Toen Muang Ngoi Neua nog een onontdekt paradijs was

Muang Ngoi Neua was jaren een relatief onontdekt plekje in het Noorden van Laos. Het kostte wat moeite om er te komen en een warme douche of 24 uur per dag elektriciteit waren illusies die van een andere wereld leken. Tegenwoordig heeft Muang Ngoi zelfs accommodaties op booking.com en volop gratis wifi. Onontdekt is het plaatsje al lang niet meer, zoals de documentaire Banana Pancakes and the children of sticky rice zo mooi laat zien, maar de betoverende schoonheid van het landschap? Die blijft! Wij waren hier 10 jaar geleden, nog voor de toeristenstroom echt op gang kwam en wilden er eigenlijk nooit meer weg. Op één ding na. Hadden ze die warme douche nou maar wat eerder gehad. 😉

Natuur in Nong Kiaw

Na een hele week in Luang Prabang gaan we vandaag weer verder naar het noorden van Laos. In 3 uur tijd rijden we naar Nong Kiaw, een dorp aan de rivier de Ou, door een grote, stalen brug verbonden met Ban Sophoune. Het prachtige landschap heeft veel gelijkenis met dat in Vang Vieng, maar hier glijden geen tubers voorbij in het water en de harde muziek van de barretjes ontbreekt gelukkig eveneens. Wat wel overeenkomsten vertoont is het prijsniveau. Ook hier zijn de prijzen verdubbeld sinds het uitkomen van onze 2 jaar oude reisgids. Bij veel guesthouses worden nieuwe bungalowtjes bijgebouwd en een enkel restaurant adverteert ook al met “big tv screen inside”. We vermoeden dat je over een jaar of 5 misschien ook hier struikelt over de lallende Europeanen.

Nong Kiaw, toegangsroute naar Muang Ngoi Neua

Gelukkig is het nu nog betrekkelijk rustig, hoewel de jeugd duidelijk al aan het toerisme gewend raakt en afhankelijk van de leeftijd om “candy” of een pen vraagt of zichzelf ongevraagd als gids opdringt. Wij wandelen een eind tussen de fotogenieke karstbergen door, die begroeid zijn in alle kleuren groen. We steken eens een kraakhelder, snelstromend riviertje over op een ondiepe plek en komen uiteindelijk bij de Tham Phathok, een grot met geschiedenis. Eind jaren ’60, begin ’70 hebben hele dorpen zich hier schuil gehouden voor de Amerikaanse bombardementen en beschietingen, dezelfde bommen waardoor Laotianen nu nog regelmatig een been kwijtraken of het zelfs niet kunnen navertellen als ze er per ongeluk bovenop stappen. De grot is enorm en er was zelfs een ruimte ingericht als ziekenhuis en een andere als bank.

Met de Boot naar Muang Ngoi Neua

Gisteren werd ons verteld dat de boot naar Muang Ngoi Neua, een dorp dat een uur varen stroomopwaarts ligt en alleen per boot bereikbaar is, om 8.30 uur zal vertrekken. Om 8.15 uur staan we dus keurig aan de rand van de Ou-rivier, klaar om te vertrekken. Als daar al even staan krijgen we te horen dat de boot pas om 11 uur gaat vandaag. Weggaan om later terug te komen is niet erg handig, want dat zou betekenen dat we onze zware rugzakken al die tijd moeten meezeulen. Dan gaan we maar aan een tafeltje zitten om een potje Rummikub te spelen, onder grote belangstelling van alle aanwezige mannen van het dorp. We drinken thee om warm te blijven, want het is, zoals elke ochtend hier, nog erg mistig en aan de frisse kant.

Voor de zon doorbreekt is de ochtend fris

Als de volgepakte boot naar Muang Ngoi om 11 uur eindelijk de rivier op vaart, trekt de mist net op en zien we de omringende bergen één voor één in het zonnetje te voorschijn komen. Flarden mist hangen er eerst nog tussen, echt een fantastisch gezicht. Onze boot is uitgerust met een stuurmannetje en een mannetje dat speciaal mee gaat om te hozen. Deze houten boten zijn alleen de eerste maanden waterdicht en daarna is het een kwestie van met de hand hozen. Na een prachtige boottocht, met af en toe wel een hele spannende stroomversnelling om tegenop te varen, komen we aan in Muang Ngoi. Accommodatie is hier, net als de huisvesting van de mensen zelf, vrijwel allemaal basic: een bamboe hut op palen, met een zelf getimmerd, houten bed en een dun matras, waarboven een muskietennet hangt. Zo ziet ook ons huisje eruit. De wc is een hurktoilet in de tuin en de douche ernaast geeft uiteraard alleen koud water, ijskoud wel te verstaan.

Op pad

Voorlopig maken we ons niet druk over het sanitair, daarvoor lonkt de schitterende natuur te veel. Wij gaan aan de wandel in de omgeving van Muang Ngoi en omdat er hier helemaal geen gemotoriseerd verkeer kan komen is dat heerlijk rustig. Al snel lopen we in de natuur, waar groen – groener – groenst het motto lijkt. We volgen een eeuwenoud pad, waar we af en toe locals tegen komen. Die zien er nog net zo uit als hun voorouders, met hun zelf gevangen visjes aan een touw om de nek of een bosje zelf verbouwde groenten onder de arm.

Bij aankomst in Muang Ngoi Neua doen we een stap terug in de tijd

Na een half uur komen we bij een grot met 2 ingangen: 1 door het stroompje dat eruit komt en 1 over een hoger gelegen pad. We gaan naar binnen, volgen het pad een eindje, tot we ineens het geluid van het stroompje niet meer horen en ook geen enkel licht meer zien achter ons. We moeten goed nadenken waarlangs we eruit moeten en al gauw verliezen we elk gevoel voor richting. Een lamp hebben we ook al niet bij ons en lichte paniek komt op, zeker met het verhaal van de verdwaalde toeristen, die pas maanden later werden terug gevonden, in ons achterhoofd. Gelukkig zien we na een paar stappen in de richting die we denken het licht van de uitgang weer. Ik wist al dat ik donkere grotten niks vindt, maar nu helemaal.

We lopen nog een half uur verder en zien dan ineens een enorme, open vlakte met rijstvelden, buffels en koeien. Aan het eind ligt een dorpje, waar we wat drinken en als we weer teruglopen omdat het bijna donker wordt, zien we een klein meisje in het enorme veld zitten. Helemaal alleen zit ze daar met een schep in de grond te wroeten. Als we dichterbij komen laat ze zien wat ze aan het doen is. Ze graaft zwarte kevers op die ze in een mandje op haar rug doet, om later op te eten gebaart ze.

Natuur, buffels en het eenvoudige leven

Het simpele leven van Muang Ngoi

Terug bij ons hutje in Muang Ngoi vragen we ons af hoe het licht werkt. We zien namelijk maar één peertje hangen en een schakelaar of stopcontact is er niet te bekennen. We vragen het en in gebrekkig Engels krijgen we te horen dat om ongeveer 18.30 uur de stroom in het dorp aan gaat en dat dan onze lamp ook vanzelf licht geeft. Om 22.00 uur gaat alles weer uit. Juist ja, maar wij zijn erg moe, dus wat als we nou bijvoorbeeld eerder willen slapen dan 22.00 uur? Vragend worden we aangekeken. We vragen dus maar of we de lamp ook zelf uit kunnen doen. Dat is blijkbaar wel een beetje een gekke vraag, waarom zou je zelf het licht uit willen doen. Maar we krijgen een antwoord. Je draait gewoon het peertje eruit. Aha! Natuurlijk. Zo simpel kan het leven zijn.

