Daar gaan we weer, een nieuwe lange vakantie, dus een nieuwe reis. Opnieuw gaan we backpacken met kinderen. Vorig jaar kreeg ik vlak voor vertrek de kriebels. Hoe kon ik zo dom zijn te willen gaan backpacken met peuters, wat dacht ik in hemelsnaam toen ik de tickets boekte? Ik leek wel gek. Uiteindelijk kwam het allemaal goed. Meer dan goed. We hadden een fantastische reis.

En nu staan we op het punt opnieuw een maand te gaan backpacken. Met peuter EN kleuter dit keer. Van het soort dat ook nog eens geregeld op een andere golflengte zit momenteel. Naar een land waar we de taal niet verstaan en waar ze schrijven in onleesbare kriebels. Dit keer ben ik toch een stuk minder zenuwachtig. Waarom? Ik heb geleerd mijn verwachtingen bij te stellen.

Gedwongen verwachtingen bij te stellen

Rondom de geboorte van onze oudste had ik niet zo’n behoefte om te reizen. Ze was al 9 maanden toen we onze eerste reis maakten, een rondreis door Noorwegen met de auto, waarbij we heel wat kilometers gevreten hebben. De reis was geen doorslaand succes. Met een baby ver van huis gaan is precies dat: je bent met een baby ver van huis. Maar je bent ook nog steeds 24/7 met je kindje bezig, alleen doe je dat op een andere plek. Heb je een slechte slaper, zoals wij, dan slaapt je kindje waarschijnlijk ook daar niet super en heb je dus slapeloze nachten ver van huis. En de voedingen. En de luiers. Laat het geromantiseerde beeld van bij een klein kampvuurtje zitten tot laat, lekker uitslapen in de ochtend en maximaal genieten van elke nieuwe plek dus maar achterwege. Het is gewoon hard werken. Maar gek genoeg ook genieten… ook al heb je daarbij wallen tot over je tenen en zijn de reismomentjes in de minderheid ten opzichte van de baby-heeft-NU-aandacht-nodig momentjes. Onze Noorwegen-reis was dus één grote les,waarbij we gedwongen werden onze verwachtingen van reizen met een kindje bij te stellen. Maar wel een mooie les, waarbij we een nieuw land hebben leren kennen met schitterende natuur, dat ons na elke bocht opnieuw versteld deed staan.

Onze eerste reis met baby – met de auto door Noorwegen

Toch weer backpacken met kinderen

En toch waren ze daar weer, na die ene rondreis… de reiskriebels. Een tweede reis vond daarom al enkele maanden later plaats. Naar India. Het backpacken liet ik daarbij, gezien onze inmiddels aardig bijgestelde verwachtingen, even varen. Ja, we maakten 2 keer een treinreis en dat ging helemaal prima, maar de rest van de reis legden we in een auto met privéchauffeur af. Opnieuw maakten we een hele mooie reis, maar… Ik was ook een beetje teleurgesteld en miste het echte reisgevoel. Ik had ’t gevoel India niet echt te zien, maar door een tv-scherm de werkelijke wereld te aanschouwen. Aan het eind van de reis voelde het alsof ik een glimp van India had opgevangen, maar het land zelf en het gevoel dat daarbij hoort had gemist. En daarom gingen we vorig jaar toch weer backpacken. Met de nodige aanpassingen. En vooral: met nog meer bijgestelde verwachtingen.

toch weer backpacken met kinderen

Nog meer bijgestelde verwachtingen

Vooraf was ik ervan uit gegaan dat we niet alles zouden kunnen zien en doen wat ik had uitgezocht. Dat was prima, maar mede door deze relaxte houding en de positieve wisselwerking op de kids hebben we uiteindelijk bijna alles kunnen doen wat op ons wensenlijstje stond, en op sommige plekken zelfs meer dan dat.

Dat je altijd alles samen moet doen op vakantie is leuk als je ook daadwerkelijk op vakantie bent. Ga je backpacken met kinderen dan gelden andere regels. Regelmatig ging ik vorig jaar even een uurtje alleen op pad. Naar de winkel voor een snelle boodschap, of op zoek naar fotogenieke plekjes. Vooral de middagslaapjes van de kinderen waren daar perfect voor en zo kon Peter ook nog even een beetje ontspannen tussendoor.

Het idee dat een vakantie altijd 24/7 sociaal moet zijn liet ik hier ook los. Soms is die tablet gewoon even een lifesaver en mogen je kinderen best even verdiept zitten in hun spelletje, in plaats van samen met jou te genieten van het uitzicht uit het raampje. Er blijven alsnog genoeg sociale momenten over.

Dat ik geen uuuuren voor mezelf had, daar had ik op gerekend. Dat ene boek dat ik in m’n tas stopte, om ’s avonds lekker te lezen? Dat is de tas niet uit geweest. ’s Avonds was ik vaak nog even de foto’s van die dag aan het bekijken, of een praatje aan het maken met een gastheer of -vrouw, om uiteindelijk bijna altijd vroeg op bed te belanden. De volgende dag begon immers weer vroeg genoeg. Voor de komende reis blijven ALLE boeken dus thuis. Op een paar prentenboeken na. Niet voor mezelf uiteraard. 😉

soms even alleen op pad

De aanpassingen

Onze reisroute door Sri Lanka legde ik van te voren vast en ik zocht en boekte alle accommodatie al voor vertrek. Op die manier ben je minder flexibel dan wanneer je op de bonnefooi rondreist en wat dat betreft is het anders dan het backpacken zoals we dat vroeger gewend waren. Het geeft echter heel veel rust en zorgt ervoor dat je niet met vermoei(en)de kinderen op zoek hoeft naar een slaapplaats. Ik heb er geen seconde spijt van gehad.

Ik zorgde ervoor dat we ons zo min mogelijk hoefden te verplaatsen en zocht naar centrale punten van waar we dagtrips in de omgeving konden maken. Op die manier hoefden de kinderen niet al te vaak aan een nieuwe slaapplek te wennen.

De reisafstanden zijn makkelijk klein te houden, wat dat betreft is Sri Lanka ideaal voor backpacken met kinderen. Ik zorgde ervoor dat we maximaal 4 uur per dag onderweg waren. Om daar een logische route van te maken was soms wel even puzzelen en het noorden van Sri Lanka viel daarom uiteinedelijk af. Dit minder toeristisch deel van het land had ik anders zeker willen zien. Bovendien hebben we uiteindelijk toch nog 6 dagen in een auto met chauffeur gereisd, omdat de reistijd op die dagen zeker te lang was geweest met het openbaar vervoer.

Sri Lanka is ideaal voor backpacken met kinderen

Ook voor onze komende backpackreis door Georgië heb ik bovenstaande tactiek weer toegepast. Opnieuw reizen we een week met een auto, maar dit keer sturen we zelf. Ook nu heb ik de afstanden relatief klein gehouden en alle accommodatie vooraf vastgelegd. Dit keer hebben we echter een extra uitdaging en dat is de taal. Engels wordt op veel plekken niet of nauwelijks gesproken en het schrift dat ze daar gebruiken is voor ons onleesbaar. We zien echter wel hoe ’t komt en wat we gaan zien en doen. Alleen die instelling is denk ik de juiste, voor wie gaat backpacken met kinderen.

Is het ook iets voor jou, backpacken met kinderen? Of reis je liever op een andere manier als gezin?