Trouwen in India – wij deden het!

Het is weer bijna zo ver.. onze trouwdatum nadert. Eigenlijk vergeet ik ‘m gewoonlijk, aangezien ik nooit zo met dat soort dingen bezig ben en ook niet tot de meest attente personen op aarde behoor. 🙂 Dit jaar is anders, want het is voor ’t eerst sinds die trouwdag dat we niet na 2 jaar opnieuw naar India zijn afgereisd en dus ben ik met mijn hoofd in het land dat ik zo mis. Dit jaar geen India voor ons, want in 2 weekjes op en neer met 2 kids is echt niet tof en een paar dagen smokkelen zit er niet meer in vanwege de leerplicht. Dus denk ik terug aan die eerste keer, 9 jaar geleden, toen we gingen trouwen in India, bij het Shakti project. Hoe dat zo kwam, dat lees je hier:

Terug naar Pushkar

De busrit van Bikaner naar Pushkar duurt zes uur, maar we hoeven ons niet te vervelen. We rijden door de schilderachtigste kleine dorpjes, waar kleurrijke vrouwen op kleine erven zitten te praten of aan het werk zijn. De hutjes zijn allemaal even simpel, maar toch ziet het er mooi uit in het gouden zonlicht van Rajasthan. De reden dat we binnen 2 weken na ons afscheid weer terug rijden naar de plek waar we een maand bleven om onze handen uit de mouwen te steken bij een lokaal project is een bruiloft. Wie in India is geweest weet dat trouwen in India het grootste feest is dat je kan meemaken. En dit keer is het ons eigen trouwfeest, waar het om gaat. Een paar dagen eerder heeft Peter mij namelijk verrast met een aanzoek, bovenop de muren van het machtige Mehrangarh fort, hoog boven Jodhpur. Onze vrienden, die we de afgelopen maand in Pushkar gemaakt hebben, staan erop dat we in het heilige Pushkar zullen komen trouwen. Zij zullen onze bruiloft voor ons regelen. En zo keren we vanuit Bikaner, waar we zijn op het moment dat we de uitnodiging krijgen, om naar Pushkar.

Na het huwelijksaanzoek in Jodhpur keren we terug naar Pushkar

En dan zijn we thuis, terug in Pushkar. We worden meteen achterna geroepen en toegezwaaid en veel kinderen gillen ons tegemoet en achterna als ze ons zien. Een stille entree is er dan ook niet bij. Enthousiast worden we ontvangen. ‘s Avonds lopen we Pushkar in om te eten, maar we komen er niet onderuit om elke twee meter handjes te schudden en te vertellen waarom we zo gauw weer terug zijn. Enkele kinderen, maar ook sommige volwassenen, gaan dansend door de straat als ze horen wat we komen doen. Onze vriend Rakesh is vereerd als we hem vragen onze trouwfoto’s te maken.

Trouwen in India begint voor ons met kleding kopen

Trouwen in India is een strikt gescheiden aangelegenheid, wat betekent dat de mannen in een klein groepje samen kleding gaan kopen in de stad en de vrouwen gaan ook samen op stap. De mannen gaan met de taxi naar Ajmer, want het is tenslotte feest; de vrouwen nemen de bus. Nou is Ajmer niet spectaculair groot en onvermijdelijk komen we elkaar meteen tegen. De mannen zijn dan echter al klaar, terwijl de vrouwen nog moeten beginnen.

De mannen zijn al klaar als de vrouwen nog moeten beginnen

In Nederland is de meest gangbare trouwkleur nog altijd wit, maar trouwen in India doe je in het rood. Prachtige rode stoffen worden voor me neergelegd in één van die kleine winkeltjes op de markt van Ajmer, de één met nog meer glinsterende, gekleurde kraaltjes versierd dan de andere. Toch kies ik voor een simpele stof met een beperkt aantal kraaltjes, omdat we zullen trouwen in de minst chique wijk van Pushkar, waar de mensen wonen in tenten en simpele eenkamerwoningen. Niet meteen de plek om de Maharadja en Maharani uit te gaan hangen. Van de stof wordt in de komende dagen een mooie rok gemaakt, een lijfje en een sluier, zodat ik er als een echte Indiase bruid uit zal zien. In een ander piepklein winkeltje zoeken we sieraden uit, een mooie bindi voor tussen de ogen en wat make-up. Ruim 3 uur later dan de mannen zijn we terug in Pushkar, waar we nog een damessalon zoeken, om de dag voor de bruiloft henna op mijn handen en voeten te maken.

Eén van de beste dingen aan trouwen in India is de kleding uitzoeken en passen

Uitgestelde datum

Over een week vertrekt onze vlucht naar Thailand, die we voor een prikkie geboekt hadden een paar weken geleden en die niet gewijzigd kan worden. Daarom is de trouwdatum in eerste instantie op aanstaande zaterdag bepaald, over 2 dagen dus. In verband met de krappe tijd en omdat zondag voor iedereen een vrije dag is besluiten we de trouwerij met één dag uit te stellen. Zondag 11 januari is nu de grote dag, volgens de bijgelovige Indiërs ook een veel betere dag, want dan is het volle maan.

Maar hoe gaat dat trouwen in India nou eigenlijk?

Mijn trouwkleding is vandaag klaar en moet in Ajmer opgehaald en gepast worden. Meer shoptijd dus en aansluitend regelen we een etentje met alle betrokkenen om één en ander eens door te spreken, want op de kleding na die we zullen dragen weten we nog maar verdraaid weinig over onze eigen bruiloft af. Tijdens het etentje proberen we een beetje duidelijkheid te krijgen over wat er zondag allemaal gaat gebeuren. Dat is nog niet zo makkelijk, want iedereen in India weet precies hoe een traditionele bruiloft verloopt en dus is het eenvoudig: wij gaan trouwen in India. Alle vragen die wij daarbij hebben over het verloop van de dag zijn maar moeilijk te begrijpen. Daarbij zijn sommige dingen nou eenmaal lastig te vertalen. Aan het eind van de avond hebben we een globaal idee van wat ons overmorgen te wachten staat en we bereiden de laatste kleine dingetjes voor.

De dag voor het Trouwfeest

De school voor de kinderen van het project gaat gewoon verder, ook vandaag, maar zodra de schoolkinderen naar huis zijn gaan de dames naar de schoonheidsspecialiste voor het aanbrengen van de henna. Een Indiase bruid heeft de prachtigste hennapatronen op zowel haar handen als haar voeten. Na het aanbrengen moet de henna een paar uur drogen en dat is nogal fris ‘s avonds, zo zonder jas en sokken in de winter. Maar ook in India moet je er wat voor over hebben als je er mooi uit wilt zien. Die Indiase vrouwen doen dat maar knap: zo’n zwaar leven en er altijd mooi uitzien.

Het is even afzien, maar het eindresultaat zijn deze prachtige hennadecoraties

Officieel mogen de bruid en de bruidegom niet in één ruimte slapen voor ze werkelijk getrouwd zijn, maar omdat niemand zich wil opofferen om de hele nacht met een stok tussen twee kamers te waken slapen we toch allebei in onze eigen (gezamenlijke) slaapkamer.

De grote dag

Om half zes worden we wakker van gestommel beneden; vriendin Fiona bakt onze bruidstaarten.
Na een snel ontbijt verdwijnen wij elk in aparte kamers om ons klaar te maken voor de grote dag. Gelukkig heb ik lieve hulp met make-up en kleding, terwijl de heren zich vermaken met maffe foto’s maken in de “boys-room”.

Beiden maken we ons klaar voor de grote dag

Al om half negen staat Satnarayn voor de deur, een twaalfjarige jongen die we gevraagd hebben om mijn broer te worden. In India is het niet ongebruikelijk dat de broer de bruid weg geeft en heeft deze broer nog een aantal belangrijke taken op de trouwdag. Zonder broer geen bruiloft. Satnarayn is een bijzonder kind en bij Shakti heb ik een speciale band met hem opgebouwd. Het was meteen duidelijk dat hij de broer zou moeten zijn. Nu staat hij voor de deur en ook al wordt hij nog niet binnen gelaten, hij blijft daar staan tot hij er tenslotte in mag en wijkt vandaag geen seconde meer van mijn zijde.

