Wij gingen de afgelopen jaren zó vaak op reis met baby en peuter dat we onszelf inmiddels redelijk ervaringsdeskundig kunnen noemen op dat gebied. We sleepten onze meiden mee naar heel veel Europese bestemmingen, maar ook naar Marokko, India (2 keer zelfs), Sri Lanka en Zuid-Afrika. Tijdens die laatste reis sprak onze jongste, met 11 maanden, haar legendarische eerste woordje: “hoeraaaa!” (zie headerfoto) Nu is het tijd voor ons om hoera te roepen, want hoe we ook genoten hebben van al die reizen en ondanks dat we veel hebben geleerd van reizen met kinderen… ik ben toch echt wel blij dat onze jongste binnenkort de peuterspeelzaal verlaat en ik nu kan zeggen: wij gaan nooit meer op reis met baby en peuter.
Geen volksverhuizingen meer
Ondanks dat ik de afgelopen jaren echt een expert ben geworden in minimalistisch inpakken.. ja, ja, dat moet ook wel als je naast 2 slaaptentjes en een pak luiers nog ruimte wil overhouden voor wat kleding.. is ’t heel fijn dat ik weer wat minder hoef mee te sjouwen. Je houdt niet voor mogelijk wat je allemaal de halve wereld over zeult. Van draagzak tot knijpfruit, van buggy tot sudocrème. Van spuugdoekje tot verdeelbakjes voor poedermelk. En dan had ik nog de mazzel dat ik ze allebei best lang borstvoeding gegeven heb. Gelukkig is dat alles iets uit een vorig leven en neem ik voor hen, naast wat vermaak voor onderweg, alleen nog hetzelfde mee als voor ons zelf: een zonnebril, wat kleding en drogisterijartikelen.
nooit meer op reis met baby en peuter naar Zuid-Afrika…
Hoezo het is de reis er naartoe die telt?
Geen idee wie de quote “it’s not the destination, it’s the journey that matters” verzonnen heeft, maar het was zeker niet iemand met een baby of peuter in huis. In het tijdperk dat je, kinderloos, aankwam op de luchthaven en vol verwachting over je komende reis relaxt naar je gate wandelde was het vast óók de reis die telde. In de paar jaar dat we al die tientallen, zorgvuldig ingepakte babyitems met klotsende oksels door de scanner heen duwden was dat toch nét even anders. Toen was het ineens zaak zo snel mogelijk alles weer op z’n plek te stoppen, naar de dichtstbijzijnde verschoontafel te sprinten, om daarna een poging te doen zo charmant mogelijk in het openbaar te voeden, onder een sjaaltje wel te verstaan, zodat de zakenman naast je zich niet al te opgelaten voelde.
Waar je voorheen je tasje in het bagagerek legde, neerplofte en achterover zakte, met het volume van je favoriete reismuziek op 10, omdat die baby een paar rijen naar achteren maar niet stil wilde worden.. daar deed je vervolgens een schietgebedje dat je peuter de komende paar uur niet zou schreeuwen, huilen of hoefde te spugen, terwijl je nog gauw een cadeautje voor onderweg uit je tas probeerde te hengelen. Wie heeft ‘t hier over die geweldige reis er naartoe?
En mocht je denken dat de heenreis altijd erger is?! Dan heb ik meteen een terugreis op m’n netvlies, waarbij onze 14 maanden oude baby diarree had opgelopen. In een uur tijd waren we door al onze 8 reserveluiers heen. Een luier per uur hadden we gerekend, zou zelfs met diarree wel genoeg zijn. Mooi niet dus!
Nee, ook op dit terrein ga ik de baby- en peutertijd niet enorm missen.
Eindelijk weer eens een filmpje kijken aan boord
Mijn taak als fulltime on-board entertainer lijkt voorbij. Het afgelopen jaar heb ik bij meerdere vluchten een filmpje kunnen kijken, terwijl de dames zich zelf vermaakten met kleurtjes, schermpje of stickerboekje. Het uren wiegen, voeden, verschonen en liedjes voor ze zingen behoort uiteraard tot dat “wat je er allemaal voor terug krijgt”, maar ik kom er wel overheen dat ik dat nu moet missen hoor. Ook het achter ze aan hobbelen door het gangpad en zelfs de trap naar first class op en neer, omdat ze niet konden stil zitten als dreumes, is een gemis dat ik wel aankan. Eerlijk is eerlijk: het is heel fijn om eens even een uurtje niks anders te hoeven dan naar mijn eigen schermpje te loeren, terwijl ik af en toe “oooh mooi hoor, ga zo door!” opzij mompel.
Fulltime entertainment modus uit!
Weer een beetje mens op de eerste vakantiedag
Het contrast tussen onze afgelopen jaren op reis en het pre-baby/peuter-tijdperk kon niet groter zijn! Lang, lang geleden werden we na een intercontinentale vlucht wakker van een zonnestraaltje dat door de gordijnen piepte, om na een heerlijk ontbijtbuffet een frisse duik in het zwembad te nemen en daarna op ons gemak de omgeving te verkennen. Onze eerste verre vlucht met baby eindigde met een hysterisch huilend wurm, dat zich afvroeg waarom wij hadden bedacht dat zij zou moeten slapen. Nog voor het krieken van de dag meldde ze zich weer. Gedesoriënteerd vroegen we ons af waar we waren en het duurde een paar minuten voor we ons herstelden en onszelf ervan hadden overtuigd dat we niet compleet gek geworden waren door met een baby naar India te gaan.
Wat een zegen dat zowel de baby die geen idee heeft van wat er gebeurt, als de peuter die dwars genoeg is om te willen bepalen wát er gebeurt, niet langer de boel op stelten zetten op zo’n eerste vakantiedag. Soms is er zowaar weer slaap en begint de vakantie bijna echt relaxt.
Soms wordt er tegenwoordig zelfs weer geslapen door team no-sleap
Sightseeën vervangt langzaam aan ren je rot
Geen idee hoe het ons gelukt is om überhaupt iets te zien van een bestemming, terwijl we met één hand een flitsende luierruil deden, om met de andere een banaantje te pellen, een snel plaatje te schieten of te zoeken naar de entreekaartjes die één van ons 5 seconden eerder nog met een half afgekloven koekje en een Toetenboener in de hand had. En nee, dat was ik niet, maar ik noem geen namen. Tegenwoordig gaat het in elk geval weer een stuk makkelijker. Nu we niet eerst hoeven te kijken waar de baby-verschoon-plek is, of er wel een lift is, of we niet iemand overrijden met de wandelwagen en waar de plattegrond nou weer is. De enige opgaaf is nog het organiseren van een leuk familiekiekje, waarbij iedereen ongeveer richting de camera kijkt, niemand een boos gezicht trekt of de tong uitsteekt en waarbij alle handen en hoofden binnen de kaders vallen. Ach.. ik denk dat we dát maar even helemaal opgeven. We krijgen er tenslotte al zoveel voor terug! 🙂
Voor wie mij niet persoonlijk kent: je mag bovenstaand verhaal met een grote knipoog lezen.
Lees meer over Kids:
As we Speak zijn we beland op onze laatste dag in Brazilië met een dreumes van 14 maanden die absoluut voldoet aan je bovenstaande beschrijving: met name team No Sleep. Nu hebben we een week vooral niks gedaan (uitzonderlijk in ons geval maar goed , ben ook 27 weken zwanger en waren vooral toe aan echt vakantie). Met baby 2 op komst ga ik vast nog vaak je blogs nalezen want het verre reizen zit nu eenmaal in ons bloed. Alleen wel de afweging steeds makend : voor wie doen we het nu eigenlijk en doen we onze dreumes en toekomstige baby een plezier met al dat gereis van ons. Hoe zijn jullie daarmee omgegaan? Want we hebben ons nu vooral heel erg aangepast aan de behoefte van onze dreumes. Dus regelmatig slaapjes overdag en vroeg op bed omdat ze er echt aan toe was.
Ah ja, pittig is dat: met een niet slapende baby of dreumes rond reizen. Wij hebben ons tempo altijd aangepast aan de kinderen. Inmiddels zijn ze 5 en bijna 7 en kunnen we in principe hetzelfde tempo aanhouden als we altijd deden voordat we kinderen hadden. Maar tegenwoordig doen we wat meer activiteiten die speciaal voor kinderen leuk zijn (met een treintje mee, zwembad, enz) en dat hoeft met een baby of dreumes dan weer niet speciaal. Al met al denk ik dat je er steeds je weg wel in vindt, als je maar goed naar je kind(-eren) blijft kijken. Zij blij, jij blij. 🙂
Hahaha ik heb hier echt van genoten! Ontzettend leuk geschreven.
Daar doen we het voor, haha.. dank je.
Hahaha, zit te gieren achter mijn p.c. Mijn oma zou zeggen voor alles is een tijd. Nu breekt er weer een andere tijd aan (met andere uitdagingen). Happy Travels!
Vooralsnog is de huidige tijd een stuk minder uitdagend op reisgebied.. we zullen zien. 🙂
Hihi, heerlijk om te lezen dit! Wij zitten zelf midden in de baby en peuter tijd en ik vind het heeeerlijk! Maar het lijkt me ook heerlijk om straks stress-vrij te reizen!
Geniet er nog lekker van.. het stressvrije reizen komt vanzelf. 😉 En dan kan je daar weer van genieten!
Wij hebben nog een peuter en een kleuter en ik merk al dat het makkelijker gaat dan met baby en peuter. Ik kijk er al naar uit op een reis zonder luiers
Ik ben aan bedenken of ik nu met de zindelijkheid van Mika moet gaan beginnen (hij geeft aan af en toe dat hij moet plassen of poepen) of wachten tot naar onze reis in juni. Veel ongelukken op reis is ook niet zo fijn
Of gewoon toch nu beginnen, wie weet gaat het heel snel en is hij tegen die tijd al echt goed zindelijk. Als hij ‘t zelf al aangeeft.. je kan altijd voor lastige reisdagen een luier omdoen voor de zekerheid..
Haha, heel leuk! Leuk ook die zin: Geen idee wie de quote “it’s not the destination, it’s the journey that matters” verzonnen heeft, maar het was zeker niet iemand met een baby of peuter in huis.
Herkenbaar blog en met een lach gelezen, juist omdat die tijd voorbij is. En toch kijk ik er soms nog met weemoed naar terug.
Ik ben nu idd ook net de ‘ik-steek-op-elke-foto-m’n-tong-uit’-fase voorbij. Nu mág ik vaak geen foto’s meer nemen. Gelukkig soms ook nog wél. 😉
Ach jee, die fase duurt zo lang?! Fijn. haha.. en gelukkig dat soms een foto nog mag.
Ah zo fijn om te lezen. Op dit moment in Nepal met onze 1.5 jarige zoon. En vandaag vraag ik me om de 5 minuten af waarom we dit in hemelsnaam aan het doen zijn en wat het überhaupt oplevert. Nou, dit helpt en morgen weer een nieuwe dag! 🙂
Je bent niet de enige! En vast ook mooie momenten. Kun je nog een beetje vertragen in jullie reis, dat maakt het voor de dreumes rustiger en voor jullie waarschijnlijk ook fijner? Hopelijk een mooie reis verder en remember: het is een fase! 😉