Bij het restaurant waar we eten raken we aan de praat met de eigenaar en zo komen we nog wat meer te weten over de stroomvoorziening van het dorp. Elk groepje huizen is aangesloten op een aggregaat. Per dag geef je als huishouden door voor hoeveel uur je stroom wilt en betaal je voor dat aantal liters benzine. Op de juiste tijd wordt dan je stroom aan of uit gezet, maar altijd maximaal voor 3 uur per dag. Voor zijn 3 lampen in het restaurant betaalt de eigenaar 1 euro per uur, wat hier een boel geld is, zeker als je het voor een maand optelt. We begrijpen nu waarom er hier in Muang Ngoi overal maar een enkel lampje brandt en we ook veel huizen met kaarsen zien. Tijdens het eten rennen de jongetjes hier door het donkere dorp achter elkaar aan met bamboestokken, die ze gebruiken om papiertjes met een knal op elkaar af te vuren. Dat moet Peter natuurlijk ook nog even proberen.

Enkele inwoners van Muang Ngoi

De Prachtige Natuur van Laos

Douchen. Gisteravond zeiden we nog: “dat doen we morgenochtend wel.” Nu is het dus morgenochtend, mistig en koud, misschien 12 graden? De stoomwolken komen uit onze mond als we er één voor één toch maar aan moeten geloven. Wat een geluk dat dit voor ons een eenmalige ervaring is en wat erg, als je dit elke dag moet meemaken. Dat wil zeggen als je het geluk hebt om een douche te hebben en dus niet in de rivier hoeft.

Voor vandaag hebben we een bootje met gids gehuurd, om nog wat verder stroomopwaarts te kijken. Weer komen rond 10 uur de prachtige bergen rondom Muang Ngoi uit de flarden mist tevoorschijn. Enorme bomen in elke kleur groen en met lange lianen staan tussen weer andere soorten, echt zo ontzettend mooi, zoiets hebben we nog nooit gezien. Na een uurtje varen stopt onze gids bij een grot (“moet dat?” denk ik stiekem), waar Peter een echte vleermuis kan aanraken en ik na 10 minuten verzoek er weer uit te gaan. Dan varen we verder naar het dorpje Sopjam, prachtig gelegen aan de voet van een berg en bewoond door Khmu. We zien hoe de mensen hier boten maken, met een zelf gebouwde “machine” rijst van hun vliesje ontdoen, visnetten maken, weven, rijstwhiskey (Lao Lao) stoken en katoen maken met een zelfgemaakte “spinmachine”. Hier is geen toerist te zien en met onze gids Khao kunnen we rustig rondkijken en vragen stellen.

Door de schitterende natuur naar Sopjam

Een aantal minuten stroomopwaarts leggen we aan bij Hatsaphuei, een ander dorp. Hier zijn mensen duidelijk minder actief en worden alleen manden gevlochten en visnetten gemaakt. Wel zien we pepers liggen te drogen in de zon en bruinachtige schijfjes, die erg op aardappels lijken. Khao vertelt dat ze hier thee van maken, als medicijn tegen maagproblemen, een typisch Khmu-gebruik.

Op de terugweg naar Muang Ngoi zien we overal mensen in de rivier duiken naar wier, dat later te drogen wordt gehangen met sesamzaadjes erop: een echte delicatesse hier in Laos. Mensen staan tijden in de rivier, soms wel tot hun borst en moeten ook regelmatig helemaal onder water, om het spul na het drogen voor té weinig te verkopen.

Als je één excursie doet vanuit Muang Ngoi, laat het dan deze zijn

Als we in bed liggen en de laatste paar minuten stroom afwachten, voor we gaan slapen, zien we ineens een witte rat over de plafondbalk lopen. Peter oppert nog dat het gewoon een grote muis is, maar die is dan wel erg uit de kluiten gewassen denk ik nog, als zijn donkerbruine vriendje even later langs komt lopen. We stoppen het muskietennet dus nog maar even goed bij het bed in en zijn daar net mee klaar als het licht uit gaat.

Heb jij ook fijne herinneringen aan het Muang Ngoi Neua van jaren geleden, of was je er recent nog?

Ga naar al mijn Azië blogs, of kies een andere bestemming »