Reisverslag Osh naar Bishkek naar Karakol

Eén van onze meest bijzondere reiservaringen ooit was het oversteken van de Irkeshtam pas tussen Kashgar, China en Sary Tash / Osh, Kyrgyzstan. Besneeuwde bergtoppen, groene dalen met hier en daar een gertent met een nomadenfamilie en hun vee, Russische en Chinese vrachtwagens die stapvoets het barslechte rotspad over kruipen en militaire checkpoints om de zoveel kilometer. Meer is er niet. De overnachting in Sary Tash is Spartaans. Na deze vermoeiende reis komen we aan in Osh.

Relaxen in Osh

Osh is een heerlijke, middelgrote plaats met een relaxte sfeer, waar je jezelf prima een paar dagen kunt vermaken. Nadat we ’s ochtends vroeg naar de bazaar zijn geweest maken we er verder weer een relaxdagje van, met veel çai (thee) en lekkere kebab. Op het terras van één van de vele theehuizen kunnen we op ons gemak een beetje kijken wat er langs loopt en rijdt. We zien veel oude Duitse en Nederlandse auto’s en Mercedes-busjes langskomen, de laatste met de stickers er nog op. Taxi van Meurs, UVO Uithuizermeeden en Die Spastisch Erlähmten und Behinderten Verein zijn enkele van de vertegenwoordigden. We hebben veel aanspraak. De mensen zijn oprecht vriendelijk en geïnteresseerd, zonder dat er daarna op de één of andere manier om geld gevraagd wordt, iets wat we haast niet meer gewend zijn.

De bazaar van Osh is een heerlijke plek om rond te struinen

De volgende dag sight-seeën we wat door Osh, eten we meer vleesspiesjes en regelen we ons vervoer naar Bishkek. Uiteindelijk gaan we de 700 bergachtige kilometers over 10 tot 15 uur, afhankelijk van wat we onderweg tegenkomen, in één dag overbruggen. We hebben lang getwijfeld en wilden het eerst opslitsen in 2 dagen. Helaas is dat financiëel erg onaantrekkelijk, dus hopen we nu maar het beste van deze optie.

Mooie Autorit naar Bishkek

Ondanks een nacht van bar weinig slaap, dankzij weer eens een voedselvergiftinkje, zitten we toch om 7 uur klaar voor vertrek. Ons vervoer komt, naar oud-Aziatisch gebruik, ruim een uur te laat en na wat onenigheid over welk deel vooruit te betalen en waar ons af te leveren kunnen we om half 9 toch vertrekken. We rijden mee met een vader met zijn twee kinderen en een jongen die in Bishkek gaat werken, maar behalve de zoon van een jaar of 7 zijn ze geen van allen erg spraakzaam.

Het eerste deel van de reis voert door heuvelachtig landschap en de weg is, zeker in vergelijking met wat we tot nu toe van Kyrgyzstan gezien hebben, verrassend goed. Regelmatig worden aan de kant van de weg meloenen verkocht en we zien veel velden met zonnebloemen. In kleine dorpjes zien we melkbussen bij de deur staan en op de veemarkt hannest een man te paard met zijn aankoop: 3 koeien.

Met de auto van Osh naar Bishkek

Na een uur of 4 wordt het landschap grilliger en tussen de kale bergen slingert een rivier. Dan rijden we om het Toktogul-reservoir, waar het landschap ineens groener wordt en overal staat honing te koop. Na een late lunch, die Yvonne overslaat, klimmen we verder en op weg naar de eerste pas van boven de 3 kilometer begint het flink te regenen. We zien nu regelmatig groepjes gertenten staan en in de stromende regen lopen grote kuddes vee. Eenmaal de pas over rijden we kilometers lang over een hoogvlakte, waar de melkflessen aan de weg aanduiden dat er kümüs (gefermenteerde paardenmelk) wordt verkocht bij de tent erachter. Wij rijden stug door en klimmen nog eens 600 meter over een steile weg. We hebben een magnifiek uitzicht over de hoogvlakte waar we net nog over heen reden en de besneeuwde toppen erachter. Het lijkt hier het einde van de wereld wel.Na de tweede pas hoeven we alleen nog maar te dalen en rond 8 uur ’s avonds komen we in Bishkek aan. Minder dan 12 uur dus… niet slecht.

