“Naar Albanië? Kan je daar ook al naartoe op vakantie?” “Nou! Pas maar op dan!” “Dat is toch het crimineelste land van Europa?” Zomaar wat reacties van buren en kennissen als we vertellen dat we naar Albanië op vakantie gaan. Niet alleen in onze omgeving denken veel mensen dat Albanië gevaarlijk is. Albanezen hebben geen beste reputatie in West-Europa. We zijn dan ook enigszins op onze hoede, als we de eerste dag na aankomst een wandeling door de hoofdstad Tirana gaan maken.
Wat lees je in mijn blog?
En ja hoor, binnen 10 minuten raak
Een paar blokken van ons huis zit een groepje oudere heren domino te spelen onder een afdakje, pal voor een felgekleurde, enorme muurschildering. Ik blijf staan om wat foto’s te maken, terwijl onze meiden nieuwsgierig bij het spel meekijken. Als we nietsvermoedend verder willen lopen wordt onze oudste bij de hand gepakt. Een knisperend briefje van 200 Lek wordt in haar hand gedrukt. De jongste wordt een zelfde briefje toegestopt. Wat we ook proberen, weigeren is geen optie. Een ijsje kopen zullen we ervan! Dat de meeste mensen in Albanië bijna een halve dag moeten werken voor dat geld, horen we een paar dagen later. Onze dames kunnen dan ook maar liefst 4 ijsjes halen in de daarop volgende dagen.. en elke keer denken we eventjes weer aan die lieve mannetjes, die ervoor gezorgd hebben dat we een heel stuk zorgelozer over straat gaan. Zo gevaarlijk is Albanië dus blijkbaar toch niet.
Daar zitten ze, die lieve mannetjes van Tirana
Misschien iets TE zorgeloos
Als we een dag later opnieuw door Tirana slenteren zien de kinderen een speeltuin. Natuurlijk moet die even uitgeprobeerd worden. Samen met de Albanese kindjes vermaken ze zich op de draaitoestellen en de glijbanen. Na een tijdje willen we graag verder. We zijn al een stuk op weg naar één van de bunkers die we verderop in het park zien, als we geroepen worden. Onze tas ligt nog op het bankje waar we zojuist gezeten hebben. De portemonnee en onze apparatuur er nog in.
Het echte gevoel van onveiligheid in Albanië
We hebben Tirana al een paar dagen verlaten als een gids in het uiterste zuiden van het land ons wijst op een enorme scheur in een eeuwenoude muur in Buttrint. Dat is het resultaat van een grote aardbeving. Dit is voor het eerst dat me een gevoel van onveiligheid bekruipt in Albanië. Zijn er hier ook aardbevingen dan? Best heftige ook, zo te zien aan die scheur. Volgens de gids valt het mee, dit is al honderden jaren geleden gebeurd. Speurwerk op internet leert ons dat ook de afgelopen jaren er minstens eens per jaar een flinke beving heeft plaatsgevonden en dat er elke paar dagen zelfs een kleinere aardbeving is. Na onze ervaringen op Lombok afgelopen jaar, zijn we er niet geheel gerust op. Ons gevoel van veiligheid in Albanië heeft uit onverwachte hoek een serieuze deuk opgelopen.
De ruïnes van Buttrint, waar ons op aardbevingsschade werd gewezen
Flash-back
Onze lieve gastfamilie in Ksamil weet dat gevoel alleen direct weer naar de achtergrond te dringen, met vers geplukte bloemen op onze tafel, cadeautjes en snoepjes voor de kinderen en oprechte interesse en hulpvaardigheid. Ook bij ons volgende verblijf in Berat worden we weer onthaald alsof we familie zijn en krijgen we direct zelfgestookte raki voorgezet. Die hebben we wel nodig, want een uur later, de kinderen slapen gelukkig al, gromt de aarde naar ons. Alles schudt. Nog voor we de deur van de slaapkamers open hebben gerukt is het ook weer stil, maar de flash-back naar Lombok is niet gering. De resterende nachten in Albanië leg ik steevast elke avond mijn mobieltje onder mijn kussen.
En dan gaat het mis
Ook in Valbona gaat het mobieltje weer mee naar boven. Juist daar, in ons eenvoudige huis in de bergen, waar de nachten aardedonker zijn. Als we na de laatste nacht terug zijn gereisd naar Tirana kom ik bij aankomst tot de ontdekking dat het mobieltje daar nog steeds ligt.. onder dat kussen. De eigenaar van ons appartement in Tirana belt meteen met onze gastheer in Valbona. Die rijdt vervolgens een half uur van zijn eigen huis naar het appartement om te melden dat de telefoon daar inderdaad nog lag. Inmiddels is het 11 uur ’s avonds en vertrekt de volgende middag onze vlucht naar huis. Valbona is zo’n 5 uur reizen.
Juist in Valbona gaat de telefoon mee naar boven
Hulpvaardigheid in Albanië kent geen grenzen
“No problem. In Albania everything no problem,” wordt me verzekerd. Onze gastheer in Valbona maakt een pakketje van de telefoon en geeft dat mee met de chauffeur van de eerste microbus, die de volgende ochtend naar Tirana rijdt. In eerste instantie zal die rond de middag aankomen, zodat het nog even spannend wordt of we er wel op kunnen wachten zonder onze vlucht te missen. Vervolgens krijgen we om half 10 het bericht dat de telefoon een half uurtje later aankomt op één van de busstations. Onze gastheer stuurt één van zijn personeelsleden met de auto met ons mee om hem op te halen. Inderdaad heb ik een uur later mijn telefoon weer in mijn handen. Wow!
Even wachten, nog wat bellen en daar is het busje met de telefoon
Dat rijgedrag, dat vergeven we ze wel
Albanië heeft ons in veel opzichten verrast, er zijn zoveel mooie plekken in het land, maar de gastvrijheid en hulpvaardigheid.. daarin heeft het land zichzelf echt overtroffen. Zeker als je Albanië met kinderen bezoekt, staan alle deuren voor je open. Dit zijn daar nog maar een paar voorbeelden van, dit blog had met gemak twee keer zo lang kunnen zijn. Dat hun rijgedrag dan nogal wat schoonheidsfoutjes vertoont, waardoor soms levensgevaarlijke situaties ontstaan tijdens zo’n rondreis door Albanië.. ach, daar hebben we ’t dan niet over, toch?! 😉
Lees meer over Albanië:
