Kazbegi in Georgië – onwaarschijnlijk mooi

Kazbegi is Georgië op haar mooist en zeker de moeite van de trip vanuit Tbilisi waard. In 3 tot 4 uur ben je met de Mashrutka in Kazbegi en onderweg hoef je jezelf zeker niet te vervelen, want de vergezichten over het bergachtige noorden van Georgië worden steeds mooier. Als een slak kruip je, tussen het andere verkeer, omhoog tot de Jvari pas, om daarna in de hoge KauKasus af te dalen. Kazbegi wordt omgeven door imposante bergen, maar de aanblik van de iconische mount Kazbek met de Gergeti Trinity kerk er voor is op zichzelf de trip al waard.

Huur een auto voor meer vrijheid, zodat je bij de beste viewpoints en het Ananuri kasteel kan stoppen en rondkijken. Een 4×4 is echt niet nodig, tenzij je naar de Gergeti Trinity wilt rijden in plaats van hiken. Sno Valley en het eerste deel van de Truso Valley kan je met een gewone auto doen als je maar langzaam rijdt. Wil je in de omgeving van Kazbegi hiken, dan plan je in Kazbegi 2 of meer nachten.

Pancheti op een steenworp afstand van Kazbegi

Als we de eerste ochtend Kazbegi uit rijden naar de nabijgelegen Sno Vallei gaan we al snel heel hard op de rem. Aan de rechterkant doemen 2 eeuwenoude torens op, boven een dorpje dat regelrecht uit de vorige eeuw schijnt te komen. Alleen de feloranje daken verraden dat er hier recente activiteit plaats heeft gevonden. Over de onverharde weg hobbelen we de 500 meter naar Pansheti toe, zoals het plaatsje volgens een bord heet. Een lieflijk stroompje kabbelt langs het dorpje en er achter rijzen hoge bergen op. Een kleurrijke verzameling veldbloemen omringt het handjevol huizen en de complete aanblik ervan is onwijs schilderachtig, perfect aangevuld met rondfladderende vlinders. Een auto die perfect past in het geheel komt aanhobbelen over het pad vol kuilen. De 4 cowboys die erin zitten bekijken ons argwanend, voor ze uitstappen en in 1 van de huizen verdwijnen. Wij gaan verder. De Sno vallei wacht.

Pancheti, vlakbij Kazbegi

De Sno Vallei

Een paar kilometer verder slaan we linksaf, de Sno Vallei in. Al gauw komen we in het dorpje Sno, waar bovenop een rots weer een wachttoren prijkt. Als we verder rijden wordt de weg slechter en de vallei smaller. We komen amper harder vooruit dan wanneer we zouden lopen en we volgen de snelstromende Sno rivier tot we in een klein dorpje komen, waar we het pad delen met koeien, varkens en kippen en waar elk roestig vervoersmiddel met wielen al minstens 10 jaar niet van z’n plek lijkt te zijn geweest. Tegen de helling van de vallei is een ander dorpje geplakt, dat in Nepal niet zou misstaan. En dat op amper 5 kilometer van de doorgaande weg en hooguit 10 vanuit Kazbegi.

Waar de vallei op haar smalst is stappen we even uit om te genieten van de schitterende natuur. Dit is echt puur Georgië. We staan tussen de bergen, aan een klein meertje, midden in een bloemenzee. En een mierenhoop. Peter is de klos en houdt het nog even vol, totdat de roestige hijskraan, die duidelijk nog uit het Sovjettijdperk stamt en grote stofwolken veroorzaakt, ons voorbij is gereden. Dan trekt hij zo snel mogelijk zijn broek uit om de kleine belagers te verwijderen. We vinden het wel genoeg natuur voor nu en stappen weer in de auto.

Prachtige natuur en kleine dorpjes in de Sno vallei

Omhoog naar Juta

We achtervolgen de hijskraan, tot de werkzaamheden die verderop plaatsvinden, en waar het pad vol kuilen nog smaller wordt en ineens steil omhoog de bergen in gaat. Met handen en voeten én een telefoontje naar een Engelssprekende vriend achterhalen we via één van de mannen dat de weg tot Juta begaanbaar is, ook voor onze tweewiel aangedreven auto. Nog langzamer vervolgen we onze weg en de blikken over de rand, in de diepte, waar de rivier stroomt, doen onze adem stokken. Ook de vergezichten naar de overkant zijn adembenemend. Een half uurtje later zien we een kleine verzameling huizen, waar uiteindelijk de weg ook echt ophoudt. Juta. Kazbegi voelt hier als heel ver weg, terwijl het hemelsbreed gezien niet meer dan 10 kilometer kan zijn. In Georgië zorgen de bergen voor lange reizen en een heerlijk off the beaten track gevoel.

Te paard naar Mount Chiukhi

Het pad dat vanuit Juta omhoog leidt is amper een meter breed en onwaarschijnlijk steil. In de omgeving zien we paarden grazen en we maken een snelle afweging. Bij navraag en wat telefoontjes blijkt het mogelijk om te paard verder te gaan. We eten wat en een half uur later staan 2 opgezadelde paarden klaar om ons mee te nemen. We verdelen ons over de paarden en als we tussen metershoge Berenklauw door omhoog manoeuvreren zijn we blij dat we deze keus gemaakt hebben. Na een pittige klim wordt het pad minder steil en we volgen opnieuw de rivier, nu over weidse graslanden die ook hier vol zomerse bloemen staan. In de verte doemt Mount Chiukhi op, een rotsachtige piek, waar zelfs hartje zomer nog wat resten sneeuw op liggen. We klimmen tot pal onder de top, waar een schitterend meertje voor waterpret zorgt en de paarden even bijkomen en grazen. Een uurtje later begeven we ons weer naar beneden, waar de auto wacht voor de bijzondere weg terug.

paardrijden vanuit Juta, vlakbij, maar zo ver van Kazbegi

Hiken in de Truso Vallei

De Truso Valley is nog iets verder zuidelijk van Kazbegi en schijnbaar één van de mooiste valleien in Georgië. Het wordt een warme, heldere dag en dus gaan we meteen na het ontbijt op pad. Wat we ons precies van de weg de vallei hadden voorgesteld weet ik niet, maar in elk geval niet dat hij helemaal dicht zou zijn. Of open gebroken eigenlijk. Met linten afgezet. Voor de eerste 200 meter in elk geval. Het avontuur begint dus al meteen en we rijden om een aantal huizen heen, door wat lijkt op een klein weggetje, naar de eigenlijke weg, waar we al hobbelend het juiste spoor proberen te pakken.

Geleidelijk wordt de vallei waarin we rijden wat smaller, om uiteindelijk bij een klein dorpje te komen, bereikbaar over een brug die ervoor zorgt dat we even diep moeten adem halen voor we de oversteek aandurven. Woorden als metaalmoeheid en snelstromende rivier komen in me op, maar dan zijn we er alweer overheen. We rijden een zijtak van de vallei in, omdat we daar nog een fotogeniek dorpje ontwaren, Kvemo Okrokana. Te laat zien we achter een geïmproviseerd stopbord de barricade met militairen en we worden nors om ons paspoort gevraagd. Wat we komen doen, en of we ook een permit bij ons hebben. Nee dus. We wilden alleen even een fotootje schieten en dan weer omkeren. “NO!” Daarmee is het enige Engelse woord gesproken dat de mannen lijken te kennen en zo gauw als we ons paspoort terug hebben keren we om en maken dat we weg komen. Gelukkig hadden we vlak voor het dorpje al een stop gemaakt en een plaatje geschoten.

Het begin van de Truso valley

De Truso vallei bij Kazbegi grenst aan Zuid-Ossetië, het gebied waar nog altijd om gestreden wordt. Het is veilig zolang je de rivier volgt en niet verder dan Abano gaat. Zorg dat je altijd je paspoort paraat hebt En de google vertaal app met Russisch en Georgisch kan ook handig zijn, mocht je dat zelf niet spreken.

We parkeren de auto in het eerste dorpje en volgen lopend de rivier. Een echt plan hebben we niet, maar we willen zo veel mogelijk van de schoonheid van de Truso vallei zien. We worden niet teleurgesteld, want achter elke bocht zien we een mooier berglandschap en de kloof wordt steeds smaller. We lijken vrijwel de enige wandelaars, maar zo af en toe worden we ingehaald door een jeep. Een rustgevende gedachte: mochten de kinderen echt niet meer kunnen lopen is er altijd wel een jeep die ’s middags terug rijdt.

We doen een poging tot een picknick aan het water, maar de zon is genadeloos fel en warm vandaag en de dazen zijn echt een plaag. Algauw lopen we weer verder en we steken een brug over, waarna we in de verte een grote kalkafzetting en verschillende stroompjes water zien. Als we ze bereiken vermaken de meiden zich uitstekend met het water. De aarde is hier en daar rood gekleurd, een bizarre combinatie met het groene gras. De rivier maakt nog een perfecte hoefijzervorm en dan opent de Truso vallei ineens voor onze neus en laat ze haar verpletterende schoonheid zien. Sneeuwtoppen in de verte, met daarvoor, verspreid in de vallei wat half-verlaten en –vervallen dorpjes, elk met een eigen eeuwenoude verdedigingstoren. Nomaden kamperen aan de rivier en overal grazen koeien en schapen.

De Truso vallei

Al met al hebben we inmiddels een kilometer of 5 gelopen en we moeten ook nog terug, dus we keren om. De terugtocht is best pittig met een kleuter en een peuter. De jongste gaat uiteindelijk voor de laatste kilometers in de draagzak, waar ze meteen in slaap valt. Terug in ons guesthouse in Kazbegi blijkt ze blaren op haar teentjes te hebben, maar wat hebben we alle 4 genoten.

Gergeti Trinity, highlight van Kazbegi

Als er één hike is in Kazbegi die je zeker moet doen is het die naar de Gergeti Trinity. Dit kerkje is min of meer hét symbool van Georgië. Zie je een foto van Georgië met een kerkje erop, dan is de kans groot dat het deze is. Wij bewaarden ons bezoek aan Gergeti tot onze laatste dag Kazbegi en bovendien gingen we ook nog eens niet hiken. De weg naar boven van ongeveer anderhalf uur is slopend en niet aan te raden met jonge kinderen die de dag ervoor al 10 kilometer gelopen hebben. Toch kan je Kazbegi niet bezoeken zonder de Gergeti Trinity van dichtbij gezien te hebben en dus huurden we voor 50 Lari een jeep, die ons naar boven bracht en ons daar een uur de tijd gaf om rond te kijken.

De tocht naar boven met de jeep is een avontuur op zich, want de weg is zo slecht, dat we blij zijn dat we gewacht hebben met de lunch tot na deze rit. Het uitzicht als we eenmaal boven zijn maakt echter alles goed. Alsof je mount Kazbek kan aanraken en ook de muur van rotsen aan de andere kant van het dal lijkt onwaarschijnlijk dichtbij, achter het silhouet van het kerkje.

In Kazbegi moet je de klim naar de Gergeti Trinity maken

Om de Gergeti Trinity kerk te fotograferen met die gigantische bergwand erachter kom je het best tussen 14.30 en 17.00 uur, als de zon het kerkje én de bergen belicht. Dit is in de zomermaanden echter een hele drukke tijd in en om Kazbegi, waarbij je behalve het kerkje ook tientallen jeeps en toeristen op de foto zet.

Overnachten Kazbegi

Slapen deden wij in Kazbegi bij een homestay, waar we naast de 2 geboekte slaapkamers ook een grote eet- / woonkamer tot onze beschikking hadden. Saba guesthouse is genoemd naar de jongste zoon van een gezin van 5, dat naast een koe en varkens ook kippen en een hond heeft. Hartstikke leuk voor kinderen, maar ook gewoon om het “gewone” leven in Georgië te zien. Onze kinderen en wij zelf werden onwijs verwend door de vrouw des huizes met heerlijk fruit en vers gebakken cake en ’s avonds is het hier echt stil. Heerlijk. Rondom schitterende vergezichten op de bergen die Kazbegi omringen. Helaas verhuurt Saba niet langer kamers, maar Guesthouse Elia is vergelijkbaar geprijsd en net zo gastvrij, heeft een nóg beter uitzicht én de luxe van eigen sanitair.

Onze homestay Kazbegi

Slaap jij weleens in een homestay en zou je er zo één uitkiezen als de onze in Kazbegi?

Ga naar al mijn Azië blogs, of kies een andere bestemming »