Hsipaw – Myanmar op haar puurst

Hsipaw is een bergstadje in Myanmar, zo’n 200 kilometer ten Oosten van Mandalay, aan de doorvoerroute naar China. Daarom is het een voor Birmese begrippen bruisend handelsstadje, dat wij zelf echter als behoorlijk rustig en afgelegen ervaren hebben. Hsipaw wordt omgeven door heuvels vol rijst en andere gewassen, maar de landbouw is hier nog erg kleinschalig en kneuterig. Verder vind je hier een mix van ongerepte natuur, gehuchtjes waar de mensen een eenvoudig bestaan leiden en overal watervallen. De perfecte setting om een mooie trekking te maken, iets dat veel mensen hier komen doen. Wij houden het bij wat eenvoudige dagtripjes en genieten vooral van de sfeer van dit authentieke stukje Myanmar. Om in Hsipaw te komen maken we eerst een lange busrit vanuit Mandalay, die minstens al zo bijzonder is als het stadje zelf.

De Bus naar Hsipaw

Net als de mensen in Myanmar zelf staan we bij zonsopkomst op. Dat is geen vrijwillige keuze, maar we willen met de eerste bus naar Hsipaw en we hebben te horen gekregen dat we om kwart voor zeven bij het kantoor moeten zijn voor vertrek. Precies op tijd zijn we daar dan, maar pas na zevenen is er enige activiteit te bespeuren en mogen we in een klein vrachtwagentje met banken achterin plaatsnemen. Zo gaan we, met een tiental andere mensen, naar het busstation. En daar staat de meest prehistorische bus die we ooit gezien hebben. Helemaal volgepakt met dozen, zakken, kratten en blikken.

De bus naar Hsipaw

Op het dak is nog net een klein beetje ruimte voor onze tassen en de stoelen in de bus zijn los gemaakt en op een verhoging vast gelast, zodat er ook nog allemaal dozen onder passen. Over een stapel zakken die, zoals we al gauw ruiken, gevuld zijn met gedroogde vis, kruipen we naar onze plekjes. We vouwen ons in die drie vierkante centimeter die ons toebedeeld zijn, waarbij Peter zowat met z’n knieën zijn eigen neus raakt. Al gauw ontdekken we dat ons raam geen haken meer heeft om open te blijven staan, niet bepaald ideaal bij middagtemperaturen van veertig graden. De rugleuning van de stoel van Yvonnes voorbuurvrouw is stuk en die komt dus meteen naar achter zodra ze gaat zitten. Gelukkig ligt de wereldreizigers-kit voor ontwikkelingslanden hier gewoon op straat en met een stuk plastic dat als touw dient zetten we het raam vast en tussen dat raam en de rugleuning voor ons klemmen we een stuk hout. Nu kunnen we bijna normaal zitten, ware het niet dat we met ons hoofd bijna tegen het plafond zitten op onze verhoogde stoelen en we onze benen werkelijk geen millimeter kunnen verplaatsen.

Een Onverwacht soepele busrit

Als we vertrekken merken we dat de bus niet eens erg beroerd rijdt, het blijft Myanmar, maar we komen best nog wel vooruit. De vering is zelfs erg goed en de motor sterk. Dat mag ook wel, want we klimmen een flink eind omhoog, meer dan duizend meter. De bochtjes worden met de minuut krapper en de snelheid van de bus zakt nog wat verder. Het landschap wordt steeds groener en we zien regelmatig prachtig gekleurde bloemen. Na een uurtje of wat genieten we van een adembenemend uitzicht over de wijde omgeving. Bij een restaurantje waar we stoppen zijn aardbeien te koop.

onderweg naar Hsipaw

Na een uur of vijf stoppen we in een dorpje en wordt vrijwel alle bagage van het dak en een deel uit de bus zelf eruit gegooid. Eén van de medereizigers van de bus blijft achter bij de enorme berg spullen en wij rijden verder. Het lozen van al die dozen geeft ons iets meer zitruimte en de chauffeur de kans om weer eens flink te scheuren, zonder al dat extra gewicht. Aan het eind van de middag komen we aan in het rustige Hsipaw, waar we bijna van onze sokken worden gereden door een paar lollige mannen op een brandweerwagen van ver uit de vorige eeuw. Het makkelijke van dit soort stadjes in Myanmar, waar je in een zucht doorheen bent, is dat je nooit lang hoeft te zoeken naar een slaapplek, want veel keus is er niet en de paar opties staan hier duidelijk aangegeven. Onze optie 1 heeft nog een vrije kamer, waar we met enkele andere reizigers wat eten en duiken om er daarna vroeg in te duiken.