Oude Sovjettijden in Bishkek

Ons guesthouse is een oud herenhuis, gebouwd door de opa van de eigenaresse, waarvan overal in de eetkamer nog schilderijen en zwart-wit foto’s staan. De eetkamer is ons verblijf, de slaapbank doet dienst als bed en de piano krijgen we er gratis bij. De badkamer delen we met de 15 andere reizigers en dat is voor ons een nieuwe ervaring. Gelukkig is alles netjes en schoon en het koude water uit de kraan wordt in een enorme tobbe opgewarmd met een oud-Russisch verwarmingselement van minstens 5000 watt.

De volgende dag slapen we uit en dwalen we daarna door Bishkek. De stad is heel groen, met lange rechte straten vol bomen, maar heeft ook een reusachtig plein met betonnen monster-bouwwerken uit het Sovjet-tijdperk. In een park treffen we een pretparkje aan, met roestige Russische- en zelfgefabriekte attracties, zoals een propellor-aangedreven zweefmolen en schommels van oude hobbelpaarden en skelters.

In Bishkek vind je nog veel dat herinnert aan de Sovjet tijd

Laat in de middag bezoeken we nog het historisch museum, dat een volle verdieping vol Sovjet-propaganda heeft, inclusief een paar grote beelden van Marx en Lenin én prachtige plafondschilderingen met de Russische versie van de wereldgeschiedenis.

De minaret van Burana en verder naar Cholpon-Ata

Met de bus gaan we naar Tokmak, waar we een taxi nemen naar Burana. Hier staan de resten van een 11-de eeuwse toren, die waarschijnlijk ooit als minaret dienst heeft gedaan. Ook zijn er nog de resten van een oud kasteel en een indrukwekkende verzameling balbals (Turkse totempalen die als grafsteen dienst deden).

De 11de eeuwse toren van Burana en de balbals ernaast

Terug in Tokmak nemen we de bus naar Cholpon-Ata, waarbij we ons verbazen over de naïviteit van sommige andere reizigers. Twee Fransen betalen zonder aarzelen 30 dollar voor de helft van de afstand waar wij 12 dollar voor betalen. We merken wel dat we hier beter moeten opletten, met name in het vervoer, voor de “rijke-Westerlingen-betalen-wel-mentaliteit”. Neemt niet weg dat we de mensen hier erg schattig blijven vinden. Zo is er in Cholpon-Ata weer een lief mensje dat op een stoel buiten zit, bij het restaurant van haar kleinkinderen. Als we aan één van onze leeftijdsgenoten vragen wat voor vlees er in de broodjes zit maakt het oude vrouwtje het ons in gebrekkig Duits duidelijk. Dan komt oma los en hebben we een heel gesprek met haar, tot grote verbijstering van de kleinkinderen, die blijkbaar geen weet hadden van oma’s talenknobbel en die zelf geen woord met ons kunnen wisselen.

Cholpon Ata en Issyk-Kul

We slapen weer in een homestay: een heerlijke tuin vol fruitbomen en bloemen, een kamer waar de playstation van de zoon en de piano van de vrouw des huizes nog staan en poepen boven het gat in een houten hokje in de tuin. Bij een extreem heldere hemel, waarbij alle kleuren haast onnatuurlijk afsteken tegen de blauwe lucht, lopen we het dorp uit, richting een groot veld met morenen uit de ijstijd. De weg helt licht omhoog en we krijgen een steeds mooier zicht op het kristalheldere Issyk-Kul meer. De rond afgesleten rotsen liggen aan de rand van het Alatau gebergte en op een groot aantal van hen zijn in vroeger tijden petroglieven aangebracht. Herten, geiten, de zon en mannen te paard zijn vaak afgebeeld. Tussen de stenen bevinden zich ook enkele graven en balbals.

Na een lekkere lunch lopen we naar het strand. Wat een giller, in het bergachtige land van de gertenten, schapen en herders is een ware Côte d’Azur ontstaan, alleen zijn de dikke buiken hier van de Russen en Kazakken en niet van de Duitsers.

Cholpon Ata en zijn petrogliefen en de Côte d’Azur aan het Issyk-Kul meer

Het kleine Issyk-Kul museum blijkt ook erg de moeite waard. Alles is netjes vormgegeven en zelfs zonder Engelse teksten is goed te begrijpen dat er petroglyven, balbals en gebruiksvoorwerpen uit de prehistorie en recentere geschiedenis te zien zijn. Erg interessant, zeker omdat we veel spullen nog nooit eerder hebben gezien, zoals een kruik van koeienleer of een drinkfles van een stel uiers.

