Alweer een paar jaar terug, tijdens onze lange reis, hebben we iets meer dan een week lang geshopt en dingen geregeld in Beijing, wat soms een schokkende ervaring was. Hele woonwijken, zoals de leuke hutongwijk ten zuiden van Tian An Men, zijn van de aardbodem verdwenen en er staan nieuwbouwprojecten op de plek waar je ooit gezellig door de oude straatjes kon banjeren. Ook de meeste leuke kleine winkeltjes blijken met de grond gelijk gemaakt en vervangen door enorme, glimmende koopwarenhuizen vol met veel dure merkkleding. Drie jaar eerder waren we ook in Beijing, maar in die drie jaar was de stad enorm veranderd.
We willen jullie niet vermoeien met alle verhalen over de tijdrovende en soms bijzonder frustrerende bezigheid van dingen regelen in Beijing, maar om een beetje een idee te krijgen onderstaande anekdote:
Ellenbogenwerk
The Bank of China, bij ons hostel om de hoek… Om kwart voor 10 komen we aan, maar de bank is nog dicht. Het is vandaag een feestdag en de bank gaat om 10 uur open in plaats van 9, zo wordt ons medegedeeld door een keurig Engels sprekende meneer in pak. Voor de deur staan nog 2 andere mensen te wachten, maar al snel worden dit er 5, 10, 15. Om even voor 10 staan 15 neuzen plat tegen de glazen deuren gedrukt en wordt er zenuwachtig gedrongen om zo dicht mogelijk bij de deur te komen. Als de deur open gaat wordt er geduwd en getrokken, maar met een snelle beweging weet ik toch nummer 9 te pakken te krijgen bij de medewerkster die de reeds uitgeprinte nummertjes uitdeelt. Dit laatste is waarschijnlijk ter bescherming van het mooie digitale nummertjesapparaat, dat bij eigen gebruik door de meute vast een erg korte levensduur zou hebben.
In Beijing moesten de oude Hutongs helaas plaatsmaken voor moderne hoogbouw
De Chinese regels…
De enige Engelssprekende medewerkster en tevens nummertjesuitdeelster spreekt ons aan.
“What do you want?”
“Get some US-dollars”
We worden naar de pinautomaat gestuurd om eerst Renminbi te pinnen, die we vervolgens kunnen omwisselen bij de balie. We nemen het maximum op van 5000, want in onze volgende bestemming, Kyrgyzstan, zijn de mogelijkheden om cash te krijgen dun gezaaid. Een half uur later is nummer 9 aan de beurt, dus we schuiven onze Renminbi door het luikje en vragen om dollars. Onze dame wordt erbij geroepen, want de meneer achter het loket spreekt geen Engels.
Dan komt er plotseling toch een Engels woord uit: “passport!” Uhm… nou, die hebben we niet, want die ligt bij de Kyrgyzische ambassade (“the what?”), maar hier heb je een kopie. Een tweede Engelse woord volgt onmiddellijk: “No”. Hoezo nee? Via onze tolk krijgen we te horen dat meneer een origineel paspoort nodig heeft. Om geld te wisselen? Ja, zo zijn de regels. Ah de Chinese regels, die ja.
…laten geen enkele flexibiliteit toe
In ons pre-Azië tijdperk zouden we nu zijn opgestaan om plaats te maken voor de volgende in de rij, om ons buiten te gaan beraden op wat nu te doen. Maar dat is na 6 maanden Azië ietsje veranderd. We leggen daarom uit dat we geen paspoort hebben, maar wel dit bewijsje van de ambassade en een kopie van ons paspoort en dat we toch alleen geld komen wisselen, niks bijzonders ofzo en al helemaal niks met een creditcard. Een heel verhaal volgt en het is duidelijk dat de meneer aan de andere kant nu wel genoeg van ons heeft en de volgende wil helpen. Nou, daar denken wij anders over en om dat duidelijk te maken pakken we er nog maar een stoel bij en gaan uitgebreid zitten.
We leggen het nog een keertje uit: we hebben vandaag dollars nodig, want morgen gaat onze trein en vanavond kunnen we ons paspoort pas ophalen, als de bank al dicht is. We willen alleen wat geld wisselen en toen we afgelopen week onze visa hier moesten komen betalen, dezelfde visa van dezelfde ambassade waar nu onze paspoorten liggen, toen hoefden we niks geen paspoort te laten zien om een dikke commissie aan de bank te betalen. Ze mogen anders de ambassade wel even bellen als ze willen. Maar wat we ook zeggen, het blijft nee.
Beijing, vol indrukken
The boss
We zakken wat verder onderuit in onze stoel:
“Then we want to see the boss.”
“But my boss doesn’t speak English.” (leuk geprobeerd)
“Then you’ll have to translate for us.”
“Oh” (teleurgestelde blik)
Alternatieven worden aangedragen, zoals dat we geld kunnen wisselen op de luchthaven, (die 30 kilometer buiten de stad ligt) of bij een hotel een eind verderop en tegen een belachelijke commissie. Nou, doe ons toch de baas maar. Of we dan even aan de zijkant op de baas willen wachten, zodat de rij niet nóg langer wordt. In ons pre-China tijdperk zouden we nu braaf zijn opgestaan om plaats te maken voor de volgende in de rij, maar na 2 maanden China behoort dat niet meer tot de mogelijkheden. We weten wel hoe makkelijk het dan voor hen is om ons af te wimpelen en dus houden we vol. “The boss” komt dan maar snel opdraven en weet duidelijk niet zo goed wat hij ermee aan moet. Hij vraagt ons om mee te lopen naar kantoor. Via onze tolk leggen we het hele verhaal opnieuw uit en er wordt zwijgend geluisterd en kort nog wat gezegd. Dan is het stil en wachten we blijkbaar ergens op. “Another boss” is het antwoord als we vragen waarop het wachten nu eigenlijk is. Aha.
Inmiddels hebben we ook onze rijbewijzen, bankpas en creditcard als identificatie aangedragen. Als ook de hoogste boss alles heeft aangehoord en bekeken geeft hij toestemming om met een rijbewijs en een kopie van het paspoort 3500 om te wisselen in dollars, maar geen 5000. O, dat geeft niks, want gelukkig zijn we met z’n tweeën en hebben we ELK een rijbewijs en een kopie bij ons. Peter wil dan ook graag 3500 omwisselen op zijn paspoortkopie en rijbewijs en Yvonne nog graag 1500. Dit was duidelijk niet de bedoeling, maar omdat we beide een eigen identificatie aandragen hebben ze weinig keus.
China is soms mooi, soms grappig, maar niet bij The Bank of China
China: voor ons niet meer!
Van onze kopie van het paspoort wordt een kopie gemaakt (?!?) en het geld wordt uitgekeerd. Meer dan een uur nadat we de bank binnen gingen lopen we er weer uit… en dat om wat dollars te halen. Dit is China. Voor alles waar eerst nee op gezegd wordt (en dat zijn heel veel dingen!) lijkt de enige oplossing: zet ze voor het blok en wees ze te slim af. En dat is waar we in China zo ondertussen ontzettend moe van worden, het aldoor maar slim moeten zijn en een creatieve oplossing bedenken voor alles wat elders zo simpel is. Het lijkt haast ondenkbaar, dat we twee maanden voor deze “Bank-of-China-ervaring” enthousiast Yunnan binnen kwamen. Van elk land hebben we altijd met moeite afscheid genomen, maar uit China gaan we er uiteindelijk hard gillend vandoor. Voor ons geen China meer.
Ondanks dat we op dit moment verlangen naar een reis gevuld met bijzondere belevenissen, die later verhalen zoals dit opleveren, bedanken we voor een nieuwe reis naar China. Wat zijn jouw ervaringen met/in China?
