Reizen is voor ons vooral ontmoeten. De mensen die we onderweg tegenkomen bepalen grotendeels het gevoel waarmee we terug denken aan een land of plaats. Natuurlijk is het fijn om in Indonesië die eeuwenoude tempel te zien, of die indrukwekkende natuur. Toch zijn het telkens weer de mensen die een plek maken of kraken. Onze mooiste herinneringen aan de dag dat we de zonsopkomst vanaf de Borobudur zagen zijn die van de uren daarna. De stralende, enthousiaste lach van de dame die onze meisjes “leerde” pottenbakken. De trots en de gastvrijheid van het gezin dat ons in Windusari binnen haalde en koekjes en water gaf. Zelfs de herinnering aan een heftige gebeurtenis als de aardbeving op Lombok wordt gekleurd door de bijzondere contacten die daar zijn ontstaan. Zo kwam vorige week weer een appje binnen “I miss all of you. I have considered you as my family”.
Eerste kennismaking met Lombok
Het is halverwege de avond als we aankomen op Lombok. Het eiland is donker en slechts een handjevol roepende taxichauffeurs verstoort de rust. Al gauw zie ik een bordje met onze naam. Vanwege het tijdstip heb ik een pick-up geregeld en dat blijkt bijzonder relaxt. Onze chauffeur is een vrolijke levensgenieter, een jonge vent nog. Al rijdend over het eiland zien we meer duisternis. De koplampen verlichten de weg en de eeuwenoude, kronkelige bomen aan de zijkant daarvan. Als we vaart minderen en verlichting zien, roept de spring-in-het-veld achter het stuur enthousiast dat dít “the place to be is”. We zijn in Kuta Lombok. Met enige afschuw kijken we naar de dronken backpackers, die met flesjes bier in de hand tot zelfs buiten de bars staan. Muziek komt nu, samen met de frisse avondlucht, naar binnen. Ik kies onze route altijd zorgvuldig, maar misschien heb ik nu toch een fout gemaakt. Misschien is Kuta Lombok een vergissing.
Kuta is geen vergissing.. zomaar een paar bijzondere ontmoetingen hier
Aankomst bij “ons” huis
Onze chauffeur is geen blijvertje. Hij laat ons in de volgende minuten duidelijk merken hoe dom hij ons vindt, dat we gekozen hebben voor een slaapplaats buiten het centrum. Een homestay ook nog. Vol vertrouwen vertel ik hem dat wij er juist bijzonder content mee zijn, zeker nu ik Kuta gezien heb. We rijden het centrum uit en slaan vrij plotseling een onverhard paadje in. De twee scharrelende kippen missen we op een haar na. De auto heeft moeite verder te rijden en ik begin toch wat te twijfelen. Helemaal als ik een gammel rieten hutje zie staan. We houden van lokaal, maar is dit misschien té lokaal?
Mijn twijfel verdwijnt onmiddellijk, als ik de joviale lach van onze gastheer zie. Onze bagage heeft hij al uit de auto getild en terwijl wij de chauffeur bedanken en betalen loopt hij alvast richting 2 stenen huisjes. We zien twee prima kamers. Het is laat, we zijn moe en slapen zo.
De volgende ochtend blijken we een nieuw thuis gevonden te hebben
Huis wordt thuis
De volgende ochtend zien we dat er nog 3 andere kamers op het erf van de kleine familiewoning staan. Geen van allen hebben warm water, wat voor onze meiden een kleine schok is. Voor Dewi, de mama des huizes, is het echter aanleiding om water te koken en ons een emmer te geven. Zo kunnen we de meiden toch met warm water douchen. Het rieten hutje dat we gisteravond zagen blijkt een bijgebouwtje, maar ook het restaurant is opgetrokken uit bamboe en riet. Terwijl wij daar genieten van een heerlijk ontbijt, dat onze gastheer Julian fluitend klaarmaakt, vinden onze meiden de kinderen van het gezin. Het duurt niet lang, of ze spelen samen verstoppertje. De schaterlachen die elke minuut uit een andere hoek komen, vertellen ons dat we toch de juiste keus hebben gemaakt.
In de dagen die volgen ontdekken we de mooiste strandjes in het zuiden van Lombok. Onze chauffeur van die eerste avond hebben we ingeruild voor de broer van Julian. Hij woont aan de overkant van de straat en is de trotse bezitter van een klein autootje, waar we samen net in passen. Als we ’s avonds terugkeren naar Dewi en haar gezin voelt dat echt als thuiskomen. Vera vraagt elk uur wanneer we weer naar haar beste vriendin gaan. Ze bedoelt het buurmeisje, dat net een paar jaar ouder is dan zij. Die twee zijn onafscheidelijk en in een mix van Engels, Nederlands en Sasak hebben ze de grootste lol. De gezichtsuitdrukkingen van beiden, op de dag dat we verder reizen, spreken boekdelen.
En op het strand zijn er gewoon meer nieuwe ontmoetingen
Reizen vergroot niet alleen je wereld, ook je hart
Op dat moment weten we nog niet dat de meisjes elkaar al gauw terug zullen zien. Na een spannende nacht in de buitenlucht op noord Lombok, als gevolg van de aardbeving en heel veel naschokken, is er de volgende dag maar één plek waar we naartoe willen. Je eigen huis voelt als de meest vertrouwde plek ter wereld. Een tweede thuis is de plek die daarna komt. We willen terug naar Kuta, naar ons gezin. En daar gaan we naartoe.
De opluchting, als onze taxi het erf weer op rijdt, is van de gezichten af te lezen. Dewi en haar familie hebben zich enorme zorgen gemaakt en het spijt ze oprecht dat ze geen kamer meer voor ons vrij hebben. Vanwege de chaos op Lombok is er plotseling geen bed meer te krijgen in Kuta. Dankzij de hartverwarmende zorgen van verschillende families in de omgeving belanden we uiteindelijk in de slaapkamer van vrienden van vrienden. Zelf slapen ze op de grond, in de woonkamer. Je begrijpt: “onze” familie in Kuta, die zit voor altijd in ons hart. Net als verschillende anderen op dit schitterende eiland.
Positive Travel
Reis jij ook met je hart en wil je ook graag een positieve bijdrage leveren met jouw reis? Dat kan op heel veel manieren. Door werkgelegenheid creëren boven je eigen portemonnee te stellen, maar ook door persoonlijk kennis te maken met de locals en de belasting voor het milieu te beperken. En zeker ook door een directe vlucht te kiezen, waarbij je minder CO-2 uitstoot veroorzaakt, dan met een tussenstop. Inspiratie nodig? Kijk dan even bij Better Places. Dit blog is tot stand gekomen in samenwerking met deze positieve reisorganisatie.
Reizen vergroot niet alleen je wereld, ook je hart! Mee eens?
Yvonne, jouw eerste en laatste zin van dit artikel ontroeren mij. Zo treffend en waar. Ik maak een zeilreis rond de wereld en ben nu in Sri Lanka. Zoals jij schrijft, de ontmoetingen met de mensen bepalen je beleving van een land en “reizen vergroot je hart” is helemaal waar. Ik lees graag jouw artikelen. Nu dus over Sri Lanka, maar ook al over Oman. Mijn volgende aanlegplaats.
Max Dirkzwager
Wat leuk om te lezen Max en wat een gave reis ben je aan het maken. Ben je inmiddels in Oman aangekomen? Veel plezier!
Helemaal mee eens! Ik herken ook precies wat je schrijft over de lieve mensen op Lombok. Familie van mijn hartsvriendin woont er en ik werd door hen ontvangen alsof ik zelf familie was. Zo vriendelijk, attent en zorgzaam. Ik vind het dan ook vreselijk hoe ze te lijden hebben met de aardbevingen. Mooi geschreven trouwens ook.
Dank je wel! Wat tof dat de familie van je hartsvriendin op Lombok woont. En dat je ze ook ontmoet hebt. Plannen om nog eens terug te gaan?