Verder naar Karakol

In zo’n 2 en een half uur tijd rijden we met de bus naar Karakol. Het guesthouse dat we uitgezocht hadden is vol, maar gelukkig weet onze taxichauffeur een andere slaapplek. Weten ze dat niet altijd? Ach, kijken kan geen kwaad. De kamer blijkt een hele mooie te zijn bij een gezin van opa, oma, kinderen en kleinkind. We blijven en worden zoveel mogelijk door de oma vertroeteld.

Veemarkt in Karakol

Al om 7 uur zitten we bij opa in de auto. Hij geeft ons een lift naar de wekelijkse zondagsmarkt van Karakol, waar de hele omgeving schapen, geiten, koeien en paarden komt kopen en verkopen. Als we de auto uitstappen lijkt het alsof we zo een museum in lopen. Het begint al op het “parkeerterrein”. Wat we hier zien aan Lada’s, Moskva’s, Wolga’s, UAZ-jeeps en andere pre-historische modellen lijkt haast wel niet van deze wereld. Eén man heeft een hele oude personenbus vertimmerd tot veewagen en laadt daar een stuk of 5 koeien uit. Ook de meeste mensen kunnen zo in een jaren ’50 film meespelen en zijn een bezienswaardigheid op zich.

De wekelijkse veemarkt van Karakol is echt een belevenis

Lange tijd lopen we rond op deze levendige markt, die wij persoonlijk nóg leuker vinden dan die in Kashgar. Later kijken we nog even bij de prachtige Russisch Orthodoxe kerk in Karakol, waar het op zondag een komen en gaan is van mensen. Als we daarna nog een paar mails door het dunne telefoondraadje hebben geperst vinden we het weer welletjes en we lezen en luieren wat en genieten van oma’s thee, frambozen en broodjes.

Jeti-Ogüz

We willen vandaag een dagtocht maken naar Jeti Ogüz, een vallei op ongeveer 25 kilometer van Karakol. Nadat we tevergeefs van een klein busstationnetje naar de bazaar zijn gestuurd en weer terug voor de minibus die kant op stopt een oud mannetje met zijn vrouw en dochter. In Kyrgyzstan is iedere auto een potentiële taxi en omdat er van de juiste minibus nog altijd geen spoor is gaan we op het aanbod in om voor 300 Som gebracht te worden in de derdehandse VW-Golf van deze familie. Het oude dametje achterin brabbelt wat Engels en voor we er erg in hebben rijden we tussen prachtige, roodgekleurde bergen.

We betalen en bedanken voor de lift en gaan lopend verder, langs een helder riviertje en geleidelijk omhoog tussen bergen met naaldbomen. Een jongen te paard komt ons achterop gestoven en we volgen hem verder omhoog, naar een kamp van gertenten. Dit dorpje blijkt een vakantieplek en dagbestemming voor Kyrgyzen te zijn, waar ze tegen betaling paardrijden, kümüs drinken en in een ger overnachten. De omgeving en het uitzicht zijn bijzonder mooi, dus we genieten er ruime tijd van, voor we aan de 2 uur durende terugtocht beginnen.

Ook in Jeti-Ogüz weer bijzonder mooie natuur

Als we alweer een tijdje onderweg zijn komt er een auto met nog vrije plekken langsrijden en we grijpen onze kans om zo bij de doorgaande weg te komen. Hier stopt al snel een minibusje, waarin naar onze smaak wel wat veel vliegen rondzwermen. Als Peter even over de achterbank gluurt zien we daar de reden: de chauffeur heeft z’n schoonmoeder meegenomen. Of misschien was het toch een dooie koe, maar dat verschil is lastig te zien, aangezien “het” al gevild is.

“Thuis” helpt Peter oma bij het zelf maken van Laghman, spaghetti-noodles die veel gegeten worden in Centraal Azië. Samina, de 4-jarige kleindochter die tijdens de zomer hier logeert, blijkt naast grote hoeveelheden koekjes en snoepjes ook een flinke portie Laghman de baas te kunnen.

Lachman-noodles maken in onze homestay

Ga naar al mijn Kyrgyzstan blogs, of kies een andere bestemming »