Tijdens onze 18 maanden durende wereldreis hebben we geprobeerd om het met ons gespaarde reisbudget zo lang mogelijk uit te houden. We sliepen dan ook nooit in bijzonder luxe accommodaties en ook eten deden we zo eenvoudig mogelijk, vaak gewoon op straat en waar de locals eten. Uiteindelijk was het einde van onze reis, die niet echt een wereldreis werd, een keuze die niks met het einde van het reisbudget te maken had. Onze hoofden waren na Azië en het Midden-Oosten vol van alle indrukken en de dingen werden gewoon steeds minder speciaal. Tja.. wereldreiziger ben je niet zomaar. 😉
”Nagenieten” van de wereldreis
Eenmaal thuis hebben we nog lang “nagenoten” van de reis. Sommige dingen wenden snel, zoals de oorverdovende stilte in onze goed geïsoleerde huizen. Andere dingen hadden meer tijd nodig. Zo hadden we nog maanden na thuiskomst “last” van denkbeeldige beestjes. Waren we op reis tegen het eind niet meer onder de indruk van ongewenste bezoekers, thuis bleven we ze maar zien. Je kent dat wel: je draait je hoofd net iets te snel en uit een ooghoek denk je een beweging te zien. In die fractie van een seconde dat je denkt dat de beweging wel een kakkerlak zal zijn, of een kikker, een muis, een rat of nog iets groters ben je meteen weer even terug op reis. En zo bleef de herinnering aan onze wereldreis op een bijzondere manier lang levend. Onze kennismakingen met de verschillende diersoorten in Azië en het Midden-Oosten waren dan ook veelvuldig en iedereen die een dergelijke lange reis wil maken moet er rekening mee houden dat je kriebelbeestjes en alles op 4 pootjes (of meer) het beste maar voor lief kunt nemen als je vooral wilt genieten.
Aan kriebelbeestjes geen gebrek tijdens onze wereldreis
Griezelen aan de start van onze wereldreis
Aan het begin van onze wereldreis zijn we nog echte watjes. Sommige dingen kun je vooraf aan je wereldreis voorbereiden, om eenmaal onderweg alsnog door dingen overvallen te worden. 😉 Al in het tweede guesthouse waar we slapen zien we ’s avonds een grote kever, met van die lange antennes op z’n hoofd, rondkruipen. Een naar gevoel bekruipt ons, maar leken als we zijn vragen we ons verbaasd af of dit er nou één is… een echte kakkerlak. Het lijkt hier verder zo schoon. Voor de zekerheid hangen we meteen onze klamboe op en kruipen er snel onder.
Dat schoon geen graadmeter is leren we pas helemaal aan het eind van deze reis, waar een kamerjongen in Amman, Jordanië, ons in gebroken Engels uitlegt dat elk hotel dit soort beestjes heeft en dat we ons niet druk hoeven maken. Dat doen we tegen die tijd dan ook allang niet meer en dat we in ons tweede Aziatische land, Cambodja, zelfs nog verkast zijn naar een ander hotel omdat we er 2 kakkerlakken in onze kamer ontdekten vertellen we hem maar niet.
Overal gratis huisdieren in Zuid-Oost Azië
In heel Zuidoost-Azië bevolken verschillende diersoorten de huizen en hotels, hoe eenvoudiger je slaapt, hoe meer dieren je er gratis bij krijgt. Zo zitten er in ons hutje aan de Mekong in Thailand een Tokai en wat gekko’s op de veranda, 2 kikkers in de wc/douche en zowel buiten als binnen genoeg insecten van behoorlijk formaat voor behoorlijk wat rillingen over de rug. Natuurlijk doen we heel stoer, maar echt fijn vinden we deze ongenode gasten op dat moment niet, in tegenstelling tot de lokale bevolking, die gekko’s en tokai’s als een natuurlijke muggenvanger zien.
Een kikker en een tokai zijn nog maar 2 van de “huisdieren” in Thailand
Ratten
En dan de nog grotere jongens. We zijn in Muang Ngoi, een gehucht in het Noorden van Laos, waar het leven op dat moment nog erg primitief is, zonder aansluiting op het stroomnetwerk of warm water. Dat hebben we allebei na even slikken op de koop toegenomen, dat is tenslotte de charme van dit soort plaatsjes, zo houden we onszelf voor als we onder een ijskoude straal staan te bibberen. Die eerste avond liggen we in bed en we wachten de laatste paar minuten stroom af, van een generator die elke avond een uur of 2 draait. Over een minuut of wat zal de generator en dus ook ons enige lampje uitgaan en dan zien we hem ineens. Een enorme witte rat die over de plafondbalk van ons rieten hutje loopt. Peter oppert nog dat het gewoon een grote muis is, maar die is dan wel heel erg uit de kluiten gewassen, net als zijn donkerbruine vriendje dat even later langs komt lopen. We stoppen het muskietennet dus nog maar even goed bij het bed in en trekken onze tenen helemaal binnenboord voor we onze ogen dichtdoen in de hoop dat we niks meer meekrijgen totdat het ochtend is.
Ook in India zien we regelmatig ratten, maar tegen die tijd zijn we iets meer gewend aan de verschillende soorten ongedierte. In grote groepen bevolken ze de stations in de grote steden, maar ook op straat zien we ze vaak genoeg. Als we bij een eettentje in Pushkar lunchen, aan zo’n leuk tafeltje op straat, maken we kennis met de dierenwereld van het dorp. Honderden vliegen zwermen ons om de oren, één van de bijproducten van zo’n fris open riool. Het eten staat net op tafel als ik iets aan mijn teen voel kriebelen. Als ik omlaag kijk zie ik een snuffelneus met daar tussenin 2 kleine zwarte oogjes die me priemend aanstaren. Het blijkt een rat te zijn, die er snel vandoor gaat als we terug staren. Meteen komt eén van de vele koeien even aan ons tafeltje kijken en ze sabbelt lekker aan Peters t-shirt. Ja, het buitengevoel komt helemaal naar boven in India.
Aan ratten (levende EN dode) geen gebrek in India, net als reptielen, afhankelijk van de plaats
Onze wereldreis ervaringen maken ons creatief
We liggen net in bed, na een lange reisdag van Mandalay terug naar Yangon, Myanmar, als we trippelende geluiden horen. We doen het licht aan en concluderen dat er blijkbaar iets woont in de ruimte boven de houten schrootjes waarmee onze kamer is afgewerkt. Een heleboel ietsen waarschijnlijk, gezien het getrippel zodra we het licht weer uitdoen behoorlijk in volume toeneemt en we zelfs druk gesnuffel horen. Met een zaklamp schijnen we een aantal keren in een klein gaatje tussen 2 van de schrootjes, maar telkens als de lamp aan gaat is het weer stil. Na bijna anderhalf jaar reizen kijken we niet meer op van een knaagdier meer of minder, maar we willen gewoon slapen en dus bedenken we een slim plan om deze snuffelaars een lesje te leren. We smeren een flinke hoeveelheid tijgerbalsem, altijd in onze bagage aanwezig om jeukende muggenbulten mee in te smeren, zover mogelijk in het kleine gaatje en doen het licht weer uit. Opnieuw getrippel, gesnuffel en iets wat nog het meeste klinkt als IIIIIEEEEEEEUUUUUUWWWW, heel veel hard rennende pootjes en daarna… een heerlijk rustig nachtje. Zo. 1-0.
Ook na onze wereldreis nog beestjes
Deze en vele andere ervaringen hebben gemaakt dat we nog maanden na thuiskomst in Nederland regelmatig beestjes zien, vooral ’s avonds, bij minder licht. Het aantal keren dat dit gebeurde nam langzaam af… totdat we een rondreis maakten door de Filippijnen.
In het Noorden van Luzon vertelt een oude bewoonster van een Ifugao dorp ons dat ze als kind de pannen met etensresten buiten moest zetten, die dan door de kakkerlakken werden leeggegeten. Zo bespaarden ze het schaarse water. We kunnen ons er wat bij voorstellen, want in deze regio zien we een aantal fikse exemplaren van deze schatjes rondlopen. Op een avond, we liggen net goed en wel in bed, hoor ik iets langs mijn oor suizen en voel ik iets op mijn rug landen. Op het moment dat ik een tweede suizend geluid hoor spring ik overeind om het lichtknopje te vinden. Zodra het licht aangaat zie ik 2 kakkerlakken zo groot als een kippenei over de vloer kruipen. Wat een schok! Kakkerlakken kunnen vliegen. Voor mijn gemoedsrust maar beter dat ik dat nooit eerder geweten heb.
Na deze reis zien we weer tijden beestjes in huis, maar sinds we met 2 kinderen rondreizen gaan we meestal toch voor iets meer luxe. Daarmee zijn beestjes in onze kamer een beetje een zeldzaamheid geworden en lijken we inmiddels definitief over ons beestjes-syndroom heen.
Ben jij ooit op wereldreis geweest en had je ook last van dit beestjes-syndroom na thuiskomst? Offuh.. durf je nu nog wel te gaan?
Op de hoogte blijven van alle updates? Volg mij dan op Facebook.
