Reizen is mensen ontmoeten. Voor mij is het inkijkje in de lokale cultuur en het contact met de bevolking hét mooiste aan een reis. Zeker bij verre reizen levert dat zo veel bijzondere ervaringen op, maar ook dichter bij huis hebben we veel interessante ontmoetingen gehad. Geweldig ook om elke keer weer te ervaren hoe gastvrij mensen zijn. We hebben echt de meest hartverwarmende, behulpzame mensen op reis leren kennen. Dit blog is een ode aan al deze prachtige mensen, die ons belangeloos en zonder twijfel geholpen hebben toen we dat nodig hadden.
Vergeten telefoon het halve land door in Albanië
Na twee heerlijke weken rondreizen in Albanië komen we terug in de hoofdstad Tirana. Ik wil de gastheer van ons appartement een berichtje sturen als ik erachter kom dat mijn telefoon niet in mijn tas zit. In een flits weet ik het: die ligt onder mijn kussen in ons huisje in Valbona, zo’n 5 uur rijden hier vandaan. Door een lichte aardbeving in Berat, tijdens onze eerste week in Albanië, slaap ik weer met een telefoon onder mijn kussen. Na die aardbeving in Indonesië is dat wat ik doe om altijd licht bij me te hebben ’s nachts. Dit gebruik is met het vervagen van de herinneringen aan die heftige aardbeving toen verdwenen, maar sinds Berat is het weer vaste prik. Ik heb al minstens 3 keer gedacht dat ik m’n telefoon echt niet ergens moet achterlaten onder een kussen, maar nu is dat dus toch gebeurd. Onze vlucht vertrekt over een uur of 10, terugrijden is geen optie.
Hier in Valbona bleef mijn telefoon achter. Ik had niet verwacht hem terug te krijgen.
De eigenaar van ons appartement weet met wat vasthoudendheid de verhuurder in Valbona aan de lijn te krijgen en die gaat de telefoon morgenochtend met de allereerste minibus meegeven. Op die manier zou mijn telefoon zo’n anderhalf tot twee uur voor vertrek van onze vlucht in Tirana moeten zijn. Een bekende van de eigenaar van ons appartement rijdt met ons mee naar het busstation. Groot is onze verbazing als er tussen al die minbussen ineens een buschauffeur met een pakje naar onze begeleider zwaait. Ja hoor, mijn telefoon zit erin! Gelukkig kan ik beide verhuurders een héél goede review op hun appartement geven. Dat is wel het minste dat we kunnen doen.
Binnen 5 minuten een heel team automonteurs in Marokko
We hebben nog maar net onze huurauto opgehaald in Fez, Marokko als we na een laatste nachtje slapen in deze stad verder willen reizen met onze huurauto. Wat blijkt: we hebben het licht aan laten staan en de accu is leeg, zo leeg dat zelfs de deuren niet meer elektrisch open gaan. Tja, daar sta je dan. Even verderop in de straat zit een winkeltje en een groepje klanten én de eigenaar krijgen ons algauw in de gaten. Ze hebben direct door wat er aan de hand is en met handen en voeten laten ze weten dat ze ons willen helpen.
Dankzij deze mannen kunnen we na een lege accu snel weer op pad
De auto van één van hen wordt erbij gehaald en er wordt een wisseltruc gedaan met de accu’s. Daardoor start onze auto met de andere accu. We voelen ons enorm onhandig, als we zien hoe behendig deze mensen als echte automonteurs te werk gaan. Na nogmaals wisselen herinneren alleen de handen vol smeer van twee van de mannen eraan dat we zojuist een probleem met onze auto hadden. Van een bedankje willen ze niets weten en de chocola die we bij het winkeltje voor ze kopen willen ze eigenlijk niet aannemen. Pas met het nodige aandringen lukt het ons om het ze in de handen te drukken. We toeteren nog een keer als we de bocht om gaan, naar deze mensen die we wellicht nooit weer zien, maar die ons zo goed geholpen hebben. Dankzij hen kunnen we in de middag toch genieten van de indrukwekkende ruïnes van Volubilis.
Onze maaltijd ongevraagd betaald in Kashgar
Wij zitten in een piepklein restaurantje tegenover onze accommodatie te eten in Kashgar, als we aan de praat komen met een Pakistaan. Geïnteresseerd vraagt hij naar ons leven in Nederland en onze reisplannen. Hij vertelt over Pakistan, een land waar we enorm nieuwsgierig naar zijn. Als we ooit naar zijn land afreizen, zo zegt hij joviaal, mogen we altijd bij hem komen logeren. We kletsen nog wat over koetjes en kalfjes en zodra hij zijn maaltijd op heeft vertrekt hij met een grote glimlach. Wij eten verder, nog beduusd over zoveel enthousiasme en gastvrijheid. Als ook wij opstaan om te betalen worden ons door de restauranteigenaar vriendelijk de deur gewezen: “Jullie hoeven niet te betalen, dat heeft die meneer al gedaan.” We kunnen hem helaas niet meer bedanken, want zijn auto is al even geleden de straat uit gereden.
Het lokale leven in Kashgar, van de gulle Pakistaan hebben we zelfs geen foto
In Oman overkomt ons iets identieks, als we met onze twee meiden zitten te eten op het busstation van Muscat. We wachten op het vertrek van de bus naar Dubai en raken tijdens een snelle maaltijd aan de praat met een Pakistaanse man. Ook nu weer is hij al lang verdwenen als wij erachter komen dat hij ons eten voor ons betaald heeft. Nu weten we het zeker: we móeten ooit naar Pakistan, al is het maar om daar voor een aardig iemand af te rekenen in een restaurant.
Lift op de scooter met 4 in Malang, Indonesië
We lopen in Malang, op Java, wat verdwaasd rond als we de juiste plek van de busstop naar het centrum niet kunnen vinden. De lieve Cory, die ons inhaalt op haar scooter, draait even verderop om en komt vragen of ze ons kan helpen. De bus blijkt hier niet te vertrekken, maar een kilometer of 2 verderop. Cory kan ons natuurlijk niet alle 4 achterop de scooter nemen, ook al is het hier Azië. Ze is maar een klein vrouwtje. Daarom stelt ze voor eerst Vera en mij naar de juiste plek te brengen en dan terug te gaan voor Peter en Rosalie. We wisselen telefoonnummers uit en een paar dagen later gaan we met haar, haar man en dochter een dag op pad met de auto, in de omgeving van Malang. Een nieuwe vriendschap is ontstaan, we hebben nog altijd contact.
Onze ontmoeting resulteerde in dit lokale dagje uit op Java, bij Malang
Binnen een uur weer op weg bij een lekke band in Bosnië en Herzegovina
Na 3 geweldige weken op rondreis door Bosnië en Herzegovina rijden we de laatste 100 kilometer naar de grens met Kroatië, op weg naar huis. Op een bochtige weg door de bergen knippert de vrachtwagen voor ons en maakt een plotselinge, zijdelingse beweging. Ondanks de waarschuwingspoging kan ik de kei die op de weg ligt niet meer ontwijken, door naderende tegenliggers. Ik rijd er vol overheen en al in de tunnel die we direct daarna in rijden hoor ik dat het mis is. Ik kan met de lekke band nog net de andere kant van de tunnel halen, waar we 100 meter verderop zo goed mogelijk aan de zijkant van de weg stoppen. Erg druk bereden is deze vrij afgelegen bergweg niet en een reservewiel hebben we niet. Onze telefoon heeft geen enkel streepje bereik, dus tja..
