“In Vietnam we eat everything!” zegt onze gastheer met een grote grijns. Woest kijkt onze tiener hem vanaf de overkant van de tafel aan. Hij merkt het niet en gaat verder: “.. horse, dog, snake..”Dat ze al die dieren eten vinden wij geen punt. De uitspraak “leven en laten leven” is hier niet erg passend, maar dat is wel een beetje hoe wij in het leven staan. Doe zoals het jou goed dunkt, dan maken wij onze eigen keuzes, die voor ons goed voelen. Hoe we dieren voor de consumptie hier in Vietnam behandeld zien worden, vinden we alleen veelal écht te wreed. De manier waarop echt álle onderdelen van dieren worden gegeten zorgt er verder voor dat onze eetlust snel verdwijnt. Wij zijn nog geen week in Vietnam, als we tijdens een tour alle 4 spontaan zeggen vegetariër te zijn, zodra ons gevraagd wordt wat we willen eten. Maar eigenlijk hebben we vanaf dag 3 al geen vlees meer gegeten in Hanoi.
Wat lees je in mijn blog?
Hoe die altijd aanwezige lucht in Hanoi zorgt voor een eerste aversie
Komend uit India, waar we vrijwel alleen vegetarisch gegeten hebben, is de grote hoeveelheid vlees in Vietnam echt even een reality check. Dat vlees wordt hier massaal op straat genuttigd, aan kleurrijke plastic tafeltjes, met daar omheen van die kleine, gekleurde plastic krukjes. Restaurantjes zijn er in Hanoi letterlijk op elke straathoek én alle ruimte tussen die hoeken. In iedere straat zijn meerdere restaurantjes, met elk hun eigen specialiteit. Noodlesoep en hotpot zijn favoriet, waarbij de soep vooral in de ochtend en de hotpot vooral in de avond gegeten wordt. In de soep zit vlees of vis. De weeïge geur van de vissoep in onze eigen straat dringt vanaf een uurtje of 7 ’s ochtends onze kamer binnen.
Eten en drinken lijkt in Hanoi 24 uur per dag door te gaan
Tussen de maaltijden door wordt al het servies en bestek op straat afgewassen in grote plastic teilen. Daarna wordt de volgende maaltijd voorbereid. Niemand eet thuis lijkt het wel, de restaurants puilen uit met vlees en vis verslindende mensen. Die eerste dagen kijken we bij al die restaurantjes of dat wat we gegeten zien worden ons ook wat lijkt. Vaak draait onze maag om bij wat we zien. Ingewanden, organen, kippenvoeten met de nagels er nog aan, alles gaargekookt in die soep, of pruttelend in tientallen hotpots bij elkaar. En of er nou gegeten wordt of afgewassen, altijd ruiken we die weeïge geur die wij associëren met vlees- en visafval. Na een nieuwe speurtocht van een uur door onze wijk, zonder ergens trek van te krijgen, eindigen wij met frietjes bij een fastfoodrestaurant. Wat nou, Vietnamees eten is zo heerlijk?! Wij lopen er echt niet warm voor.
Rennen hondje!
Tijdens onze derde dag in Vietnam zijn we op zoek naar street art langs de spoorlijn, als we bij één van de restaurantjes waar we langslopen spitse staartjes recht omhoog zien staan. We hebben weinig fantasie nodig om van de rest van de dieren honden te maken. Eén van de dames die het hondenvlees verkoopt heft net een grote hakbijl boven haar hoofd om er eentje *BAM* doormidden te klieven. Ik geloof dat precies dát het moment is dat ik me realiseer dat we misschien wel een cultuurshock hebben. Verbijsterd kijk ik hoe het hondje met de bijl verder ontleed wordt. “No Photos” roept de dame me toe. Euh.. ik heb echt niet de behoefte om een plaatje te schieten, mevrouw. Snel doe ik mijn mond dicht en loop door.
In Vietnam zitten levende dieren in (veel) te kleine kooitjes en daarna zijn ze slechts etenswaar
We kunnen haast niet geloven net zó relaxt uit India te komen, een land dat voelde als een warm bad. Het land waar velen gillend weglopen, is voor ons in het geheel niet stuitend, maar hier in Vietnam lopen we griezelend en met omgekeerde maag verder. “Ren hondje, REN” roept onze jongste tegen een kleintje dat voor ons uit huppelt over de stoep.
