Svaneti – paradijs in Georgië

Svaneti wordt nog altijd beschouwd als het wilde westen van Georgië en hoewel we die titel wel een beetje te veel eer vinden is het zeker een ruig en relatief afgelegen gebied met een geheel eigen bevolking. Als we tijdens onze rondreis door Georgië in de marshrutka van Kutaisi naar Mestia zitten wordt ons ergens halverwege op trotse en enigszins samenzweerderige toon door de chauffeur medegedeeld dat we nu in Svaneti zijn. Radio-ontvangst hebben we al een tijdje niet meer en dus wordt een cd met typische Svaneti volksmuziek aangezet, die inderdaad perfect lijkt te passen bij de ruige, bergachtige omgeving.

Aankomst in Svaneti

We rijden steeds verder omhoog en Svaneti, met haar hoge bergtoppen, wildstromende riviertjes en ijskoude gletsjers, heeft ons al betoverd voordat we de marshrutka zelfs nog maar uitgestapt zijn. De kwaliteit van de weg is alleszins redelijk, hoewel op een enkele plek de diepe scheuren verraden dat het hier soms flink kan spoken. We passeren de eerste dorpjes met eeuwenoude wachttorens, een teken dat het hier in de Middeleeuwen nodig was om je bezit te verdedigen tegen aanvallers van buitenaf. Tegenwoordig voegen de torens van Svaneti vooral nét dat beetje extra toe aan de sfeer van de regio. Ook Mestia, het pittoreske hoofdstadje van Svaneti, telt vele van deze torens. Wij moeten vanuit Mestia nog even verder, naar ons vooraf gereserveerde guesthouse, net buiten het stadje en we maken meteen kennis met de taxi maffia van Mestia. Waar in de rest van Georgië een ritje van 2 kilometer 2 Lari kost betalen we er hier gewoon 5 voor. Voor minder rijdt men hier niet.

Met de marshrutka naar Mestia, “hoofdstad” van Svaneti

Mestia

Nadat we onze bagage in onze eenvoudige kamers hebben gedropt lopen we terug naar Mestia, ons onderweg vergapend aan het adembenemende berglandschap en de typische Svaneti wachttorens. Mestia stelt niet zoveel voor, het woord hoofdstad krijgt in deze regio een geheel nieuwe betekenis. Met 2500 inwoners en op deze hoogte is ’t meer een cowboystadje, hoewel ’t wel duidelijk is dat het lang zo onontgonnen niet meer is als 10 jaar geleden. De gebouwen in het centrum en de wachttorens zien er keurig onderhouden en zelfs bijna glimmend uit. Er lopen genoeg toeristen door het centrum en nieuwe guesthouses zijn in aanbouw. Ergens voelt het meer als een museum dan een levende plaats. Toch is de sfeer fijn en de schone berglucht heerlijk, maar we zijn blij om buiten Mestia te slapen, waar alles net even authentieker voelt nog. Helemaal als achtereenvolgens de wifi en de stroom uitvallen.

Niets zo veranderlijk als plannen in Svaneti

De volgende dag maken we meteen opnieuw kennis met de taxi maffia, want voor een ritje naar de Hatsvali kabelbaan en terug moeten we 60 Lari betalen, ook al is een enkele reis slechts 9 kilometer. Keus is er echter niet, dus daar gaan we. De vergezichten onderweg zijn al adembenemend en we kijken uit naar wat we vanuit de kabelbaan te zien gaan krijgen, die naar nóg hoger gelegen gebied gaat. Onze teleurstelling is groot als we bij aankomst te horen krijgen dat de kabelbaan gesloten is vanwege een defect dat gisteren ontstaan is.

We rijden Mestia uit en de vergezichten naar de kabelbaan laten Svaneti in al haar schoonheid zien

We besluiten ons plan te wijzigen en vandaag een hike te gaan maken naar de Chalaadi gletsjer. We zijn hier niet echt op voorbereid en hebben bijvoorbeeld geen draagzak meegenomen en veel te weinig drinkwater bij ons, maar besluiten toch door te zetten. Het is immers een eenvoudige hike, volgens de berichten die we vooraf gelezen hebben. Officieel moeten we voor het nieuwe ritje 80 Lari betalen, maar we worden gematst en komen er met 80 voor beide bestemmingen vanaf. Dan blijft onze chauffeur echter niet op ons wachten en moeten we bij terugkomst de plaatselijke politieagent een oproep laten doen, zodat hij ons weer kan oppikken. Wij vinden het best.

Hiken naar de Chalaadi gletsjer

Vanaf de plek bij de brug, waar we uit de taxi zijn gestapt, lopen we een stuk door het bos, mooie naaldbomen en een pittig riviertje verderop worden afgewisseld met dicht struikgewas en grote keien, waar onze dames dapper overheen klauteren. We krijgen ’t warm en krijgen van een groepje doorgewinterde wandelaars een flesje water, want onze eigen beperkte voorraad was al snel op. Dat geeft de burger weer moed en dan lopen we ineens in een meer open vlakte en de uitzichten op de bergen rondom zijn schitterend. In de verte zien we de gletsjer al, maar ondanks dat hij zo dichtbij lijkt duurt het nog minstens een half uur voor we er zijn. Een pad ontbreekt meestal en de keien zijn niet heel makkelijk voor de kleine voetjes van onze meiden.

De beloning is des te groter als we uiteindelijk onderaan de gletsjer kunnen neerploffen, om onze paar flesjes weer te vullen met ijskoud smeltwater. We genieten een hele poos van de machtige natuur om ons heen. Svaneti wat ben je mooi! Even is ’t leven perfect. Tot we ons bedenken dat we ook nog terug moeten en deze relatief eenvoudige hike toch best inspannend was met een kleuter en een peuter aan de hand. Een peuter die er inmiddels uitziet alsof ze wel een slaapje kan gebruiken. Of 2!

Svaneti op haar mooist: de Chalaadi gletsjer

Het gejengel begint al na 10 minuten. Dragen op de rug of de schouders is geen optie met alle kleine klimpartijen onderweg en het wordt een l-a-a-a-a-nge terugweg, waarbij de laatste 10 minuten hard gillend van protest en vermoeidheid worden afgelegd. Uiteindelijk zijn we bij de parkeerplaats, waar van de politieagenten natuurlijk geen spoor is. We zijn dan ook erg dankbaar als een Israëlisch stel ons een lift geeft, nog een beetje extra omdat we weten dat ze al vanaf de gletsjer achter ons liepen en dus al tijden niet van de ongerepte natuur van Svaneti hebben mogen genieten.

Niets zo veranderlijk als plannen in Svaneti

Gisteren hebben we laat in de middag een reservering gedaan voor een paard. Paarden horen bij Svaneti en ons paardrijd-avontuur in de omgeving van Kazbegi was echt een succes, dus dat willen we nog een keer doen. Helaas blijkt het nog niet zo makkelijk een paard te bemachtigen, met de toenemende aantallen toeristen en dus is ons één paard beloofd. Dan kunnen de meiden in elk geval even een ritje maken.

We zijn wat aan de late kant, maar 5 minuten voor het tijdstip dat we het paard zouden ophalen krijgt onze host een telefoontje: ons paard is geannuleerd. Verslagen kijken we haar aan. In Svaneti lijkt niets volgens plan te gaan en we realiseren ons dat we hier toch echt in Azië zijn, ook al is ’t dan op ’t randje. Onze host pleegt minstens 10 telefoontjes, maar een paard lijkt niet te organiseren, zeker niet op deze termijn. Wij zijn echter niet voor één gat te vangen en we lopen het dorp in. Met wat hulp van de bediening van ons, inmiddels, favoriete restaurantje hier zitten we een kwartier later in een taxi. De taxi brengt ons, uiteraard weer voor een belachelijk tarief, een kilometer of 5 buiten Mestia. Daar staat een stoere cowboy ons op te wachten. Met een paard. Na stevig afdingen kunnen de meiden dan toch een ritje maken.

Een eind buiten Mestia kunnen we, na wat afdingen, toch een ritje op een paard maken

Paardrijden in Svaneti

Engels spreekt onze cowboy niet, maar met wat gebaren weten we hem duidelijk te maken wat we willen: een tocht langs die fotogenieke gehuchtjes daar in de verte. De paden op, de lanen in. Het is heerlijk zomerweer, het fruit hangt rijp in de bomen en het ruikt hier heerlijk. De dames zitten om de beurt en soms tegelijk op hun paardje en we maken een stevige wandeling. Onderweg passeren we eenvoudige huizen en meer wachttorens. In de verte lonken de besneeuwde toppen van Svaneti. Onderweg groet onze cowboy de andere stoere kerels uit de omgeving. Aan de zijkant van een boerderijtje zitten twee oude besjes van elkaars gezelschap te genieten. Een dochter helpt haar moeder op de binnenplaats van één van de eenvoudige huisjes verderop. De mensen hier zijn terughoudender dan we ze tot nu toe in Georgië hebben meegemaakt, maar de sfeer is prettig en past perfect in het landschap. Het is een heerlijke middag, die we afsluiten met een laatste maaltijd in ons vaste restaurant.

De mooie mensen van Svaneti

Svaneti smaakte naar meer

Svaneti was anders dan wat we ons er vooraf van hadden voorgesteld. De onontdekte regio, die jaren van de buitenwereld afgesloten is gebleven door haar afgelegen ligging is het niet meer. Ook de weg naar Ushguli, een dorp dat even verderop over de bergen ligt, en jaren als de laatste bewoonde plaats van dit stukje Georgië gold, is inmiddels redelijk plat getreden. Toch is Svaneti bijzonder en zouden we zeker nog eens terug willen komen om er meer van te ontdekken. Svaneti smaakte naar meer. Laten we hopen dat de veranderingen niet al te hard gaan.

Ga naar al mijn Azië blogs, of kies een andere bestemming »