Mongolië Reisverslag

Het lijkt nog een beetje onwerkelijk dat we er dan eindelijk zijn, als we ’s ochtends om half 8 aankomen op het station van Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië. Niemand maakt direct aanstalten om de trein te verlaten, na de bijna 6 dagen durende reis met de Trans Mongolië Express, die ons van Vladimir in Rusland naar Mongolië heeft gebracht. Als het langzaam doordringt dat we eruit kunnen begeven we ons in de richting van de deur en lopen enigszins verwonderd het perron op.

Kennismaking met Ulaanbaatar

Tijdens de rit naar ons hotel krijgen we al snel een beeld van de stinkende, lawaaiige drukte die Ulaanbaatar heet. Onze eerste kennismaking met Mongolië doet niet meteen vermoeden dat we later verliefd zullen worden op dit land, maar gelukkig hebben we weer vaste grond onder de voeten en kunnen we na het inchecken eindelijk weer eens douchen en in een echt bed slapen. Onze eerste maaltijd van rijst met schapenvlees weten we hier nog redelijk te waarderen.

Ulaanbaatar, eerste kennismaking met Mongolië

Voor onze dagen in Ulaanbaatar hebben we een excursieprogramma geboekt. In een touringcar vertrekken we daarom naar het Bogd Khan winterpaleis, een prachtig gebouw waar je helaas geen foto’s mag maken, tenzij je daar 25 dollar voor over hebt. Ook de kasjmir shop 100 meter verderop wordt door onze toeristenbus aangedaan. Het keren van de bus duurt langer dan de rit erheen. Deze stop, ter promotie van de winkel, is onze eerste kennismaking met de Aziatische toeristenval. Tenslotte bezoeken we de Zaisan heuvel, waar het graf van de onbekende Mongoolse en Russische soldaat zijn en je een fantastisch uitzicht hebt over de vallei waarin Ulaanbaatar ligt. Eigenlijk kun je alle afstanden in Ulaanbaatar makkelijk lopend afleggen. Mocht je toch wat minder sportief aangelegd zijn: een taxirit kost je gemiddeld €1,00 en alles is bijzonder toegankelijk. Prima te doen dus zonder de vooraf geboekte excursies.

’s Avonds zijn we de enigen met belangstelling voor een traditionele Mongoolse voorstelling, die echt fantastisch blijkt te zijn: kleurrijke dansers, prachtige instrumenten, typisch Mongoolse keelzang, tsam- en sjamaandans en nog veel meer. Een afwisselend geheel dat ruim een uur duurt. Dit hadden we toch zeker niet willen missen en ons beeld van Mongolië is inmiddels al heel wat bijgesteld tegenover vanochtend, wat een bijzondere cultuur! Na de show wacht ons het diner in het restaurant van het hotel, waar we wederom rijst, vlees en salade eten.

Cultural show Ulaanbaatar

Gandan en ger”fabriekje” Ulaanbaatar

Rond 10 uur zijn we bij het Gandan klooster. De 26 meter hoge Boeddha, die wordt omringd door 100 kleine boeddha beeldjes en vele gebedsmolens is indrukwekkend. Veel Mongolen komen hier bidden en in de bijgebouwen zitten tientallen Mongoolse monniken hun mantra’s te reciteren, indrukwekkend om te horen en te zien.

De volgende stop is het nationaal museum, waar onder andere dinosaurus skeletten en heuse dino eieren tentoongesteld worden. Daarna lunchen we in een restaurantje in de stad en ter afwisseling is er vandaag eens pasta met vlees, in plaats van de gebruikelijke rijst. Met natte voeten van een zeer plaatselijk bui, die de straten meteen in rivieren doet veranderen, komen we aan in de werkplaats waar gertenten worden gemaakt. In de wijk er omheen zien we hoe de mensen hier leven: ger aan ger en de straten zijn niet veel meer dan zandpaden. In de werkplaats wordt hard getimmerd, geschuurd en geschilderd, waarschijnlijk voor een erg klein maandloontje.

Ulaanbaatar, Mongolië

naar Terelj Nationaal Park

In de tweede helft van de middag beginnen we aan een warme rit naar Terelj nationaal park, zo’n 70 kilometer buiten Ulaanbaatar. Al gauw zien we het prachtige, groene steppelandschap waar Mongolië zo bekend om is. Huizen zijn er niet, slechts af en toe een dorpje bestaand uit gers en een enkele houten hut. De wegen zijn van sterk wisselende kwaliteit, maar het grootste deel van de rit kunnen we niet harder dan 60 kilometer per uur en soms gaan we stapvoets een onverharde weg naar beneden of omhoog. Na aankomst wagen we nog een klim naar de top van één van de heuvels en zien hier een prachtige, rode zonsondergang, nadat we weer een maaltijd van rijst en vlees achter de kiezen hebben. Zodra het donker is doen Peter en medereiziger Fred een poging om het kacheltje in de gertent, die vannacht ons huisje is, op te stoken. Al snel is onze tent de warmste van allemaal en door onszelf uitgeroepen tot sauna-ger. De rookpluimen uit onze schoorsteen zijn werkelijk indrukwekkend en de warmte blijkt een goede remedie tegen de honderden. Zodra de kachel en het licht uit zijn hoor je een regelmatig ploppen, steeds als er weer één op de grond valt.

