Jomsom Trek Nepal in de spectaculaire Himalaya

De Jomsom Trek is nog altijd één van mijn beste reisherinneringen ooit. Kwam het door de spectaculaire vlucht van Pokhara naar Jomsom? Of was het ’t feit dat we ons zó klein voelden, tussen die machtige bergtoppen van de Himalaya? Dit is met recht één van de meest indrukwekkende plekken qua natuur, ter wereld. Vooraf hebben we getwijfeld of een trekking wel wat voor ons zou zijn, maar het feit dat tegenwoordig de hele trekking via een jeeproad bereikbaar is leek ons geen nadeel, maar was juist een doorslaggevend element in onze keus om deze trekking wel te gaan doen. Wij zijn niet van die sportievelingen en als het dan toch te ver of te zwaar zou zijn, was er in ieder geval vervoer naar beneden. Ben jij ook geen echte berggeit, maar wil je toch ervaren hoe gaaf wandelen in de Himalaya is? Of heb je nog nooit eerder een trekking gedaan en wil je het eens proberen? Dan is de Jomsom Trek echt iets voor jou!

Start van de Jomsom Trek: vliegen door de Himalaya

Toch wel een beetje zenuwachtig wachten we op Pokhara Airport op onze vertraagde vlucht naar Jomsom. Ons vliegtuig is een klein machientje, waar hooguit 20 passagiers in passen, wat als voordeel heeft dat je gegarandeerd een plekje bij het raam hebt. Wij mazzelaars kunnen de voorste twee plekjes aan de rechterkant claimen, waardoor we zowel in de cockpit en door het voorraam kunnen kijken, als naar de Himalaya, die zich rechts van ons bevindt.

Een Jomsom Trek kan beginnen met de spectaculaire vlucht Pokhara – Jomsom

Zodra we de startbaan oprijden en snelheid maken is er geen tijd meer om zenuwachtig te zijn. We hebben het veel te druk met kijken hoe de piloot de juiste knoppen indrukt, welke hendel over wordt gehaald en hoe het vliegtuig precies doet waarvoor het gemaakt is: snelheid maken en opstijgen. Onder ons wordt Pokhara steeds kleiner en we zien een rivierbedding met groene heuvels ernaast. Al gauw verschijnen ook de besneeuwde toppen van de Himalaya naast ons en we kijken onze ogen uit.

Dan verschijnt er pal vóór ons een gigantische muur van sneeuw en ijs en zijn we omringd door witte bergen; een onvergetelijk gezicht. We dalen wat en scheren pal over de boomtoppen een nieuwe vallei in. We dalen verder en zien watervallen, lange hangbruggen over de rivier en dorpjes verspreid in het landschap. Een landingsbaan komt in zicht en dan staan we op 2700 meter hoogte, in Jomsom. Is het nu al afgelopen…? Dat is balen. We hebben nog geen stap gezet en toch zijn we nu al blij dat we dit avontuur gaan beleven, zonder meteen een pittigere hike zoals die naar het Annapurna Basecamp te hoeven doen.

Frisse berglucht in Jomsom

Wat meteen opvalt als we uitstappen zijn de frisse berglucht en de herfstige kleuren van de bomen en struiken. Toch is er niet heel veel begroeiing hier, het is een kaal landschap met besneeuwde toppen erboven.

aankomst in Jomsom

Nadat we ons geregistreerd hebben op de luchthaven en een kopje thee hebben gedronken willen we op pad. Dat gaat echter zomaar niet, we moeten ons eerst nog registreren bij de Tourist Office, waar met de hand alle gegevens worden overgeschreven. Dit duurt nogal lang, omdat de gids vóór ons een man of 10 heeft te registreren. Na een kwartiertje kunnen we eindelijk echt vertrekken… nadat we ook nog met de hand bij de gewone politie geregistreerd zijn. Voor het geval we tijdelijk vergeten waren dat Nepal in Azië ligt weten we dat nu in elk geval weer zeker.

Jomsom naar Kagbeni: eerste wandeling van de Jomsom Trek

Dan zijn we toch weg en we volgen een brede rivierbedding vol stenen. Overal zien we kleurrijke, rotsachtige bergen met bijzondere patronen erin. Op de tientallen andere wandelaars en een enkele ruiter na is het landschap verlaten. De lucht is helder en ontzettend blauw. In een kleine nederzetting wordt een geit geslacht voor het naderende Tihar festival en overal hangen kleurrijke gebedsvlaggetjes.

