Moskou en Soezdal Reisverslag

We zijn nog geen 12 uur in Moskou als we al kennis mogen maken met het grote talent van Rusland om rijen te creëren. In de korte rij voor de kassa van het Kremlin moeten we toch zeker nog 15 minuten wachten voordat we aan de beurt zijn. Dit komt onder andere doordat we pas als we aan de beurt zijn zien dat niemand door heeft dat de loketjes gewoon open zijn, vanwege de hoeveelheid affiches waarmee het glas compleet dichtgeplakt zit. Op de affiches wordt slechts in het Russisch uitgelegd welke mogelijke tickets er allemaal te koop zijn. Een handgeschreven en erg onduidelijk Engels briefje in een hoekje maakt het er voor ons niet heel veel duidelijker op. Na wat aanwijzen en ja-knikken krijgen we 2 kaarten onder onze neus geduwd en een rekenmachine met daarop 650. Aha, 650 roebel dus, nou een briefje van 1000 moet genoeg zijn. Maar nee, het is te veel! “No change!!” is het enige dat de dame ons wijzer kan maken. Het wordt opeens duidelijk waarom zoveel mensen de kassa weer verlaten zonder kaartjes in hun handen. Welkom in Rusland.

Dé attractie van Moskou: het Kremlin

Een kwartier later staan we trots met onze zojuist gepinde 500 en 100 roebel-briefjes weer in de rij, die nu wel behoorlijk aangegroeid blijkt te zijn. Eindelijk zijn we aan de beurt en mogen we mét kaarten richting de controlepoortjes. We zijn binnen. Dachten we. Maar dan kennen wij Rusland nog niet. Nee, we mogen geen tassen mee naar binnen nemen en dus moeten wij de trap af, rechtsaf en onder de brug in de rij aanschuiven om onze tassen af te geven in ruil voor een nummertje. En wij maar denken dat de Baboesjka’s en de wodka Ruslands enige trots zijn. Nou, ze zouden eens wat uitvoeriger mogen zijn in het promoten van de echte, authentieke oud-Russische rij!

Het Kremlin in Moskou

Maar dan zijn alle hindernissen genomen en zijn we ineens in het Kremlin. De kathedralen en het patriarchen paleis zijn erg mooi, zowel van buiten als van binnen en de Tsarenklok is enorm. Bizar om hier te staan. Gezien ons lange oponthoud bij de ingang krijgen we al snel trek en na nog wat foto’s zoeken we het enige eettentje op binnen de muren van het Kremlin. Het ons inmiddels bekend in de oren klinkende “no change” komt toch nog onverwacht, vooral omdat we 150 roebel geven en 138 moeten betalen. Maar de aanhouder wint, na enige boze blikken en diepe zuchten krijgen we toch ons wisselgeld.

Gorki Park

Als we in de GOEM hebben vastgesteld dat de hippe kleding die hier hangt net zo duur is als thuis en we ook het rode plein en de Basiliuskathedraal gezien hebben verlaten we het centrum van Moskou. Onderweg naar het Gorki Park bestellen we bij één van de stalletjes op straat onze eerste blini. We hebben geen idee wat er op de menukaart staat, maar wijzen op de met kip gevulde, heerlijk geurende blini van onze voorganger. Even later weten we het zeker: als we niet zo’n ontzettende hekel zouden hebben aan uren in een zinloze rij staan zouden we vast en zeker gaan emigreren naar Rusland. Wat een verrukkelijke pannenkoeken zijn dat!

Met onze gevulde maag en vol enthousiasme schuiven we aan in de rij voor de kassa van het Gorki Park. De dame achter deze kassa heeft het echter goed onder controle en 5 minuten later lopen we al binnen, tussen de zichzelf vermakende Russen op de kermis en op het terras van de bierbank (en in de vijver voor de bierbank). Al snel wordt duidelijk dat het hier zaak is om met zoveel mogelijk pluchen beesten zo breed mogelijk rond te lopen tussen de verschillende schiettentjes en andere attracties. Toch wordt ook op deze plek van vermaak weinig gelachen of zelfs maar geglimlacht. Ze maken niet echt een vrolijke indruk die Moskovieten.

Gorki Park Moskou

Moskou dag 2: Novodevitsji klooster en Detski Mir

De volgende dag doen we het wat rustiger aan en brengen we alleen een bezoek aan het Novodevitsji klooster. Dit prachtige klooster, met interessante tentoonstellingen, ligt aan een meer waar we nog een tijd lekker rustig wandelen. Ook bekijken we een aantal graven op de naastgelegen begraafplaats waar vele beroemde Russen begraven liggen. In de metro op zowel de heen- als de terugweg komen we een aantal kunstige metrostations tegen, geen straf om hier te moeten overstappen of op de volgende trein wachten.

Eenmaal terug in het centrum zien we het wisselen van de wacht bij het graf van de onbekende soldaat en gaan we nog naar de Detski Mir (kinderwereld) waar je alles kunt kopen wat je je als Russisch kind maar kunt wensen.

Het Novodevitsji Klooster, een metrostation en de Detski Mir in Moskou

Overwinningspark en vertrek uit Moskou

De derde dag is alweer onze laatste dag in Moskou en deze dag gebruiken we om het overwinningspark te bekijken. Het groots opgezette park is indrukwekkend. Eerst lopen we de gigantische laan uit in de richting van het monument van de overwinning in de grote patriottische (tweede wereld-) oorlog. Elk jaar van de oorlog is gesymboliseerd door een traptrede zo groot als een stadsplein. Op die manier loop je naar de overwinning toe. Achter de 100 meter hoge obelisk van de overwinning staat het halfronde museum met wapens en kaarten uit de oorlog. Wij lopen voorbij, naar de ingang van de tentoonstelling van tanks, vliegtuigen, treinen, auto’s, schepen en meer uit de tweede wereldoorlog. De verzameling die hier is uitgestald is enorm en naast Russische spullen zijn er spullen uit Duitsland en Japan.

Net als we het park uitlopen horen we de klokken luiden van de nabij gelegen en zeer nieuwe Sint Joris kerk. We gaan dichterbij kijken en het blijkt dat er net een dienst begonnen is. Stilletjes gaan we de kerk binnen en van een hoekje kunnen we zonder de biddende mensen te storen alles bekijken.

Het overwinningspark in Moskou

In ons hotel zijn we zo klaar met inpakken en precies op tijd zitten we in de lobby. Iets later dan de afgesproken tijd worden we hier opgehaald door een heuse Nikita Lauda zonder rijbewijs. Deze dame kan niet tegelijk autorijden en Engels praten en als Peter wat vraagt zet ze daarom eerst de auto aan de kant. We besluiten daarna dat het verstandig is om even niet meer een poging tot socializen te ondernemen, omdat we graag onze trein willen halen. In tegenstelling tot de talencursus en het rij-examen was deze vriendelijke dame wel geslaagd voor haar hulpvaardigheid I, II en III. Ondanks dat ze erg moe is draagt ze samen onze koffer, brengt ons tot in onze coupé en zelfs tot op de stoel voordat ze afscheid neemt. Wow!

Detail van een Trein in Moskou

Vladimir

Na onze eerste twee uurtjes in een Russische trein wordt ons door de conductrice verteld dat we station Vladimir naderen, het station waar wij de trein al weer zullen verlaten voor een tweedaags verblijf in het nabijgelegen Soezdal. Korte tijd later staan we met onze bagage op een leeg perron. We zijn de enigen die hier uitstappen en de andere reizigers kijken ons verbaasd na als we het perron over lopen. De beloofde hostess die ons zou ophalen zien we nog nergens, ook niet als we bij het einde van de trein zijn aangekomen. De andere kant uit dan maar. Net als alles erop lijkt dat de trein verder zal rijden en wij eenzaam en alleen op het perron achter zullen blijven verschijnt een rood hoofd op de trap: “follow me.”

De Russische dame die nauwelijks Engels spreekt troont ons mee naar een taxibusje met chauffeur. We installeren ons in het busje en korte tijd later verschijnt de vriend van onze hostess, met zijn balalaika. Terwijl we over een weg vol kuilen door Vladimir razen speelt de vriend balalaika en zingt erbij. In gebrekkig Engels krijgt Yvonne uitleg over de belangrijkste bezienswaardigheden van Vladimir, terwijl Peter de balalaika in zijn handen geduwd krijgt. Dat gaat vrij aardig, tot… de deur wederom wordt opengeschoven, onze beide net verworven vrienden het busje uitspringen, terwijl ze nog: “bye bye” roepen. En weg zijn ze. We zijn overgeleverd aan een ééntalige Russische chauffeur en hebben geen idee hoever Soezdal zich nog bij ons vandaan bevindt.

Peter met de balalaika en de omgeving van Soezdal in het laatste zonlicht

De lange, heuvelachtige weg wordt steeds slechter en we rijden maar door. Na een kwartier stopt het busje opeens bij een wegrestaurant en ook onze chauffeur verlaat nu het busje. Niet voor lang, even later zien we hem met een pakje sigaretten terugkomen en wordt het busje gekeerd. We keren en rijden de hele lange weg weer terug om 10 minuten later een afslag te nemen. Hier staan ook enkele lifters, waarvan we er één meenemen. De man, we schatten hem een jaar of 55, doet verwoede pogingen om contact met ons te maken, maar in het Russisch is dat voor ons toch erg lastig. Peter probeert Engels, maar zonder resultaat. Duits dan. Ja, dat lijkt wat te worden. In een ver verleden was onze nieuwe vriend buschauffeur op een pendelbus tussen Moskou en Hamburg. Hardop zegt hij nu eerst alles in het Russisch, zodat hij zelf weet wat hij wil zeggen, en dan vertaalt hij het voor ons in gebrekkig Duits. Al gauw komen de familiefoto’s uit de tas en zien we de bruidsjurk van zijn dochter. We wisselen snoep uit en geven hem nog een kaartje van onze website en wat ansichtkaartjes van Nederland.

Soezdal

Het sfeervolle, houten hotel blijkt erg luxueus te zijn en onze kamer kijkt uit over de landerijen om Soezdal. We gaan nog even naar buiten om de zon onder te zien gaan achter de heuvels en proberen twee flesjes frisdrank te bestellen in het restaurant, die we willen meenemen naar onze kamer. Dit blijkt erg lastig. Als we één van de drie obers die aan de bar staan ernaar vragen raken ze allemaal in paniek. Een collega wordt erbij gehaald: “Jezzza, ai spiek ingliesj, but very small”. Pas 10 minuten later komen we met onze Fanta buiten en begeven we ons naar onze kamer.

De volgende dag maken we eerst een wandeling van een half uur naar het centrum om een kaart te gaan kopen. Op de markt zien we tientallen baboesjka’s die hun zelf verbouwde groenten aan de man proberen te brengen. Ook bezoeken we enkele van de kerken die Soezdal rijk is en een aantal kloosters. Hier hebben we toch echt het gevoel dat we in Rusland zijn aanbeland: de oude, houten huizen die allemaal wel een verfje kunnen gebruiken, de rokende en rammelende auto’s met merknamen waar we nog nooit van gehoord hebben, maar vooral ook de mensen die zo graag een gesprekje met ons willen beginnen, maar slechts Russisch spreken. De bevolking maakt hier wel een veel vriendelijkere en behulpzamere indruk dan hun landgenoten in Moskou.

Soezdal

De dag vliegt voorbij en na een laatste douche staan we rond 11 uur ‘s avonds bij de receptie van het hotel om uit te checken. We krijgen nog een ontbijtje mee voor de volgende ochtend en mogen instappen in onze gereedstaande taxi. Onze chauffeur heeft het idee dat we graag snel naar het station willen en geeft flink gas. We halen alleen maar in bij “verboden-in-te-halen”- borden, wellicht hebben die een andere betekenis in Rusland. Veertig zweterige minuten later zijn we dan, veel te vroeg, op het donkere, verlaten station van Vladimir. De beloofde hostess die ons de juiste trein zal wijzen is nog nergens te bekennen. Aangezien het nog bijna een uur duurt voor onze trein vertrekt maken we ons nog nergens druk over. Maar of ze nog zal komen?

Lees hier het vervolg van dit reisverslag: over onze trip met de Trans Mongolië Express Op de hoogte blijven van alle updates? Volg mij dan op Facebook.

Ga naar al mijn Azië blogs, of kies een andere bestemming »