aankomst in het gemoedelijke Hsipaw

Het vriendelijke Hsipaw en omgeving verkennen

Omdat markten ‘s ochtends altijd op hun levendigst zijn gaan we daar de volgende ochtend eerst even kijken. Helaas blijkt de markt van Hsipaw een beetje doods en er is maar een handjevol mensen. We blijven niet lang en kopen wat eten en drinken, voordat we de bebouwde kom uit lopen. Hier en daar zien we eerst nog wat resten van oude tempels, lang vergeten en volledig genegeerd. We komen over heuvels en steken beekjes over, tussen groene velden en bananenplantages door naar een hoge waterval. Zo nu en dan zien we een eenvoudig huisje, maar verder is er geen mens te bekennen hier. Voor ons doemt de waterval op tegen een begroeide bergwand. We kunnen tot pal aan de waterval en het meertje eronder komen en aangezien het al middag is als we er zijn lunchen we in de schaduw op de rand van de eindeloze stroom water.

Onze korte Hsipaw trekking duurde ons zelf lang genoeg 🙂

De terugweg is lang, warm en zwaar en we verbazen ons hoe zo’n eind we ongemerkt gelopen hadden. De dag is echt al ver gevorderd als we weer terug zijn in Hsipaw.

En we vinden zelfs nog wat cultuur

Op zoek naar wat cultuur verkennen we lopend het noordelijke deel van Hsipaw, dat een uitgestrekt stadje blijkt met veel oude en nieuwere tempels en stupa’s. Daar tussen wonen en leven de mensen een stressvrij bestaan in hun bamboehutten. Die indruk wekken ze in ieder geval wel. Overal worden we vriendelijk toegelachen en ieder doet eigenlijk gewoon z’n ding. Dat vinden we zo heerlijk aan Hsipaw, het is puur en echt, zoals het er ook zou zijn zonder toerisme. En de natuur die je hier meteen vind zodra je de bebouwing achterlaat is prachtig.

oude tempels in Hsipaw

Je kunt hier gewoon lekker ronddwalen en het leven op het platteland van Myanmar gadeslaan. Op cultureel gebied is er ook nog wat te ontdekken net buiten Hsipaw, dus lopen we ’s middags precies de tegenovergestelde kant op en we beklimmen de heuvel van de negen Buddha’s. Hierstaat een klein klooster bovenop, dat de moeite van een bezoekje zeker waard is. Na de korte, maar pittige klim worden we beloond met een schitterend uitzicht over Hsipaw en de Dokhtawady rivier. Een eenzame monnik brengt ons thee, die we opdrinken terwijl we de zon steeds lager zien zakken.

Bussen of treinen?

Zoals dat gaat in een landelijke omgeving als deze wordt ‘s avonds en ‘s nachts het geblaf van honden afgewisseld met het kraaien van hanen en we krijgen niet erg veel slaap voor we om vijf uur ons bed weer uit moeten voor de bus terug naar Mandalay. Overigens is er ook een fantastische treinreis mogelijk van Mandalay naar Hsipaw, maar die vertrekt om 4 uur ’s nachts en doet er de hele dag over. Terug is de vertrektijd een stuk relaxter, namelijk 9.40, maar wij kozen toch voor de bus, omdat we het niet fijn vonden om laat in de avond pas in Mandalay aan te komen. Overigens is het ook zeker een aanrader om een stukje van het traject Mandalay – Hsipaw met de trein af te leggen, je passeert kleine dorpjes en spectaculaire bruggen. Wellicht gaan we deze route door Myanmar ooit nóg een keer afleggen. Lijkt me fantastisch om dit dan met onze kids te doen.

Ga naar al mijn Azië blogs, of kies een andere bestemming »