Myanmar platgetreden? In Pyay niet!

Myanmar is booming. Iedereen wil er graag naartoe lijkt het wel. Maar van Pyay hebben de meesten nog nooit gehoord. Hoogtepunten als Bagan en Inle Lake wil iedereen graag zien nu het land eindelijk meer is opengesteld als gevolg van het formele einde van het militaire bewind. Formeel. Maar dat is een ander verhaal. Myanmar wordt tegenwoordig opgenomen in veel routes door Zuid-Oost Azië en de drukte bij de grote bezienswaardigheden is ongekend ten opzichte van een paar jaar terug. Toch kent het land nog altijd veel prachtige plekken, met bezienswaardigheden die meer dan de moeite waard zijn en waar je het authentieke Myanmar terugvindt. Pyay is één van die plekken. De mensen zijn er nog echt enthousiast om toeristen van buiten Azië te mogen begroeten en hier rondreizen voelt nog als avontuur.

Puur Myanmar: Pyay

Na een vermoeiende rit van bijna zeven uur komen we vanuit Yangon aan in Pyay. We hebben geen idee waar in het stadje we de bus uit worden gezet en niemand lijkt ook maar een woord Engels te spreken. Uiteindelijk belanden we in twee losse fietsriksja’s in de vorm van een zijspan en zo worden we het rustige stadje door gefietst. Voelden we ons in de bus al een beetje koning en koningin met al die zwaaiende mensen buiten, nu zijn we helemaal een bezienswaardigheid en veel mensen zwaaien en roepen. Myanmar ziet hier duidelijk nog maar weinig toeristen en we voelen ons meer dan welkom in Pyay.

De speurtocht naar een acceptabele en ook betaalbare kamer duurt eventjes, maar tegen zonsondergang kunnen we dan toch nog gauw een kijkje gaan nemen op de heuvel van de Shwesandaw Pagode, die een prachtig uitzicht over de omgeving biedt. De straatstalletjes in Pyay verkopen hier veelal onbekende gerechten, dus we proberen er wat van. Lekker!

Pyay is één van die plekken in Myanmar waar je nog maar weinig toeristen ziet

Op de ossenkar door Thayekhittaya (Sri Ksetra)

Naar het Unesco werelderfgoed Thayekhittaya of Sri Ksetra, een lang geleden verloren gegane stad, gaat geen openbaar vervoer. We regelen daarom een taxi-brommertje die ons er, over een hele serie kuilen met hier en daar wat asfalt er omheen, vanuit het centrum van Pyay naar toe brengt. Onderweg zien we mensen bezig op het land. Boeren ploegen hun velden met os en houten ploeg, terwijl anderen alweer hun stukje grond laten vollopen met water om er nieuwe rijst in te planten. Werkelijk alles gebeurt met de hand en overal zijn nog ouderwetse waterputten.

Het gebied met verlaten tempels, een gigantische stupa en een koninklijke begraafplaats is erg uitgestrekt en we kunnen er daarom voor kiezen met een ossenkar rond te rijden. Het is ook alweer ruim boven de dertig graden en erg vochtig, dus dat laten we ons geen twee keer zeggen.

Thayekhittaya of Sri Ksetra is niet al te ver van Pyay, maar voelt nog weer jaren terug in de tijd

Tien minuten later komt er een boertje met twee ossen en een houten kar met grote houten wielen voorgereden. We nemen plaats en daar gaan we dan, holderdebolder over de onverharde paden tussen de velden door. Hier en daar staat een rieten hutje met wat landbouwgrond er omheen. Daar worden uiteenlopende groenten en prachtige snijbloemen op verbouwd. Mannen en vrouwen lopen druk met grote gieters heen en weer om alles te besproeien, want het is inmiddels behoorlijk warm geworden. Een enkele eendenhoeder staat aan de kant en kijkt ons na. In een lui tempo klotsen wij verder en af en toe stoppen we om één van de oudheden van dichtbij of van binnen te bekijken.

Bij één van de laatste tempels die we bekijken komen we een hele groep mannen tegen, die grote hoeveelheden bij elkaar gebonden bladeren al lopend vervoeren. Er wordt een nieuw dak gemaakt op het huis van één van de buren. Kilometers sjouwen ze met de bladeren door de stoffige, hete velden. Tegen het eind van de rondrit komen we door een dorpje waarvan de houdbaarheidsdatum al eeuwen verstreken lijkt. Bijzonder om te zien hoe de mensen hier leven en tevreden zijn met wat ze hebben.

Een hoogtepunt in Thayekhittaya of Sri Ksetra: op de ossenkar langs de oudheden

Terug in Pyay lunchen we en tegen de avond gaan we nogmaals naar de Shwesandaw Pagode. Dit keer bezoeken we ook de omliggende stupa’s en de vijfendertig meter hoge reuze-Buddha vlakbij.

Alleen in Myanmar: Boeddha met bril in Shwedaung

Gelukkig gaat er regelmatig vervoer van Pyay naar het dorp Shwedaung en zodra we op de vertrekplaats daarvan aankomen kunnen we meteen in een pick-up mee die kant op. In Shwedaung nemen we een kijkje bij een Boeddha met een bril op z’n neus, naar ons weten de enige ter wereld. De bril is de Boeddha ooit kado gedaan door iemand die last van zijn ogen kreeg en heel graag weer wilde zien. Sindsdien is het een bedevaartsoord voor mensen met oogproblemen. Wij vinden de Harry-Potter-look van Boeddha erg stoer.

Myanmar is de enige plek ter wereld waar je een bebrilde Boeddha vindt

We lopen ook nog naar de andere tempel in het dorp, terwijl we veel aandacht krijgen van enthousiaste Birmezen. Er wordt gezwaaid en geroepen en een enkeling probeert een praatje te maken. In de tempel zelf worden we ook bijzonder hartelijk ontvangen. De beheerder is zó door het dolle dat wij er zijn dat hij bijna begint te hyperventileren. Hebben we van elk Boeddhistisch land (ook van Myanmar) gelezen dat je nooit met je rug naar Boeddha mag staan en geen foto’s mag maken waarbij je zelf vóór Boeddha poseert… deze man maakt dat allemaal niks uit. Peter moet mee op de foto, zelfs bovenop Boeddha. We hopen maar dat we nu geen slecht karma hebben gekregen, maar Boeddha leek het niet al te erg te vinden.

In Schwedaung worden we enthousiast ontvangen en poseert Peter op verzoek voor Boeddha

Terug in Pyay blijkt het geen makkelijke taak om uit te vinden hoe laat we morgen met de bus verder kunnen. Volgens de dame achter de balie van ons hotel mogen buitenlanders alleen met de bus van 3 uur ‘s middags, wat zou betekenen dat we om 1 uur ‘s nachts aankomen. Niet echt ideaal. Na een uitgebreide speurtocht door Pyay, waarbij alle Engels-sprekenden en ook enkele niet-Engels-sprekenden worden ingezet, komen we er toch achter dat we ook om half negen ‘s ochtends kunnen vertrekken. In zo’n grappige fietstaxi waar je ook met z’n tweeën in kunt leggen we de twee kilometer naar het busstation af, waar we kaartjes kopen. Onderweg zijn we weer het middelpunt van alle aandacht, onze oude zwaai-rsi begint alweer op te spelen.

Met het buskaartje op zak gaan we nog één keer naar de Shwesandaw Pagode, dit keer “by night”. Een nieuwsgierige monnik komt een praatje maken en z’n vrienden willen ook wel eens zien wie wij zijn, maar kunnen helaas geen Engels.

Twee Dagen Bussen dwars door Myanmar

De weg van Pyay naar Magwe is duidelijk minder goed dan die waar we twee dagen geleden over gekomen zijn en we hobbelen wat af in onze gammele bus. Het landschap wordt steeds droger en de enige afwisseling zijn de prehistorische dorpjes waar we zo nu en dan doorheen rijden en de eeuwenoude, reusachtige bomen die daar aan de kant van de weg staan.

Onze tweede busreis door Myanmar gaat duidelijk door compleet on-toeristisch gebied

Tegen het eind van de middag komen we in het stoffige Magwe aan, waar een lange speurtocht naar een kamer ons leert dat er een congres is in het stadje en onze enige mogelijkheid zonder bankroet te gaan is een hok met een eenpersoons plank op poten en een matje op de grond ernaast voor te veel geld. We hebben geen keus, maar het is maar voor een nachtje en we hebben ook nog nooit in een Rolex-hotel geslapen, maar met enige heimwee denken we al terug aan onze kamer op loopafstand van de Shwesandaw Pagode in Pyay. We spreken meteen met ons tuktuk-mannetje af om ons morgenochtend om vijf uur op te halen voor de bus die om zes uur vertrekt.

Stroom lijkt er in Magwe nog minder te zijn dan in de rest van plattelands Myanmar en ook de generator van het guesthouse valt regelmatig uit. De donkere pauzes variëren van enkele seconden tot een minuut. Ons wassen, in het hok met een grote bak koud water, doen we dan ook maar met onze hoofdlamp op. Als we nog maar half klaar zijn gaat de generator helemaal uit en is het donker. We besluiten maar meteen te gaan slapen en nemen plaats op onze plank op poten en plank zonder poten, maar ondanks dat dit huis van steen is klinkt het alsof er alleen papieren wandjes tussen de kamers zitten. Ook het geluid van het zingende en pratende personeel beneden gaat nog tot diep in de nacht door en op den duur zorgt nieuwe stroom ervoor dat er zelfs een tv wordt aangezet. Rond drie uur is het eindelijk stil. Om kwart over vier staan de eerste andere gasten alweer op en ach… dan houden wij het ook maar voor gezien.

We hebben een beetje spijt dat we Pyay voor Magwe moesten ruilen

Precies om zes uur rijden we Magwe uit en al gauw komt de zon op: een adembenemend gezicht boven de stoffige, met palmbomen omringde velden, waar al een enkele boer aan het ploegen is met z’n ossen en houten ploeg. Dorpjes die we vandaag tegenkomen zijn zo mogelijk nog primitiever dan gisteren. Werkelijk alles wordt hier van natuurlijke materialen met de hand gemaakt en de hutjes zelf zijn van grote palmbladeren. Ongelooflijk dat zoiets nog bestaat!

Gebroken door de bijna slapeloze nacht komen we na vijf uur door elkaar geklutst te zijn bij de rand van Bagan, dat haast een wereldstad lijkt naast Pyay en Magwe. Een groot bord geeft aan dat alle buitenlanders hier de bus uit moeten om de zeer verplichte en onontkoombare toeristenbelasting te betalen voor het archeologisch gebied Bagan. We verlaten het echte Myanmar om ons te begeven in het toeristische deel, maar wat een bijzonder kijkje in een bijzonder land kregen we de afgelopen dagen.

Ga jij naar Myanmar voor de highlights, of geniet je ook juist zo van de minder toeristische plekken? Welke route door Myanmar heb jij gekozen?

Ga naar al mijn Azië blogs, of kies een andere bestemming »