt behoorlijk omhoog en al puffend houden we de moed erin door te zeggen dat we straks naar beneden kunnen rollen.
Een entreekaartje is een ticket dat geldig is voor het bekijken van drie tombes, dus we moeten kiezen. We besluiten te beginnen met de tombe van Ramses IX, meteen een hele mooie, nog vol met gekleurde voorstellingen op de muur. De hele gang naar de tombe toe zit er vol mee en ook de tombe zelf, diep onder de grond, is een kleurrijk plaatje.
Luxor – vallei der koningen
Van deze drukst bezochte tombe lopen we achteruit naar de tombe van Tuthmosis IV, waar geen enkele andere toerist te vinden is. Eerst denken we dat deze tombe gesloten is voor restauratie, net als enkele andere, maar dan zien we een eenzame bewaker z’n lunch zitten eten bij de ingang. Hij roept ons nog na dat we geen foto’s mogen maken, maar ja… als er helemaal niemand is en je bent diep onder de grond met al die prachtige kunstwerken op de muur… dan wordt de verleiding wel heel groot. Uiteraard zetten we wel de flits eerst uit, we willen de verf niet laten verbleken. Tenslotte zien we, helemaal beneden en enkele steile trappen later, de grootste sacrofaag die we ooit gezien hebben en ook nog eens heel mooi bewerkt is. Dit hadden we niet verwacht en zeker niet willen missen.
Terug boven de grond vragen we de bewaker wat zijn lievelingstombe is en die kiezen we uit als laatste tombe. Het wordt die van Tawosret en Sethnakht. Volgens de enige andere mensen die we zien als we erheen lopen, moeten we eerst door een bijzonder mooie tempel om bij de tombe te komen en ze hebben gelijk. Wederom is er helemaal niemand en de bewaking blijft buiten zitten lunchen, zodat we het hele bouwwerk voor onszelf hebben. De muren van de lange gang naar beneden zijn compleet bedekt met muurschilderingen en er is ook nog een grotere ruimte met zuilen vol kleurige Goden. Tenslotte komen we in de tombe zelf, waar bizarre muurtekeningen te zien zijn en waar één van de originele sarcofagen staat.
De schatten onder de grond in de Vallei der koningen
We zijn blij dat we doorgezet hebben, de Vallei der Koningen is inderdaad een bezienswaardigheid van Luxor, die we niet hadden willen missen. Bovendien hebben we hier totaal geen last gehad van de ongemanierde verkopers en eigenlijk een heel relaxte dag gehad, waarbij we zonder moeite de drommen andere toeristen wisten te ontwijken. Moe maar voldaan rollen we door het droge, rotsachtige landschap terug naar beneden. De wind die daarbij ontstaat is een welkome afkoeling. Dát en de gedachte dat we morgen Luxor verlaten maken onze dag perfect, samen met de steeds lager hangende zon die alles een gouden gloed geeft. Het is bijna alsof we de sfeer die we een week eerder in Aswan zo heerlijk vonden weer even kunnen pakken.
