Memorabele oepsmomenten op reis

Wie mijn vakantiefoto’s zo bekijkt krijgt waarschijnlijk al gauw de indruk dat het om heerlijke, meestal zonnige en vooral onbezorgde reizen gaat. De vele oepsmomenten, dat het even wat minder rooskleurig lijkt, daar maak ik meestal geen foto’s van. Toch zijn die er wel degelijk, soms zelfs meerdere op één vakantie, en ik deel er graag een paar met je. Gedeelde smart is halve smart. Toch?! 😉

Tas met documenten en waardevolle apparatuur achtergelaten

Het is onze eerste vliegreis met baby (met 14 maanden officieel een dreumes trouwens) en we pakken het meteen goed aan door India als bestemming te kiezen. Supertrots zijn we, dat onze eerste intercontinentale vlucht met baby zo goed is gegaan. Zo trots, dat we zonder nadenken het vliegtuig uit stappen, om onze spruit India te laten zien. India ziet haar ook. Meteen. Het duurt daardoor eventjes tot we ons realiseren dat we één van onze zorgvuldig ingepakte stuks bagage missen. Een vrij essentieel stuk ook. Namelijk de tas met voor zo’n 5000 euro aan camera-apparatuur, onze paspoorten én de portemonnee. Iets minder trots wacht ik met onze dame in de luchthaven, terwijl Peter terug sprint naar het vliegtuig. Het duurt een eeuwigheid, want het is nog druk met uitstappende mensen. Als eindelijk het vliegtuig bijna leeg is blijkt de tas gelukkig nog in de bagagevakken te liggen, eenzaam wachtend om opgehaald te worden. Een trend is geboren, want sinds we een stuk meer spullen mee moeten zeulen vergeten we geregeld wat en gaat er eigenlijk altijd wel wat mis.

Eerste van onze oepsmomenten op reis met baby

Verkeerde data geboekt

Een paar dagen voor vertrek naar Malta stokt de adem in mijn keel, als ik de gegevens van onze accommodatie nog eens door loop. Staat er nu werkelijk dat we de laatste week van oktober daar slapen? Maar onze vakantie is de één na laatste week. Snel check ik de vliegtickets, omdat ik éven bang ben dat ik ook die voor een verkeerde week heb geboekt, maar het valt mee. De accommodatie blijkt nog net gratis te annuleren en tot mijn verbazing zijn er nog een paar betaalbare opties over in de goeie week. Snel boek ik er één en ik haal opgelucht adem. Hoe heb ik zo’n domme fout kunnen maken.

Als we een paar dagen later, aan het begin van de avond aankomen op de luchthaven van Malta lopen we gauw door naar de autoverhuurder. We vinden ‘m al snel, want zo groot is het hier allemaal niet. De vrouw achter de balie kijkt ons verbaasd aan als ze mijn geprinte reserveringsbevestiging ziet. “Maar dat is volgende week!” Hele grote oeps. In mijn blijdschap dat de vliegtickets voor de juiste data waren en dat er toch nog een alternatieve accommodatie beschikbaar was ben ik totaal vergeten naar de huurauto te kijken. En dat terwijl de datum bovenaan de bevestiging staat die ik net heb overhandigd. Er is ook geen andere huurauto meer beschikbaar vandaag vertelt de dame meteen, maar ik kan nog wel kosteloos onze auto annuleren. Gelukkig had ik bij Sunny Cars geboekt, waar dit altijd kan, zelfs op het moment zelf nog. Een andere auto vinden blijkt alleen nog een behoorlijke opgaaf. Bij de laatste balie, van een lokaal bedrijfje, hebben we geluk. Nou ben ik altijd wat huiverig voor lokale bureautjes, zeker vanwege alle mogelijke addertjes onder het autoverhuurdersgras, maar we hebben geen keus. Uiteindelijk krijgen we een prima auto mee en hebben we geen enkel gedoe met deze verhuurder.

Gelukkig na het aanvankelijke oponthoud veel moois gezien op Malta

Varkensbotten op tafel

In China is het bestellen van eten meestal een hele opgaaf, zeker op plekken waar weinig Westerse toeristen komen. Meestal proberen we iets aan te wijzen van een andere tafel, of kijken we wat de ingrediënten zijn die we kennen en maken duidelijk dat we daar wat van willen. Tot we op een da, in Dali, een restaurantje binnenstappen op een tijdstip dat het nog net heel rustig is. Er zijn geen andere gasten, de ingrediënten liggen niet in het zicht en de menukaart.. uiteraard.. alleen in het Chinees.

Op goed geluk wijzen we wat aan van de menukaart. We houden wel van een verrassing en zijn geen moeilijke eters. Als deze verrassing op tafel wordt gezet pogen we dan ook meteen een hap te nemen, zodat we mogelijk dan een idee hebben van wat het is. De groente is echter ZO ongelooflijk heet dat de tranen ons meteen in de ogen springen en de andere schaal zijn kippenbotten in een sausje. Letterlijk. We kúnnen het eten dus gewoon niet eten, want hoe krijg je dit botten weg?! We betalen en gaan gauw verder. Naar een restaurant met een Engelse menukaart. Dat is in Dali nog wel te doen.

In Dali beleefden we één van onze Chinese oepsmomenten

Duur filter een week lang foetsie

Op de derde vakantiedag in Griekenland mis ik halverwege de middag ineens het polarisatiefilter van mijn camera. Ik gebruik eigenlijk nooit filters, maar bij zonnig weer kan ik het polarisatiefilter echt niet missen. We hebben echter een wandeling door een schaduwrijk gebied gemaakt en ik weet nog dat ik het filter bij de waterval waar we naartoe zijn gehiked eraf heb gedraaid en naast me neer heb gelegd. Inmiddels zijn we na een 45 minuten durende, steile klim, terug naar boven gelopen en zitten we alweer een kwartier in de auto op weg naar onze accommodatie. Midden op de weg (want geen ander verkeer) doorzoek ik mijn cameratas. Drie keer. Maar eigenlijk weet ik wel al dat ik het filter daar niet in ga vinden. Zonde. Niet alleen van de 150 euro die een dergelijk filter kost, maar zeker ook voor de foto’s van de rest van de vakantie.

Terug in de accommodatie doet onze gastvrouw nog een poging om te helpen. Ze belt met de eigenaar van de taverna bovenaan het wandelpad, waar iedereen die deze route loopt zeker langs komt. Helaas heeft niemand hier een filter afgegeven en leg ik me er maar bij neer dat ik hem voorgoed kwijt ben.

Een week later alweer rijden we na verschillende uithoeken van het vasteland van Griekenland bezocht te hebben, na veel kilometers over snelwegen over het zoveelste bochtige bergweggetje. De bocht die we nemen is nogal abrupt en er glijdt iets heel hard door de richel waar de motorkap en het raam bij elkaar komen. In die flits dat we het zien lijkt het wel een zonnebril. Straks, als we stil staan, even kijken denken we nog. Natuurlijk vergeten we dat en de volgende dag, bij een nieuwe abrupte bocht denken we er plotseling weer aan. Bij de eerstvolgende stop halen we uit die richel.. het polarisatiefilter. Helemaal vies, met dikke, gele zandvlekken van de regenbuien erop en wat verf eraf geschuurd door het heen en weer glijden. Tot mijn stomme verbazing is het ding, na goed schoonmaken, verder helemaal in tact. Achteraf gezien denk ik dat ik het filter “even” op de auto heb neergelegd toen we onverwachts een schildpad op de weg zagen kruipen.

De plek waar ik dácht het filter te zijn verloren en de eigenlijke plek

Geen contant geld en ook geen pin

Omdat we zo lang mogelijk willen genieten van het prachtige Granada nemen we pas in de late middag een bus terug naar Málaga. Zodra we de bus uit komen in Málaga willen we meteen een hapje eten, aangezien het al half negen is en we rammelen. Tegenover het busstation zien we een tapasbar met lekkere hapjes. Alles ziet er zo lekker uit, dat we besluiten om van alles een portie te nemen, tot groot vermaak van de bediening. Vlak voor alles op tafel wordt gezet ontdekken we dat we nog maar tien euro contant in de portemonnee hebben en we vragen naar een pinautomaat. We krijgen te horen dat de pinautomaten in de stad niet werken, vanwege een kapotte telefoonkabel. Er is geen internet, geen telefoon en geen pinverkeer mogelijk. We hebben honger en eten eerst maar, om vervolgens op zoek te gaan naar een plek om toch nog geld uit de muur te krijgen. Die lijkt er echt niet te zijn en we krijgen het een beetje warm nu. Bij navraag aan een groepje Spanjaarden is er één automaat die mogelijk werkt. Dat blijkt gelukkig zo te zijn, zoals we zien aan de lange rij mensen die er voor staat te wachten. Ik krijg bij elke nieuwe klant hetzelfde visioen van een lege pinautomaat, maar als we eindelijk aan de beurt zijn komen er gelukkig nog wat flappen uit. We hoeven dus gelukkig niet de afwas te doen, want dat was bijna een dagtaak geweest met al die schaaltjes die we vies hebben gemaakt.

Dit waren zo wat oepsmomenten die ik me herinner. Er zijn er vast nog veel meer. Over de meest memorabele oeps-momenten op reis met kleine kinderen schreef ik een apart blog. Houd je wel van een beetje leedvermaak, dan kan ik die zeker aanraden. 😉

Ga naar al mijn Persoonlijk blogs, of kies een andere bestemming »