Twee uur later ben ik eindelijk klaar, terwijl luid trommelgeluid duidelijk maakt dat de band ook gearriveerd is. De bruid moet echter eerst nog uitgebreid gefotografeerd worden en dus wordt er vrolijk verder getrommeld en getrompet. Dan gaat de deur open en is het zover. Tientallen kinderen en volwassenen staan voor de deur, willen allemaal even naar de bruid om te kijken hoe ze eruit ziet en om haar hand te schudden. De band maakt ondertussen een oorverdovend kabaal. Samen met Satnarayn stap ik in de auto die klaar staat. Als de auto weg rijdt, rent er een hele schare kinderen achteraan.

Als de drumband gearriveerd is kan het feest beginnen

Terwijl ik bij Shakti wacht, komt Peter het huis uit. Zijn gezicht gaat schuil achter een gordijn van bloemen. Een mooi versierd paard staat al voor hem klaar en te paard gaat ook hij onderweg naar Shakti. Alle mannen en jongens lopen met hem mee, uitbundig dansend op het trommelgeroffel.

De trouwceremonie

Terwijl bruid en bruidegom in aparte ruimtes wachten op de start van de ceremonie loopt het hele dorp in en uit om te kijken hoe het bruidspaar eruit ziet. Shakti is nog nooit zo vol geweest.

Als de ook de “holy man”, oftewel de priester, er klaar voor is zien Peter en Yvonne elkaar voor het eerst. Bij echte traditionele huwelijken is dit het moment waarop je elkaar écht voor het eerst ziet, soms is het gezicht van de bruid zelfs dan nog bedekt met een sluier. De priester heeft er een echt feest van gemaakt met kokosnoten, allerlei zaden, poedertjes, kruiden, wierook en een vuur. We gaan naast elkaar zitten en hij begint met de zegening van het huwelijk. Onderwijl voert hij allerlei handelingen uit en soms moet Peter ook ergens water sprenkelen of kleurpoeder op gooien.

Als de bruidegom er ook is kan er getrouwd worden.

Een aantal kinderen kijkt belangstellend toe en naast onze eigen fotograaf en vrienden staan er ook een aantal volwassenen in de ruimte met video- en foto- apparatuur, wat ons een beetje verbaast. Pas later blijkt dat ze van de krant en de tv zijn en dat onze bruiloft voor hen bijzonder genoeg is om er een artikel en een nieuwsitem aan te wijden.

De ceremonie eindigt met veel rook en vuur. We lopen zeven keer gezamenlijk om het vuur heen en dan mogen we naar het dak, waar een tent gebouwd is en alle kinderen zich inmiddels verzameld hebben. Plotseling zijn daar ook de mannen met de camera’s weer en er worden twee microfoons onder onze neus geduwd. Allerlei vragen worden op ons afgevuurd en er wordt gefilmd en gefotografeerd en geschreven. We lijken wel filmsterren.

Net getrouwd in India en behandeld als filmsterren

Feest

Het duurt niet te lang en dan is het tijd om elkaar de bruidsbloemen om te hangen. Het zijn enorme kettingen van bloemen, van wel een paar kilo elk in de vorm van een hart, zodat je op die manier je hart aan de ander geeft. Applaus en felicitaties volgen en een aantal kinderen heeft cadeautjes meegenomen.

En dan is er eten. Een heus feestmaal van verschillende gerechten wordt boven gebracht en onze vrienden werken zich in het zweet om iedereen te voorzien. Net als elke andere dag wordt ook nu gebeden voor het eten en dan kan er gesmuld worden. De kinderen genieten ervan en wij daarom ook. Als klap op de vuurpijl is er ook nog de taart van Fiona, die wij naar Westers voorbeeld samen aansnijden.

Na het feestmaal is het tijd voor cadeautjes en afscheid

Na het feestmaal is de bruiloft afgelopen en weten we een heel klein beetje hoe trouwen in India gaat. De Westerse variant daarop in elk geval, want een echte Indiase bruiloft duurt gewoon 3 dagen. Voor ons Was deze ene dag genoeg. Het was een dag om nooit meer te vergeten!

Ga naar al mijn Azië blogs, of kies een andere bestemming »