We beraden ons net op hoe we uit deze onmogelijke situatie kunnen komen, als ik twee werkmannen in het oog krijg, die naar een geparkeerde auto lopen. Die auto was me eerder opgevallen, maar aangezien er niemand bij was, hebben we er verder geen aandacht aan besteed. Eén van beide mannen spreekt een klein beetje Engels en hij komt even poolshoogte nemen. Hij maakt ons duidelijk dat hij een vriend gaat bellen en weet ons even later te vertellen dat die vriend een band voor een Opel Astra gaat zoeken. Geduldig staan de twee mannen bij ons te wachten, als de vriend binnen een kwartier terugbelt dat hij een band gevonden heeft en eraan komt. Hoe is dat mogelijk? Hier?! De werkmannen moeten verder, maar verzekeren ons dat de vriend er echt aankomt. We geven ze nog gauw een reep chocola mee uit onze koelbox, gekocht van onze laatste Bosnische Marken.
Dankzij fijne hulp bij pech in Bosnië en Herzegovina zijn we super snel weer op weg
De weinige andere automobilisten die ons tijdens het wachten passeren minderen allemaal vaart om te informeren of het goed met ons gaat. Een half uur later komt er een afgetrapte, rode VW Golf aan rijden. Ja hoor, er is echt een band mee, met niet heel erg veel profiel, maar wel met een velg. Binnen twee minuten rijden we weer, met de kapotte band en onze eigen velg achterin. Betalen kunnen we onze nieuwe vriend niet, want we hebben gisteren net al ons geld opgemaakt, omdat we Bosnië en Herzegovina gaan verlaten. Daarom rijdt hij 15 kilometer met ons mee, naar de dichtstbijzijnde pinautomaat! De sloopband brengt ons moeiteloos thuis in Nederland en inmiddels ligt er een reserveband achterin onze auto. Dit overkomt ons geen tweede keer.
Een onverwachte lift en Iftar maaltijd in het oosten van Turkije
Na een bezoek aan één van de minder bekende bezienswaardigheden in het verre oosten van Turkije, staan we aan de doorgaande weg op een bus te wachten. Veel verkeer is er niet, dus als we een busje zien aan komen gaat al ver van te voren onze hand omhoog. Pas 50 meter verderop komt het busje slippend tot stilstand. Blijkt het niet dé bus te zijn, maar gewoon iemand z’n werkbus. De goedlachse Fehim gebaart ons echter onmiddellijk in te stappen en hij brengt ons, allerlei omleidingen trotserend, naar de stad Van terug. Bij het uitstappen nodigt hij ons uit om vanavond bij hem thuis te komen eten.
Ongelooflijke gastvrijheid in het oosten van Turkije
Het is Ramadan en de Iftar maaltijd is een uitgebreide feestmaaltijd. Fehim haalt ons op bij de receptie van ons hotel en neemt ons, dwars door allerlei smalle straatjes, mee naar zijn huis. Zijn vrouw Kamille en haar broer wachten op ons, met een kleed vol lekkere gerechten. Na het eten en de thee krijg ik van Kamille een mooie hoofddoek omgeknoopt, die nog altijd als souvenir in mijn kast ligt. Die doek herinnert mij aan deze en vele andere bijzondere ontmoetingen in het oosten van Turkije. Graag zou ik onze route door Turkije nog eens overdoen, om te zien hoe het met al die lieve mensen nu gaat.
Slechts een deel van de behulpzame mensen die we op reis ontmoetten
Dit zijn slechts enkele voorbeelden van de ontelbare behulpzame mensen die ons pad zijn gekruist, zoals op de gastvrije Balkan. De vele onverwachte gratis liften op afgelegen plekken in Thailand en de spontane maaltijden en cadeautjes uit eigen tuin die we overal in Roemenië kregen hebben dit blog bijvoorbeeld niet gehaald. Toch kan ik met gemak nóg een artikel vullen met verhalen, zoals het verhaal van onze verloren portemonnee, die we via behulpzame mensen én het politiebureau op Mallorca terug kregen. Wie weet, doe ik dat nog wel een keer!
Lees meer over Persoonlijk:
