Prokletije nationaal park is één van de bestemmingen tijdens onze rondreis door Montenegro waar ik zelf het meest naar uit heb gekeken. De hoge, kale en puntige bergtoppen van de “vervloekte bergen” hebben een grote aantrekkingskracht op mij. En niet alleen op mij. “The accursed mountains” in Prokletije nationaal park zijn onderdeel van de Balkantrail, de beroemde meerdaagse hike die door 3 landen op de Balkan gaat: Albanië, Montenegro en Kosovo. Wij zijn 2 volle dagen in Prokletije nationaal park en hebben onze wandelingen zorgvuldig uitgekozen. Ik deel mijn tips en de hike met het mooiste uitzicht op die indrukwekkende rotsachtige pieken met je.
Waar slapen in Prokletije nationaal park
Er zijn 2 verschillende valleien in Prokletije nationaal park. Wij hebben beide bezocht en ondanks dat het blauwe oog in de Ropojana vallei (het achterste deel van de Vusanje vallei) schitterend is en er hier ook mooie uitzichten zijn, heeft Grebaje écht onze voorkeur. Het landschap van de Grebaje vallei is dramatischer én de mooiste hikes starten hier. Er zijn een aantal accommodaties in de Grebaje vallei. Qua ligging en prijs-kwaliteitverhouding heeft op het moment van boeken Bungalows Prokletije Tuzovic onze voorkeur. Het blijkt de perfecte keus. De huisjes zijn nieuwer en ruimer dan de andere budgetaccommodatie en ook nog eens de goedkoopste van het dorp.
Zo ziet je aankomst in Prokletije nationaal park eruit op een zonnige dag
Vanuit onze accommodatie wandelen we in 2 minuten naar de start van de hike met de beste views en de start van alle andere wandelingen in de vallei. Er is geen restaurant, maar dat vinden we zelf eigenlijk wel lekker rustig. Eten doen we wel bij 1 van beide buren, die allebei wel een restaurant hebben. Slaap je toch liever in de Vusanje vallei, dan krijgt Eco Katun Rosi erg goede reviews voor comfortabele kamers en bungalows, fijn personeel en een prima plek.
Wandelen in de Grebaje vallei
Tijdens onze rondreis door Montenegro hebben we schitterend weer, op één regenachtige dag in het Durmitor nationaal park na. Groot is dan ook de teleurstelling als de regen met bakken uit de lucht komt vallen bij aankomst in Prokletije nationaal park. Ook voor de volgende dagen wordt er veel neerslag voorspeld. We hopen er maar het beste van, maar staan er niet van te kijken als de volgende ochtend de Grebaje vallei in dikke nevel gehuld is. De laaghangende bewolking ontneemt ons elk zicht op de schitterende bergtoppen die ons zouden moeten omringen. We ontbijten eerst uitgebreid op het overdekte terras voor onze bungalow en besluiten dan om een wandeling door de vallei te maken. Een klim naar boven zien we niet zitten. Het zal vast glad en modderig zijn op de paden en we gaan er niet vanuit iets te kunnen zien.
En zo zien wij Prokletije nationaal park in Grebaje op onze eerste dag
Wat een verrassing als uitgerekend op het moment dat we de wijdere vallei instappen de zon door de laaghangende wolken heen prikt en enkele bergtoppen in een schitterend, gouden licht zet. Flarden nevel trekken verder op en het schouwspel dat we te zien krijgen lijkt haast wel magie. Misschien vind ik het zó nog wel mooier dan met een helderblauwe lucht. Je ervaart hier echt de elementen en de grootsheid van het landschap. Met nieuwe moed stappen we verder de vallei in. Steeds hoger trekken de wolken op en steeds meer pieken komen tevoorschijn. We wandelen afwisselend tussen bomen en enorme keien in het open veld door. Een klein half uurtje later staan we dan aan het eind van de vallei. We twijfelen nog om toch één van de wandelpaden omhoog te nemen, maar besluiten dat een rustdag ook wel prettig is. We zijn deze weken in Servië en Montenegro elke dag op pad geweest. Een goed besluit blijkt even later. Als wij terug lopen naar ons huisje, daalt de wolkendeken langzaam weer neer.
De hike met de beste uitzichten
Vooraf heb ik online opgezocht welke hike de beste uitzichten zou hebben. Op wat ik lees en zie van andere wandelaars lijkt de Volusnica mij het gaafste panorama met het meest spectaculaire uitzicht te bieden. De zoon van onze gastvrouw bevestigt dit. Bovendien is dit de eenvoudigste wandeling naar één van de toppen, ideaal voor wie Prokletije nationaal park met kinderen bezoekt. Toch moeten we de wandeling vooral niet onderschatten, zegt een andere reiziger. In 3,3 kilometer stijg je zo’n 700 meter, naar de top op 1879 meter. Volgens het bordje onderaan het pad zouden we daar zo’n tweeëneenhalf uur over moeten doen. We hopen maar dat dan precies over tweeëneenhalf uur de zon opnieuw door de wolken prikt, want vooralsnog is het opnieuw zwaarbewolkt. Alleen als we langs de eerste helling vol puin het juiste pad op lopen priemt de zon net even door een wolk heen, als om ons moed in te spreken.
De weifelend zonnige start van onze Volusnica hike
En die moed hebben we nodig. Na een eerste stuk dat vrij vlak is, stijgen we toch vrij abrupt en moeten we een stroompje over klauteren over keien en rotsblokken. Even verderop lijkt een enorme modderstroom huisgehouden te hebben, eerder dit jaar. Bomen zijn afgeknakt en willekeurig neergesmeten, hellingen zijn deels ingestort. Gelukkig kunnen wij gewoon doorklimmen. Dat gewoon wordt een eindje bergopwaarts wat minder gewoon en best een beetje spannend. Het pad is slechts ongeveer 30 centimeter breed en enorm steil. Ineens vind ik al die wandelaars met hun prikstokken toch zo grappig niet meer. We vermannen ons en klimmen door. Na ongeveer een uur komen we aan de rand van het bos en zien we een open, groen landschap, omringd met hoge flinke heuvels vol rotsen. Ergens horen we schapen blaten, maar we zien ze niet.
De laatste loodjes en een teleurstelling op de top
Ook door dit groene weidelandschap stijgt het pad stevig verder. Onderweg moeten we af en toe echt even op adem komen. Die tijd benutten we goed door wilde bessen en aardbeitjes te plukken, aan de rand van het pad. Flarden mist vliegen ons om de oren. Nu eens doet de zon een voorzichtige poging, dan weer begint het te druppelen. Ook nu weer ervaren we de elementen maximaal, zo gaaf. Het pad is wat modderig, maar niet te erg. Gelukkig maar, want de meiden lopen gewoon op veredelde sandaaltjes en Peter heeft ook sandalen aan. Na een laatste steile klim, waarbij we ons af en toe even moeten vastpakken aan een rotsblok, komt de top in zicht. Op slechts 2 uur na ons vertrek beneden. Oh nee, toch niet. Of ja, toch wel. Als de mist wat verwaait, zien we een hoge, rotsachtige heuvel, tot ongeveer 10 meter afstand. Verder is alles wit.
Bos en vergezichten tijdens de klim naar de Volusnica
Als het dan ook nog behoorlijk gaat regenen staan we besluiteloos te kijken. Ik had me deze mooiste hike in Prokletije nationaal park toch anders voorgesteld. Ik zag ons wel in het zonnetje zitten, te lunchen met dat fotowaardige, bizar mooie landschap als achtergrond. De andere, meer ervaren wandelaars hebben er een hard hoofd in dat het nog beter wordt met het weer en keren om. Ik ga vastbesloten zitten op een niet erg comfortabel, puntig rotsblok. “Ik ga pas naar beneden als ik uitzicht heb gezien” zeg ik tegen de rest. Wie bedenkt er dat ze op die toppen geen fatsoenlijke zitplaats voorzien?! Zeker als het ook dit soort weer kan zijn! Dan stuur ik de negatieve gedachten met een papieren vliegtuigje naar beneden, begin koppig in de regen toch aan een lunch en visualiseer dat ik de overkant zie.
Beloning met het mooiste uitzicht van Prokletije nationaal park
“JA! Kijk daar, ik zie de overkant!” roep ik. Het is echt zo! De laatste andere wandelaars draaien hun hoofd en roepen hun vrienden terug naar boven. Sommigen zijn al honderden meters afgedaald, maar komen in hoog tempo terug omhoog. Steeds verder trekken de mistflarden op. In plaats van een witte deken, zien we steeds meer van een rotsachtige muur, met ruige punten erboven. Eerst alleen aan de overkant, maar dan ook links en rechts daarvan. Vier, vijf, zes toppen tel ik.. and counting. Niet veel later hebben we rondom zicht op dat onbeschrijflijk mooie landschap dat ik vooraf op foto’s van anderen heb gezien. Niet met een strakblauwe lucht erboven, waar ik zo van hou, maar jongens, dit is veel gaver. Het lijkt wel een sprookje dat zich voor onze ogen afspeelt.
Pure magie op de Volusnica
Minstens een half uur blijven we zitten en rond kijken. Okee en foto’s maken, terwijl Peter vijfentwintig hartverzakkingen krijgt. Pas als de wolken zijn opgetrokken zie je goed hoe onwaarschijnlijk steil die rotshellingen zijn en hoe klein wij mensen zijn in dat landschap. Net op het moment dat we naar beneden gaan, laat de zon het groene landschap rondom ons nog één keer echt schitteren. Dan verdwijnt het zonnetje voor de rest van de dag. Dat zonnetje schijnt echter verder in mijn hoofd. Wat was het mooi daarboven. Ik heb de andere hikes niet gedaan, maar ik denk écht dat dit de mooiste hike van Prokletije nationaal park is. In een uur of 2 staan we weer veilig beneden in Grebaje, waar we ons laten verwennen met een Montenegrijnse maaltijd.