Onze eerste etappe van de Jomsom trek: naar Kagbeni

Na een uurtje of twee zijn we in Kagbeni en we vinden onze eerste wandeling, ondanks de plotselinge hoogte, erg meevallen. Na de lunch kijken we wat rond in het oude dorp, met veel vee, Tibetaanse tempels en smalle steegjes en we genieten van de typische sfeer die dit soort dorpjes altijd heeft. Alsof de rest van de wereld is opgehouden te bestaan. Hier gaat het leven nog altijd zoals het al eeuwen gaat, op z’n dooie gemak. Naarmate de zon lager zakt wordt het best wel koud op deze hoogte en we lezen wat in het restaurant. Tegen de avond brengen we met reisgenootje Petra een bezoek aan de dorpsdokter, want zij hoest zich de hele dag al rot. Van de -tig medicijnen die hij voorschrijft neemt ze er één of twee mee die zinvol lijken en als we terug zijn bij ons guesthouse zijn er hete kooltjes onder de tafels gelegd. Lekker hoor.

Kagbeni

De Jomsom Trek op haar pittigst: Kagbeni naar Muktinath

Steil omhoog lopen we de volgende ochtend in een helder ochtendzonnetje Kagbeni uit. Het landschap is droog en dor, maar heel erg kleurrijk door de verschillende rotssoorten en enkele herfstbomen beneden aan de rivier. Steeds hoger komen we en we zijn aan alle kanten omringd door sneeuwbergen. Als we na een paar uur flink klimmen in een dorpje komen ligt daar het ijs nog op de plassen. De lucht wordt steeds ijler en het laatste stuk, schuin omhoog naar Muktinath, is erg zwaar. We zijn blij dat we er zijn.

Van Kagbeni naar Muktinath: onze eerste pittige wandeldag van de Jomsom Trek

Petra, die nog altijd hoest, gaat even liggen en ook onze gids valt in slaap het namiddagzonnetje en de beschutting van het guesthouse. Wij lopen het dorp in en bekijken een Tibetaanse tempel, het ritueel slachten van een buffel en de beroemde Muktinath Tempel. Deze tempel is een bedevaartsoort voor zowel Buddhisten als Hindu’s, een soort van “Buddha meets Shiva”. Als de lucht steeds grijzer wordt lopen we terug naar ons guesthouse en we zijn nog maar net binnen of het begint te sneeuwen, niet ongebruikelijk in deze tijd van het jaar en op een hoogte van 3800 meter.

Muktinath

‘s Avonds voelen we ons allemaal niet lekker, maar aangezien Muktinath 1000 meter hoger ligt dan Kagbeni is dat ook niet zo verwonderlijk. Petra is er het beroerdst aan toe, zij heeft flink last van hoogteziekte. Wij komen er gelukkig met wat duizeligheid en een knallende koppijn vanaf.

Terug naar Jomsom en verder naar Marpha

Ging onze eigen hoofdpijn in de loop van de nacht over, Petra heeft haast niet geslapen en hoest ook nog altijd. Ze besluit om vanuit Jomsom terug te vliegen naar Pokhara, terwijl wij door het berglandschap terug willen lopen naar beneden. Met z’n 14-en plus de chauffeur proppen we ons in een jeep en over bijna dezelfde weg die we de afgelopen dagen gekomen zijn, rijden we nu in ruim een uur weer naar beneden. Zo staan we dan weer aan het vertrekpunt van onze trekking.

De jeep road bij de Jomsom Trek was voor ons echt een voordeel

Een vlucht regelen voor Petra blijkt niet eenvoudig. Door de gevaarlijke wind vliegt er vandaag niks meer en ook voor morgen zijn de tickets schaars. Na een uur of wat heeft onze gids Dhan waarschijnlijk wat geregeld, is er voor Petra een kamer gevonden om gestrekt te liggen en besluiten wij om alvast door te lopen naar het volgende dorp. Dhan blijft in Jomsom tot alles zeker geregeld is, maar er is maar één weg naar beneden, dus verdwalen is er voor ons toch niet bij.

Door de kale rivierbedding lopen we naar Marpha, met een steeds veranderend uitzicht op de Nilgiri-sneeuwberg. Andere wandelaars zijn er hier niet en we voelen ons haast alleen op de wereld. Pas na een uur komen we een ruiter tegen en dan zijn we ook bijna in Marpha.

Jomsom naar Marpha

Pestibal in Marpha

Als we ons hebben geïnstalleerd in één van de guesthouses lopen we het dorp in, om daar meteen Dhan tegen te komen, die vertelt dat alles nu geregeld is: morgen vliegt Petra naar Pokhara. Samen kijken we rond in het dorp en we bezoeken de Buddhistische tempel die hoog boven alles uittorent. Als we binnenkomen worden we verrast door de feeststemming die hier heerst. Vandaag is de dag van het jaarlijkse Lama-dance festival, op z’n Nepalees uitgesproken als “pestibal”. Gemaskerde monniken dansen op de binnenplaats, terwijl de bevolking uit de hele wijde omgeving er omheen zit toe te kijken. Daarom was het zeker zo rustig onderweg en in het dorp. Zowel Buddhisten als Hindu’s zijn weer op het feest afgekomen en tot de zon bijna onder gaat en het erg koud wordt blijven we kijken naar de verschillende dansen.

In Marpha een geweldig festival mee mogen maken

Marpha naar Ghasa

De volgende ochtend waait het harder dan elke voorgaande dag en meteen weten we dat Petra’s vlucht gecanceld zal worden. We proberen haar te bellen, maar de lijn is dood. Dan lopen we eerst maar een stuk en we komen door leuke bergdorpjes, waar we yak-kaas kopen en appels. Bij een volgende poging krijgt Dhan Petra aan de telefoon en gelukkig voelt ze zich al wat beter dan gisteren. We spreken af dat ze haar vliegticket terugbrengt en inruilt voor een kaartje voor de jeep naar Ghasa, een stuk bergafwaarts. Samen met Dhan gaan wij lopend die kant op en dan kunnen we elkaar daar ontmoeten en zien hoe we verder gaan.

Het landschap is weer prachtig. We volgen de brede, kale rivier met aan beide kanten besneeuwde toppen en zelfs een gletsjer. Ook zien we steeds meer groene naaldbomen op de hellingen verschijnen en fruitbomen langs het pad. Ontelbare rijen pakezels lopen naar beneden met zakken appels op de rug en weer omhoog met gasflessen en andere noodzakelijke spullen.

Van Marpha naar Ghasa

Ghasa blijkt wel erg ver weg te liggen, want ondanks dat we flink doorlopen zijn we al vijf uur onderweg. Na de lunch in een klein dorpje, dat midden in een Alpenlandschap lijkt te liggen, dalen we flink. We steken een lange hangbrug over, boven een diepe afgrond en gaan via een glibberpaadje vol groene stenen verder. Huizen en hangbruggen zijn versierd met bloemen voor het Tihar-pestibal, een mooi gezicht.

Na meer dan zeven uur lopen komen we aan in Ghasa, maar helaas heeft Dhan Petra geadviseerd naar het laatste guesthouse te gaan en is Ghasa een heel erg langgerekt dorp. De laatste meters zijn echt afzien, maar dan zijn we er toch en met z’n vieren dineren we bij kaarslicht. Stroom is hier in de bergen nog schaarser dan beneden in Pokhara, zo lijkt het.

Ons laatste stukje Jomsom Trekking

Weer met helemaal compleet lopen we de volgende ochtend verder. De bergen worden steeds lager en we lopen nu te midden van groene heuvels, met daarachter soms een glimp van een witte piek. We klauteren over ezelpaadjes en steken lange hangbruggen over. De begroeiing wordt subtropisch. We zien bananen, aubergines, sinaasappels en tropische bloemen. Families maken muziek en dansen op straat voor Tihar.

Overal ezels op het lagere deel van de Jomsom Trek

Onze zin om te lopen vermindert vandaag flink. De lange etappe van gisteren heeft er wel ingehakt. Onze voeten doen zeer en ik heb pijnlijke schaafplekken van het dragen van de tas. We besluiten om morgen de jeep naar Beni te nemen en van daaruit de bus terug naar Pokhara. Ons oorspronkelijke plan om de zonsopkomst bij Poon Hill te gaan zien laten we varen. Ergens steekt dat mij nog steeds, maar we komen hier zeker ooit terug en Poon Hill zal er nog wel een tijdje liggen. Wie weet gaan we dit zelfs wel met onze twee meiden doen, want als er één trekking geschikt is om met kinderen te doen is het wel de Jomsom Trek. Het kiezen van de juiste trekking in Nepal wordt dan wel een klus, want er is zoveel aanbod en niet elke trekking is even geschikt voor korte beentjes. 🙂

Ga naar al mijn Azië blogs, of kies een andere bestemming »