Pokhara is dé plek in Nepal waar iedereen die dit land doorkruist uiteindelijk minimaal voor een paar dagen belandt. Wij hebben hier zelfs 5 weken doorgebracht in een homestay aan de welbekende Lakeside, met ergens middenin een break voor onze 6 dagen durende Jomsom Trek. Pokhara voelde op den duur als een heel fijn thuis, maar die eerste paar dagen… die waren voor ons magisch, net zoals die van menig andere reiziger. Lees je mee hoe we Pokhara bij die eerste kennismaking aantroffen?
De mens plant, Nepal lacht
Als je op reis bent gaat niet altijd alles zoals je dat gepland had en is dat uiteindelijk ook niet de charme ervan? In onze eerste week in Nepal hadden we ook weer heel wat plannen, maar minstens net zoveel gebeurtenissen die roet in het eten gooiden. De vele stroomstoringen en een flinke luchtweginfectie waren één reden dat alles zich in een soort vertraagde stand leek af te spelen hier. De enorme wachttijden bij onze drie (!) bezoeken aan de Indiase ambassade en een uitslaande brand bij onze buren waren andere boosdoeners. Als je je net lens bent geschrokken omdat de buurvrouw op haar dak klaar staat om te springen, terwijl de vlammen uit haar keukenraam slaan, heeft als de bliksem emmers water helpen sjouwen nou eenmaal een iets hogere prioriteit dan alles wat je daarvoor eigenlijk bedacht had te gaan doen.
Busrit naar Pokhara
En zo hebben wij vandaag een Indiaas visum op zak en de buurvrouw nog een huis om in te wonen, hetzij zwartgeblakerd op twee verdiepingen, en kunnen we met een gerust hart naar Pokhara vertrekken. We verlaten Kathmandu natuurlijk in stijl: onder luid getoeter en niet voor we de juiste hoeveelheid verkeersopstoppingen en chaos zijn gepasseerd.
van Kathmandu naar Pokhara reizen valt niet mee rond Dashain
Veel Nepalezen zijn ook onderweg, zij gaan naar hun familie voor de viering van Dasain, hét jaarlijkse festival van Nepal. De Public Bussen zijn afgeladen, met elk nog tientallen mensen en dieren op het dak en we zijn blij dat wij er een hele euro extra tegenaan hebben gegooid voor de luxe van de Tourist Bus. Dat betekent dat we tenminste verzekerd zijn van een zitplaats IN de bus en dat we daarnaast niet nog elk 5 Nepalezen op schoot hoeven nemen.
In een grote karavaan van bussen en vrachtwagens rijden we de stad uit, door een fantastisch landschap dat veel tropischer is dan we ons hadden voorgesteld. Dikbeboste heuvels en rivieren wisselen af met kleurige dorpjes en smalle wegen vol kuilen. Overal zien we kinderen schommelen op grote en kleine zelfgemaakte schommels van bamboe, speciaal gefabriceerd voor het naderende festival. We komen tientallen vrachtwagens en bussen tegen met een dak vol geiten: offervee voor Dasain. Over de 200 kilometer naar Pokhara doen we iets meer dan 8 uur, maar vervelend is het helemaal niet, er is genoeg te zien. Jammer genoeg betrekt de lucht halverwege de middag en dus blijven de besneeuwde toppen van de Himalaya voor ons vandaag verborgen.
Onderweg naar Pokhara zien we overal schommels voor Dasain
Eerste zicht op de machtige Himalaya
Een heel vroeg straaltje zonlicht maakt ons de volgende ochtend wakker en als we uit ons raam kijken zijn we onder de indruk. Ze zijn er toch: besneeuwde bergtoppen. Zo dichtbij en ZO hoog! Snel hijsen we onszelf in de kleren en we slaan nog wat eten in dat met enige fantasie voor ontbijt kan doorgaan. Het duurt even om een taxi te vinden die ons voor een redelijk bedrag wil meenemen, maar dan rijden we richting de World Peace Pagoda, op een heuvel vlakbij Pokhara. Na een minuut of 5 zijn we er volgens de man. Nouhou, het is dan wel vroeg, maar wij zijn niet gek. Dit is niet de plek van waar het nog 25 minuten lopen is naar de pagode. Met wat discussie en wederzijds gemopper rijdt hij door en zuchtend en steunend laat ook het karretje waar we in zitten weten dat hij het niet eens is met de helling, de kuilen en de gaten in het wegdek. Na nog eens 10 minuten zijn we wel op de afgsproken plek en teleurgesteld laat de chauffeur ons nogmaals weten dat dit de Nepali-prijs is die we betalen en niet de Tourist-prijs. We rekenen hem nog even voor dat hij zelfs met deze Nepali-prijs al bijna zijn halve dagloon verdiend heeft aan dit ritje en zwaaien hem vrolijk lachend uit.
World Peace Pagoda, hoog boven Pokhara
Bergop gaat het pad. Al gauw stroomt het zweet over onze rug omlaag en na een minuut of 20 zien we een knoepert van een Dikmans witte-chocolade Zoen boven ons verschijnen. Als dit de World Peace Pagoda moet zijn snappen wij wel waarom er steeds zoveel gevochten wordt op de wereld. Wat een lelijk ding zeg. Gelukkig komen we voor het uitzicht en stug klimmen we het laatste stuk. Aan het einde van het pad wordt onze vroege inspanning meer dan beloond. We worden getrakteerd op één van de mooiste vergezichten die we ooit hebben gezien. De horizon wordt gevuld met bergtoppen van elk meer dan 7000 meter hoog. Daarvoor zijn lagere heuvels, het Phewa Tal Meer en het stadje Pokhara, dat zo van boven heel klein lijkt. Wat een prachtig plaatje. En wat een rust hierboven. We genieten van dit alles en eten wat, om daarna het laatste stuk naar de pagode te lopen. Van dichtbij is het ding nog lelijker en als dan ook nog de eerste toeristen de hoek om komen en de wolken de bergen steeds verder aan het zicht onttrekken weten we dat het tijd is om naar beneden te gaan.
Spectaculaire uitzichten vanaf de World Peace Pagoda net buiten Pokhara
Terug naar Pokhara en een indrukwekkend Eye Hospital
Door dicht bos dalen we, aan de andere kant van de heuvel, af naar het meer, waar we in een roeibootje over worden gezet naar Pokhara. Onderweg stoppen we bij Varahi Mandir, een tempel op een eiland in het meer, waar het in verband met het Dasain festival al een drukte van belang is. Lange rijen Hindu’s staan te wachten op hun beurt om hun rituelen te doen, terwijl tientallen Saddhu’s van rijst en geld worden voorzien in ruil voor een zegening.
Eenmaal aan wal in Pokhara zorgen we dat Yvonnes haar weer in fases wordt geknipt. De kapper knipt het recht af en Peter doet de laagjes, want daarvan hebben ze hier in Nepal, net als in de rest van Azië, nog nóóit gehoord.
drukte bij Varahi Mandir tempel in het Phewa Tal, Pokhara
Op de fiets verkennen we daarna een deel van Pokhara en we brengen een bezoek aan het Himalaya Eye Hospital, een met Nederlands geld gebouwde kliniek waar mensen aan hun ogen geopereerd worden. In Nepal zijn naast blindgeboren kinderen veel mensen die op latere leeftijd blind worden, onder andere door het niet dragen van een zonnebril in de felwitte sneeuw in de bergen. De wachtlijst is enorm en bij de 2000 wachtenden zijn verschillende kinderen voor wie een operatie zou betekenen dat ze (weer) naar school kunnen en een kans op een baan hebben als ze volwassen zijn. Een operatie voor hen is duurder dan voor de volwassenen, omdat die onder volledige narcose moet gebeuren. Dat maakt het lastig. Voor elk kind kunnen er 3 of 4 volwassenen geholpen worden.
Slangenbezweerders in Begnas Tal
Vanochtend is het kraakhelder en de toppen van de Himalaya vormen weer een geweldig panorama. Op een huurscooter rijden we de stad uit, iets wat minder eenvoudig is dan het lijkt. Het is alweer even geleden dat we regelmatig op zo’n ding rondtuften en de vele gaten in het wegdek en de totale chaos om ons heen maken het er niet bepaald gemakkelijker op. Gelukkig went het snel en zo hebben we af en toe even de gelegenheid om naar het berglandschap om ons heen te gluren.
Onderweg zien we de voorbereidingen voor Dasain. Buffels, geiten en kippen worden geslacht, motoren, auto’s en bussen worden gezegend en zowel kinderen als volwassenen zwieren aan lange schommels, hoog door de lucht.
Uiteindelijk zien we dan waarvoor we gekomen zijn, het Begnas Tal meer met daarin de prachtige weerspiegeling van… wolken. De Himalaya’s zijn volledig verdwenen in het afgelopen half uur en waar net nog sneeuw was zijn nu wolken. Dan wordt onze aandacht getrokken door iets anders. Twee mannen in oranje gewaden en met tulbanden op hun hoofd zitten muziek te maken boven een aantal gevlochten rieten mandjes: de slangenbezweerders zijn in het dorp! De show begint met drie levensgevaarlijke… uhm… egels. ?! Jammer genoeg verstaan we nog nauwelijks een woord Nepalees en wat de mannen hun publiek allemaal wijsmaken over deze monsterlijke dieren blijft voor ons een raadsel.
Slangenbezweerders en een prachtig meer bij Begnas Tal, en klein eindje vanaf Pokhara
Dan volgt het echte werk en komen een paar wurgslangen de mand uit. Tenslotte blijken er nog drie heuse cobra’s te zijn en iedereen deinst nog een stukje verder achteruit.
Na een korte wandeling langs het meer rijden we terug naar Pokhara, waar het in de loop van de middag ineens hard begint te regenen. Hier hebben de weermannen een echt excuus om er telkens naast te zitten en als er voor onvoorspelbaar nog geen woord was zouden ze het vast Nepalees hebben genoemd. Maar wat IS dit een prachtige plek, waar het werkelijk lijkt alsof je de Himalaya kan aanraken.
Pokhara, middelpunt tijdens 5 weken Nepal
Vanuit Pokhara maken we een 6-daagse trekking, de Jomsom-trek en we gaan voor een paar dagen naar Chitwan National Park, een plek die collegablogger Sigrid ook aandeed tijdens haar rondreis van 3 weken door Nepal. Heel bijzonder was het om in Pokhara vrijwilligerswerk te doen en twee weken lang te helpen om kinderen die het minder getroffen hebben en in het leven te helpen met o.a. leren tellen en rekenen. Als ik aan Nepal denk, dan denk ik in eerste plaats aan Pokhara, een plek waar ik zeker nog eens terug hoop te komen.
Heb jij ook ooit zo’n plek gevonden op reis, die een speciale plek in je hart heeft?
Hopelijk ga ik tijdens mijn volgende Nepal reis naar Pokhara. Mijn eerste (en enige) Nepal reis was dus naar de Everest regio voor de trektocht naar Everest Base Camp en alhoewel dat super tof was, blijf ik het jammer vinden dat ik niet veel anders van het land heb gezien …
Die trektocht naar Everest Base Camp lijkt me wel echt ge-wel-dig om te maken als je van hiken en trekkings houdt. Dan is dit wel de ultieme wandeltocht en wat een grandioze uitzichten. Overigens zijn de panorama’s vanaf Jomsom (vanuit Pokhara) ook zeker niet verkeerd!
Wow, dat uitzicht op die bergen, geweldig! En wat een mooie verhalen weer. Jullie reizen zijn iedere keer een avontuur! Tof dat jullie in Pokhara vrijwilligerswerk hebben gedaan. Iets wat ik zelf niet snel zou doen, maar waar ik wel veel bewondering voor heb.
Waarom zou je niet snel vrijwilligerswerk doen Stéphanie? Wij vinden het één van de fijnste dingen om op reis te doen (omdat je een land dan zoveel anders ervaart), maar het “kost” natuurlijk ook weer tijd. Kan me voorstellen dat dit voor veel mensen soms een bezwaar is?!
Mooie foto’s van de bergen. Moet toch een apart gevoel geven om dat zicht te hebben. Lijkt me een hele mooie streek om te fotograferen.
Ja, absoluut heel indrukwekkend. Toch wel de meest imponerende plek waar we ooit geweest zijn denk ik.
Wat leuk dat jullie zo lang in Pokhara zijn geweest Yvonne! Ik vind het zelf ook altijd fijn om wat langer op één plek te blijven, leer je toch de bevolking en de omgeving het beste kennen. En wat een heerlijke foto’s weer, maar ik ben niets anders van je gewend. 😉
Ja, heerlijk is dat hè, als de tijd het toelaat. Op den duur herkennen mensen je dan zelfs op straat en heb je het gevoel erbij te horen in plaats van een vluchtige bezoeker te zijn. Dank je voor het compliment!