Ga je wandelen in Prokletije nationaal park, zorg dan voor goede materialen. Loop op wandelschoenen en neem stokken mee. Wij hadden beide niet en door de regen was het pad naar beneden best glad. Wij vonden gelukkig 2 takken, maar anders was onze afdaling een stuk onveiliger geweest.
Zorg voor goede materialen in Prokletije nationaal park, het weer is heel veranderlijk
De Volusnica hike is heel goed gemarkeerd en ook de andere wandelingen schijnen goed aangegeven te zijn. Maak je langere wandelingen en wil je onderweg flexibel zijn om je plan te wijzigen, neem dan een gps mee. Wees je ervan bewust dat je op de grens met Albanië loopt. Neem een paspoort mee.
Vusanje en Ropojana vallei in Prokletije nationaal park
Zelf hebben we, ondanks dat het minder zonnig was dan we vooraf hadden gehoopt, enorm genoten van onze dagen in Prokletije nationaal park. Op de dag van vertrek is het wél heel helder en we besluiten onze ochtend nog door te brengen in Vusanje en de Ropojana vallei. Ben je helemaal besmet met het wandelvirus, dan kun je van hieruit een hele gave hike maken naar Theth in Albanië. Dat is de eerstvolgende vallei, achter de hoge toppen aan het eind van de Ropojana vallei. Het berggebied van Prokletije lijkt niet voor niets zo op dat van Valbona en Theth, waar we een paar jaar geleden waren. Wij houden het op een korte wandeling van de parkeerplaats van de Gërla waterval naar de bron die “Eye of the Grasshopper” genoemd wordt.
Van de zonovergoten Grebaje vallei naar de Vusanje vallei
Rond Vusanje zijn verschillende vertakkingen van de Grlja rivier, allemaal even helder en even mooi. Wij lopen over de onverharde weg en volgen de rivier, maar zien er weinig van, door het vele groen in deze vallei. Als we volgens google maps de bron naderen slaan we een smal paadje aan de zijkant van de onverharde weg in. Nu lopen we wel pal naast het heldere riviertje. Al gauw komen we een probleempje tegen: er komt een koe aan uit de tegengestelde richting. En nog één en nog één. Er komt een hele kudde koeien aan, die blijkbaar zonder herder op pad zijn om te grazen. Er is geen ruimte om uit te wijken en de hoorns van sommigen zien er best spannend uit. Gewapend met een tak die we uit het struikgewas hebben getrokken lopen we snel langs de eerste dames. Als we de 15e koe gepasseerd zijn, die we nog net de laatste met haar poten in het koele water van de bron staan.
The eye of the grasshopper
We zijn aangekomen bij The eye of the Grasshopper. Dit is de bron van de Grlja rivier, midden tussen heel veel groen. Het is hier net een klein paradijsje. Het water is ijskoud, zo’n graad of 7. Dat houdt onze oudste niet tegen om er in te plonzen en naar de overkant te zwemmen. Rondom zien we beboste heuvels en kale bergtoppen. Wij hebben de perfecte picknickplek voor vandaag gevonden. Op een flink rotsblok, aan de rand van de bron ploffen we in de warme zomerzon neer. Kan onze dochter ook weer even warm worden.
The eye of the Grasshopper aan het begin van de Ropojana vallei
Afscheid van Prokletije nationaal park bij Ali Pasina Izvori
Met moeite weken we ons los van de Ropojana vallei en weerstaan we de drang om de vallei verder in te lopen. We hebben nog een hele autorit voor de boeg en willen nog één laatste stop maken in het Prokletije nationaal park. Vlakbij Gusinje is een natuurfenomeen dat we niet willen missen. De Ali Pasina Izvori zijn een serie stroomversnellingen en kleine, ondergrondse bronnetjes op de plek waar de Glja rivier en de Vruja rivier samenkomen.
Bovendien staan er twee oude watermolens, aan de waterkant. Dit fotogenieke plekje heeft ook weer ongelooflijk helder en koud water. Wat het uniek maakt is dat we op de bodem van de ondiepe poel het water met kleine luchtbelletjes uit de bodem omhoog zien borrelen, op honderden plekken. Vervolgens stroomt het via de stroomversnellingen verder het dal in. Zoiets hebben we nog nooit eerder gezien!
Ali Pasina Izvori – onze laatste stop in Prokletije nationaal park
Na ons bezoek aan Ali Pasina Izvori nemen we afscheid van Prokletije nationaal park. We hadden er nog veel meer kunnen ontdekken en veel meer willen wandelen. Helaas is zelfs met 3 nachten hier de tijd te kort gebleken. Ooit gaan we nog een keertje terug. Nu kijken we nog één keer in onze spiegel, naar het imposante berglandschap achter ons.
Ben jij al eens in Prokletije nationaal park geweest? Of aan de andere kant, in Valbona of Theth in Albanië? Was je net zo fan als wij? Een ander nationaal park dat je zeker niet mag missen in Montenegro is Durmitor. Ook een aanrader als je minder van wandelen houdt: de Durmitor Ring is één van de mooiste roadtrips van het land.
Lees meer over Bestemmingen:
