Verrassingen in Pingyao en Datong

Na onze eerste weken in China zijn we er al wel achter dat we elkaar niet zo liggen, de Chinezen en wij. Toch zijn er soms van die plaatsen waar we verrast worden. In positieve zin, zoals in Pingyao en bij de Yungang grottempels bij Datong. En helaas ook weer in negatieve zin, zoals tijdens de barre tochten tussen Datong en het hangende klooster van Hunyuan.

aankomst in Pingyao

Om van Xian naar Pingyao te reizen doen we onze eerste hardsleeper ervaring op. We vermoeden dat de naam van deze bedjes in de trein betekenen dat het erg “hard” is om er te “sleepen”, in elk geval voor ons. Als we rond 8 uur ‘s ochtends het perron van Pingyao opstappen zijn we dan ook blij dat er vervoer naar de oude stad klaar staat. De authentieke guesthouses rond de courtyards zien er allemaal erg mooi uit, maar helaas zijn de bedden naar onze smaak iets TE authentiek. Op een stenen verhoging zijn tuinset-kussens gelegd, die dan voor matras moeten doorgaan, door ons al gauw omgedoopt tot “stone-sleeper”. We zoeken het guesthouse met de dikste tuinkussens uit en kletsen er nog een extra deken bij, die we er bovenop kunnen leggen.

ons sfeervolle guesthouse in Pingyao

Eerste verkenning van Pingyao

Op de fiets doen we eerst de 7 kilometer naar de Shuangling Tempel, waar prachtige houten beelden staan te verstoffen en vergaan. Zo zonde! Daarna fietsen we door de oude stad, een aaneenschakeling van straten, steegjes en… sfeer. Pingyao is een echt dorp, in plaats van een karikatuur van zichzelf, zoals zoveel plekken in China tegenwoordig. We zijn aangenaam verrast, want juist hier hadden we dit niet verwacht. De traditionele huizen zijn er in alle soorten en maten en ook in alle staten van onderhoud. Staan sommige huizen te glimmen met hun glazen lampions en beschilderde papieren ramen, anderen vallen van ellende bijna uit elkaar. Naast de straten met souvenirwinkels en guesthouses zijn er ook hele stukken waar de was gezellig aan de lijn hangt te drogen en mannetjes Mahjong spelen. Kinderen roepen uitbundig en zwaaien naar ons. We voelen ons hier welkom en zijn blij dat er toch nog plekken zijn die hun charme nog altijd hebben.

Stadsmuur en cultuur in Pingyao

We maken een ochtendwandeling over een heel stuk van de stadsmuur, die erg mooi bewaard is gebleven en voorzien is van vele wachttorens en poorten. De museums over Pingyao’s verleden als eerste bank-stad van China zijn een typisch voorbeeld van hoe het niet moet en zo slaapverwekkend dat de ogen van de meeste bezoekers steeds verder dicht lijken te vallen. Misschien komt dat laatste ook wel omdat er voornamelijk lokale toeristen zijn, die natuurlijk al helemaal uitgeput raken van het kijken waar hun van vlaggetje voorziene gids nu weer heen loopt.

Het sfeervolle centrum van Pingyao is een mix van vervallen en erg mooi onderhouden

De tempels, en met name de Taoistische Chenghuang tempel, zijn meer de moeite waard, maar de topper van Pingyao vinden we toch echt de dansvoorstelling waar we ‘s avonds heen gaan. Het is iets dat we zeker zelf niet gekozen hadden, maar het is nou eenmaal bij onze toeristenkaart inbegrepen en dus nemen we een kijkje. We zijn positief verrast: het is een heel afwisselende voorstelling met mooie kostuums en decors. Er wordt alleen gedanst, maar dat is absoluut niet saai, want veel van de artiesten zijn ware acrobaten.

Verder naar Datong

Met een overstap in de drukte van Taiyuan en nog één aan de rand van de stad bussen we in een uur of 8 naar hartje Datong. Blijkbaar is het algemeen bekend dat dit een vieze steenkoolstad is, maar daar merken wij niet veel van. We duiken vroeg ons bedje in, want we willen morgen weer vroeg op pad.

Met de bus van Pingyao naar Datong

Bijzondere trip naar de hangende Tempel bij Hunyuan

Volgens onze reisgids is het maar een uurtje met de bus naar de hangende tempel bij Hunyuan, maar dat is uiteraard zonder verkeersinfarct aan de rand van de stad en al helemaal zonder werkzaamheden waarbij een compleet viaduct verdwenen is. Iedereen wordt de weg afgeleid en een kilometer of wat moet er door mul zand geploegd worden. Ergens halverwege is er een klein tunneltje, waar iedereen doorheen moet… ook de trekkers, de vrachtwagens, de bussen en… de tegenliggers. Juist! Er staat dus aan beide kanten een enorme file, maar het geluk is met ons, want onze kant heeft blijkbaar afgedwongen te mogen rijden en dus kunnen we 10 minuten later onze tong uitsteken tegen de lange rij aan de andere kant. Wij zijn er door.

We zitten net nog even te genieten van de typisch Chinese dorpjes die we passeren en de mooie berglandschappen daarbuiten, als ons duidelijk wordt gemaakt dat we er hier uit moeten. Er wordt gewezen naar een taxi. Maar… wij hebben toch betaald tot aan de tempel?! Daarom waren onze kaartjes 10 Yuan duurder dan die van de andere mensen die naar Hunyuan gingen. We kunnen net zo goed niks zeggen, want in no time is de bus er alweer vandoor en de taxichauffeur duwt ons zijn wagen in. Omdat we niet voor de zoveelste verrassing willen komen te staan vragen we hem wat het moet kosten om ons tot voor de deur te brengen. Lees: we maken met duim en wijs-/middelvinger het gebaar van geld, zoals we dat altijd doen, terwijl we er “kostatan?” bij roepen. We krijgen het Mayo-woord te horen en bij nogmaals vragen weer, dus besluiten wij dat we verder even geen moeite meer doen vandaag. We stappen in, geven hem de buskaartjes en gaan ervan uit dat het dan wel al betaald zal zijn, dit laatste natuurlijk tegen beter weten in.

Typisch China onderweg van Datong naar de Hunyuan hangende tempel

Het is nog een kilometer of 5 en al rijdend probeert de man ons met zijn Engelse vocabulaire van 3 woorden duidelijk te maken dat hij wel op ons kan wachten om ons terug te brengen. We bedanken vriendelijk (nou ja… vooral erg duidelijk) en als we er zijn stappen we uit. Dan volgt er echter nog twee maal een vierde Engelse woord: “sixty” (wijzend op Peter), “sixty” (wijzend op mij). Ik heb het inmiddels een beetje gehad met de streken van taxichauffeurs en andere afzetters in China en neem afscheid met “sixty mehoela” en doe de deur dicht. Het is dan ook echt een idioot bedrag voor 5 kilometer. We lopen naar de kassa, waar we kaartjes halen en pas als we de hekjes al door zijn is de chauffeur van verbazing bekomen en zien we uit onze ooghoeken dat hij zijn taxi-vrienden er over aanspreekt.

Een half uurtje hangende tempel

Dan verbazen wij ons al over de constructie van de tempel, die niet overweldigend groot is, maar werkelijk aan de berg vastgeplakt lijkt te zitten. De tempel is in de loop der jaren steeds hoger “gehangen”, omdat de rivier in de regentijd steeds hoger kwam en zo de oude tempel verwoestte. Met houten palen zitten de huisjes in de berg verankerd en via smalle gangetjes aan de buitenkant kun je overal binnen kijken. We zijn natuurlijk nog steeds in China, waar duwen en voordringen volkssport nummer één is en daarom is het betreden van de smalle paadjes, hoog boven de afgrond, niet zonder gevaar. Gelukkig hangen overal bordjes met de boodschap dat veiligheid toch echt voor dringen gaat: onze redding! De beelden zijn, net als de tempels zelf, helemaal van hout en alles ziet er erg kleurig uit. Toch zijn we na een dik half uur al uitgekeken en wacht ons dus een twee uur durende terugreis.

De beroemde hangende tempel

Onze chauffeur heeft het blijkbaar opgegeven en is nergens meer te bekennen. We hebben even geen zin meer in gedoe en als de enige bus een andere kant op vertrekt gaan we eerst maar lopen. Na een minuut of 10 stopt een klein taxi-autootje en voor elk 10 Yuan mogen we mee tot de bushalte voor de bus naar Datong. De bus staat klaar voor vertrek en we vinden dat we, ondanks de belabberde laatste twee vrije plekjes, toch eindelijk eens een keer mazzel hebben met het openbaar vervoer. Tot… we 5 minuten later stoppen en het luik bij de motor omhoog gaat. Als we het gerinkel van gereedschap horen weten we dat we te vroeg gejuicht hebben en we staan zeker een half uur stil. Als we weer rijden gaat dit in een dusdanig traag tempo, dat we verwachten er overmorgen nog niet te zijn, maar geleidelijk komt de snelheid er weer wat in.

Terug naar Datong

Tot… we weer bij het tunneltje aankomen. Het lijkt allemaal voorspoedig te gaan, want er staat geen file meer aan onze kant. We staan al met de neus voor de doorgang als ons chauffeurtje besluit die ene vrachtwagen aan de andere kant voorrang te geven. Met een slakkengang wurmt het gevaarte zich door het gat, als er achter hem een bus verschijnt. En nog een vrachtwagen, een rijtje auto’s, een andere bus en weer een paar vrachtwagens. Aan onze kant verzamelt zich weer steeds meer verkeer en een paar handige Harry’s gaan midden op de weg staan, zodat niemand meer voor- of achteruit kan. Zucht…

Na een kwartier is nog niemand een millimeter opgeschoven en Peter zit zich vreselijk op te winden, want we hadden ook nog graag naar de Yungang grotten gewild vandaag. Hij spoort het buspersoneel aan hem te helpen het verkeer van de andere kant tegen te houden, maar niemand verroert een vin. Eén jongen, die ergens voorin zit, is nieuwsgierig wat Peter toch gaat doen en loopt wél mee. Samen houden ze de toeterende, drammende vrachtwagens aan de andere kant tegen en zo komt er wat bewegingsruimte. Onze bus kan de tunnel in en we kunnen weer verder. Zelfs de politie, die ook in de file stond, stapt even uit om te kijken wat er toch allemaal gebeurt.

De Yungang grotten bij Datong

Yungang Grotten

In Datong houdt onze bus het aan de rand van de stad voor gezien, want daar is de bus-reparatiestraat nou eenmaal en blijkbaar moet hij daar nou toch onmiddellijk heen. We doen de taxi-/bus-overstaptruc om door de drukte naar de andere kant van de stad te komen en om half 5 staan we toch nog bij de ingang van de grotten. Meteen al zijn we blij dat we toch nog gegaan zijn, want wat een indrukwekkende plek is dit! In de vijfde eeuw al zijn hier gigantische beelden met de hand uit de rotsen gehakt en om de beelden heen is telkens een grote ruimte vrij gemaakt, zodat ze in een metershoge grot staan. Sommige van de grotten en beelden zijn zelfs nog beschilderd en er zijn minstens 5 beelden die hoger dan 15 meter zijn. Tot sluitingstijd om half 7 kijken we hier onze ogen uit, want dit is één van de meest bijzondere plekken die we in China bezocht hebben.

Ga naar al mijn Azië blogs, of kies een andere bestemming »