Turtle Rock en Terelj Klooster

Als we na het karige ontbijt naar de bekende Turtle Rock gaan klaart de bewolkte hemel langzaam wat op. Tijdens de wandeling naar het Terelj klooster breekt het zonnetje steeds meer door en krijgen we wat aangenamere temperaturen. De wandeling gaat door schitterende natuur en de kleuren zijn hier echt heel helder. Het lijkt wel alsof groen hier nóg groener is en de blauwe lucht blauwer dan blauw. Gelukkig is er na de stevige wandeling een lunch, maar de rijst en het vlees zijn dit keer nog schaarser dan eerst. Voor het eerst hebben we echt nog een hongergevoel nadat we gegeten hebben.

Terelj Nationaal Park, Turtle Rock en Terelj Klooster

Binnen kijken in een Mongoolse ger

’s Middags gaan we op bezoek bij een Mongoolse familie. Dit uitje valt nogal tegen, voornamelijk omdat we met 12 mensen tegelijk naar één familie gaan en de familie niet een echte nomadenfamilie is, maar ook gewoon een wasmachine en videorecorder in de ger heeft staan. Dit past niet echt in het beeld dat we hadden en de familie krijgt waarschijnlijk dagelijks zo’n delegatie op bezoek, want ze ondergaan het gelaten, maar veel interesse tonen moeder en dochter (de enigen die thuis zijn) niet. De yoghurt en het deegproduct dat we aangeboden krijgen smaken erg bijzonder en gelukkig staat ons bezoek aan de “keuken-ger”, waar alles gekookt wordt, pas daarna op het programma. De vliegen zitten hier in grote groepen op het eten en drinken. Als we dit van te voren hadden geweten had alles vast nog veel bijzonderder gesmaakt.

Als we terug zijn in ons kamp blijkt dat de eigenaar inmiddels de hele lokale bevolking uit de omgeving heeft opgetrommeld, omdat we eerder die dag hadden aangegeven dat we graag zouden paardrijden. Jammer genoeg heeft ook deze activiteit een massaal karakter, doordat iedereen die nog nooit eerder heeft paardgereden een lopende begeleider meekrijgt en deze begeleiders allemaal dezelfde route gaan lopen met ons. Het heeft zo meer weg van ponypark Slagharen dan van paardrijden op de Mongoolse steppen. Na enig aandringen mag Yvonne bij terugkomst nog wel een stukje zelf op een paard door de omgeving van het kamp draven, maar erg van harte gaat dit niet. We wandelen nog wat door de prachtige omgeving en zien een kudde yaks van dichtbij. Na het diner, bestaand uit 2 kleine bolletjes rijst met ketchup en vlees-vet, gaan we, nog steeds hongerig, naar bed.

In Mongolië zie je veel natuur en af en toe een kleine nederzetting

naar Karakorum

Bizar vroeg keren we terug naar ons hotel in Ulaanbaatar, waar we nog even een snelle douche meepakken. Stipt om negen uur staan we weer helemaal fris in de lobby. Enkele ogenblikken later is onze vriendelijke, 28-jarige gids Otgoo er. Zij zal ons de komende dagen vergezellen naar Karakorum, de oude Mongoolse hoofdstad in de tijd van Ghenghis Khan. Buiten ontmoeten we ook onze chauffeur voor de komende dagen, een vriendelijke man van eind 40. Onze bagage gaat achterin en we installeren ons in het 4×4 busje van Japanse makelij. Na een korte stop bij een overdekte bazaar aan de rand van Ulan Bator, waar we de laatste inkopen kunnen doen, (mmm… als je honger hebt zijn zelfs die rare, harde cakejes best goed te doen) rijden we de stad uit.

Er volgt een lange tocht over hobbelige wegen en door prachtige natuur. Al snel hebben we het idee dat we nu pas het echte Mongolië te zien. We zien veel roofvogels en enkele ovoo’s, heilige plekken in de vorm van een stapel stenen en de offers door de Mongolen daar gebracht. De eerste stop is in een gehucht met slechts enkele gers en twee houten gebouwtjes. Dit alles ligt middenin een enorm wijds landschap met heuvels begroeid met gras en de eindeloze weg die er doorheen loopt, alsmaar rechtdoor. Regelmatig steken enorme kuddes paarden, geiten en ander vee de weg over en moet onze chauffeur bovenop de rem. Onderweg laat deze ons trots zijn nieuwe dvd speler met beeldschermpje zien en zet hij een “hippe” Mongoolse video-cd op, erg populair bij de Mongoolse jeugd vertelt onze gids.

Onderweg door Mongolië

Na de lunch in een wegrestaurant in een iets groter dorp ziet onze gids ineens een kudde paarden, een eindje van de weg af. we gaan er kijken en de merries blijken net gemolken te worden door het 70-jarige echtpaar waarvan de kudde is. Ze nodigen ons uit om in hun ger de melk te komen proeven. Binnen treffen we ook de twee kleinzoons van de familie aan die in de zomer helpen met het vee. De hele familie leeft op matjes op de grond, bedden of andere meubels zijn er niet. Via onze gids praten we met het oudere echtpaar. Ze zijn verbaasd te horen dat we in Nederland paarden een naam geven. Zij doen dat niet, alle paarden heten gewoon “Paard”. Oma steekt ondertussen een sigaret met Russische tabak op en opa rookt pijp. De gefermenteerde melk, die we allemaal uit dezelfde mok drinken smaakt heel apart en vult enorm. We blijven nog even in de omgeving rondkijken tot we weer verder gaan door het meest uitgestrekte en verlaten land dat we ooit gezien hebben. In de avond komen we aan in ons ger-kamp op slechts 100 meter van het klooster Erdeene Zuu in Karakorum. Wederom een geweldige zonsondergang en een rustige nacht in onze tweepersoons ger.

Bezoek aan een nomadenfamilie in Mongolië

Erdeene Zuu klooster en paardrijden

Het ontbijt is eindelijk weer eens genoeg en smaakt geweldig. We krijgen een rondleiding door de Erdeene Zuu tempel en zien de opgravingen naar de oude stad. In de middag bezoeken we het Genghis Khan monument op een heuvel, van waar we een schitterend uitzicht over de omgeving hebben. Tijdens de lunch zijn we er achter gekomen dat onze chauffeur, net als heel veel Mongolen, een enorme fan is van Abba en Boney M. Aangezien we hem hebben verzekerd dat hij echt in zijn busje kan draaien wat hij zelf wil, horen we tijdens de ritjes door het heuvelland nu steeds weer “Ra Ra Raspoetin, Russia’s gatest love machine…”. We swingen inmiddels voor de 5de keer mee op de achterbank. We nemen nog een kijkje in de vallei van de koningen en gaan dan terug naar ons kamp, waar we nog even een middagdutje doen in de warme zon.

Om 5 uur zou er een man komen waarmee onze gids bij het Genghis Khan monument heeft afgesproken dat we op zijn paarden kunnen paardrijden. Om half 6 is er nog steeds niemand en we verwachten al haast niemand meer als hij er om 6 uur toch ineens is. De paarden zijn niet bepaald makke beestjes en deze zijn blijkbaar ook bedoeld om op te galopperen. Fantastisch! Eindelijk echt paardgereden in Mongolië!

Paardrijden in Karakorum

’s Avonds zien we bij de Mongolian Traditions show in de omgeving nog worstelen, boogschieten, paardenraces en het bouwen van een gertent. Onze chauffeur geniet misschien nog meer van het spektakel dan wij zelf.

Afscheid van Mongolië

Helaas is het al weer tijd geworden om alle 20 zand- en grindweggetjes, 500 heuvels en 30.000 kuilen terug te nemen naar Ulaanbaatar. In een wegrestaurant krijgen we glazige noodles en schapenvlees voorgezet. Ondanks dat we er allemaal niet veel van eten zijn Peter en ik ’s avonds hondsberoerd.

Met het idee dat het niet verstandig is om meer dan 10 meter bij een wc uit de buurt te zijn gaan we de volgende ochtend toch maar op weg naar het station, waar onze trein naar Peking om half 8 zal vertrekken. Gelukkig hebben we nog 10 minuten over als we op het perron aankomen, zodat we allebei nog even een sprintje naar het openbare toilet kunnen trekken, waar we een eindeloze rij wachtende Chinezen aantreffen. Gelukkig redden we toch zowel de wc als de trein nog net op tijd. Helaas zijn we te ziek om veel van de Gobi woestijn te zien, maar in elk geval zijn we op weg naar China. Ons afscheid van Mongolië is dus iets minder geweldig dan de kennismaking bij die fantastische zonsopkomst meer dan een week geleden.

Was jij al eens ziek op de dag dat je een lange reis moest maken?

Wij kwamen in Mongolië met de koning van de treinreizen, de Trans Mongolië Express, je leest het reisverslag daarvan op deze pagina. Op de hoogte blijven van alle updates? Volg mij dan op Facebook.

Ga naar al mijn Mongolië blogs, of kies een andere bestemming »