Meer dierenleed op de markt
Aan schattige hondjes in Vietnam geen gebrek. Vanaf nu roepen onze meiden om de beurt: “pas op hondje, kijk maar uit” naar de allerleukste. Tot we een week later op één van de weekmarkten rond Sapa een man zo’n hondje zien voorttrekken, een puppy nog. Een touwtje zit strak om de nek van het beestje, dat rilt en duidelijk doosbang is. De puppy verzet geen stap, maar de man sleurt het aan dat touwtje door de modder. Onze oudste knielt en aait het diertje, zodat de man stopt. In gebarentaal maakt de man duidelijk hoeveel het bibberende hondje kost. “Mag ik hem kopen mama en hem vrijlaten?” Zodra de man door heeft dat ik geen portemonnee pak, sleurt hij het hondje weer achter zich aan, op zoek naar andere kopers. Een huilbui en veel overtuigingskracht later kunnen we toch nog een rondje over de markt maken. Ik vind de kleurrijke klederdracht van de vrouwen fantastisch en geniet van de handel die gedreven wordt.
Dieren op de markt in Vietnam
Ver komen we alleen niet, want ook hier is het eten een belangrijk onderdeel. De poten van verschillende dieren liggen samen op een grote schaal, terwijl op een andere alle ingewanden liggen. De slager staat ondertussen lekker op een stuk spek te knagen, waar ze af en toe met diezelfde bijl een stukje vanaf snijdt. Gezellige groepjes mensen zitten rond de plastic tafels en krukjes om kommen met vlees en soep te ontbijten.
Op een modderige helling worden biggetjes verhandeld. Aan oren, staart of achterpootjes worden ze omhoog getrokken, luid gillend. Zodra ze verkocht zijn, worden ze in een zak gestopt, die stevig wordt dichtgebonden en achterop de motor geladen. Eén van hen heeft meer geluk, die mag in een open kooi van gaas en kan nog verder ademen. Treurig kijkt hij me aan, zo lijkt het. Aan de overkant worden kippen ondersteboven aan de motor vastgebonden, om ze zo mee naar huis te nemen. De eigenaar zit alleen nog even een kom noodlesoep te eten in het restaurantje ernaast. Bij de buren stopt een koopman 5 geitjes in veel te kleine kooitjes achterop zijn motor. De dieren kunnen geen vin meer verroeren, er kan letterlijk geen vinger meer tussen. En ja, ik weet dat in de bio industrie in ons eigen land de dieren ook geen goed leven hebben, maar dit is echt next level. Dan hebben we het over de hanengevechten in het park in Hanoi nog niet gehad.
Dierenwelzijn in Vietnam 🙁
In Vietnam zijn dieren eten, geen levende wezens met gevoel, zo lijkt het. In de weken die volgen blijft dit steeds weer een domper. Vooral de kinderen hebben er grote moeite mee om zich er niet steeds weer over op te winden. Meermaals staat er eentje huilend of schreeuwend op een markt, bijvoorbeeld als de buffel die de té krappe kar niet in komt keer op keer met een zweep geslagen wordt. Het voelt voor ons alle 4 niet goed om hier nog vlees te eten en dus zijn we vegetarisch, in elk geval voor de rest van onze tijd in Vietnam.
Lekker eten in Vietnam? Alleen vegetarisch graag
Bij de gastheer die ons vertelt dat ze in Vietnam alles eten, kunnen we het alleen niet over ons hart verkrijgen om te zeggen dat we geen vlees eten. We zijn in een afgelegen minidorpje en hij en zijn gezin doen enorm hun best het ons naar de zin te maken in hun homestay. Gelukkig zijn er ook wat vegetarische gerechten bij, zodat het niet opvalt dat we (vrijwel) geen vlees eten. De paar stukjes die we tóch in ons schaaltje gelegd krijgen eten we, maar echt goed smaakt het ons niet. Lekker eten in Vietnam is voor ons echt vegetarisch. En of het komt door die eerste ervaring in Hanoi weet ik niet, maar we kunnen de Vietnamese keuken nog steeds niet echt waarderen. We kijken ernaar uit om straks weer lekker Thais of Indiaas te kunnen eten.
Buffels en kippen op de weekmarkten rond Sapa
Of we na Vietnam nog steeds vegetarisch zullen zijn? Noem het hypocriet, maar dat denk ik niet. In Nederland eten we vlees met mate en kies ik bijvoorbeeld voor vrije uitloopeieren. In India hebben we er geen moeite mee om vegetarisch te eten, want er is ontzettend veel aanbod. Hoe dit in andere landen zal zijn, kunnen we alleen ter plekke beoordelen. We doen wat goed voelt voor ons. Grote kans dat we, net als thuis, soms vegetarisch zullen eten en soms niet. Oh en die gastheer waarmee dit blog begon? Die heeft ons meegenomen op een geweldig mooie trekking in Bac Ha, zeker een aanrader.
Dit blog heb ik geschreven voor onze oudste dochter, die thuis ook enorm bezig is met dierenwelzijn en keer op keer de dieren wilde bevrijden in Vietnam. Ze heeft zich alleen ingehouden met de belofte dat ik de wereld zou laten zien hoe erg veel dieren in Vietnam lijden. Bij deze.. En mocht je denken: nou, dat valt allemaal nog best mee. De heftigste dingen hebben we niet met de camera vastgelegd.
Lees meer over Azië:
