Het Rothaargebirge is meer dan Winterberg

Het Rothaargebirge, oftwewel het hoogste gedeelte van Sauerland, staat in de winter vooral bekend vanwege haar skimogelijkheden relatief dicht bij huis. Nou zijn wij niet van die wintersporters en aan massatoerisme hebben we echt een hekel, dus toen we zeiden dat we een weekendje in de omgeving van Winterberg gingen doorbrengen werden er toch wel enkele wenkbrauwen opgetrokken. Het Rothaargebirge is echter meer dan Winterberg alleen en het enige dat we van dit ski-oord gezien hebben zijn de drukbevolkte pistes in de directe omgeving ervan. Vluchtig, in het voorbijgaan. Wat we wel gezien hebben? Een prachtig kasteel, een wondere witte wereld met wandelpaden waar wij de enigen waren die de sneeuw kwamen plat trappen en heel veel natuur en mooie uitzichten!

Prachtig kasteel Rothaargebirge

Helaas kunnen we, sinds onze oudste leerplichtig is, pas om 12 uur op vrijdag vertrekken als we een weekend op pad willen. Gelukkig is het Rothaargebirge echt niet ver van huis en na 2 uurtjes op de Autobahn rijden we het plaatsje Altena binnen. Hier, aan de Westkant van het Rothaargebirge, ligt een prachtig kasteel. We hebben al best wat kastelen gezien in Duitsland, maar Burg Altena weet ons meteen te imponeren. Geweldig om te zien hoe de vorm van het kasteel verandert als we door het stadje naar de andere kant rijden en stapvoets de heuvel omhoog kruipen. Onderaan het smalle straatje stond al dat er boven geen parkeerplaats is, maar we vinden toch een plekje, vlak voor de deur. Het voordeel van buiten het seizoen komen. In dit meest Westelijke stukje Rothaargebirge nog geen sneeuw, maar in de verte zien we wel een aantal witte heuvelruggen. Hier priemt nog even een voorzichtig winterzonnetje door de wolken heen, om Burg Altena ons nog meer te laten betoveren.

Onze eerste kennismaking met het Rothaargebirge is Burg Altena

Ondanks dat het hier in de winterperiode een stuk rustiger is dan in de zomer blijft de burcht het hele jaar geopend. Je kan dan op je gemak rond kijken in alle ruimtes. De tentoonstelling (met vondsten uit de burcht en omgeving) leek recent helemaal gemoderniseerd en is zeker de moeite waard.

Naar onze accommodatie in de sneeuw

Vooraf hadden we de indruk dat we na een uurtje wel uitgekeken zouden zijn, maar na ruim 2 uur rond neuzen moeten we toch enigszins gehaast de kasteelpoort weer uit stappen, om op de vooraf aangegeven aankomsttijd in Bilstein te komen. Na een kwartier stijgen, over kronkelige wegen, zien we zomaar ineens toch de eerste sneeuw en de hoeveelheid wordt snel meer. Zoals we later dit weekend te horen krijgen hebben we het perfecte weekend uitgekozen voor ons uitje. De afgelopen week is er eigenlijk alleen maar heel veel regen gevallen en vanaf maandag gaat het weer dooien.

Het Rothaargebirge is dan ook helemaal niet zo sneeuwzeker als soms gedacht wordt. Regelmatig is er wel winters weer, maar lang niet altijd. Het beste boek je zo laat mogelijk, hoewel dat uiteraard ook een risico met zich meebrengt: alles kan dan ook al vol zitten. Onze accommodatie Burgblick Bilstein is echter ver genoeg verwijderd van de populaire ski-pistes en is bovendien erg leuk geprijsd. Daarvoor krijgen we een appartement met 2 slaapkamers, een heerlijke houtkachel (die al lekker brandt als we aankomen) en een geweldig uitzicht op Burg Bilstein. Het laagje sneeuw, dat ook hier in het dal ligt, krijgen we er gratis bij, net als de verse partij die bij aankomst uit de lucht komt vallen.

Onze accommodatie in de sneeuw, de heerlijke kachel en het uitzicht door ons slaapkamerraam

Heel veel sneeuw

Als we na een prima nachtje slaap, via de meest pittoreske, besneeuwde dorpjes richting het meer toeristische deel van het Rothaargebirge rijden wordt de hoeveelheid sneeuw steeds groter. Hier en daar ligt bijna een halve meter en als een kind zo blij stap ik er in één van die dorpjes middenin. Dat de sneeuw daarbij vanaf de bovenkant mijn laarzen in valt had ik even niet ingecalculeerd en de rest van de dag loop ik met een natte broek en natte sokken rond. Het mag de pret niet drukken en we rijden gauw verder naar de Kahler Asten, de 2 na hoogste top in het Rothaargebirge en dé plek waar wij een winterwandeling willen gaan maken. En sleetje rijden uiteraard. Mocht jij ook mazzel hebben en in het Rothaargebirge een pak sneeuw aantreffen, lees dan zeker ook even mijn blog met tips over fotograferen in de kou.

Met de grote hoeveelheid toeristen die ook hier, op een kilometer of 5 van Winterberg, op de sneeuw zijn af gekomen hadden we geen rekening gehouden. Het is natuurlijk bij al die pistes een enorme drukte en we zien rijen voor de skiverhuur, rijen voor de skilift en heel veel poppetjes die om elkaar heen lijken te slalommen op de pistes. Wat we niet zien is een parkeerplaats. En dus rijden we terug in de richting van waar we gekomen zijn. Daar hebben we namelijk genoeg parkeerplaatsen gezien, bij de startpunten van de Rothaarsteig, waar geen enkele auto stond. Ver hoeven we niet te gaan en even later lopen we, goed ingepakt, door de knisperende sneeuw. We komen geen mens tegen en zijn de eersten die dit pad volgen. Op een haas na en een vos, die hun sporen hebben achtergelaten. Wat is het hier ongelooflijk mooi, in die witte wereld. De slee trekken we werkeloos achter ons aan, want met zo’n pak sneeuw blijkt zo’n ding dan weer redelijk onbruikbaar.

wandelen door de sneeuw en sneeuwengelen maken in het Rothaargebirge

de dorpjes in het Rothaargebirge

In de zomermaanden zal dit ongetwijfeld anders zijn en ook in Winterberg of het nabijgelegen Willingen, maar in de dorpjes die wij op de terugweg passeren is geen mens. Alleen de inwoners zelf, die druk bezig zijn hun straatjes te vegen. We maken nog een korte wandeling door Schmallenberg, waar het kleine kerkje op de heuvel voelt als een bijzondere ontdekking, voordat we voor Choco und Kuchen één van de cafeetjes binnen gaan. Als we weer buiten komen sneeuwt het opnieuw en we rijden gauw naar huis om de open haard nog eens flink op te stoken.

Fotogenieke dorpjes genoeg onderweg..

Fantastische vergezichten

Rondom de uitzichttoren op de Kahler Asten was er gisteren geen doorkomen aan, maar van onze gastheer hebben we gehoord dat er op slechts 5 kilometer van ons huisje ook een uitzichttoren staat. Voor de liefhebber zit er zelfs een restaurant, maar voor ons zijn de weg er naartoe en het uitzicht over het dal van Lennestadt de voornaamste reden om de ochtend te beginnen met deze kleine omweg. Er kan hier boven ook geskied worden, duidelijk voor beginnersklasjes, maar dan wel een heel stuk rustiger dan in Winterberg. Wij wagen ons er toch maar niet aan en gaan verder.

Geweldige uitzichten bij Hohe Bracht

Opnieuw wandelen Rothaargebirge

Ons eigenlijke doel van vandaag is om het Rothaargebirge nog wat verder te verkennen met een nieuwe wandeling. We hebben geleerd van gisteren en kiezen vandaag een plek waarbij we vooral tussen de bomen gaan lopen. Daar ligt een stuk minder sneeuw en kunnen de meiden af en toe op de slee zitten. Hier zijn de hellingen ook een stuk toegankelijker en kunnen we zelfs met een vaartje tussen de bomen door manoeuvreren. En af en toe een keer er flink tegenaan. 😉 Terug bij de auto bouwen we nog een flinke sneeuwpop, die we op het bankje onder het afdak van het bushokje zetten. Gezellig voor andere wandelaars, die op de bus moeten wachten. Mochten die komen… want ook hier zijn we he-le-maal alleen en komen we geen mens tegen.

Volop sneeuwpret

Zoek je ook een fijne plek om wandelen, sneeuwpret en een hapje en drankje te combineren? Dit is de Christine Koch-Hütte tussen Gleierbrück en Bracht. De hut is geopend vanaf 2 uur ’s middags, maar de omgeving is 24 uur per dag mooi!

Na een uurtje of wat in de sneeuw zijn onze voeten toch best koud geworden en we nemen afscheid van onze sneeupop en rijden een paar kilometer, naar het pittoreske Bad Fredeburg. Daar warmen we met een grote kop chocomel op, voordat we aan de terugweg naar Nederland beginnen. Wat een heerlijke kennismaking met het Rothaargebirge, en wat een mazzel met het weer en de grote hoeveelheid sneeuw. “Sie leben so wie Sie’s verdient haben” lacht de lieve dame achter de kassa, die ook onze broodjes voor de lunch gesmeerd heeft.

Onze laatste stop: Bad Fredeburg

Conclusie: Vorig jaar genoten we al van de sneeuw in het Thüringerwald, maar dit is een stuk dichterbij en minstens zo mooi, dus zet ‘m maar op je lijstje!

Ga naar al mijn Bestemmingen blogs, of kies een andere bestemming »