Waarom Naryn voor ons extra speciaal is

Naryn is de tweede naam van onze jongste dochter. Nou is Naryn niet meteen een hele mooie plaats, dus je kan je afvragen waarom ze dan toch juist naar deze stad in het Oosten van Kyrgyzstan genoemd is. Het antwoord daarop lees je in dit blog, net als waarom jij ook absoluut hier naartoe moet!

Naar Naryn

Op de bazaar in Kochkor kopen we nog gauw wat te snacken voor onderweg en ook vinden we hier snel een gedeelde taxi, die ons voor een acceptabel bedrag naar Naryn wil rijden. Het barrel is, net als vrijwel elke auto hier, al wat ouder (understatement van het jaar) en behalve een gebarsten voorruit heeft één van de schokbrekers er na de hoge bergpas geen zin meer in. Gelukkig is iedere Kyrgyzische man een handige Harry en in een mum van tijd wordt de auto opgekrikt. Na een snelle noodreparatie gaat het weer en hop, we zijn weer op weg. De berglandschappen zijn ongelooflijk mooi en afwisselend, we wisten niet dat er zoveel verschillende soorten en kleuren bergen bestaan. Als we na ruim 2 uur Naryn naderen zijn we onder de indruk. Niet van het stadje zelf, want dat is op geen enkele manier mooi te noemen. Oude, half vervallen betonnen flatjes kijken uit op pleintjes waar onkruid en gras door het oude asfalt prikken, hier en daar afgewisseld met een roestige glijbaan en kapotte schommel, die voor speeltuin door moeten gaan. Wel van de prachtige ligging van dit 15 kilometer lange stadje aan de gelijknamige rivier.

Na de nodige inkopen op de markt gaan we op weg naar Naryn

Naryn verkennen

Vooraf hadden we een overnachtingsplek uitgezocht, maar omdat Naryn zo lang gerekt is blijkt het nog best een eind. Vanaf het bus- en taxistation laten we ons er daarom naartoe brengen. Bij onze gastfamilie wordt ons verteld dat meer dan 2 maanden geleden de waterleiding in de hele stad kapot is gegaan en dus komt er bij de meeste huizen geen druppel meer uit de kraan. Ach, we zijn het kopjes verwarmd water over ons hoofd gieten inmiddels wel gewend, dus we nemen de kamer en gaan meteen op pad voor een flinke wandeling. Zo ver we kunnen kijken zijn we omringd door bergen en het lijkt wel alsof er van elke soort hier minstens één aan de verzameling is toegevoegd: groene met gras, rotsachtige steile, rode met schuine strepen en voor de liefhebber ook nog enkele kale, woestijnachtige. We blijven maar lopen en klimmen en genieten van de uitzichten op de vallei beneden, waar het lelijke Naryn als een lang lint de rivier volgt.

Droomlandschap hoog boven Naryn

Tash Rabat is een karavanserai uit de tijd van de zijderoute en de omgeving van de vesting, nabij de befaamde Torugart Pas naar China, schijnt bijzonder mooi te zijn. Openbaar vervoer die kant op is er eigenlijk niet en ook een gedeelde taxi is niet te vinden, dus moeten we zelf wat regelen. We kiezen een chauffeurtje op het taxi- en busstation uit, die ons betrouwbaar en niet te dronken lijkt. Drank is vooral in dit deel van Kyrgyzstan een groot probleem, zo hebben we al ondervonden. Na wat heen en weer onderhandelen stappen we in, om over een steile weg Naryn uit te rijden. We klimmen in gestaag tempo omhoog, tot de pas. Zodra we de Kyzyl-Bel pas over zijn komen we op een enorme hoogvlakte, met de besneeuwde toppen van het At-Bashy deel van de Tien Shan aan de rand. Door de fenomenale wolkenluchten worden de sneeuwbergen soms deels aan het zicht onttrokken, maar juist die wolken maken het landschap nog spectaculairder. De sfeer is onbeschrijflijk, met om ons heen alleen die indrukwekkende grootsheid van het landschap en in de verte die onbereikbare toppen.

Niet Naryn zelf is zo bijzonder, maar dit stukje van het Tien Shan gebergte vergeet ik niet snel meer

Jaren later droom ik over precies deze plek, een bijzondere droom die me heel veel vertelt. Onder andere dat we 2 kinderen zullen krijgen. Toch nog. Op het moment dat ik er weinig vertrouwen meer in heb. De steile weg naar de pas geeft precies aan hoe ’t op dat moeilijke moment voelde. En het grandioze uitzicht op die hoogvlakte hoe het was toen we na Vera Indiya ook de ouders werden van Rosalie Naryn. Ooit wil ik terug, naar deze bijzondere plek!

Tash Rabat

Geleidelijk rijden we verder omhoog en een uur of 2 later komen we bij een poort waar we elk 50 Som betalen om door te mogen. We rijden tussen allerlei bijzondere rotsformaties door in een groen landschap en de enige andere levende wezens die we zien zijn een stelletje schooljongens op een paardje. Geen idee waar hun huis is, maar ze maken niet bepaald een verloren indruk. Bijzonder hoe zelfstandig kinderen hier soms kunnen zijn.

Tash Rabat op een paar uurtjes van Naryn

We stoppen uiteindelijk bij Tash Rabat, meer een stenen bunker in de vorm van een oud klooster, gekruist met een moskee. Een groep Nederlanders kampeert op deze hoogte in kleine iglotentjes, wij vinden een wandeling, waarbij we één van de ijskoude riviertjes, die het landschap kruisen, over moeten al avontuurlijk genoeg. De wolken in de lucht en de schaduwen die zij maken geven nóg meer diepte aan dit landschap. Een roestige “pipowagen” en een groepje gertenten, dat ons pas echt opvalt als we weer bij de caravanserai terug zijn, doet een beetje surrealistisch aan hier. Blijkbaar voor het geringe toerisme neergezet. We vonden onze eigen ervaring om in een gertent te slapen toch net iets leuker.

Wil je zelf ook een keer in een gertent slapen in Kyrgyzstan, of op een unieke manier met de Kyrgische cultuur kennis maken? Dan is het CBT de plek waar je dat makkelijk kan regelen.

Terug naar Naryn

Na onze wandeling doen we, op de terugweg naar Naryn, nog de ruïnes van Koshoy Korgon aan, niet veel meer dan een enorme vierkante muur van zand. Eigenlijk zijn we meer onder de indruk van het landschap dan van de bezienswaardigheid op zich. Het splinternieuwe, naastgelegen museum is gesloten, maar de bijbehorende shop is wel open. Wij verdenken de “caretaker” ervan dat hij de museumstukken in de shop te koop aanbiedt, dus we gaan er zonder verder nog te kijken vandoor.

We maken onderweg nog een paar fotostops om de bijzondere flora van dichtbij te bekijken en vast te leggen, voor we weer richting de afdaling naar Naryn gaan. Inmiddels zijn de onweersbuien, die al tijden in de lucht hingen, samengeklonterd tot één grote, dreigende hoosbui, vergezeld van de nodige bliksemflitsen, een bijzonder gezicht doordat je zo ver kunt kijken. Op deze hoogte ben je echt één met de elementen.

Koshoy Korgon en terug naar Naryn

Een uurtje later zijn we terug in onze kamer, waar we tot onze verbazing zien dat het water ineens prima werkt. Het zou er toch niet mee te maken hebben dat er ineens 2 bussen vol gasten gekomen zijn!?

Afscheid in stijl

Eigenlijk willen we vanochtend nog graag een bergwandeling in de omgeving van Naryn maken, maar het heeft vannacht zo hard geregend dat er daarvoor té veel modder is. We besluiten om meteen terug te gaan naar Kochkor en omdat we een eindje buiten het centrum zitten laten we onze gastvrouw een taxi bellen. Als we bij de poort gaan staan wachten wil een vriendin van de vrouw ook ineens mee en samen vertellen ze ons dat de taxi 80 Som kost, meer dan het dubbele van wat we op de heenweg betaald hebben. Dit zou komen omdat het een zogenaamde Super Taxi is. Nou, Super Taxi of niet, wij zijn het niet van plan zoveel te betalen en zo super is die taxi niet, want we wachten nou al een kwartier en zien nog steeds niks.

Dan komt er eindelijk een auto aan, al slippend over de modderige weg. Bijna staat hij achterstevoren en pal voor onze neus, maar dan stuurt hij ook nog eens met één wiel de sloot in. Een mooi argument voor ons om af te dingen: “You’re a very bad driver, so you’d be happy that we come with you anyway!” Het helpt, we mogen gewoon voor 40 mee.

Ga naar al mijn Azië blogs, of kies een andere bestemming »